เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 135 เสี่ยวซีเขาเป็นอะไรไป?

เหอเฟยกับเหอหลิงมองหน้ากัน

ขมวดคิ้ว โกรธอย่างมาก "พี่ ฉันเคยบอกกับคุณแล้ว เกาเหวินคนนั้น หาเรื่องวุ่นวายอยู่ตลอด คุณกับพี่เขยก็ไม่เชื่อ คุณดูสิ พวกคุณสองคนเกือบจะทำผิดต่ออาเฉินกับเสี่ยวซีไปตลอดชีวิต ชัดเจนว่าก่อนหน้านี้เธอก็ไม่สามารถมีลูกได้ พี่เขยจึงเห็นด้วยให้เอาสเปิร์มของอาเฉิน ไป……ไปให้เป้ยอีให้กำเนิดเสี่ยวซี ตอนนี้ ยังมาโกหกอาเฉินกับเป้ยอีว่าเกิดจากอุบัติเหตุทางรถยนต์ คุณดูสิว่าทำให้ลูกชายของคุณเจ็บปวดทรมานมาตั้งหลายปี……”

นิสัยของเหอหลิงมีความอ่อนไหวกว่า พอได้ฟังเหอเฟยพูดเช่นนี้ ขอบตาก็แดง ชิ้นเนื้อก้อนหนึ่งที่คลอดออกมาจากร่างกายของตนเอง ถึงแม้ว่าเธอจะมีนิสัยไม่ค่อยใส่ใจ หลายปีมานี้ หลังจากที่หนิงเส่าเฉินเติบโตขึ้น เธอก็ไม่ได้สนใจเขามากนัก แต่ให้คนโกหกหลอกลวงกับลูกของตนเองอย่างนี้ นึกถึงทุกครั้งที่เห็นความหงอยเหงาของลูกชาย ในใจเธอก็รู้สึกโกรธ ทันทีก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า ทำท่าจะโทรหาหนิงเส่าเฉิน

หลายปีมานี้ รู้ว่าเกาเหวินท้องไม่ได้ แล้วก็เพราะมีหนิงเสี่ยวซีอยู่ เธอก็ไม่เคยถามเรื่องของหนิงเส่าเฉินกับเกาเหวินเลย เธอคิดว่าลูกชายจะรู้แล้ว

ทว่าคาดไม่ถึง……

"พี่ เดี๋ยวก่อน" เหอเฟยกดมือของเธอเอาไว้

"เดี๋ยวอะไร? ฉันต้องบอกกับอาเฉินเดี๋ยวนี้ ฉันต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นไสหัวออกจากตระกูลหนิงของเราไปให้ไกล" ถึงแม้ว่าหลังจากที่หนิงเส่าเฉินบรรลุนิติภาวะแล้ว เธอกับพ่อหนิงจะไปอยู่ต่างประเทศ แต่ความรักที่มีต่อลูกชาย กลับไม่จืดจางเลยแม้แต่น้อย

สามารถทำให้เหอหลิงที่อ่อนโยนโกรธจนกลายเป็นอย่างนี้ได้ เหอเฟยอดไม่ได้ที่จะมองไปที่เย่หลิน ว่าในใจเธอควรจะรู้สึกอย่างไร?

"พี่ เราควรจะปรึกษากันให้ดีก่อน ถ้าฉันเดาไม่ผิด ผู้หญิงคนนั้นที่ตายไป เกาเหวินน่าจะเป็นคนทำ เรื่องนี้ผ่านไป คุณสามารถจินตนาการได้เลย ว่าแผนการของผู้หญิงคนนั้นลึกซึ้งแค่ไหน คุณไปบอกอาเฉินอย่างลวกๆเช่นนี้ ยังไม่แน่ใจว่าเธอจะทำเรื่องอะไรออกมาอีก"

มองดูสองคนไปมา เย่หลินก็หลับตา เพื่อปกปิดความโกรธและความเจ็บปวดรวดร้าวในดวงตา เดิมทีคนที่อยู่นอกห้องผู้ป่วยในตอนนั้น จริงๆแล้วคือเธอ เธอรู้ว่าตนเองไม่สามารถตั้งครรภ์ได้ ฉะนั้น เลยมาตามหาเธอ เพื่อมีหนิงเสี่ยวซี

