เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 161 อะไรคือความจริงกันแน่

“เกาไห่เหมือนกับพ่อเกาตอนสมัยหนุ่มมาก บางทีพวกเราอาจจะสามารถลงเริ่มลงมือจากเกาไห่”หลังออกมาจากหมู่บ้านหนิงเส่าเฉินก็แนะนำ

เย่หลินมองไปที่หนิงเส่าเฉิน “เมื่อครู่ที่ชายชราพูด พ่อของคุณรู้อะไร ?”

หนิงเส่าเฉินขมวดคิ้ว มือทั้งสองจับแก้มของเย่หลิน และอธิบายด้วยความอดทนว่า“ผมเดาว่าเขารู้อะไรไม่มาก แต่คงจะรู้อะไรมาบ้าง แต่ครั้งที่แล้วที่อยู่ที่นั่น ผมบังคับเขา แต่เขาก็ไม่ยอมพูด”

เมื่อเย่หลินได้ยิน ไหล่ทั้งสองข้างก็ตกลงด้วยความอ่อนแรง

มันยิ่งยากที่จะยอมรับว่า แม่ของเธอถูกคนแบบนั้นทำลาย

ลองคิดดูว่า ถ้าหากว่าตัวเองเกิดออกมาแบบนั้น เธอก็คงจะรับไม่ได้จริงๆ

“อย่าคิดมาก ผมว่าที่เธอพูดบางทีมันอาจจะไม่จริง คุณไม่ได้ฟังเหรอว่าหลังๆน้ำเสียงของเธอก็ดูคาดเดาเช่นกัน ? อย่างที่คุณพูด แม่ของคุณหยิ่งยโสขนาดนั้น ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอย่างนั้นจริงๆ คุณคิดเหรอว่าเธอจะถ่ายรูปกับคนที่ข่มขืนเธอ ? คุณอย่าลืมนะ เกาไห่ก็เหมือนกับผู้ชายคนนั้น ซึ่งก็หมายความว่า

สิ่งที่เธอพูดไม่ใช่ความจริง”

หลังจากหนิงเส่าเฉินอธิบาย เย่หลินก็ตระหนักได้

ใช่แล้ว ถ้าหากว่าด้วยบุคลิกของแม่ ถ้าหากเรื่องเป็นเช่นนั้นจริงๆ เธอไม่มีทางให้กำเนิดพวกเขา

“หรือว่า ฉันจะส่งรูปให้คุณอา ? ให้คุณอาถามคุณปู่กับคุณย่าฉัน ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นทหารรับจ้างรึเปล่า ?”

หนิงเส่าเฉินส่ายศีรษะ “อย่าเพิ่งถาม รอให้เกาไห่ทางนั้นยืนยันมาก่อนค่อยว่ากัน คุณปู่คุณย่าของคุณอายุมากแล้ว บางเรื่อง พวกเราอย่าไปทำให้พวกเขาตกใจเลย ถ้าหากหลังจากนี้ยังหาข้อมูลไม่ได้ ค่อยถาม”

เย่หลินคิดว่าที่หนิงเส่าเฉินพูดมาก็มีเหตุผล

และก็ไม่คิดจะติดต่อกับคุณอาอีกแล้ว

อย่างไรก็ตาม ในใจก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย อย่างน้อยการกำเนิดเธอก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น

แต่เมื่อคิดถึงชีวิตของแม่ เธอก็รู้สึกอึดอัดใจเป็นพิเศษ

“คุณรู้ไหมว่าทำไมคนในหมู่บ้านถึงร่ำรวยขนาดนี้ ? และยังหยิ่งพยองอีก ? ”เมื่อหนิงเส่าเฉินเห็นสภาพจิตใจของเย่หลินย่ำแย่มาก เขาจึงเริ่มเบนความสนใจของเธอ

เย่หลินส่ายศีรษะ และถามอย่างงงงวยว่า：“ ทำไมล่ะ ?”

หนิงเส่าเฉินยืนอยู่ที่เดิม และใช้นิ้วมือวาวงกลมในอากาศและพูดว่า ที่ดินผืนนี้ ยังมีห้องทั้งหมดในหมู่บ้านนี้ ที่สร้างมาทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเงินของแม่

เย่หลินประหลาดใจ “แม่ฉัน ? จะเป็นไปได้อย่างไร ถ้าหากว่าแม่ฉันมีเงินขนาดนี้ ในตอนนั้น ฉันจะให้กำเนิดหนิงเสี่ยวซีเพียงเพราะเงินไปทำไม ?” หลังจากพูดจบ เธอก็ถอนหายใจด้วยเสียงต่ำ

หลังจากนั้น เธอก็เงยหน้าขึ้นมามองไปที่หนิงเส่าเฉินและทำหน้ามุ้ย “หนิงเส่าเฉิน คุณรู้อะไรมากันแน่ ? คุณบอกฉันได้ไหม ? จุดประสงค์ของแม่ฉัน มันคืออะไรกันแน่ ?”

น้ำเสียงของเธอดูหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัด หนิงเส่าเฉินรู้มากขนาดนั้น แต่กลับปิดบังเธอไว้

หนิงเส่าเฉินหันกลับมา ยืดแขนมาจับเอวของเธอไว้ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า：“เย่จึของพวกเรา พอโกรธขึ้นมาแล้ว น่ารักขนาดนี้เลยเหรอ ?”หลังจากพูดจบ เขาก็บีบเอวของเธอแล้วโน้มตัวลงไปจูบบนริมฝีปากแดง ถึงเป็นอันเสร็จสิ้น

เย่หลินปัดสองมือของเขาออก “หนิงเส่าเฉิน ฉันกำลังพูดกับคุณนะ”

หนิงเส่าเฉินเห็นเธอหงุดหงิดจริงๆ จึงพยักหน้าและพูดว่า “ที่จริงแล้ว ผมก็ไม่พบอะไรเลย เรื่องพวกนี้ เหลียงกั้วอันเป็นคนบอกผมก่อนที่คุณจะมา”

เขาจับเอวของเย่หลิน และขยับพาเธอไปยังที่จอดรถ “เขาบอกผมว่า บ้านที่เกาอาศัยอยู่ ที่จริงแล้วหลังจากที่แม่คุณออกจากเกาะเหลียนอู้ เงินที่คุณแอบใส่ไว้ในเสื้อโค้ทของเธอ เธอเอามาซื้อ หลังจากนั้นก็ด้วยเหตุผลบางอย่าง แม่ของคุณถึงไปจากที่นี่ และบ้านหลังนี้ก็กลายเป็นของตระกูลเกา ！”

หนิงเส่าเฉินชะงักไปชั่วขณะ “คนที่ถูกขับไล่ออกมายังมีพ่อเกาด้วย ดังนั้นพ่อเกาและแม่ของคุณจึงไปเมือง S ด้วยกัน ส่วนพ่อเกา เกาเหวินช่วยชีวิตผมแล้ว พ่อของผมก็ให้เขากลับไปที่เมือง C ระหว่างพวกเขาเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพราะอะไรนั้น เหลียงกั้วอันไม่ยอมพูด ผมก็ไม่รู้จริงๆ แต่บ้านของตระกูลเกา อาจจะยังคงมีชื่อของแม่คุณเขียนอยู่ เมื่อครู่ผมก็ลองทดสอบชายชรานั้นดูแล้ว”

ระหว่างทางกลับ เย่หลินเอนกายพิงหนิงเส่าเฉิน ระหว่างทางไม่พูดอะไร และสรุปเรื่องราวพวกนี้อยู่ตลอด

ทำให้บรรยากาศภายในรถอึดอัดมาก

หลิวซูถูกหนิงเส่าเฉินทิ้งไว้ในรถ ดังนั้น เขาจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เมื่อมองไปที่สีหน้าของเย่หลิน เขาก็ไม่สะดวกที่จะถาม

เมื่อกลับถึงบ้าน ฟ้าก็มืดแล้ว เย่หลินที่อารมณ์ไม่ดี เลยลืมนัดที่นัดไว้กับโม่หานคนนั้น เธอล้างหน้าล้างตาแล้วขึ้นเตียงเลย

เธอรู้สึกว่าเตียงมันจมลงไป และในเวลาต่อมา เธอก็ถูกดึงเข้าไปสู่อ้อมกอดที่อบอุ่น

เย่หลินตัวแข็งทื่อ ไม่พูดอะไร และยังคงเงียบต่อไป

จากนั้นไม่นาน หนิงเส่าเฉินก็ลุกขึ้น เย่หลินคว้าข้อมือของเขาด้วยความตกใจแล้วถามว่า “คุณจะไปไหน ?”

