เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 173 พ่อหนิงขอร้องเธอ

เพราะตอนกลางวันหลังจากที่หมดสติไป ก็นับว่าหลับสนิทตลอด ฉะนั้น ตอนกลางคืนเย่หลินจึงกระปรี้กระเปร่าอย่างมาก จึงลากหนิงเส่าเฉินมาคุยเล่นจนเกือบเช้า

เธอจึงผล็อยหลับไป

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที หนิงเส่าเฉินก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ แล้ว

หนิงเสี่ยวซีกับเย่เสี่ยวโม่ ยกถ้วยอาหารมายืนข้างๆ เธอ

เห็นว่าเธอตื่นแล้ว หนิงเสี่ยวซีวางถ้วยลงบนโต๊ะข้างๆ เธอ เย่เสี่ยวโม่ก็ทำตาม

"พ่อบอกว่า คุณตื่นแล้วก็ให้ทานอาหารเหล่านี้"

เย่หลินตกตะลึง "แล้วพ่อหนูล่ะ? "

"พ่อตื่นแต่เช้า กลับประเทศไปแล้ว คาดว่าน่าจะถึงแล้ว" หนิงเสี่ยวซีมองนาฬิกาข้อมือ

"อืม! " ถึงแม้ว่าจะเตรียมใจไว้บ้างแล้ว แต่เย่หลินยังคงรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เปิดผ้าห่มออกแล้วลุกขึ้น น้ำอุ่นๆ ก็ทะลักออกมาจากร่างกายส่วนล่าง เธอหยิบผ้าอนามัยจากลิ้นชักแล้วหันกลับไปทางห้องน้ำ

เย่เสี่ยวโม่ดึงหนิงเสี่ยวซี "พี่ คุณดู……”

หนิงเสี่ยวซีมองตามสายตาของเย่เสี่ยวโม่ไป บนผ้าปูเตียง มีคราบเลือดอยู่ จึงตกตะลึงเล็กน้อย ใบหน้าน้อยๆ ก็แดงขึ้นมา กระแอมเบาๆ แล้วดึงเย่เสี่ยวโม่ "ไปเถอะ เราออกไปก่อน"

"ฉันไม่ไป แม่เลือดออก ฉันจะรอให้แม่ออกมาแล้วดูว่าเธอบาดเจ็บตรงไหน"

หนิงเสี่ยวซีขมวดคิ้ว มองๆ ไปที่ห้องน้ำ "โอเค อย่างนั้นฉันจะออกไปก่อน"

เขา 10 ขวบแล้ว ความรู้ทั่วไปเหล่านี้ก็มีบ้างแล้ว

แต่ว่าเย่เสี่ยวโม่เป็นเด็กผู้หญิง เขาก็เขินอายเล็กน้อยที่จะอธิบายให้เธอฟัง

เย่เสี่ยวโม่เห็นหนิงเสี่ยวซีไม่สนใจเย่หลิน ปากน้อยๆ ก็เบ้ขึ้นมา หันไปเห็นมือถือของเย่หลิน จึงหยิบขึ้นมา แล้วเปิดวีแชต หารูปภาพของพ่อ แล้วส่งข้อความเสียงให้หนิงเส่าเฉิน ใจความว่า : พ่อ แม่เลือดออกเยอะมากเลย คุณรีบมาช่วยเธอหน่อย

เมื่อสักครู่นี้หนิงเส่าเฉินเพิ่งจะลงจากเครื่องบิน ฟังหลิวซูรายงานเกี่ยวกับการทำงานล่าสุด เมื่อได้ยินเสียงข้อความ เขาก็เปิดมือถือ ก็เห็นวีแชตของเย่หลิน จึงยิ้มขึ้นมา เพียงแต่หลังจากได้ฟังเสียงของเสี่ยวโม่แล้ว สีหน้าเขาก็เคร่งขรึมลงมา

หลิวซูได้ยินแล้ว สีหน้าก็เคร่งขรึมเช่นกัน

เมื่อเย่หลินออกมาจากห้องน้ำ เห็นมือถือดังอยู่ เด็กสองคนในก็ห้องหายไปแล้ว หยิบมือถือขึ้นมาแล้วรับสาย

