เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 154 ความจริงที่เย่หลินปกปิดใบหน้าที่แท้จริง

สีหน้าของหนิงเส่าเฉินนิ่งขรึม

“เธอไม่ใช่ลูกสาวของเหลียงกั้วอัน”

วืด……ในหัวมีเสียงดังหึ่งๆ เย่หลินแทบจะลุกขึ้นยืนทันที เบิกตากว้างมองไปที่หนิงเส่าเฉิน “คุณ……พูดว่าอะไรนะ?”

“จากที่ข้อมูลระบุว่า เหลียงกั้วอันไปเที่ยวที่นั่น ถึงได้ไปรู้จักกับแม่ของคุณ และตอนที่เจอกัน คุณก็อายุได้หนึ่งขวบแล้ว……”

เมืองsเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ขึ้นชื่อจริงๆ เพราะฉะนั้น เหลียงกั้วอันไปที่นั่น ชูหยูจี้ก็ไปที่นั่นเหมือนกัน……

แต่……

เธอไม่ใช่ลูกของเหลียงกั้วอัน แล้วเธอ เป็นลูกของใคร?

ทันใดนั้น เธอก็นึกอะไรขึ้นได้ หยิบมือถือออกจากกระเป๋า เปิดแอปพลิเคชันรูปภาพ……

ค้นรูปภาพขาวดำที่ถูกบันทึกไว้ขึ้นมา……

หนิงเส่าเฉินมองไปที่เธอแบบไม่เข้าใจ จนกระทั่งสายตาไปตกอยู่ที่มือของเธอ แววตาเขานิ่งไป แล้วรีบหยิบรูปจากมือเธอมาดู

“คือ ฉันคิดว่าพ่อของฉันอาจจะเป็นผู้ชายคนนี้?”

ใจของเย่หลินดิ่งลง ถ้าเธอเดาไม่ผิด พ่อของเธอน่าจะเป็นผู้ชายที่อยู่ในรูป……

“คุณบอกว่าผู้ชายในรูปเป็นพ่อของคุณ?”เย่หลินพยักหน้า ไม่ได้พูดอะไรสักคำ แก้มที่แต่เดิมมีเลือดฝาด ตอนนี้ ขาวจนหน้าซีดไปแล้ว

หนิงเส่าเฉินกอดเธอไว้ในอ้อมแขน แล้วกดมือถือเธอออกไปหน้าจอโฮม แม้ว่าเขาจะเคยผ่านอุปสรรคมามากมาย แต่ในสถานการณ์ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตกใจ

ผู้ชายคนนั้น ดูยังไงก็คือพ่อเกา……ถึงแม้อายุจะมากขึ้น รูปร่างหน้าตาเปลี่ยนไปมากแค่ไหน แต่ ผู้ชายในรูปนี้ กลับเหมือนเกาไห่ในตอนนี้มาก……

ทันใดนั้น เขาก็นึกขึ้นได้ คืนที่เกาไห่เกิดเรื่อง ไม่แปลกใจเลยที่เย่หลินรู้สึกปวดใจ กระแสจิตของพวกเขาน่าจะเชื่อมกัน……

พวกเขาเป็นฝาแฝดกัน……

“เส่าเฉิน คุณรู้จักผู้ชายคนนี้ใช่ไหม?”เห็นเขาไม่พูดอะไร สีหน้าดูแย่ ถึงแม้เย่หลินจะอยากหนีความจริงมากแค่ไหน แต่ก็อดถามไม่ได้

หลิงเส่าเฉินจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ลึกซึ้งสักพัก ก็ดึงเธอไปกอดไว้แน่น “เย่หลิน ถ้าไม่บอกคุณ คุณจะรู้สึกดีกว่านี้ไหม?”

เห็นได้ชัด หนิงเส่าเฉินรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร……

เย่หลินลุกขึ้นนั่งตัวตรงจากอ้อมกอดของเขา มือเรียวสวยนั้นเชยคางของเขาขึ้น จ้องตากับเขา “เส่าเฉิน คุณรู้ว่าเขาเป็นใคร? ใช่ไหม?”

