เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 46 ทำไมชูหยูจี้ให้ดอกไม้ที่เธอชอบ

เมื่อกลับไปที่ห้องของหนิงเสี่ยวซี เฉินเป้ยอีก็รู้สึกว่าใบหน้าของเธอยังร้อนอยู่

“แม่น้อยครับ คุณไปที่ห้องหนังสือของพ่อตั้งนาน พวกคุณ … ทำอะไรที่น่าอับอายหรือไม่?” เมื่อเห็นเฉินเป้ยอีเข้ามาหนิงเสี่ยวซีก็กระโดดลงมาจากเตียง จ้องมองเธอ

เฉินเป้ยอีรีบกลืนน้ำลาย“ ในความคิดของเด็กๆมัวแต่คิดอะไร ฉัน … ฉันจะไปขอโทษกับพ่อของหนู”

หนิงเสี่ยวซีขมวดคิ้ว เขารู้สึกตำหนิการป้องกันเสียงที่ประตูห้อง ทำให้เขาไม่ได้ยินอะไร

พูดจบก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาจากบนเตียง "ไปชั้นล่างกันเถอะ แม่น้อยจะกินข้าวกับหนูก่อน แล้วหลังกินข้าวเสร็จ ฉแม่น้อยต้องไปทำงาน"

"อ้าว คุณจะออกไปตอนบ่ายนี้ คุณไม่อยู่กับผมหรอ"

“ถ้าไม่ไปทำงาน หนูจะเลี้ยงฉันไหม”

"โอเค … " หนิงเสี่ยวซีเดินไปรอบๆ ด้านหน้าเฉินเป้ยอี จากนั้นยื่นมือออกไปเพื่อหยุดเธอ พูดอย่างเคร่งขรึม: "แม่น้อย ไม่งั้นคุณไม่แต่งงานแล้ว คุณรอให้ผมโตขึ้น ผมแต่งงานกับคุณ โอเคไหม ลืมไป ผมจะหาผู้ชายคนอื่นให้คุณ ถ้าคุณแก่ตัวลง ก็จะไม่มีใครต้องการแล้ว"

หนิงเส่าเฉินบังเอิญไปดื่มน้ำที่ด้านบนของบันได เมื่อได้ยินคำพูดของหนิงเสี่ยวซีเขาแทบสำลัก

เมื่อหันไป เขามองไปที่ชั้นบน น้ำเสียงสงบลงเล็กน้อย "ลงมากินข้าวกันเถอะ"

ในห้องครัว เฉินเป้ยอีช่วยแม่นมหลิวนวดไหล่ของ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าพูดอะไรกัน ดูเหมือนจะยิ้มอย่างสดใส

เมื่อเห็นฉากนี้ ปากของหนิงเส่าเฉินก็ยกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มจางๆ

เมื่อรับประทานอาหารเธอนั่งข้างหนิงเสี่ยวซี เฉินเป้ยอีมักจะเอากุ้งมาให้เขา หยิบกระดูกปลาออกให้เขา และเลือกผักให้เขา ทุกอย่างทำได้อย่างง่ายดี

หนิงเส่าเฉินดูเหมือนจะอารมณ์ดี ระหว่างคิ้วและดวงตาปรากฏความอ่อนโยนที่หาได้ยาก "ให้พี่เลี้ยงมาหน่อย อาหารเย็นหมดเย็น"

เฉินเป้ยอีเงยหน้าขึ้นมองเขาสบตา เธอและความวุ่นวายในใจของเธอ ก็เริ่มลึกขึ้นอีกครั้ง ถ้าผู้ชายคนนี้เปลี่ยนไปจริงๆ มันจะน่ากลัวจริงๆ แต่เธอไม่สามารถปรับตัวได้จริงๆ ที่จู่ๆเขาก็เปลี่ยนไป

