เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 150 แทะโลมเป็นประจำ

หนิงเส่าเฉินเตรียมเหยียบคันเร่งจะออกไป ได้ยินปฏิกิริยาตอบกลับของเย่หลินนี้ ก็ดันเกียร์ของรถไปที่ตำแหน่ง P อีกครั้งแล้วดึงเบรกมือขึ้น หันกลับไปมองเธอ "อย่าร้อนใจไปก่อนเลย อีกสักครู่คุณก็จะรู้เอง"

เย่หลินขยับคิ้วเล็กน้อย ยิ้มแล้วพูดตอบกลับไปว่า : "หนิงเส่าเฉิน คุณกำลังจะทำอะไรกันแน่?"

"คนก็เป็นของฉัน ยังกลัวว่าจะทำอะไรอีกเหรอ?" มุมปากของเขายกยิ้มขึ้น ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

รถของหนิงเส่าเฉินขับตรงเข้าไปในเขตระดับไฮเอนด์เขตหนึ่งในเมือง

กดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน หลังจากที่ลิฟท์เปิดออกหนิงเส่าเฉินนำกุญแจมาให้เธอ "หลังจากกลับมาแล้วก็มาอยู่ที่นี่ รอให้คุณเล่นสนุกจนพอแล้ว เราก็ค่อยย้ายบ้านกัน"

เล่นสนุกจนพอ? เย่หลินหัวเราะ รู้ว่าเล่นสนุกที่เขาพูดหมายถึงเกาเหวิน จึงรับกุญแจมา

"นี่คือข้อมูลบางส่วนของคนที่ต้องไปเข้าร่วมงานเลี้ยง คุณน่าจะดูๆหน่อยอาจจะมีประโยชน์ หรือว่าจำเป็นก็ลองติดต่อเพิ่มเติมได้" นำแฟ้มเอกสารในมือส่งให้เธอ

ริมฝีปากแดงๆของเย่หลินเผยอขึ้นเล็กน้อย มองหนิงเส่าเฉินอย่างไม่อยากจะเชื่อ ประสิทธิภาพในการทำงานนี้มีมานานแค่ไหนแล้ว คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำงานได้หลายอย่างแบบนี้

ในความประหลาดใจของเธอ หนิงเส่าเฉินก็รู้สึกพึงพอใจ ชี้นิ้วไปที่ในบ้าน "ดูว่ายังมีอะไรที่จำเป็นก็เรียกคนให้เอามาให้ หรือจะออกไปซื้อเองก็ได้" พูดจบก็นำบัตรใบหนึ่งออกมาจากในกระเป๋าแล้วส่งให้เธอ "รหัสคือวันเกิดของเสี่ยวซี"

เย่หลินรับมาแล้วเงยหน้ามองห้องตรงหน้า น่าจะกว้างประมาณ 300-400 ตารางเมตร ชั้นสองตกแต่งหรูหราในสไตล์ยุโรป

"อย่างนี้ไม่สิ้นเปลืองเกินไปเหรอ? เพียงแค่กลับมาพักอาศัยเป็นครั้งคราว" เธออดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ที่ดินนี้ บ้านดีๆขนาดนี้ ต้องว่างเปล่าเพราะมาพักปีละสองสามครั้ง คิดแล้วก็น่าเสียดาย

หนิงเส่าเฉินเลิกคิ้ว "พักอาศัย?"

เดินก้าวไปข้างหน้า นิ้วเรียวยาวเชยคางเธอขึ้น แล้วจูบลงบนริมฝีปากของเธอ "คุณเย่ ให้เวลาคุณครึ่งปี คุณต้องย้ายบริษัทมาในประเทศจีน มิเช่นนั้นฉันจะไม่ช่วยเหลือคุณอีก"

เขาพูดจบก็หยิบน้ำแร่บนโต๊ะขึ้นมาดื่ม ผมที่ตกลงมาบนหน้าผาก แขนเสื้อสองข้างของเสื้อเชิ้ตสีเทาถูกดึงไปที่ข้อศอก กระดุมสองเม็ดที่คอเสื้อถูกเขาปลดออกอย่างดูสบายๆ แต่สามารถทำให้คนตกตะลึงจนไม่สามารถละสายตาได้

เธอจ้องมองเขา แล้วก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย มิน่าล่ะนิสัยแย่ขนาดนี้ ยังสามารถทำให้ผู้หญิงหลายๆคนแย่งชิงกัน รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาขนาดนี้ มีเงินขนาดนั้น ช่างเป็นต้นทุนที่น่าดึงดูดจริงๆ

"ดูดีไหม?" เสียงเอ่ยถามดังขึ้นข้างๆหู

เย่หลินตอบกลับโดยไม่รู้ตัว "ดูดีสิ" ในเวลาเดียวกันมุมปากก็ยกยิ้มขึ้น เพียงแค่สิ้นเสียงลง ร่างนั้นก็กดลงมา

