เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 264 เสียงเอี๊ยดที่ดังมาจากเตียง

“พี่สาว เก่งมากจริงๆ ไม่มีความจริงใจกับน้องเลย พี่กำลังปีนขึ้นไปบนยอดกิ่งไม้ แต่ก็ยังโกหกและบอกว่าเลิกกัน ห๊ะ ห๊ะ…”

เล่อจยาไม่ต้องการพูดเรื่องไร้สาระกับเขา “ในเมื่อรู้ว่าพี่เขยอยู่ที่นี่ ยังไม่รีบมาเปิดประตูให้ฉันออกไป”

เล่อเหวินยิ้ม “ปล่อยออกมาได้ไม่ใช่ปัญหา แต่ต้องสัญญากันก่อนว่าพี่เขยจะให้เงินสามล้าน แล้วก็ห้ามพูดอะไรไร้สาระต่อหน้าปู่”

สามล้าน? เล่อจยารู้สึกว่าน้องชายคนนี้คงจะคลั่งไคล้เรื่องเงินมาก มือที่เธอที่เคาะประตูก็ห้อยลง “อยากปล่อยก็ปล่อยสามล้านเหรอ กล้าคิดเรื่องนี้จริงๆ! ฉันจะรอดู ถ้าพี่เขยไม่เห็นคงโทรเรียกตำรวจมาเอง การกักขังโดยผิดกฎหมายไม่รู้ว่าจะติดคุกนานแค่ไหน”

พูดเสร็จก็ถอยออกมานั่งที่พื้น

เล่อเหวินตื่นตกใจ เขาพูดอย่างรวดเร็ว: “งั้นก็สองล้าน”

ไม่มีการตอบสนอง

ตรงนี้กำลังจัดการส่วนอีกด้านของบ้านกลับคึกคัก

ไม่เกินสิบนาที บ้านของปู่เล่อก็เต็มไปด้วยผู้คน

ป้าสองได้ยินว่าเล่อจยาแต่งงานกับเถ้าแก่ใหญ่ และเธอก็ไม่เชื่อ “สาวน้อยคนนั้นเล่อจยาแย่กว่าเสี่ยวอวินของฉันมาก ถ้าเธอแต่งงานกับเถ้าแก่ใหญ่ ฉันเดาว่าคงไม่ใช่ คนดี?”

ปากพูดอย่างนั้น แต่เธอเป็นคนแรกที่มาถึงคิดว่าคงจะเป็นชายแก่ แต่ที่ไหนได้ออกจะหล่อและดูดีขนาดนั้น ทันใดนั้นการเยาะเย้ยก็เหมือนกระทบหน้าตัวเอง เขาแค่ยืนอยู่เฉยๆไม่ต้องทำอะไรเลยก็ยังดูดีกว่าลูกเขยของเธอไม่รู้กี่เท่า

เมื่อคิดถึงสาวน้อยเลอจยาเมื่อก่อนเธอบอกว่าไม่มีแฟน เธอยังโกรธและรำคาญ

เกาไห่มองไปที่ห้องที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่ก็ยังไม่เห็นเล่อจยาใบหน้าของเขาก็ดูไม่ดีเล็กน้อย

กำลังจะถามอีกครั้ง ซูหย่าก็เดินเข้ามาจากข้างนอกและบีบฝูงชนมากระซิบที่หูของเกาไห่

การแสดงออกของใบหน้าเกาไห่ที่ทรุดลงและเขารีบลุกขึ้นยืน

มองไปที่ปู่เล่อ “คุณปู่ เล่อจยาถูกคุณขังไว้หรือ?”

ความโผงผางของเขาทำให้ปู่เล่อไม่สามารถโต้ตอบได้ในทันที และเขาก็ไอเล็กน้อย “คือ…”

“สามี…”

เสียงที่คุ้นเคยดังมาจากด้านหลัง ขัดจังหวะคำพูดของปู่เล่อ

เกาไห่ ดีใจมาก เขาเงยหน้าขึ้นและเห็นเล่อจยาที่เหมือนล้มลุกคลุกคลานอะไรมาจนใบหน้าเธอเหมือนแมวตัวหนึ่ง หัวใจเขาเหมือนโดนกระตุกและก้าวไปข้างหน้าและค่อยๆ เช็ดใบหน้าของเธอด้วยมือใหญ่ของเขา “เกิดอะไรขึ้นกับคุณ ทำไมตัวคุณถึงเป็นแบบนี้”