"ฮัลโหล เส่าเฉิน คุณถึงแล้วเหรอ? " เพิ่งจะตื่นขึ้นมา น้ำเสียงที่พูดจึงดูแหบแห้ง

"เกิดอะไรขึ้น? เสี่ยวโม่บอกว่าคุณเลือดออกมาก เกิดเรื่องอะไรขึ้น? " น้ำเสียงของหนิงเส่าเฉิน ดังออกมาจากอีกด้านหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เย่หลินตกตะลึง หางตาก็หันไปเห็นคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน จึงกุมหน้าผากทันที "ก็……ก็เป็นอันนั้นนั่นแหละ ผ้าปูเตียงมันเลอะ เธอไม่เข้าใจ เอ่อ คุณทำงานอย่างสบายใจเถอะ"

เพราะว่าหนิงเส่าเฉินเปิดสปีกเกอร์โฟน ฉะนั้นเมื่อหลิวซูได้ยินคำพูดนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะอยู่ข้างๆ

เย่หลินได้ยินก็หน้าแดง "ไอ๋หยา ไม่พูดแล้ว วางสายก่อนนะ ฉันจะไปทำความสะอาดผ้าปูเตียงก่อน"

"โอเค ดูแลสุขภาพตนเองด้วย"

"อืม คุณก็เช่นกันนะ! "

วางสายไปแล้ว มือเย่หลินยังไม่ทันได้สัมผัสผ้าปูเตียง ร่างหนึ่งก็ตรงดิ่งเข้ามาจากด้านนอก ประคองไหล่ของเธอ "ตรงไหน……ที่บาดเจ็บ? "

เย่หลินก้มหน้า ได้ยินน้ำเสียงนี้ ก็ตกตะลึง ความดีใจแสดงออกบนใบหน้า เงยหน้าขึ้นมือข้างหนึ่งก็จับแขนของเกาไห่ไว้ "พี่ คุณเป็นห่วงฉันเหรอ? "

สีหน้าเกาไห่เคร่งขรึมลงมา "สรุปแล้วบาดเจ็บตรงไหน เสี่ยวโม่บอกว่าคุณ……” สายตาที่มองลงมา เขาก็เห็นผ้าปูที่นอนที่เย่หลินถืออยู่ จึงกลืนคำที่เหลือกลับไป

เก็บมือกลับมา เกาหัวอย่างเขินอาย "เอ่อ ฉัน……ฉันขอตัวก่อน"

เย่หลินได้สติกลับมา จึงนำผ้าปูที่นอนมาซ่อนไว้ด้านหลัง แล้วพูดเบาๆ ว่า : "อืม"

เกาไห่ยังไม่ทันเดินไปถึงหน้าประตู เย่เสี่ยวโม่ก็ถือกล่องพยาบาลเข้ามา ขาเล็กๆ สั้นๆ วิ่งเข้ามา เห็นเกาไห่กำลังจะไป ก็ดึงเขาไว้ "คุณลุง คุณช่วยพันแผลให้แม่หนูหน่อยได้ไหม? "

เย่หลินก้าวไปข้างหน้า นำเย่เสี่ยวโม่มาอุ้มไว้ในอ้อมกอด แล้วหอมแก้มเธอ แต่ทำอะไรไม่ถูก

เกาไห่หยุดฝีเท้าเล็กน้อย ต่อจากนั้น จึงรีบเดินออกไป

เย่หลินมองภาพด้านหลังของเขา ในใจก็อบอุ่น มองเย่เสี่ยวโม่ "เสี่ยวโม่ แม่ไม่ได้บาดเจ็บ เอ่อ……เป็นเพียงปรากฏการณ์ปกติของทางสรีระร่างกาย รอให้หนูโตขึ้น เสี่ยวโม่ก็จะเป็นอย่างนี้"

เย่เสี่ยวโม่หน้าซีดไปในชั่วพริบตา แล้วจับมือของเย่หลิน "แม่ คนที่โตแล้ว ต้องเลือดออกหมดเลยเหรอ? อย่างนั้นพ่อกับพี่ล่ะ? "

เย่หลินส่ายหัว "พ่อกับพี่เป็นผู้ชาย พวกเขาจะไม่เป็นอย่างนี้"

เย่หลินพูดจบ เย่เสี่ยวโม่ก็ร้องไห้โฮออกมา "ฉันก็อยากเป็นผู้ชาย แม่ คุณเปลี่ยนฉันเป็นผู้ชายได้ไหม? "

เย่หลินอ้าปากเล็กน้อย กอดเย่เสี่ยวโม่ พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