จูบลงบนใบหน้าของเธอ "เย่หลินของฉันก็ดูดีมาก"

เวลานี้เย่หลินจึงได้สติกลับมา ใบหน้าก็แดงไปหมด

เวลานี้มีคนมาเคาะประตู หนิงเส่าเฉินลูบๆผมเธอแล้วเดินไปเปิดประตู

เมื่อกลับมาก็เห็นว่าเธอยังคงใจลอยอยู่ จึงบีบแก้มเธอเบาๆแล้วจูงมือเธอมา "ชุดมาส่งแล้ว คุณไปลองดูสิ"

เปิดกล่องของขวัญออก เป็นชุดเดรสสีแชมเปญคล้องคอแขนกุด ดูเรียบง่ายไม่มีอะไรซับซ้อน ความยาวจากเอวจนถึงข้อเท้า ทำให้เธอที่สูง 165 cm.ดูเหมือนคนสูง 170 cm. ขึ้นมาทันที

นอกจากนี้ยังมีรองเท้าส้นสูงสีเดียวกันคู่หนึ่งอยู่ใต้กล่องของขวัญ

คิดๆดูแล้ว เธอจึงนำมันมาใส่ด้วย

เปิดประตูห้องแล้วเดินออกไป

หนิงเส่าเฉินเอนหลังพิงอยู่บนโซฟา เมื่อได้ยินเสียงจึงหันกลับไปมอง แววตาก็ตกตะลึงอย่างควบคุมไม่ได้

หลังจากที่ล้างเครื่องสำอางออกแล้วเธอสวยอย่างมาก แต่เวลานี้ยิ่งสวยจนละสายตาไม่ได้เลย

เมื่อเห็นว่าสายตาที่ผิดปกติของเขา เย่หลินจึงหันกลับไปที่ห้องอาหารมองกระจกตู้เก็บของตรงหน้า แล้วมองสำรวจตนเองเล็กน้อย

อันที่จริงก็สวยมาก เพียงแต่เสื้อผ้าที่สวยหรู ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย

เธออดไม่ได้ที่จะดึงๆชายกระโปรง แล้วบ่นพึมพำกับหนิงเส่าเฉิน : "ดูเหมือนว่าเสื้อผ้าจะไม่ธรรมดาเลยนะ……”

หนิงเส่าเฉินเดินไปถึงด้านหลังของเธอ มือทั้งสองโอบเอวของเธอจากด้านหลัง จูบที่บริเวณคอของเธอเล็กน้อย "ชุดธรรมดาอย่างมาก แต่คุณเจิดจรัสเกินไปแล้ว"

การสัมผัสของเขา การชมเชยของเขา ทำให้เย่หลินชาไปทั้งตัว ชั่วพริบตาใบหน้าก็แดงระเรื่อ

หัวค่ำ

งานเลี้ยงจัดบนเรือสำราญขนาดใหญ่ แสงไฟแวววับจับตา

เย่หลินมีประสบการณ์จากการเดินพรมแดงกับชูหยูจี้ครั้งที่แล้ว ครั้งนี้จะเข้าสู่สถานที่คนจำนวนมากกับเหอเฟย

ถึงแม้ว่าจะแต่งตัวอย่างเรียบง่าย แต่รูปลักษณ์ภายนอกที่โดดเด่นของเย่หลิน ก็ยังดึงดูดความสนใจของคนจำนวนไม่น้อย

ต่างคนต่างก็กระซิบพูดคุยกัน ถึงความเป็นมาของเธอ

กับงานเลี้ยงที่มีคนแปลกหน้ารวมกลุ่มกันแบบนี้ พูดเรื่องที่ไม่เป็นความจริง หัวข้อสนทนาที่ไม่เกี่ยวข้องกับงานเลี้ยง เย่หลินไม่ชอบเลยสักนิด แต่ว่าเธอเข้าใจ การทำธุรกิจ หลายๆครั้ง ก็ล้วนไม่ได้ดั่งใจไปซะทุกอย่าง

เรื่องบางเรื่อง ไม่ใช่ไม่ชอบก็จะสามารถไม่ทำได้

อันที่จริง หลังจากได้รู้ว่าคุณตายังมีชีวิตอยู่ ตอนนี้ฉันก็มีหัวใจของหนิงเส่าเฉินอีก เธอรู้ว่าตนเองไม่จำเป็นต้องเหนื่อยยากขนาดนั้นอีกแล้ว

แต่ลึกลงไปภายในใจ เธอยังคิดที่จะหาความรู้สึกที่มีอยู่

เธอไม่อยากเป็นเครื่องประดับของใคร ไม่ต้องการให้วันหนึ่งคนอื่นเห็นเธอแล้ว จะพูดเพียงว่า นี่คือภรรยาของใครบางคน หรือเป็นหลานสาวของ…….