เลอจยาส่ายหัว โอบแขนรอบเอว ลูบแขน ก้มศีรษะลงในอ้อมแขนของเขาแล้วพูดว่า “ฉันตื้นตันใจจังที่คุณมาหาฉันถึงที่นี่”

ซูหย่าสูดหายใจอย่างเย็นชาและพูดประชดประชันว่า “โอ้ ดูเหมือนฉันพูดถูก เธอคือสมบัติล้ำค่าในสายตาเธอ” ดังนั้นเธอไม่เคยคิดว่าคุณไม่ดี ไม่เคยละเลยเธอ จำได้แต่ความดีของคุณ , ความทุ่มเทของคุณ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เกาไห่ก็รู้สึกผิดและทุกข์ใจมากขึ้นในสายตาของเขา และอ้อมแขนของเขาที่โอบรอบเล่อจยาก็รัดแน่นขึ้น

“จยาจยา ดูเธอสิ ทำไมแต่งงานแล้ว ไม่ยอมบอกปู่กับย่า หลานเขยที่เพิ่งมาเรายังไม่รู้จักเลย”

ปู่เล่อที่อยู่ด้านข้างเปิดปากขัดจังหวะความคิดของพวกเขา

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เล่อจยาก็ยืดตัวออกจากอ้อมแขนของเกาไห่และมองดูปู่เล่อที่อยู่เหนือเขา “คุณปู่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันหน้าตาเป็นอย่างไร ฉันคิดว่าคุณปู่ไม่สนใจว่าฉันจะแต่งงานหรือไม่”

เมื่อปู่เล่อได้ยินเช่นนี้ หน้าเขาก็อายเล็กน้อย “เจ้าเด็กนี่ ปู่แก่แล้ว ความจำไม่ค่อยดี มันก็เรื่องปกติไหม?”

มีความจำที่ไม่ดี? แต่พอเป็นเล่อเหวิน ความจำดีขึ้นมาทันทีเลย?

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ต้องการให้เกาไห่อยู่ที่นี่นาน ดังนั้นเธอจึงไม่กลัวที่จะโต้เถียงกับเขา

หันกลับมามองเกาไห่ “สามี เราไปกันเถอะ”

ทั้งสองเพิ่งก้าวออกจากประตูด้วยเท้าหน้า เล่อจยารู้สึกเพียงลมพัดมาจากด้านข้างของเขา และเมื่อเขาตอบสนอง ลุงสองก็ยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขาแล้ว โดยเหยียดแขนออกไปด้านข้าง

“จยาจยา ตอนนี้ก็ดึกแล้ว ขับรถบนถนนสายนี้มันไม่ปลอดภัย นอนที่นี่หนึ่งคืน ไปบ้านลุงสองบ้านใหม่ที่เพิ่งสร้าง ยังไม่เคยไปใช่ไหม.”

ในความทรงจำขอเล่อจยาลุงสองและป้าสองเหล่านี้เป็นคนประเภทเดียวกัน ซึ่งปกติแล้วจะรู้จักแค่เงินแต่ไม่รู้จักคน

เธอไม่มีความรู้สึกที่ดี ดังนั้นน้ำเสียงของเธอจึงดูไม่สุภาพโดยธรรมชาติ “คุณลุงสองค่ะ ฉันได้ยินมาว่าลูกพี่ลูกน้องของฉันจะแต่งงาน ดังนั้น ให้พวกเขาอยู่ในบ้านใหม่เถอะ”

หลังจากพูดจบเธอก็พาเกาไห่ออกไป

“งั้นก็ไปที่เตียงของลุง เตียงของลุงเพิ่งเปลี่ยนที่นอนใหม่”

เลอจยาเหล่ตามองไปที่ชายหนุ่มที่มาจากที่ไหนไม่รู้ที่เรียกว่าลุงเล็ก ถึงแม้ว่าลุงเล็กคนนี้จะไม่แข็งแกร่งเท่าลุงสองเขามักจะเฉยเมยต่อสิ่งที่ไม่เกี่ยวข้องกับเขา

ในความประทับใจที่ได้ติดต่อกับครอบครัวน้อยมากตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่สุภาพแต่ปกติเมื่อพบเจอก็ไม่พูดอะไรมากนัก ดังนั้น เมื่อเห็นทัศนคติของเขาในตอนนี้ เล่อจยาก็รู้สึก ประหลาดใจ