“อืม”เส่าเฉินตอบกลับเสียงเบา เหมือนเขากำลังตัดสินใจครั้งใหญ่ เอ่ยปากพูดว่า“ผู้ชายคนนี้เป็นพ่อของเกาเหวิน”

“อ๋า……”เย่หลินอ้าปากกว้าง สายตาของเธอจ้องไปยังผนังสีขาวที่อยู่ตรงหน้า เหม่อมองอยู่แบบนั้นจนนิ่งไป

หนิงเส่าเฉินเรียกเธอหลายครั้ง เธอก็ยังไม่ได้สติ

จากนั้น เย่หลินเอียงศีรษะ แล้วเป็นลมไป……

เรื่องนี้มีผลกระทบต่อเธอไม่น้อย ถ้าหากพ่อของเกาเหวินเป็นพ่อของเธอ ถ้าอย่างนั้น เธอกับเกาเหวิน ก็เป็นพี่น้องกันสิ?

ตอนเธอตื่นขึ้นมา หนิงเส่าเฉินนั่งอยู่ข้างเตียง คิ้วขมวดเข้าหากัน

เย่หลินหันไปมองเขา อยากจะยิ้มให้เขา แต่รอยยิ้มของเธอตอนนี้ดูแย่มากกว่าตอนเธอร้องไห้อีก

เธอใช้มือพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น “ฉัน……ฉันมาอยู่บนเตียงได้ยังไง?”

“คุณเป็นลมไป ผมอุ้มคุณกลับมา รู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เย่หลินส่ายหน้า รวบผมไปทัดไว้หลังหู ท่าทางเหมือนไม่ได้สนใจ

หนิงเส่าเฉินกอดเธอไว้แน่น วางคางไว้บนศีรษะของเธอ มือใหญ่นั้นตบหลังเธอเบาๆ “เย่หลิน อยากร้อง คุณก็ร้องออกมาเถอะ！”เกิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ ไม่มีใครรับได้ในช่วงเวลาสั้นๆหรอก

เสียงของเขาทำให้ความรู้สึกที่เย่หลินเก็บมานานถูกปล่อยออกมา น้ำตาไหลออกมาราวกับเชือกของลูกปัดที่ขาดไป

หากพ่อเกาเป็นพ่อแท้ๆของเธอ ถ้าอย่างนั้น เรื่องทุกอย่างในตอนนี้ ก็สามารถอธิบายได้แล้ว……

ทำไมเมืองsกับเมืองcห่างกันเป็นพันไมล์ แต่เธอก็ยังสามารถกำเนิดบุตรให้กับหลิงเส่าเฉินที่ยืนอยู่เหนือกว่าใครๆได้

ทำไมเกาเหวินถึงเลือกเธอ

แล้วทำไมแม่ถึงไม่ให้เธอเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริงของเธอ

เขาคงกลัวว่า ถ้าเธอมาถึงเมืองc ใบหน้าของเธอที่คล้ายกับเขา จะทำให้พ่อเกาจำเธอได้

แต่ว่า……สิ่งที่ทำให้เธอรับไม่ได้เลยคือ จุดประสงค์ที่แม่ให้เธอกำเนิดหนิงเสี่ยวซี ไม่ใช่เพื่อจะแลกเป็นเงินมารักษาอาการป่วยของตัวเอง

แต่เป็นเพราะ เกาเหวินมีลูกไม่ได้ ถ้าอย่างนั้นหากหนิงเสี่ยวซีเป็นลูกของพี่น้องเธอ ความสัมพันธ์ทางสายเลือดนี้ก็คงจะดีกว่าคนนอกมาก……

และถึงแม้ว่าสักวันหนึ่ง ความลับนี้จะถูกเปิดเผย สถานะของตระกูลเกา ก็จะไม่มีผลกระทบจากเรื่องนี้……

