เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 255 ความสวยที่เป็นเอกลักษณ์ของคุณ

ทั้งสองเงยหน้าขึ้นมองไปที่แหล่งกำเนิดเสียง เย่หลินสวมสูทสีเทา จับจีบรอบเอว มัดผมหางม้าสูง หน้าขาวนวลแต่งหน้าอ่อนๆ ทำให้คนดูโดดเด่นอย่างเห็นได้ชัด

“เย่หลินดูดีจริงๆ เลย” เล่อจยาชื่นชมจากใจจริง

เกาไห่ยิ้ม ลุกขึ้นรับผลไม้ในมือเย่หลิน

“พี่สะใภ้ ฉันต้มซุปมาให้คุณ คุณดื่มเลยกำลังร้อนๆ ” พูดจบ ก็วางกระเป๋า แล้วเริ่มจัดโต๊ะอาหาร

เล่อจยาจะพลิกตัวลงจากเตียง ก็ถูกเกาไห่ห้ามไว้ “คุณทำอะไร? ”

“ฉันจะลงจากเตียงไปทานข้าว ฉันบาดเจ็บที่หัว ไม่ได้พิการนะ” พูดจบก็ลงมา สวมรองเท้าแตะ รับซุปจากในมือเย่หลิน ยกถ้วยดื่ม “อืม! อร่อยมาก เย่หลิน ขอบคุณนะ”

เห็นท่าทางที่ตรงไปตรงมาของเธอ เย่หลินหัวเราะ “คุณค่อยๆ ดื่ม ระวังร้อน”

เห็นได้ชัดว่าซุปจืด แต่เล่อจยาดื่มแล้วรู้สึกเค็ม

เธอรู้สึกตัวอีกทีตนเองก็ร้องไห้แล้ว…

“ร้องไห้ทำไม? ” เย่หลินตกตะลึงเล็กน้อย “ไม่อร่อยเหรอ? หรือว่า……”

เล่อจยาส่ายหัว วางถ้วยในมือลง มองเย่หลิน “มิน่าล่ะ คุณชายหนิงถึงได้รักคุณขนาดนี้ เย่หลิน คุณเป็นคนดีจริงๆ เลย”

คนมักจะบอกว่ากับน้องสาวสามีนั้นเข้ากันได้ยาก แต่น้องสาวสามีของเธอ ทว่าดีกว่าแม่ของตนเองอีก

เย่หลินหัวเราะเบาๆ “คนก็พึ่งพาอาศัยกัน เขาดี ฉันก็ปฏิบัติดีต่อเขา อีกอย่างแม่ฉันไม่อยู่แล้ว ฉันก็อยากเป็นตัวแทนแม่ ดูแลคุณให้ดี”

พูดจบเธอก็หยิบทิชชู เช็ดน้ำตาบนใบหน้าเล่อจยา “เมื่อกี้ฉันมาถึงหน้าประตู ได้ยินคุณบอกว่าความทรงจำกลับมาแล้ว พี่สะใภ้ คุณไม่เลิกรักพี่ชายฉันได้ไหม? ”

เล่อจยายิ้มๆ หันไปมองเกาไห่อย่างมีความหมายลึกซึ้ง “พี่ชายคุณไม่รังเกียจฉัน ฉันจะไม่ต้องการต้นทุนของเขาได้ยังไง”

เย่หลินจ้องมองเล่อจยา แล้วยิ้ม “ภายนอกดูเหมือนหยกที่ไม่ได้เจียระไน ภายในแกะสลักไว้อย่างวิจิตรประณีต พี่สะใภ้ พี่ชายฉันแต่งงานกับคุณ อันที่จริงแล้วเป็นเขาที่ได้กำไร”

ภายนอกดูเหมือนหยกที่ไม่ได้เจียระไน ภายในแกะสลักไว้อย่างวิจิตรประณีต เธอรู้ว่าเย่หลินจะชมเธอว่าสวยจากภายใน

คนสองสามคนพูดคุยหัวเราะกัน ซุปที่เย่หลินนำมา เล่อจยาก็ดื่มจนหมด…

เย่หลินออกไปได้สักพัก ซูหย่าก็เข้ามา

ซูหย่ามองสองมือเธอที่ว่างเปล่า ก็พูดขึ้นว่า : “คุณผู้หญิงซู ฉันเป็นผู้ป่วย คุณมาเยี่ยมผู้ป่วยด้วยมือเปล่าได้อย่างไร? ”