ได้แต่ถอนหายใจและคิดในใจว่าเงินนี้เป็นของดีจริงๆ เงินไม่ได้อยู่แนวความคิดเธอ เธอรู้สึกแค่ว่าเงินพอใช้ก็พอ แม้ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาที่พ่อของเธอป่วย เธอก็มีเงินเพียงพอสำหรับพ่อของเธอด้วย และตราบเท่าที่พ่อของเธอมีสุขภาพแข็งแรง เธอกับพ่อก็มีเงินใช้มากพอ และเธอไม่สนใจเรื่องอื่น ๆ ซูหย่าบอกว่าเธอไม่มีความปรารถนาใดๆอีกหรือ แต่เธอรู้สึกพึงพอใจแค่นี้

“จยาจยา งั้นเราก็นอนที่นี่คืนหนึ่งนะ ตอนฉันนั่งรถมากับสามีเธอใจฉันมันกลัวมาก” ซูหย่ารู้สึกกลัวหน้าผานั้นมากดังนั้นเลยรีบพูดและชักชวนก่อน

ในที่สุด เล่อจยาตัดสินใจไปบ้านลุงเล็ก

เมื่อลุงสองได้ยินเรื่องนี้ ใบหน้าดูไม่ดีขึ้นมาทันที

“คุณลุงสอง ห้องนั้นเป็นห้องแต่งงานของเสี่ยวอวินเรานอนคงจะไม่เหมาะสม” เล่อจยาอธิบาย

บ้านของลุงเล็กเป็นอาคาร 2 ชั้นแบบเก่า สร้างมานานแล้วไม่ใหม่แล้ว แต่ป้าของเธอชอบทำความสะอาดมันจึงยังดูดี

ป้าเล็กเป็นคนเก็บตัว ไม่พูดมาก เธอมองดูคนสองสามคนเดินมา ยิ้ม และเทน้ำที่ด้านข้าง วิ่งเข้าวิ่งออกเพื่อช่วยงาน

“จยาจยา เธอและคุณเกา นอนในห้องนี้ ปกติห้องนี้ลูกพี่ลูกน้องของเธอกลับมานอนเป็นครั้งคราว ทำความสะอาดแล้ว ส่วนผู้หญิงคนนี้ คุณนอนในห้องนี้ ห้องนี้เป็นห้องสาวน้อยของฉัน สาวน้อย เธออยู่ในโรงเรียน แม้ว่าห้องจะแคบไปหน่อย แต่ก็สะดวกสบาย”

แม้ว่าบ้านตระกูลเล่อจะดูเจริญรุ่งเรือง ลูกชายทุกคนก็มีลูกหลายคน มีเพียงพ่อเท่านั้นที่มีเล่อเหวินเป็นลูกชาย และคนอื่นๆเป็นลูกสาวทั้งหมด อย่างไรก็ตามแต่เมื่อลูกสาวที่แต่งงานแล้วก็มีลูกชายทั้นนั้น

นี่คือเหตุผลที่ปู่เล่อชอบเล่อเหวินเป็นพิเศษ

“ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะลุง”

“ขอบคุณครับลุง”

หลังจากอาบน้ำซักครู่ ป้าเล็กก็ปรุงเกี๊ยวให้พวกเขา และหลังจากรับประทานอาหารเสร็จ พวกเขาก็แยกย้ายกันเข้าไปในห้องต่างๆ

“คุณไม่ชินกับการนอนเหรอ?” เล่อจยาถามเกาไห่ด้วยความกังวล

เกาไห่ถอดเสื้อคลุมของเขาออก หันกลับมามองที่ใบหน้าของเล่อจยาและส่ายหัว “ผมเคยอยู่ในที่ที่ยากกว่านี้เป็นร้อยเท่า”

“หือ? ที่ไหนล่ะ”

เกาไห่ส่ายหัว “ไปนอนซะ”

พอนอนลงบนเตียงไม้ก็จะมีเสียงดังเอี๊ยด

“เตียงนี้มันจริงๆ ถ้าจะทำอะไร มีหวังได้ยินกันทั้งบ้านแน่” เล่อจยาพูดออกมาอย่างที่ใจคิด

หลังจากที่เธอพูดจบเธอก็ตกตะลึงหันศีรษะมองไปที่เกาไห่ ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา เลิกคิ้ว และมองตัวเองด้วยสายตาแปลก ๆ ในดวงตาของเขา