เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 193 ใครตายเหรอ?

"พี่สะใภ้ คุณหมดสติไปสองสามวันแล้ว คุณยังบอกว่าไม่เป็นอะไรอีก" หนิงเชี่ยนพูดจบ ก็เปิดกล่องข้าว "ฉันตุ๋นซุปมาให้คุณ คุณดื่มสักหน่อยเพื่อบำรุงร่างกาย"

เย่หลินแปลกใจ "ฉันหมดสติไปนานขนาดนี้เลยเหรอ? ในตอนนั้นน่าจะเหนื่อยล้ามากจริงๆ เลยนอนไปนาน" หลังจากนั้นก็เห็นซุปที่หนิงเชี่ยนยกมาให้เธอ "แค่หกล้มก็เท่านั้น เสี่ยวเชี่ยน คุณดูแลฉันดีเกินไปแล้ว ยังตุ๋นซุปบำรุงมาให้อีก"

คอหนิงเชี่ยนก็เริ่มฝืด หัวเราะแห้งๆ สองที เธอจะกล้าบอกได้อย่างไร ว่านี่คือยาบำรุงร่างกายของเธอหลังจากแท้งลูก

เวลานี้ มีคุณป้าคนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก "คุณนาย ให้ฉันหวีผมล้างหน้าให้คุณสักหน่อย แล้วค่อยกินนะ" พูดจบ ก็บิดผ้าขนหนู ทำท่าจะเช็ดหน้าให้เย่หลิน

เย่หลินก็รับผ้าขนหนูของเธอด้วยความแปลกใจเล็กน้อย "เอ่อ คุณป้า นี่คุณจะทำอะไร? " แล้วเตรียมเปิดผ้าห่มลุกจากเตียง

หนิงเชี่ยนกดเธอไว้ "พี่สะใภ้ คุณดูขาคุณสิ แล้วก็บนร่างกาย ไม่มีที่ไหนดีเลย พี่ชายฉันเห็นก็เจ็บปวดใจ เลยให้คุณป้ามาดูแลคุณสักพัก คุณก็เชื่อฟังดีๆ เถอะ"

หนิงเชี่ยนพูดจบ ก้มหน้าปกปิดความหวาดกลัวในแววตา

พี่ชายเธอไม่ให้เธอบอกเย่หลิน เรื่องที่เธอแท้งลูก กลัวว่าจะไปสะเทือนจิตใจเธอ ฉะนั้นทุกคนก็เลือกที่จะปกปิดมาตลอด

การแท้งลูกในครั้งนี้ของเธอ ถ้าไม่ฟื้นฟูร่างกายให้ดี ก็เกรงว่าจะทิ้งโรคเรื้อรังไว้ให้ในอนาคต ดังนั้น เธอเลยขอลาจากโรงพยาบาลที่ต่างประเทศหนึ่งเดือน เลยตัดสินใจที่จะอยู่และใช้ความรู้ทั้งหมดที่ได้ร่ำเรียนมา บำรุงรักษาร่างกายของเธอด้วยตัวเอง ก็หวังอย่างยิ่งว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

"ไม่ต้องหรอก ฉันไม่ใช่เด็ก ที่ยังจะให้คนมาล้างหน้าให้ เสี่ยวเชี่ยน พี่ชายคุณก็เกินไปแล้ว" เย่หลินทำอะไรไม่ถูก

"คุณไม่ให้เธอล้าง เช่นนั้นฉันเอง! " ทันใดนั้นเสียงของหนิงเส่าเฉินก็ดังขึ้น จากนั้นก็เห็นเขาใช้มือไปดึงขาข้างที่บาดเจ็บของเขาจริงๆ

เย่หลินรีบร้อน "คุณ……คุณอย่าขยับ ฉันจะให้เธอล้าง ให้ฉันทำเองก็ไม่ได้ใช่ไหม? "

หนิงเส่าเฉินไม่เคลื่อนไหว มองดูเย่หลินถูกคุณปรนนิบัติให้จนเสร็จ จากนั้นจึงนำขากลับไปวางที่ตำแหน่งเดิม

หลังจากทานอาหารเสร็จ คุณป้ากับหนิงเชี่ยนก็ออกไป

ในห้องก็เหลือเพียงหนิงเส่าเฉินกับเย่หลิน

เย่หลินหันไปก็เผชิญหน้ากับหนิงเส่าเฉิน เห็นว่าเขาลืมตาตื่นอยู่ แต่ไม่ได้พูดอะไรกับตน

ในใจก็แปลกใจเล็กน้อย เวลานี้ไม่ถามเกี่ยวกับอาการของเธอหน่อยเหรอ?

