เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 81 เกาเหวินผลักเกาไห่ตกลงหน้าผา

"แม่!" เกาไห่ดูตกใจและก้าวไปข้างหน้ากอดแม่เกา "แม่ เสี่ยวเหวินกําลังโกรธอยู่ ดังนั้น คุณไม่ต้องใส่ใจการพูดของเธอ"

เกาเหวินปิดใบหน้าของเธอด้วยมือที่ได้รับบาดเจ็บมองไปที่แม่เกาแล้วมองไปเกาไห่ตะโกน "อ้ายยย" แล้วรีบออกไป

แม่เกาจับหัวของตัวเองก้าวถอยหลังนั่งบนเตียงแล้วโบกมือ "อาไห่ ไปดูเสี่ยวเหวิน ไม่ต้องห่วงฉัน"

เกาไห่ขมวดคิ้ว มองไปที่แม่เกาอย่างลึกซึ้งหันกลับมาและไล่ตามเธอไป

เกาเหวินสวมรองเท้าส้นสูงและไม่ได้วิ่งไปไกล เธอจึงถูกเกาไห่หยุดไว้ "เสี่ยวเหวิน ใจเย็น ๆ "

ใจเย็น ๆ? เธอจะใจเย็น ๆได้อย่างไร?

เธอนั่งยองๆบนพื้น เธอฝังหัวไว้ระหว่างหัวเข่าของเธอ " ฉันจะทำอย่างไรดี เส่าเฉินไม่เอาฉันแล้ว ฉันควรทำอย่างไร"

เกาไห่ยืนอยู่ตรงจุดนั้น แล้วลูบหน้าผากของเธอวางมือบนไหล่ของเธอ "เสี่ยวเหวิน พี่ชายแค่รักสงสารเธอ"

“ออกไป ฉันไม่ต้องในนายรักและสงสาร”

“เสี่ยวเหวิน เธออย่าทำร้ายตัวเองเช่นนี้ เธอและหนิงเส่าเฉินยกเลิกสัญญาแต่งงานดีกว่าโดยที่ตอนนี้เขาไม่รู้อะไรเลย”

"ไม่ ไม่มีทาง ยกเลิกสัญญาแต่งงานกับเขา มันจะไม่มีทางเป็นไปได้"

"เสี่ยวเหวิน ฟังคําพูดของพี่ชาย ถ้าเธอทำแบบนี้ เธอจะทำร้ายตัวเองและพ่อเท่านั้น" เกาไห่ประคองไหล่ของเกาเหวินและเขย่าเบา ๆ "เธอจะมีสติไหม เงื่อนไขดีแบบนี้ เธออยากเจอใครก็ได้ ทำไมถึงอยากใช้ชีวิตของเธอเพื่อคนที่ไม่ได้รักเธอ”

"เกาไห่ นายไม่จำเป็นต้องสนใจชีวิตของฉัน หนิงเส่าเฉินจะมีผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ข้างนอก ฉันก็ไม่สนใจ ฉันแค่อยากแต่งงานกับเขาในตลอดชีวิตของฉัน" เกาเหวินเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เกาไห่ แน่วแน่ในสายตาของเธอทําให้หัวใจของเกาไห่ดิ่งลงในทันใด

"เธอบ้าหรือเปล่า?"

"ใช่ ฉันบ้าแล้ว ฉันต้องเป็นคนรักของหนิงเสี่ยวเฉินในตลอดชีวิตของฉัน ฉันเต็มใจ นายสามารถควบคุมได้ไหม"เกาเหวิน เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เกาไห่ หลังจากนั้นไม่นาน มุมปากของเธอก็มียิ้มอย่างเย็นชา เธอพูดอย่างไม่เร่งรีบว่า "เกาไห่นายคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ว่านายชอบฉันใช่ไหม"

เกาไห่ตัวสั่นและเซถอยหลังไปสองสามก้าว "เสี่ยวเหวิน เธอกำลังพูดถึงอะไร?"

