เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 151 พ่อที่หายไปสิบปีปรากฏตัว
เกาเหวินเห็นว่าเธอไม่ได้สนใจตัวเอง รู้สึกเหมือนหาเรื่องให้ตัวเองลำบากใจ จึงลุกขึ้น มองเธออีกครั้ง แล้วเดินเข้าไปในกลุ่มคน
สายตาเธอมองตามแผ่นหลังที่เดินออกไป กลับเห็นเหอเฟยที่เดินเข้ามาจากข้างนอก
เห็นได้ชัดว่าเกาเหวินเองก็เห็นเธอเหมือนกัน
เพียงแต่สายตาของเหอเฟยอยู่ที่เย่หลินตลอดเวลา ดังนั้นเธอจึงไม่เห็นเกาเหวิน
เย่หลินมองมือของเกาเหวินที่ยกขึ้นแล้วเอาลง เย่หลินก้มหน้า กลั้นยิ้มเอาไว้
เกาเหวินมองเหอเฟยนั่งลงตรงที่นั่งตรงข้ามกับเย่หลิน ในตาแฝงไปด้วยความประหลาดใจ
น้าของหนิงเส่าเฉินกับเย่หลินอยู่ด้วยกัน?
“ประธานเหอ คุณกำลังหลบคุณอวี๋อยู่เหรอ?”
เหอเฟยเพิ่งดื่มเครื่องดื่มเข้าไป ได้ยินเย่หลินถามเธอแบบนี้ แทบสำลัก เธอไอสองสามครั้ง จ้องไปที่เธอ“เธอรู้จักเขาได้ยังไง?”แล้วนึกอะไรขึ้นได้ “อ๋อ วันนั้นพี่สาวฉันเคยพูดถึง”
นิ่งไปสักพัก ก็ยิ้มขึ้นที่มุมปาก หัวเราะเยาะตัวเองแล้วพูดขึ้นว่า“เธอคงคิดว่าฉันน่าตลกสินะ บางทีเขาอาจจะจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นใคร?”
พอนึกถึงการกระทำของชายคนนั้น เย่หลินก็ขมวดคิ้ว“อาจจะไม่ใช่แบบนั้น！หลังจากที่คุณไป เขาก็ถอยออกจากผู้หญิงกลุ่มนั้น แล้วเหม่อมองดูแผ่นหลังของคุณ”
มือของเหอเฟยกำแก้วไว้แน่น เธอมองไปที่เย่หลิน มีความประหลาดใจ จากนั้นจึงหายใจเข้าลึกๆ เม้มปาก ก้มหน้าลง แล้วไม่ได้พูดอะไร
แต่เย่หลินกลับเห็นว่าเบ้าตาเธอเริ่มแดง
บนโลกนี้ สิ่งที่มนุษย์ควบคุมยากมากที่สุด ดูเหมือนจะเป็นความรัก คนที่ทั้งเก่งและฉลาดอย่างเหอเฟยเองก็หนีไม่พ้น
หางตาเธอเห็นว่ามีเงาคนคนหนึ่งเดินมางทางพวกเธอ
เฉินเป้ยอีเงยหน้าขึ้น ก็เห็นคุณอวี๋คนนั้น
จึงรีบลุกขึ้น“ประธานเหอ ฉันไปห้องน้ำแป๊บหนึ่งนะ”
เธอยืนอยู่ตรงมุมห้องน้ำ แล้วยื่นหน้าออกไปมองทางทิศทางนั้น แล้วก็เห็นคุณอวี๋นั่งลงตรงที่นั่งของเธอจริงๆ
ความสนใจทั้งหมดของเธอตกอยู่ที่ผู้ชายคนนั้น ดังนั้นจึงไม่ได้สังเกตว่ามีคนกำลังเข้าใกล้เธอจากด้านหลัง
“คนสวย……”
เธอได้ยินใครบางคนเรียกเธอจากข้างหลัง เย่หลินตบหน้าอกเบาๆ เห็นได้ชัดว่าตกใจ จากนั้นก็ได้กลิ่นฉุนของเหล้าลอยมา เธอขมวดคิ้วขึ้น
ถอยหลังไปสองก้าว อยากจะเดินหนี
แต่นึกไม่ถึงว่าแขนจะถูกดึงไว้จากคนข้างหลัง
“นายทำอะไร?”เธอร้องขึ้นเสียงดัง สะบัดแขนออกจากมือผู้ชายคนนั้นอย่างแรง
“คุณหนู พวกเรามาคุยเรื่องราคากัน……”
“นายกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่?”เย่หลินได้ยินคำพูดที่เหลือทนเหล่านั้น ก็พูดขึ้นเสียงดัง ขัดคำพูดที่ไร้สาระของชายคนนั้น
