เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 125 ความลับของแม่

ของสิ่งนี้ เธอพบมันตอนที่เธอเก็บข้าวของของแม่ แม่ใส่ไว้ในกล่องที่งดงามประณีตกล่องหนึ่ง แม้จะดูเหมือนของที่มีค่าอะไร แต่ว่าก่อนหน้านี้ เธอเห็นตอนที่แม่ป่วย มักจะใจลอยมองกล่องนี้บ่อยๆ คิดว่าน่าจะเป็นสิ่งที่มีค่าสำหรับเธอ ดังนั้น จึงไม่ตัดใจทิ้งไป ตลอดหลายปีมานี้ ไม่ว่าจะไปไหน ก็นำติดตัวไปทุกที่

"เอ่อคือ……เมื่อวานนี้หนูเห็นมันอยู่ในลิ้นชักของคุณ วันนี้หนูก็เลยใส่มา แล้วลุงที่อยู่บ้านพ่อชูบอกว่าอยากจะดู สรุปว่า หลังจากนั้น คุณปู่คนนี้ก็เข้ามา"

"นั่นคือสิ่งที่แม่ของคุณสวมติดตัวมาตั้งแต่เกิด ต่อจากนั้น……ต่อจากนั้น……” คุณยายท่านนั้นก็ร้องไห้จนไม่สามารถพูดต่อได้

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ในที่สุดเย่หลินก็นึกเรื่องราวออก

คุณตาของเธอ เป็นเจ้าของเกาะเหลียนอู้คนเก่า เกาะแห่งนี้ เพราะตำแหน่งภูมิศาสตร์ที่มีลักษณะพิเศษ ถูกรายล้อมด้วยหมอกหนาตลอดทั้งปี ล้อมรอบด้วยทะเลลึก เครื่องบินบินมาถึงที่นี่ โดยปกติไม่สามารถลงจอดได้เลย มีแนวปะการังอยู่ทั่วไปที่ก้นทะเล คนที่ไม่คุ้นเคยอยากจะเข้ามา ก็พบว่าเป็นทางตัน ฉะนั้น หลายปีที่ผ่านมา บรรพบุรุษของตระกูลหลิน หลังจากควานหาภูมิประเทศโดยรอบแล้ว แล้วก็ครอบครองสถานที่นี้ไว้ ต่อมา เนื่องจากตั้งอยู่บนตำแหน่งของทะเลหลวง ไม่ถูกจำกัดโดยประเทศใดๆ ฉะนั้น จึงเป็นที่รวมตัวของผู้นำที่ปลดเกษียณแล้วในหลายๆประเทศ

ผู้นำเหล่านี้ตอนอยู่ในตำแหน่ง ไม่มากก็น้อย ที่ทำให้คนขุ่นเคือง ดังนั้นหลังจากปลดเกษียณแล้ว กลัวถูกศัตรูแก้แค้น ก็จะเลือกสถานที่แบบนี้

แต่การที่อยากจะเข้ามาที่นี่ ไม่เพียงแต่ต้องใช้เงินจำนวนมหาศาลเท่านั้น เข้าเกาะก็ต้องมีกฎ แม้แต่ เบื้องหลังของผู้นำเหล่านี้มีความโยงใยกันไปหมด อีกทั้งจำเป็นต้องอยู่ที่เกาะ และตลอดชีวิตไม่สามารถออกจากเกาะไปได้

ก็เพราะเหตุนี้ คนที่สามารถอาศัยอยู่บนเกาะนี้ได้ ไม่มีใครเคยอยู่บนจุดสูงสุดบนโลกนี้ แต่เพื่อรักษาชีวิต ก็ต้องอยู่ที่นี่

เพียงแต่ตามที่กล่าวมา คนที่มาถึงที่นี่ ก็ไม่ค่อยอยากออกไป

เพราะที่นี่คือสวรรค์บนดิน ดินแดนในอุดมคติ

เกาะแห่งนี้ ใหญ่โตมาก จุคนได้หลายหมื่นคน มีประวัติศาสตร์ยาวนานกว่าร้อยปี รูปแบบสถาปัตยกรรมบนเกาะยังคงคล้ายสมัยโบราณ แม้ว่าจะมีการพัฒนาในยุคหลัง แต่เมื่อสร้างใหม่อีกครั้ง ก็ยังคงดำเนินการต่อไปในลักษณะนี้