แม่นมหลิวเพิ่งออกมาจากครัวเมื่อได้ยินสิ่งที่หนิงเส่าเฉินพูด เธอก็มองไปที่เฉินเป้ยอี ที่หน้าแดงและยิ้มอย่างรู้ทัน ทักทายพี่เลี้ยงคนใหม่ที่ยืนอยู่ที่ประตูห้องครัว เพื่อมาดูแลหนิงเสี่ยวซี

"ไม่ต้องแล้ว ฉันจัดการเอง ฉันก็ไม่มีโอกาสดูแลเสี่ยวซีสักเท่าไหร่" เมื่อเฉินเป้ยอีเห็นพี่เลี้ยงคนใหม่กำลังจะเอาตะเกียบมา เธอโบกมืออย่างรีบร้อน

เธอมองไปที่หนิงเสี่ยวซี ความอ่อนโยนและความปรนเปรอในสายตาของเธอไม่สามารถลบออกได้ ตะเกียบของ หนิงเส่าเฉินหยุดชั่วคราว ในตอนนี้ดูเหมือนเขาจะเข้าใจว่าทำไมหนิงเสี่ยวซีถึงชอบผู้หญิงคนนี้

เธอใจดีกับเขา จากใจจริงไม่สามารถปลอมได้อย่างแน่นอน

และเกาเหวิน … แม้ว่าเธอจะกังวลมากเกี่ยวกับหนิงเสี่ยวซี แต่ดูเหมือนเธอจะจงใจทำอะไรบางอย่าง พูดตามตรงคือเหมือนแสดงให้เขาเห็น

เพราะใช้เวลาในการดูแลหนิงเสี่ยวซีนานเกินไป ดังนั้นเฉินเป้ยอีที่กลัวไปทำงานสาย เธอจึงได้กินข้าวแค่สองคำ

“แม่น้อยครับ ถ้าคุณมีเวลาก็มาที่บ้าน โอเคไหม?” เสี่ยวซีกอดแขนเธอด้วยท่าทางไม่เต็มใจ

เฉินเป้ยอีมองไปที่หนิงเส่าเฉินอย่างมีสติ“ ถ้าแม่น้อยมีเวลา แม่น้อยก็จะพาคุณออกไปเล่น โอเคไหม?”

บ้านตระกูลหนิง เธอควรมาให้น้อยลง ในกรณีที่ถ้าเธอได้พบกับเกาเหวิน มันจะดูไม่ดี

ในรถ

ลุงจางอยากเปิดประตูเบาะหลังให้กับเฉินเป้ยอี

เฉินเป้ยอีก็รีบขวางเขา แล้วพูดว่า "ลุงจาง คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับฉัน แต่ฉันขอโทษที่ทำให้คุณลำบากที่จะส่งฉันไป"

ลุงจางนิ่งและใจดี เขาไม่พูดอะไรมาก และพยักหน้าให้เฉินเป้ยอี

ทันทีที่เฉินเป้ยอีเข้าไปในรถ นั่งลง ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง จากนั้นหนิงเส่าเฉินก็เข้ามา

เฉินเป้ยอีขมวดคิ้ว“ คุณ … ”

"ไปที่บริษัทของผมก่อน แล้วลุงจางจะส่งคุณ" ราวกับรู้ว่าเธอต้องการพูดอะไร หนิงเส่าเฉินก็ชิงพูดก่อน

เฉินเป้ยอีพยักหน้า ทันใดนั้นเธอจำอะไรบางอย่างได้และหยิบกล่องยาออกมาจากกระเป๋า "ลุงจางคะ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ฉันไปที่ร้านขายสินค้านำเข้าและส่งออก ฉันเห็นยาลดนิ่ว ฉันเลยซื้อมาให้คุณ และเก็บไว้ในกระเป๋าของฉัน ฉันไม่เคยมีโอกาสให้คุณ ฉันเกือบลืมมันไปแล้ว"