เกาเหวินยิ้มอย่างเย็นชา“ พี่ชาย ในช่วงปิดเทอมฤดูร้อนปีนั้นตอนที่ฉันอาบน้ำอย่าบอกนะว่านายไม่ได้แอบมอง”

เกาไห่มองไปที่เกาเหวินด้วยความไม่เชื่อ "เสี่ยวเหวิน เธอกำลังพูดถึงอะไร เธอ … "

"อย่าเสแสร้ง ฉันรู้สึกไม่ชอบเมื่อนายเป็นแบบนี้ ฉันจะบอกให้นะ เกาไห่ ถ้านายกล้าเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องของฉันอีกต่อไป ฉันจะสลัดความน่ารังเกียจออกไปให้หมด"

สีหน้าของเกาไห่นั้นน่าเกลียดมาก เขาไม่เคยรู้ความรู้สึกของตัวเองที่อยู่ในใจ น้องสาวของเขากลับรู้ได้ หลังจากวัยแรกรุ่นเขาก็ตระหนักว่าเขาไม่สนใจผู้หญิงคนอื่น แต่ทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่น้องสาวของเขา เขาคิดว่าเขาเคยเป็นพี่ชายและน้องสาวมาก่อน แต่จนกระทั่งเมื่อเห็นเกาเหวินอยู่กับหนิงเส่าเฉิน เขาคลั่ง เขากลายเป็นบ้าด้วย เพราะความหึงหวง ซึ่งเขาก็รู้ว่าเขาตกหลุมรักน้องสาวของเขาแล้ว

ในความเป็นจริงเขาแอบมองเธอไปอาบน้ำครั้งนั้น เขาก็ไม่ได้ตั้งใจเช่นกัน แต่เขาก็มองและอยากมองต่อไปอีก“ เสี่ยวเหวิน ใช่ พี่ชอบเธอ พี่น่ารังเกียจ แต่เธอไม่ควรใช้สิ่งนี้เพื่อคุกคามพี่ พี่ดีต่อเธออย่างจริงใจ แล้ว หนิงเส่าเฉินไม่ชอบเธอ ตอนนั้นเขาบอกว่าเขาแต่งงานเพื่อขอบคุณเรื่องในปีนั้น … "

"หุบปาก หุบปาก ฉันไม่สนใจ ออกไป นายออกไป" เกาเหวินปิดหูของเธอและส่ายหัวของเธออย่างหมดหวัง

“เสี่ยวเหวิน … ”

"ไปให้พ้น สิ่งที่ฉันเต็มใจจะทำคือเรื่องของฉัน นายจะจบได้ยัง？”

"เสี่ยวเหวิน ถ้าวันหนึ่งหนิงเส่าเฉินรู้ว่าหนิงเสี่ยวซีถูกสร้างขึ้นโดยเธอและพ่อร่วมกัน เขาจะไม่ได้รักเธอ เธอคิดว่าเขาจะทำอะไรกับเธอ เขาจะปล่อยเธอไปจริงๆหรือ?"

เกาไห่พูดช้าๆ

ความตื่นตระหนกบนใบหน้าของเกาเหวินก็แย่ลงเช่นกันเธอมองไปที่เกาไห่อย่างไม่น่าเชื่อ“ นาย นายรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร?