เธออ้าปากคิดอยากจะพูดอะไร ก็กลัวว่าเขาจะคิดเรื่องอะไรอยู่ คิดๆ แล้วก็หุบปากไป

รู้สึกได้ว่าเวลาผ่านไปนาน ข้างนอกหน้าต่าง จากกลางวันก็เปลี่ยนเป็นกลางคืน

แต่หนิงเส่าเฉินก็ยังคงไม่พูดอะไร

ตั้งแต่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้ เย่หลินก็ไม่เคยเจอสถานการณ์แบบนี้เลย ชั่วขณะก็รู้สึกน้อยใจ เธอพยายามช่วยเขาอย่างสุดชีวิต แต่ท่าทีนี้ของเขาคืออะไร?

จู่ๆ เธอก็ทนไม่ไหว เตรียมที่จะพูดอะไรออกมาสักหน่อย

หนิงเส่าเฉินก็พูดขึ้นว่า "คุณเคยคิดไหม ถ้าวันนั้นคุณกลับมาไม่ได้ ฉันควรจะทำอย่างไรดี? "

เย่หลินตกตะลึง พูดเบาๆ ว่า : "นี่ไม่ใช่ว่ากลับมาได้แล้วเหรอ? "

"คุณคิดว่า คุณใช้ชีวิตตัวเองมาช่วยชีวิตฉัน ฉันก็จะประทับใจใช่ไหม? " เสียงเขาไม่มีโทนเสียงเลยสักนิด ทำให้เย่หลินฟังแล้วรู้สึกผิดปกติเล็กน้อย

นี่เขาหมายความว่าอะไร? เธอช่วยชีวิตเขา เธอไม่ได้ต้องการให้เขาประทับใจนะ?

เขาได้รับบาดเจ็บเพื่อเธอ อีกอย่าง ภายในใจของเธอ เขาคือผู้ชายที่เธอรัก คือพ่อของลูกทั้งสองของเธอ ด้วยความรู้สึกด้วยเหตุผล เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะไม่ช่วยชีวิต

ในทันใด น้ำตาก็ไหลพราก ค้ำร่างกายส่วนบนแล้วพูดเสียงดังว่า: "หนิงเส่าเฉิน ฉันไม่เคยคิดที่จะทำให้คุณซาบซึ้งใจ ฉันทำด้วยความเต็มใจของตนเอง ถึงฉันต้องตายไป ฉันก็เต็มใจ โอเคไหม? "

เธอยิ่งพูดยิ่งเสียใจ สวรรค์รู้ดี เวลานั้น เธอตกลงไปในหลุมกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง หกล้มไปกี่ครั้ง ก้อนหินที่เคลื่อนที่เหล่านั้น กระแทกเธอไปกี่ครั้ง? แต่ว่า เวลานั้นในใจของเธอร้อนรนที่จะช่วยชีวิตเขา ดังนั้น มีหลายครั้ง เธอรู้สึกว่าตนเองแทบจะลุกขึ้นมาไม่ไหว พอนึกถึงเขา เธอก็ยังประคองมาจนสุดทาง แต่ผลสุดท้าย คาดไม่ถึงว่าเขายังตำหนิเธอ

"ฉันยอมที่จะตัดขาข้างนี้ ดีกว่าต้องยอมให้คุณไปเสี่ยงอันตราย คุณรู้บ้างไหม? ถ้าคุณต้องตายไปแบบนี้ ฉันหนิงเส่าเฉินก็จะไม่ยอมมีชีวิตอยู่ไปวันๆ อย่างแน่นอน" เขาหันตัวกลับ สบตากับเธอ เย่หลินมองเห็นถึงหมอกในดวงตาของเขา

ในใจก็เข้าใจได้ถึงอะไรบางอย่าง "หนิงเส่าเฉิน คุณร้องไห้เหรอ? "

ไม่สนใจเธอ

"หนิงเส่าเฉิน ฉันผิดไปแล้ว ครั้งต่อไปฉันไม่ทำแล้ว"