ใต้แสงไฟสลัวนี้ เธอเห็นผู้ชายตรงหน้า มีเครา เห็นได้ชัดว่ารูปร่างอ้วนเล็กน้อยทำให้เธอนึกถึงผู้จัดการหลินคนนั้น ในใจก็เริ่มกลัวขึ้นมา
คิดได้แบบนั้น ก็ถอยหลังไปสองก้าว หันหลัง รีบเดินไปที่ห้องจัดงานเลี้ยงอย่างรวดเร็ว
แต่ว่า……
แขนก็ถูกคนดึงไว้อีกครั้ง
“เธอคิดว่าฉันเป็นใคร?”เสียงหยาบของชายคนนั้นตะโกนขึ้น สักพัก สายตาของทุกคนก็มองมาทางนี้
“อ้าว ผู้กำกับวัง เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณ?”มีคนทักเขา
“เปิดไฟให้ฉัน”เขาตะโกน
ไม่นานนัก ไฟเหนือศีรษะก็สว่างขึ้น
รอบข้างล้อมไปด้วยผู้คน งานเลี้ยงน่าเบื่อ ถ้ามีเรื่องอะไรให้คั่นเวลา ทุกคนคงจะไม่พลาดอยู่แล้ว
ผู้กำกับคนนั้นมองเย่หลินตั้งแต่หัวจรดเท้า พอได้เห็นหน้าตาเธอชัดเจนแล้ว เห็นได้ชัดว่าสายตาเขาเปลี่ยนไปแว็บหนึ่ง
“มามามา พวกเธอทุกคนดู ผู้หญิงคนนี้เป็นผู้ก่อตั้งบริษัทซีเอกซ์เมคอัพ เธออ่อยฉัน ขอให้ฉันช่วยปูทางให้เธอ พอฉันไม่เห็นด้วย เธอกลับอายจนโกรธ จะแว้งมากัดฉัน”เขาชี้ไปที่เย่หลิน พูดอย่างเข้มขรึมจริงจัง
ทุกคนหันไปมองเย่หลิน แล้วหันไปมองคนนามสกุลวังคนนั้น จากนั้นก็ซุบซิบขึ้น
“ใช่บริษัทซีเอกซ์เมคอัพต่างประเทศนั่นหรือเปล่า?ถึงว่าทำไมเด็กขนาดนี้ ก็มีอะไรเป็นของตัวเอง……ที่แท้ ก็เพิ่งผู้ชายนี่เอง……”ไม่รู้ว่าใครพูดแบบนี้ในกลุ่มคน
จากนั้น ทุกคนก็เริ่มนินทาขึ้น
ในขณะที่สายตาของเย่หลินมองไปที่ทุกคน เธอเห็นเกาเหวินที่กำลังยืนดื่มไวน์แดงอยู่นอกกลุ่มคน สายตาก็นิ่งไป เหมือนว่าเข้าใจอะไรบางอย่าง
เธอชื่นชมความฉลาดของผู้หญิงคนนี้ ในช่วงเวลาสั้นๆแค่นี้ ก็สามารถคิดแผนที่ปาหินก้อนเดียวได้นกสองตัวแบบนี้ ที่สามารถทำให้เธอเสียทั้งชื่อเสียง และทำให้ทุกคนมีความข้องใจเกี่ยวกับประสิทธิภาพที่แท้จริงของบริษัทซีเอกซ์
“เธอคิดว่าวิถีชีวิตของพวกเราจะเหมือนกับของพวกเธอในต่างประเทศหรอ ถ้าหากอยากจะยืนอยู่ในประเทศนี้ให้ได้ มันต้องเพิ่งความสามารถของตัวเอง”ผู้กำกับวังคนนั้นทำหน้านิ่ง พูดในสิ่งที่เย่หลินฟังไม่รู้เรื่องอย่างนิ่งขรึม
เย่หลินบังคับตัวเองให้ใจเย็นลง หางตาก็เหลือบไปเห็นกล้องวงจรปิดที่อยู่ข้างบนศีรษะ
ยิ้มมุมปาก เงยหน้าขึ้น มองไปยังผู้ชายที่มีอายุปาไปแล้วครึ่งชีวิตตรงหน้า พูดขึ้นว่า“ลุง ฉันถามแค่คำเดียว ในเมื่อคุณรู้ว่าฉันเป็นผู้ก่อตั้งบริษัทซีเอกซ์ ถ้าอย่างนั้นฉันอยากจะถามคุณหน่อย ฉันชื่ออะไร นามสกุลอะไร? แล้วฉันอ่อยคุณยังไง? ที่ไหน เมื่อไหร่? ขั้นตอนมันเป็นยังไง?”