หลังจากพูดเสร็จ ก็วางยาลงในถาดข้างรถ

หนิงเส่าเฉินเห็นได้ชัดว่า ร่างกายของลุงจางสั่นสะท้าน

"เป้ยอี หนูยังจำมันได้"

ครั้งหนึ่ง ลุงจางไปส่งเธอเพื่อเล่นกับหนิงเสี่ยวซี ก้อนนิ่วทำใหเเขาเจ็บปวดเกินกว่าจะพูดออกไป ตอนหลังทราบว่า เป็นนิ่วในไตหมอบอกว่านิ่วไม่ใหญ่ ไม่ต้องผ่าตัด เมื่อเธอเห็นยาในวันนั้น จึงซื้อเก็บใส่กระเป๋าไว้

เธอยิ้ม "ปริมาณยา ฉันใช้กระดาษเขียนใหม่ให้คุณแล้ว ใส่ลงในขวด กินให้ตรงเวลานะคะ"

ลุงจางพยักหน้าซ้ำๆ

หนิงเส่าเฉินมองไปที่เฉินเป้ยอี พฤติกรรมของเธอเป็นธรรมชาติ เธอใจดีกับลุงจาง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ทำเพื่อให้เขาเห็น แต่ทำจากใจจริง

ตอนนั้น เซี่ยอวี่ชอบเธอ เขาคิดไม่ออกว่า หนิงเสี่ยวซีชอบเธอได้ยังไง เขาประหลาดใจพอๆกันและเขาไม่เข้าใจว่าเขาดูแลเธออย่างไร

แต่ในตอนนี้ เขาดูเหมือนว่าจะเข้าใจขึ้นมาบ้าง เธออาจจะดูธรรมดา และบุคลิกของเธอไม่เป็นที่ชื่นชอบ แต่เธอมีความเป็นธรรมชาติสำหรับทั้งดี ร้าย ก็คือตามธรรมชาติ ไม่จงใจหรือแสร้งทำเป็นแบบนี้ "สวย" ทำให้คนสนใจ

เมื่อใกล้บริษัทของหนิงเส่าเฉิน ทันใดนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเฉินเป้ยอี เปิด WeChat ป้อนหมายเลขลงไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ออกนามบัตร WeChat พร้อมรูปตัวอักษรเพิ่ม ส่งผ่าน ทำทุกอย่างในครั้งเดียว

"ถ้าผมส่งข้อความถึงคุณ อย่าหยุดตอบผม" หลังจากจบคำสั่ง เขาก็โค้งตัวและลงจากรถ

เมื่อมองไปด้านหลัง เฉินเป้ยอีมองลงไปที่โทรศัพท์ในฝ่ามือของเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ที่ยังมีอุณหภูมิของเขาอยู่มันอุ่นมาก แต่มันรู้สึกเหมือนฝัน

“เป้ยอี คุณหนิงเป็นคนดี”เมื่อรถสตาร์ท จู่ๆลุงจางก็พูดแบบนี้

เฉินเป้ยอีไอเบาๆ และร้องฮึฮึออกมา เธอไม่สามารถพูดต่อได้

เขาเป็นคนดี รวย หล่อ และเพิ่งค้นพบว่า เขาไม่ได้ดูน่ารำคาญขนาดนั้น แต่ …

แล้วยังไง เขาก็เป็นคู่หมั้นของคนอื่น!

ทันทีมาถึงบริษัทWeChatก็เแจ้งเตือน "อย่าเจอชูหยูจี้อีก"

เฉินเป้ยอีกลอกตาและวางโทรศัพท์ทิ้ง ไม่อยากตอบกลับข้อความ แต่ลึกๆในใจไม่สามารถเพิกเฉยได้

ดอกคามิเลียสีขาว เป็นที่พบมากที่สุดในบ้านเกิด ยังเป็นดอกไม้โปรดของเธอ

เธอขมวดคิ้วว่าทำไมชูหยูจี้ ถึงส่งให้ดอกคามิเลียสีขาวให้เธอ?