ซูหย่าพูดตอบกลับ : “ฉันคิดว่าคุณหมดสติอยู่ รู้ว่าคุณฟื้นแล้ว แน่นอนว่า……” พูดยังไม่ทันจบ เธอก็หยุดไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองเล่อจยา เห็นไหวพริบที่คุ้นเคยในดวงตาของเธอ

“คุณ………คุณจำได้แล้วเหรอ? ” เล่อจยาคนที่อายุ 21 ปี จะไม่สามารถพูดหยอกล้อกับเธอได้

เล่อจยาเดินไปข้างหน้า แล้วโอบกอดซูหย่า “ช่วงนี้ คิดถึงฉันไหม? ”

ซูหย่าจะร้องไห้ “คุณคิดว่าไงล่ะ? ” ไม่ใช่แค่ระหว่างชายหญิงจึงจะมีความรู้สึกผูกพัน ความรักระหว่างผู้หญิงก็ลึกซึ้ง ถ้าจู่ๆ เสียมันไป ก็จะหดหู่ จะเสียใจ จะเป็นทุกข์

เจอคนที่รู้ใจในชีวิตมันยาก ซูหย่าเห็นคุณค่าของเล่อจยาอย่างมาก หลายปีมานี้มีเพื่อนมากมาย แต่เธอเต็มใจที่จะเป็นเพื่อนกับเล่อจยา ดังนั้นหลายวันมานี้ จะบอกว่าไม่หดหู่ ก็โกหกแล้ว

เกาไห่เห็นว่าซูหย่ามา รู้ว่าทั้งสองคนต้องมีเรื่องที่จะคุยกันอย่างแน่นอน ก็เลยกลับบริษัทไป

หลังจากประตูถูกปิดลง เล่อจยาก็ถอนหายใจ

ซูหย่าขมวดคิ้ว “หมายความว่าอะไร? ”

มือทั้งสองของเล่อจยาปิดหน้า “เครียด! ”

“เครียด? คุณปล่อยวางเถอะ อยู่ก็อยู่ด้วยกันแล้ว ยังจะเครียดอีกเหรอ? ” ซูหย่าได้ยิน ก็จงใจหยอกเย้าเธอ

เล่อจยาวางมือลง เก็บรอยยิ้มบนใบหน้า ดึงซูหย่า แล้วกล่าวอย่างจริงจังว่า: “เรื่องงานศพของพ่อฉัน โชคดีที่มีคุณอยู่”

ซูหย่าจงใจสะบัดมือเล็กน้อย “ไม่ต้องมาซาบซึ้งใจกับฉันหรอก ถ้าคุณอยากจะดีกับฉันจริงๆ ครั้งหน้าความจำเสื่อมอีก รบกวนจำฉันให้ได้ด้วย”

หยุดชะงักไปเล็กน้อย เธอก็ดึงเก้าอี้มานั่งลงตรงหน้าเล่อจยา “อีกอย่าง คนที่คุณต้องขอบคุณคือประธานเกา ที่เป็นสามีของคุณ เรื่องราวในเวลานั้น คือเขาที่ลงมือทำด้วยตนเอง”

เล่อจยานิ่งอึ้งเล็กน้อย แล้วจึงพยักหน้า “อย่างนั้นตอนบ่ายคุณมีเวลาไหม ฉันอยากให้คุณไปเป็นเพื่อนที่สุสานของพ่อหน่อยน่ะ”

ซูหย่าตกใจเล็กน้อย ลุกขึ้นยืน เดินไปที่หน้าต่างแล้วเปิดม่าน “นี่คุณเพิ่งจะฟื้น ก็อยากจะออกไปแล้วเหรอ? คุณไม่กลัวว่า จะมีการพลาดพลั้ง ความจำเสื่อมไปอีกครั้ง แล้วลืมสามีคุณไปเหรอ? ”

“แต่ว่า…” แต่ว่า เธออยากไปเยี่ยมพ่อ

“เอาล่ะ อย่ามาแต่ว่าเลย พักผ่อนก่อนเถอะ ต่อไป ยังมีงานของคุณอีก เรื่องที่พ่อคุณเสียชีวิต คุณยังต้องไปบ้านเกิดของคุณ แจ้งให้พวกคุณปู่คุณย่าของคุณทราบอีกนี่? ……หลังจากนั้น แม่ของคุณ น้องชายของคุณ คุณคิดว่าจะทำอย่างไร? ”

ทำอย่างไร?