เมื่ออุ้มเย่เสี่ยวโม่ออกมา ในห้องรับแขก เกาไห่และหนิงเสี่ยวซียังคงเล่นหมากรุกกันอยู่ เห็นเธอออกมาก็ลุกขึ้น เดินไปข้างหน้า รับเย่เสี่ยวโม่จากในมือเธอ วางลงบนพื้น "วันนี้แม่ไม่สบาย เย่เสี่ยวโม่ อย่าให้แม่อุ้มเลยนะ"

เย่เสี่ยวโม่ไม่ใช่เด็กที่เจรจาต่อรองดีๆได้ บางครั้งก็มีนิสัยดื้อรั้นมาก แต่กลับยอมทำตามหนิงเสี่ยวซี ได้ยินเขาพูดแบบนี้ก็พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เย่หลินยิ้มอย่างอ่อนโยนกับความคิดของหนิงเสี่ยวซี

"อีกสักครู่ฉันจะไปดูที่บริษัทสักหน่อย พี่ คุณช่วยฉันดูเด็กสองคนหน่อยนะ" เธอพูดกับเกาไห่ที่ห่างออกไปไม่กี่เมตร

เกาไห่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเธอ แต่ก็พยักๆ หน้า

เย่หลินดีใจ รู้สึกว่าวันนี้เกาไห่เปลี่ยนไปมากอย่างเห็นได้ชัด เธอจึงเดาว่าไม่รู้คุณตากับคุณน้าพูดอะไรกับเขาหรือเปล่า?

เพียงแต่ไม่ได้สนใจว่าสาเหตุจะคืออะไร ตอนนี้เขาเป็นอย่างนี้ เธอก็ดีใจมากแล้ว

เก็บของสักเล็กน้อย แล้วเธอก็ไปที่บริษัท

เธอยังไม่ทันวางกระเป๋า อู่เล่อเล่อก็ผลักประตูเข้ามาแล้วพูดว่า : "ประธานเย่ มีคนมาหา"

เย่หลินหันกลับไป ก็เห็นอู่เล่อเล่อ ถอยไปข้างๆ แล้วภาพบุคคลหนึ่งก็ปรากฏ เมื่อเห็นคนที่มาเยือนอย่างชัดเจนแล้ว เย่หลินก็ประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด

"คุณลุง…… คนที่มานั้นไม่ใช่ใครอื่น เป็นพ่อหนิงนี่เอง

สีหน้าพ่อหนิงไม่ค่อยดีนัก จนถึงขั้นซีดเซียวเลยก็ว่าได้

เย่หลินสั่งให้อู่เล่อเล่อเอาน้ำชาเข้ามา วางลงตรงหน้าพ่อหนิง "คุณลุง เมื่อเช้าเส่าเฉินเพิ่งจะกลับประเทศไป ถ้ารู้ว่าคุณมา จะได้ให้เขารอ……”

"ฉันมาหาคุณ" พ่อหนิงจิบน้ำชาแล้วมองเย่หลิน

เย่หลินตกตะลึง "มาหาฉัน? "

พ่อหนิงพยักหน้า สายตาพินิจพิเคราะห์เย่หลิน แล้วค่อยๆ พูดว่า "เสี่ยวเย่ วันนี้ที่ลุงมา มีเรื่องที่อยากจะขอร้องคุณ"

เขาใช้คำว่า"ขอร้อง" เย่หลินจึงประหลาดใจเล็กน้อย ลุกขึ้นยืน "คุณลุง คุณมีเรื่องอะไร คุณเพียงแค่พูดมา อย่าพูดว่าขอร้องเลย" ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์กับหนิงเส่าเฉินยังไม่ได้เปิดเผยออกมาอย่างชัดเจนก็ตาม

แต่ผู้ชายตรงหน้าก็เป็นคุณปู่ของหนิงเสี่ยวซีและเย่เสี่ยวโม่ และพ่อของหนิงเส่าเฉิน ในจิตใต้สำนึกของเธอ เขาก็กลายเป็นพ่อไปแล้ว

เพียงแต่จะมีเรื่องอะไร ที่ทำให้พ่อหนิงมาขอร้องเธอ?

ชั่วขณะในใจก็ไม่สบายใจเล็กน้อย

"อืม ดี เช่นนั้นก็จะพูดตรงเลย ลุงอยากจะขอร้องคุณว่า อย่าให้เกาเหวินกับเส่าเฉินหย่ากันเลยนะ"