หนิงเส่าเฉินมองไปที่เธอที่จับมือของเขา เขาดึงออกและบีบใบหน้าที่งัวเงียของเธอ “ผมให้คนทำอาหาร ผมจะไปเอามาให้คุณ” พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นและเดินออกไป

เมื่อหนิงเส่าเฉินเข้ามาอีกครั้ง เย่หลินก็ยังคงอยู่ในท่าเดิม เขาวางถาดที่อยู่ในมือลง เดินไปที่หัวเตียง และนั่งลงข้างเธอ

อาหารง่ายๆสองอย่างและซุปหนึ่งถ้วย ล้วนเป็นสิ่งที่เธอชอบทาน

อันที่จริงเย่หลินไม่ค่อยหิว แต่ หนิงเส่าเฉินจ้อมมองเธอ เธอไม่อยากให้เขาเป็นห่วง ดังนั้น เธอจึงหยิบตะเกียบขึ้นมาและตักอาหารเข้าไปในปาก เธอเงยหน้าขึ้นมองเขา：“ คุณ……….ไม่ทานข้าวกลางวันและตอนเย็นเหรอ ?”

แววตาของหนิงเส่าเฉินลึกซึ้งขึ้น มือใหญ่ลูบศีรษะของเธอ ก้มศีรษะมองเธอ “เย่จึ เรื่องพวกนี้ ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกคุณ พวกเราไม่ต้องไปคิดถึงแล้ว โอเคไหม ?”

ขณะที่พูด เขาจับมือของเธอที่อยู่บนผ้านวมนั้น และค่อยๆลูบเบาๆ ทันใดนั้น อุณหภูมิในมือก็แผ่ซ่านไปถึงหัวใจอย่างรวดเร็ว

เย่หลินวางถ้วยและตะเกียบบนมือลงบนโต๊ะหัวเตียง และยื่นมือไปโอบรอบเอวที่แข็งแกร่งของหนิงเส่าเฉิน จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย เส่าเฉิน ไม่ว่าฉันจะมีภูมิหลังยังไง พ่อของฉันเป็นใคร คุณก็จะไม่รังเกียจฉันใช่ไหม ?

“ไม่มีทาง ！”

เย่หลินขยับสายตามองลงไปที่เขา หรือว่าคุณรู้มานานแล้ว ดังนั้น คุณถึงคัดค้านให้ฉันไปหาพวกเขา ? ในตอนนี้ เธอเข้าใจแล้ว ว่าทำไมตอนบ่ายเขาถึงพูดกับเธอแบบนั้น แต่ที่น่าตลกก็คือ เธอยังเข้าใจความหมายของเขาผิดอีก

หนิงเส่าเฉินไม่มีปฎิกิริยาตอบสนองเธอ ดวงตาของเขาลดลงและค่อยๆจูบที่ริมฝีปากแดงของเธอ

“เหลียงกั้วอันไม่อยากให้คุณรู้เรื่องพวกนี้ เขาบอกว่า พ่อของคุณเป็นใคร หลายปีมานี้ แม่ของคุณไม่เคยบอกกับเขาเลย”

ดวงตาเฉื่อยชาของเย่หลินกะพริบ แต่ก็ไม่พูดอะไร

ด้วยเหตุนี้ ในห้องนอนจึงตกอยู่ในความเงียบที่น่าหดหู่

หนิงเส่าเฉินยืนมือออกมา และใช้มือใหญ่ลูบไล้ไปมาระหว่างเส้นผมของเธออย่างนุ่มนวลเป็นเวลานาน เขาใช้มือทั้งสองข้างจับหน้าของเธอเงยหน้าขึ้น และมองไปที่ดวงตาของเธอ ดวงตาสีดำเข้มคู่นั้นเต็มไปด้วยความจริงจัง “เย่จึ ลืมเรื่องพวกนี้ไปเถอะ ที่ผมสนใจ ก็มีเพียงเย่หลิน คุณเท่านั้น ！”น้ำเสียงของหนิงเส่าเฉินหนักแน่นขึ้น พูดจบเขาก็เม้มริมฝีปากแน่น และจ้องไปที่เธออย่างหนักแน่น “อย่าให้ผมพูดอีกเป็นครั้งที่สอง”

เย่หลินยังอยากจะพูดอะไรอีก หนิงเส่าเฉินลุกขึ้นยืน และเริ่มเปลื้องผ้าต่อหน้าเธอโดยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้า

เธออดไม่ได้ที่จะขยี้ตา เพื่อที่จะให้แน่ใจว่าตัวเองไม่ได้มองผิดไป จนกระทั่งหนิงเส่าเฉินกดเธอไว้ใต้ร่าง เธอถึงตกใจมาก เลือดสูบฉีดขึ้น และอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

“คุณจะทำอะไร”

“ทำให้คุณมีความสุข！”