นอกจากนี้ยังอธิบายได้ว่า เหตุใดเธอจึงทนให้ชายคนรักกับผู้หญิงอื่น มีลูกด้วยกันได้

เพียงแต่ว่า เธอยังคงแปลกใจมาก พ่อหนิงคนนี้สามารถนำหนิงกรุ๊ปไปถึงระดับนั้นได้ แน่นอนว่าต้องเป็นคนถี่ถ้วน อีกทั้งจะสามารถเห็นด้วยกับคำขอนี้ของเกาเหวินได้อย่างไร? อย่างไรเสีย เรื่องนี้ก็เกี่ยวข้องกับสายเลือดของหนิงกรุ๊ป

ในระหว่างนี้ มีอะไรปกปิดซ่อนเร้นอยู่หรือเปล่า?

เพียงแต่ ต้องบอกว่า แผนการที่ลึกซึ้งของเกาเหวินคนนี้ ช่างอำมหิต

ในชั่วขณะ จู่ๆในโลกนี้ก็ไม่ชัดเจน ว่ามันดี หรือเลว?

ในตอนแรกถึงแม้จะรู้ว่าเกาเหวินไม่ใช่คนดี แต่รู้สึกเสมอว่า เธอไม่สามารถมีลูกได้ มันเกี่ยวข้องกับตนเอง ดังนั้น เพื่อคุณธรรมที่น่าเศร้าใจ เธอจึงเลือกที่จะปล่อยมือ

คิดถึงลูกชายของเธอ คนรัก คิดถึงสิ่งนี้ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา วันที่ไร้มนุษยธรรมนี้ คิดแล้ว เพราะความผิดของเธอ ฝันร้ายระหว่างตั้งครรภ์ เพราะเหตุนี้ จึงเกือบตายตอนคลอดลูก ก็นึกถึงเสี่ยวโม่ที่บ้าน เกือบจะเป็นเพราะเธอ ที่ทำให้ไม่ได้เจอพ่อไปตลอดชีวิต

การเย้ยหยันเอ่อล้นออกมา แม้ว่าเย่หลินจะมีหลักการในชีวิตของเธอ เพียงเพราะเธอมีจิตสำนึก แต่ไม่ได้หมายความว่าคุณจะสามารถทำอะไรก็ได้

ในสมองปรากฏขึ้นมา เธอกัดตุ๊กตา และมือที่ผลักเธอไปบนหน้าผาในครั้งนั้น ยังมีเรื่องวันประชุมประจำปี เธอยังเกลียดตัวเองที่ทำตัวงี่เง่า ทำไมในเวลานั้นไม่ทำให้ชัดเจนสักหน่อยนะ?

ยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา เธอปฏิญาณอยู่ในใจ : วันนี้ เธอจะมอบมันให้กับตนเอง และต่อไป เธอจะคืนให้เต็มจำนวนอย่างแน่นอน

"ให้อาเฉินรับเสี่ยวซีมาที่นี่ ทุกคนนั่งอยู่ด้วยกัน จัดการเรื่องราวทั้งหมดให้ชัดเจน คุณเห็นว่าเป็นอย่างไร?" ในที่สุดเหอเฟยก็ใจเย็น

"เป้ยอี….."

เย่หลินฉีกยิ้มมุมปาก ทันใดก็เพิ่มเสียงขึ้น "คุณป้า คุณน้า พวกคุณเรียกฉันว่าเย่หลินเถอะ นี่คือชื่อของฉัน" เฉินเป้ยอีที่โง่เขลาคนนั้น ได้ตายไปแล้ว

เหอเฟยและเหอหลิงสบตากัน แล้วพยักหน้า

"เย่หลิน คุณวางใจเถอะ ต่อไปป้าจะรับผิดชอบให้คุณเอง จะไม่ทำให้คุณน้อยใจอีก" พูดพลาง ก็ดึงมือของเย่หลิน "ไปป้าจะพาคุณไปหาอาเฉิน นำเรื่องราวนี้พูดให้ชัดเจน พวกคุณจะได้อยู่ด้วยกันพร้อมหน้าครอบครัว หลายปีมานี้ ทรมานคุณแล้วจริงๆ"