ขีวิตหนึ่งของคน มันสั้นมาก เธอไม่ได้อยากจะประสบความสำเร็จในกิจการขนาดใหญ่ แต่ก็อยากจะพยายามจนถึงที่สุด

"เย่หลิน คุณอยู่ที่นี่ทานอาหารไปก่อนนะ ฉันจะไปห้องน้ำหน่อย เดี๋ยวจะกลับมา" งานเลี้ยงดำเนินมาราวๆยี่สิบนาที หลังจากพาเธอไปแนะนำกับบุคคลสำคัญหลายคนแล้ว ในทันใดเหอเฟยก็เอ่ยปาก

มองตามสายตาของเธอไป เย่หลินเห็นชายคนหนึ่งอายุสามสิบสี่สิบปี ท่าทางงดงามมีสง่า ข้างกายมีสาวสวยรายล้อมอยู่หลายคน

นึกถึงคุณอวี๋ท่านนั้นที่เหอหลิงเอ่ยถึงวันนั้น ในใจก็เข้าใจแจ่มแจ้ง

"โอเค คุณไปเถอะ"

"ยังไงก็อย่าเดินไปไกลนะ ที่นี่มีคนเยอะ" เมื่อเหอเฟยหันตัวกลับ ก็กำชับอีกสองสามคำ

เย่หลินพยักหน้า แล้วก็มองไปทางด้านนั้นด้วยจิตสำนึก ก็พบว่าผู้ชายคนนั้นเดินไปด้านหลังเหอเฟย ถอยออกไปจากกลุ่มสาวสวยจำนวนมาก นั่งลงบนโซฟาข้างๆ ครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

ในใจก็คล้ายกับเข้าใจอะไรบางอย่าง แล้วก็ยิ้มอยู่ในใจ

หาสถานที่ที่ห่างไกลจากผู้คน เย่หลินหยิบมือถือออกมา เปิดดูหนังสือแต่งหน้าที่ดาวน์โหลดมาก่อนหน้านี้ในมือถือ

"คาดไม่ถึงจริงๆว่า พวกเราจะได้เจอกันอีกแล้ว?" เสียงผู้หญิงดังเข้ามาจากด้านบนหัวของตนเอง

เย่หลินนิ่งอึ้งไปเล็กน้อย นำมือถือในมือวางลง เงยหน้าขึ้น ก็เห็นเกาเหวินที่สวยงดงามอย่างยิ่ง ไม่ยอมรับไม่ได้ว่า ผู้หญิงคนนี้รูปร่างหน้าตาสวยอย่างมาก แต่ตามความคิด มองๆแล้ว ก็ดูเข้มงวดเล็กน้อย

"คุณเย่บอกว่าแหล่งทรัพยากรในประเทศไม่น่าสนใจไม่ใช่เหรอ? อย่างนั้นคืนนี้มาทำไมล่ะ?" เกาเหวินนั่งลงตรงหน้าของเธอ แล้วเอ่ยปาก

เย่หลินฉีกยิ้ม รอยยิ้มปกปิดในสายตา

"ผู้หญิงก็แปรปรวนแบบนี่แหละ เมื่อวานไม่สนใจ วันนี้ บางทีก็อาจจะสนใจก็ได้นะ?" เย่หลินส่ายแก้วไวน์ที่อยู่ตรงหน้า เงยหน้ามองเกาเหวิน กล่าวตอบกลับเบาๆ

เธอเห็นสีหน้าที่แข็งทื่อของเกาเหวินได้อย่างชัดเจน ในทันทีก็กลับสู่สภาพปกติ ในใจก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจกับคุณภาพทางจิตใจของผู้หญิงคนนี้

เกาเหวินยกแก้วไวน์ จิบอึกหนึ่ง แสร้งทำเป็นกล่าวถามอย่างไม่ใส่ใจว่า: "คุณเย่ก็สามารถหาผู้ชายมาช่วยเหลือได้ แล้วทำไมต้องลำบากขนาดนี้ด้วยล่ะ?"

เย่หลินมองไปยังเธอแล้วยิ้มๆ จงใจพูดบ่นว่า: "ผู้ชายของคุณกลัวความขัดแย้งภายในน่ะสิ จึงไม่ช่วยเหลือ ก็เลยจนปัญญา!"

เธอพูดจบ จากนั้น ก็เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเกาเหวินได้อย่างชัดเจน ทอดถอนใจภายในใจ ผู้หญิงคนหนึ่งที่ทำเรื่องแบบนี้ ช่างน่าเศร้าจริงๆ

ถ้าเป็นเธอ วันข้างหน้าหนิงเส่าเฉินกล้าไปมีผู้หญิงคนอื่นข้างนอก ถ้าเธอไม่ตัดใจ ก็ต้องตัดทิ้งไปเลย

ผู้หญิงสองคนต้องการสามีคนเดียวกัน

สำหรับเธอเย่หลิน ไม่ต้องพูดถึงเลย!