แม่คนนี้ รักผู้ชายคนนั้นมากแค่ไหนกัน? ถึงกับยอมสละลูกสาวไปเป็นตัวรับกระสุนแทน

ดูเหมือนว่า พ่อของเกาเหวินคงจะเป็นทหารรับจ้างคนนั้น เพราะแบบนั้น ถึงได้คุ้มค่าที่แม่จะเอาทั้งชีวิตไปรัก

แล้วยังมีเกาไห่? เธอนึกไม่ถึงจริงๆ ว่าเธอจะมีพี่ชายที่เป็นพี่น้องท้องเดียวกัน เพราะแบบนั้น เมื่อมีเรื่องเกิดขึ้นกับเขา เธอถึงได้เจ็บปวดและเสียใจมากขนาดนั้น

เธอเหมือนจะเข้าใจแล้วว่าทำไมเหลียงกั้วอันถึงได้จากไปด้วยดี คงเพราะรู้เรื่องระหว่างแม่กับพ่อเกา และที่เธอป่วย ก็คงเป็นเรื่องบังเอิญที่ทำให้เธอใช้มาเป็นข้ออ้างเรื่องพวกนี้ก็เท่านั้นเอง……

พอมาคิดๆดูชีวิตของตัวเอง ท้ายที่สุดแล้ว มันไม่ได้สำคัญเท่ากับความรักของแม่เลย ใจของเย่หลินมันว่างเปล่า ไม่มีอะไรเลย……

ความรักของแม่ ความรักของพ่อ…… วินาทีนี้ มันกลายเป็นเรื่องตลก

ไม่รู้ว่าร้องไปนานแค่ไหน เย่หลินถึงค่อยๆหยุดลง เสื้อของหลิงเส่าเฉินเองก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา

“เย่หลิน……”หนิงเส่าเฉินยื่นมือไปเชยคางเธอขึ้นมา ใกล้เข้าไป จูบซับน้ำตาที่อยู่ตรงหางตาเธอเบาๆ

เย่หลินยื่นมือออกไป กอดหนิงเส่าเฉินไว้แน่น ตัวยังคงสะอื้นไม่หยุดเพราะร้องไห้……

“ฉันไม่อยากยอมรับพ่อคนนี้……”หลังจากเย่หลินพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง ก็พูดกับหนิงเส่าเฉิน

ผู้ชายที่สามารถเอาชีวิตของลูกสาวมาแลกเพื่ออนาคตของตัวเอง

ผู้ชายที่บังคับให้เธอจากไป เพื่อให้ลูกสาวอีกคนได้แต่งงาน

ผู้ชายที่เกือบจะทำลายชีวิตของเธอ ให้เรียกเขาว่าพ่อ ไม่ เธอยอมตายดีกว่าต้องยอมรับว่าผู้ชายแบบนี้เป็นพ่อของเธอ

และความแค้นกับเกาเหวิน ถึงแม้ว่าจะเป็นพี่น้องกัน ชีวิตนี้ เธอก็ไม่มีทางปล่อยเธอไป

มือใหญ่ของหนิงเส่าเฉินยังคงตบเบาๆที่หลังของเธอ ปลอบเธอ แววตาเต็มไปด้วยความทุกข์ใจ เขาพยักหน้า “ไม่ต้องกังวล แม่ของคุณจงใจเปลี่ยนวันเกิดให้คุณ คุณเป็นลูกสาวของเหลียงกั้วอัน”

เย่หลินสูดจมูก พุ่งเข้าไปซุกอกเขา ไม่ได้พูดอะไรอีก

แต่ในใจกลับอึดอัดมากๆ มากจนจะขาดใจ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบภายในบ้าน

หนิงเส่าเฉินมอง เป็นหมายเลขโทรศัพท์ของบ้านหนิง อดทำหน้านิ่งไม่ได้ รับสายว่า“ฮัลโหล……”