ความกระตือรือร้นของเหอหลิงทำให้เย่หลินไม่รู้จะทำยังไงดี เธอเม้มริมฝีปาก "คุณป้าคะ รอให้ฉันจัดการทางด้านบริษัทนี้สักเล็กน้อยก่อนนะคะ"

เหอหลิงนิ่งอึ้งไป หันตัวไป ตบเบาๆที่หลังมือของเธอ ทอดถอนใจ "ยัยเด็กคนนี้ ทำไมถึงเป็นคนหัวดื้อขนาดนี้นะ? ปล่อยให้คนแย่งชิงผู้ชายและลูกชายของคุณไป คุณยังจะมาสนใจบริษัทอะไรอีก? บริษัทนี้มีคนอยู่ไม่เป็นอะไรหรอก คุณ….ตามฉันไปก่อนเถอะ พวกเราไปโรงพยาบาลหาอาเฉิน เขาเห็นคุณ ก็คงจะดีใจแย่เลยล่ะ"

เห็นเย่หลินยังคงยืนอยู่กับที่ เธอก็กล่าวถามอย่างไม่เข้าใจว่า: "ทำไมล่ะ? คุณ….คุณไม่เชื่อฉันเหรอ?"

เย่หลินรีบส่ายหน้า ขมวดคิ้วแน่น "คุณป้า เส่าเฉินออกจากโรงพยาบาลแล้วกลับประเทศไปแล้วไม่ใช่เหรอ?"

เหอหลิงหันหน้าไปมองเหอเฟย สีหน้าไม่น่าดูเล็กน้อย "กลับประเทศ? เมื่อไร? เขาไม่บอกฉันเลยเหรอ?"

เห็นปฏิกิริยาของเหอหลิง ในใจเย่หลินก็ตกใจเล็กน้อย หนิงเส่าเฉินออกจากโรงพยาบาลกลับประเทศ ไม่บอกเธอ ก็สามารถเข้าใจได้ แต่ว่า ทำไมเขาถึงไม่บอกแม่หนิงสักคำเลยล่ะ?

"เมื่อวาน เขาไปหาฉัน หลังจากนั้น ฉันก็โทรไปหาเขาแต่ปิดเครื่อง หลิวซูก็ปิดเครื่องเช่นกัน ฉันจึงวิ่งไปโรงพยาบาล คนของโรงพยาบาลบอกว่าเขากลับประเทศไปแล้ว" พูดถึงตรงนี้ สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที ในใจก็ร้อนรนขึ้นมา คงไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหม? พวกเขาเพิ่งจะแก้ไขความเข้าใจผิดได้ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก สงสัยตัวเธอเองจะต้องเป็นบ้าจริงๆ

ภาวนาเงียบๆว่าจะต้องไม่เกิดเรื่องอะไร

เหอหลิงมองเธอ ใช้มือตบเบาๆที่หลังของเธอ เพื่อปลอบโยน แล้วรีบหยิบมือถือขึ้นมา หาเบอร์โทรของหนิงเส่าเฉิน กดต่อสายไป พอกดรับสาย ทุกคนต่างก็โล่งอก

ผ่านไปสักครู่ "ฮัลโหล แม่"

"ลูกชาย คุณไม่ได้อยู่โรงพยาบาลเหรอ? ทำไมจู่ๆถึงกลับประเทศล่ะ?"

มือถือนั้น มีเสียงฝีเท้าดังเข้ามา ผ่านไปสักครู่ ก็ได้ยินเสียงปิดประตูจากด้านใน "แม่ เสี่ยวซีไม่สบายนิดหน่อย เมื่อเย็นฉันจึงรีบกลับมา"

ถึงจะอยู่ในมือถือ เย่หลินก็สามารถได้ยินถึงความเหนื่อยล้าของหนิงเส่าเฉิน

"เสี่ยวซี? เสี่ยวซีเขาเป็นอะไร?" ในที่สุด เย่หลินก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากกล่าวถาม

อีกด้านของโทรศัพท์นั้น จมอยู่ในความเงียบ เย่หลินก้มหน้าอย่างวางตัวไม่ถูกเล็กน้อย กระแอมเบาๆ แล้วถามซ้ำอีกครั้งว่า: "เอ่อ เส่าเฉิน เสี่ยวซีเป็นอะไร? ไม่สบายตรงไหน?"

คำว่า"เส่าเฉิน" นานแล้วที่ไม่ได้ยิน