ผู้กำกับวังคนนั้นประหลาดใจกับความนิ่งของเธอเล็กน้อย เขากลืนน้ำลาย ชี้มือไปที่เธอ“เธอชื่ออะไร ฉันจะรู้ได้ยังไง เธอเป็นคนพูดเองว่าเป็นคนของบริษัทซีเอกซ์ ที่ตรงนั้นแหละ พูดว่าแค่ฉันสามารถตอบสนองความต้องการของเธอ ไม่ว่าจะทำยังไง เธอก็ยอม”
เย่หลินยิ้มเย็น“ใช่เหรอ?”ถามกลับ
สีหน้าของผู้กำกับวังตอนนี้ดูนิ่งขรึมจนน่ากลัว แต่เพราะเห็นหน้าของหนิงเส่าเฉินจนชิน เย่หลินก็ไม่มีความกลัวเลย แค่รู้สึกปวดหัวที่มาเจอกับคนประสาทแบบนี้
“คุณผู้หญิง เขา เธอหาเรื่องไม่ได้”ในเวลานี้ ก็มีคนพูดขึ้นเบาๆข้างๆเย่หลิน
หาเรื่องไม่ได้? เย่หลินนึกถึงหนิงเส่าเฉินอีกครั้ง เขา เธอยังกล้าแหย่ เธอไม่เชื่อว่าผู้ชายคนนี้ เธอจะหาเรื่องไม่ได้?
“ขอถามหน่อยค่ะ งานเลี้ยงวันนี้ ใครเป็นคนรับผิดชอบคะ?”เธอหันไปถามผู้คนรอบข้างเสียงดัง
“นี่มันเรื่องอะไรกัน?”เสียงเข้มๆของผู้ชายดังขึ้นในหมู่ผู้คน
จากนั้น ทุกคนก็หลีกทาง ในหมู่ผู้คนมีผู้ชายคนหนึ่งเดินออกมาช้าๆ
ผู้ชายคนนั้น อายุราวๆหกสิบ หน้าเหลี่ยม คิ้วหนาตาโต อ้วนเล็กน้อย แต่ก็ดูเป็นการเสริมความมั่งคั่งให้กับเขา
“ประธานเหลียง”
“สวัสดีครับประธานเหลียง……”
ทุกคนกำลังทักทายผู้ชายคนนั้น และบางคนถึงกับยื่นมือออกไป อยากทำความรู้จักคนใหญ่คนโตคนนี้ แต่ว่าประธานเหลียงกลับมองข้ามไปเหมือนไม่มีตัวตน
เย่หลินนิ่งอึ้งอยู่กับที่ มือข้างที่ถือกระเป๋าของเธอ กำไว้แน่นแล้วแน่นอีก พ่อของเธอ……
คนที่เก้า……ไม่สิ สิบปีไม่ได้เจอเลย
แต่ว่า เมื่อกี้คนพวกนี้เรียกเขาว่าอะไรนะ? ประธานเหลียง? ไม่ใช่เย่กั้วอัน?
เหลียง มันคือเรื่องอะไรกัน?
YOU MAY ALSO LIKE