เกาไห่หันหน้ามาและพูดว่า "เสี่ยวเหวิน พี่รู้มากกว่านั้น พี่รู้ว่าเธอและพ่อทำอะไรกันมาหลายปี แต่เราเป็นครอบครัวเดียวกันพี่จะไม่เปิดเผยอะไรสักคำ แต่เธอต้องออกมาจากหนิงเส่าเฉิน! "

เกาเหวินส่ายหัว ไม่ เธอไปจากหนิงเส่าเฉิน เธออยู่เพื่อเขา ถ้าเธอทิ้งเขาไป ความหมายของชีวิตเธอจะเหลืออะไร

"เกาไห่ ถ้านายกล้าเปิดเผยสักคำ ฉันก็ไม่มีวันจบปล่อยนายไป" ขณะที่เธอพูด ก็ลุกขึ้นและเดินไปทางบ้าน

เกาไห่จับแขนของเธอแล้วดึงอย่างแรง“ เสี่ยวเหวินเธอกำลังเล่นกับไฟ รู้ไหม พี่ไม่ได้แค่เฝ้าดูเธอเดินบนถนนจนสุดทาง ตอนนี้พวกเธอแยกจากกันแล้ว แม้ว่าเขาจะไม่มีความรักให้คุณก็ตาม อย่างน้อยก็มีความทุกข์ใจ”

หลังจากพูดแล้ว เขาก็ปล่อยเกาเหวินและมองไปที่เธอ "ถ้าเธอต้องหมกมุ่น พี่จะบอกให้หนิงเส่าเฉินรู้สักหน่อยเพื่อกระตุ้นให้พวกเธอเลิกกัน" หลังจากพูดจบ เขาก็หันกลับและจากไป

เกาเหวินจ้องไปที่หลังของเขาและกลืนน้ำลายไม่หยุด เธอปล่อยให้เกาไห่ทำลายเรื่องของเธอไม่ได้อย่างแน่นอน เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ เธอก็รีบวิ่งไปข้างหน้าและผลักเกาไห่จากด้านหลังไปด้านขวา หน้าผาเขาล้มไปอยู่ด้านล่าง

เห็นได้ชัดว่า เกาไห่ไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับเรื่องนี้ เขาหน้าขมำและตกหน้าผาไป

ขณะนี้ มีรถคันหนึ่งค่อยๆเคลื่อนตัวไปบนถนน

"เอี๊ยด"

เสียงเสียดสีระหว่างยางของรถกับพื้นและแสงพราว หยุดอยู่ไม่ไกลจากเกาเหวิน

คนขับนั่งอยู่ในรถด้วยท่าทางหวาดกลัว เขาคอยประมวลสิ่งที่เขาเพิ่งเห็น ผู้หญิงคนหนึ่งผลักชายคนหนึ่งตกหน้าผา นี่คือพื้นที่วิลล่าครึ่งเนิน ด้านล่างหน้าผาสูงราวหมื่นฟุต คนคนนี้ตกลงไปจากที่นี่ เกรงว่า …

เกาเหวินจนถึงเห็นเกาไห่ตกลง เธอก็ตระหนักถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ เธอเอามือปิดปากและก้าวถอยหลัง ส้นเท้าแตะดอกไม้ที่ด้านข้างและเธอนั่งลงบนพื้น แขนที่ได้รับบาดเจ็บ เนื่องจากแรงทำให้ของเหลวสีแดงล้นออกมา จากบาดแผล แต่เกาเหวินไม่มีเวลาลังเลในเวลานี้ จากนั้นเธอก็คิดอะไรบางอย่างหันกลับมาและวิ่งกลับอย่างบ้าคลั่ง

แม่เกานั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เห็นเธอวิ่งเข้ามาโดยไม่รู้ตัว ลุกขึ้นพบเธอแล้วจูงมือเธอ“ เสี่ยวเหวิน เมื่อกี้แม่ … แม่ไม่ได้ตั้งใจ อย่าโทษแม่ได้ไหม?”

ในตอนนี้ จิตใจของเกาเหวินเต็มไปด้วยภาพของเกาไห่ที่ตกจากหน้าผา เธอผลักมือของแม่เกาออกไป หันหลังวิ่งไปที่ห้องนอนปิดประตูนั่งลงบนพื้นคุกเข่าสั่นไปทั้งตัว

หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของรถพยาบาล 120 และไซเรน 110 ก็ดังมาจากนอกบ้าน

เธอหน้าซีด