เขาจ้องมองเธอ

"หนิงเส่าเฉิน…..ถ้าคุณยังไม่สนใจฉันอีก ฉันก็จะร้องไห้ให้คุณดู! "

เห็นชายหนุ่มวางขาลง เย่หลินก็ร้อนใจ "คุณ คุณทำอะไร? "

หนิงเส่าเฉินนำน้ำเกลือที่แขวนอยู่ มาแขวนไว้ข้างๆ เย่หลิน หลังจากนั้นก็เดินขาเดียวค้ำกำแพงเดินเข้ามา ขึ้นเตียง เอนกายลงข้างๆ เย่หลิน เปิดผ้าห่มของเธอออก

ถึงแม้เตียงของห้องVIPนี้จะค่อนข้างกว้าง แต่เมื่อสองคนนี้อยู่ด้วยกัน ก็แคบลงอย่างเห็นได้ชัด รับรู้ถึงความอบอุ่นที่แพร่ออกมาจากร่างกาย ในใจเย่หลินก็อบอุ่น แต่เวลานี้เห็นหนิงเส่าเฉินจะเปิดเสื้อของเธอออก ก็ต้องตกใจ "หนิงเส่าเฉิน คุณทำอะไร? ฉัน…..ฉันได้รับบาดเจ็บ คุณคงไม่คิดที่จะ…….."

ถูกดีดหน้าผากเล็กน้อย หนิงเส่าเฉินจ้องมองเธอ

ต่อจากนั้นร่างกายช่วงบนก็เย็นวาบ เย่หลินหน้ามอง เย่หลินก็เห็นว่าหนิงเส่าเฉินเปิดเสื้อของเธอออก "คุณดูเอาเองว่า คุณทำตัวเองจนเป็นถึงขนาดไหน? "

ด้านบนนั้น รวมทั้งตำแหน่งหน้าอก ล้วนได้รับบาดเจ็บ เพียงแค่มอง ก็ต้องตกตะลึงจริงๆ เธอดึงผ้าห่มขึ้น ปิดเอาไว้ หันหน้าไปมอง เห็นหนิงเส่าเฉินตาแดงก่ำ จึงค่อยๆ พลิกตัว โน้มลำคอของเขา แล้วจูบลงไปบนริมฝีปากเขา

"ถ้าเวลานั้นเปลี่ยนเป็นคุณ ฉันเชื่อว่า คุณก็ต้องทำแบบนี้" พูดจบ ก็ยิ้มเล็กน้อย เห็นเขาไม่พูดจา มือน้อยๆ ก็เกาะที่เอวของเขา ลูบเบาๆ สองที

ก็พบว่าการแสดงออกบนใบหน้าของชายหนุ่ม ชัดเจนว่าผ่อนคลายลงอย่างมาก

"ครั้งต่อไป ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันไม่ยกโทษให้คุณแน่" ถึงแม้ในใจเขาจะซาบซึ้งกับความทุ่มเทของเธอ แต่เขาก็ยิ่งหวาดกลัว ในความทุ่มเทของเธอ

เย้หลินเบ้ปาก พยักหน้า "โอเคๆ รับทราบ"

ทางด้านนี้ กำลังจะจูบลงบนใบหน้าของหนิงเส่าเฉินอีกครั้ง แต่กลับถูกดึงมาไว้ในอ้อมกอดที่อบอุ่น "ถ้าเกิดเรื่องกับคุณ ถึงฉันจะได้รับการช่วยเหลือแล้ว ฉันก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้ คุณเข้าใจไหม? "

"ไม่ได้สิ แล้วอย่างนั้นใครจะเลี้ยงลูกชายลูกสาวของพวกเราล่ะ? "

"ให้คนอื่นเลี้ยง! "

"หนิงเส่าเฉิน! "

"ฉันอยากให้คุณเข้าใจว่า ความตายไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือ คนที่มีชีวิตอยู่ จะอยู่อย่างไร? เย่หลิน ฉันแยกจากคุณไปไม่ได้! "

เย่หลินตัวสั่นเล็กน้อย ยกมือไปตีเขา "แย่จริง ฉันทำให้คุณร้องไห้อีกแล้ว"

"เออใช่ คุณรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้นกับคนเหล่านั้นของซู่ซู่? วันนั้น ที่พวกเราเห็นว่ามีคนคนหนึ่งตกลงไป ใช่…..เป็นหนึ่งในนั้นของพวกเขาไหม? "