เล่อจยาหัวเราะเยาะอย่างเย็นชา หรือว่ายังต้องให้เธอรับผิดชอบอีก?

ในจิตใต้สำนึกของแม่ไม่มีลูกสาวคนนี้ และสัตว์ร้ายตัวหนึ่งที่สามารถผลาญเงินที่ต้องใช้เป็นค่ารักษาพยาบาลของพ่อได้ เธอยังต้องสนใจพวกเขาอีกเหรอ?

ไม่ เธอได้จิตใจดีงามขนาดนั้น!

“พวกเขา ฉันไม่สนใจหรอก” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

ซูหย่ามองเธอ แล้วก็หัวเราะเหอะๆ “คุณไม่ต้องสนใจหรอก ผู้ชายของคุณสนใจให้แล้ว ค่าใช้จ่ายคนดูแลแม่คุณ แล้วก็ค่าใช้จ่ายโรงพยาบาล ทั้งหมดผู้ชายของคุณล้วนเป็นคนจ่าย”

เล่อจยาหรี่ตามอง แล้วตะโกนเสียงดังว่า: “เหตุผลอะไร? ด้วยเหตุผลอะไร?

ซูหย่าเดินเข้าไป โอบกอดเธอ “ก็เพราะความสัมพันธ์ของพวกคุณยังไงล่ะ คุณเพิ่งจะฟื้นขึ้นมา อย่าตะโกนเสียงดังแบบนี้สิ”

เล่อจยาซุกศีรษะไว้ที่คอของเธอ “ใจจิตสำนึกของเธอ คือไม่มีลูกสาว”

“เล่อจยา สมองของเธอผิดปกติไปแล้ว….”

“เฮ้อ ไม่พูดแล้วไม่พูดแล้ว ถึงอย่างไรฉันก็จะไม่ก้าวก่ายเธอ” เอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้นเล่อจยาก็หงุดหงิดอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เวลานี้ มีคนเคาะประตู เล่อจยามองผ่านซูหย่าไป เป็นชายคนหนึ่งหญิงคนหนึ่ง ในมือของผู้ชายอุ้มเด็ก ส่วนในมือของผู้หญิงก็หอบช่อดอกไม่สดช่อหนึ่ง ด้านหลังของพวกเขามีตำรวจสองสามนายที่อยู่ในเครื่องแบบ

หญิงสาวมองเล่อจยา แล้วคุกเข่าลงบนพื้นด้วยความตื่นเต้น

“ขอบคุณฮีโร่สาวที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันเอาไว้ หลังจากวันนั้นที่เกิดเรื่อง พวกเราหาคุณไม่พบ……”

เล่อจยาปล่อยซูหย่า แล้วเข้าไปประคองหญิงสาวที่คุกเข่าอยู่บนพื้น “รีบลุกขึ้นเถอะ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้เอง”

เวลานี้ ตำรวจนายหนึ่งที่อยู่ด้านหลังก็เดินเข้ามา มองเล่อจยา “พวกคนที่ทำร้ายคุณ พวกเราจับตัวได้หมดแล้ว พวกเขาสมรู้ร่วมคิดกับผู้ชายคนนั้น ต้องการทำร้ายคุณเพื่อแก้แค้น”

เล่อจยาพยักหน้า ทันทีก็รู้สึกอย่างลึกซึ้ง มิน่าล่ะคนส่วนใหญ่ในสังคมนี้ถึงไม่กล้ายืนหยัดเพื่อความถูกต้อง มันส่งผลมากเกินไปหลังการกระทำ แต่เธอก็ไม่เสียใจเลยที่ได้ช่วยเด็กคนนี้

ถึงอย่างไร มีได้ก็ย่อมมีเสีย ถ้าไม่ได้ไม่ตะบองอันนั้น ยังไม่แน่ว่าเธอจะสามารถฟื้นความทรงจำกลับมาได้ไหม?

หลังจากส่งแขกไปแล้ว เล่อจยาก็มองซูหย่า ถอนหายใจเล็กน้อย

จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูอีกครั้ง ซูหย่ามองเล่อจยา กล่าวหยอกล้อว่า: “ตอนนี้คุณกลายเป็นคนมีชื่อเสียงแล้ว งานจะรัดตัวอย่างมาก…..”

จากนั้นก็ไปเปิดประตู เพียงแค่เปิดประตูออก หลังจากที่ซูหย่าเห็นหน้าคนอย่างชัดเจน สีหน้าก็เปลี่ยนไป