ณ จุดนี้ ทุกคนสามารถเลือกวิถีชีวิตแบบดั้งเดิมผู้ชายทำไร่และผู้หญิงทอผ้าได้ ยังสามารถเลือกใช้ชีวิตแบบสบายๆ สินค้าและวัตถุดิบบนเกาะยังแจกจ่ายตามปริมาณและเวลาที่กำหนด ดังนั้นจึงไม่ต้องอยู่อย่างแก่งแย่งแข่งขันกัน

เจ้าของเกาะก็ไม่อนุญาตให้ใครมาปากหวานก้นเปรี้ยวบนนี้ ถ้าหากพบเห็น ก็จะถูกขับไล่ออกจากเกาะนี้ตลอดไป

สำหรับหลายๆคนที่เล่ากันมา มันเทียบเท่ากับการเผชิญกับความตาย

ดังนั้นหลายปีมานี้ เกาะแห่งนี้จึงก่อให้เกิดความสงบสุขที่พบเห็นได้ทั่วไป

แต่ความสงบสุขอย่างนี้ ในหลายปีที่ผ่านมา ก็เคยถูกทำให้วุ่นวาย หลังจากที่ชายหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาในเกาะ และพบรักกับลูกสาวเจ้าของเกาะ ก็คือแม่ของเย่หลิน

ชายหนุ่มคนนี้ เข้าไปในเกาะในฐานะทหารรับจ้าง

บนเกาะมีกฎระเบียบ ทหารรับจ้างต้องการรักษาความปลอดภัยของเกาะ ดังนั้นทรัพย์สินที่ให้พวกเขาเสพสุขก็ไม่รู้จักหมดสิ้น และรับปากว่าสามารถแต่งงานและมีลูกบนเกาะได้ แต่ว่าข้อแลกเปลี่ยนก็คือ เมื่อคุณเข้าสู่เกาะ หากทำผิดต้องทำตามคำสั่งให้ออกนอกเกาะ หากเข้ามาในเกาะก็ต้องห้ามออกไปตลอดชีวิตด้วย

แม่ของเย่หลินเกิดในสถานที่แห่งนี้ เลี้ยงดูฟูมฟักมาตั้งแต่เด็ก เป็นธรรมดาที่จะโหยหาโลกภายนอก แล้วหนุ่มทหารรับจ้างคนนั้น ก็ถูกพ่อส่งมาเพื่อปกป้องเธอ

คาดไม่ถึง วันเวลาผ่านไปก็เกิดความรู้สึกดีๆต่อกัน ทั้งสองเลยตัดสินใจใช้ชีวิตด้วยกัน

หลังจากถูกพบ คุณตาของเย่หลินก็ใจดำอำมหิตไล่ทหารรับจ้างคนนี้ออกจากเกาะไป

เพราะแม่ของเย่หลินมีความรักต่อชายหนุ่มคนนี้ จึงได้ขอร้องพ่อว่าตนเองต้องการที่จะตามชายคนนี้ออกจากเกาะไปด้วย

คุณตาของเธอโกรธอย่างมาก จึงไล่คนทั้งสองออกจากเกาะไป แล้วก็ตัดความสัมพันธ์พ่อลูกกับแม่ของเธอ

และของที่อยู่ในมือของเย่เสี่ยวโม่ก็คือสิ่งของที่แม่ของเย่หลินเอาติดตัวไว้ตลอด จี้เส้นนี้มองด้านนอกก็ดูธรรมดา แต่ด้านในนั้นคืออัญมณีที่หาได้ยากของโลก

คุณน้าคนนั้นที่ถามเย่เสี่ยวโม่เมื่อวาน ก็คือเจ้าของเกาะคนใหม่ เป็นน้าของเย่หลิน

"ยัยหนู คุณอย่าโทษคุณตาเลย เวลานั้นเขาผิดหวังกับแม่ของคุณมาก" ผู้ชายที่เรียกว่าน้า เห็นเย่หลินไม่พูดจา จึงกล่าวโน้มน้าว

อันที่จริงหลังจากที่เย่หลินได้ฟังเรื่องเหล่านี้ตั้งแต่ต้นจนจบแล้ว ก็ไม่ได้โกรธเคืองคุณตาแล้ว พ่อคนหนึ่ง สูญเสียลูกสาวไป ความเจ็บปวดนั้นก็คงไม่เบา แต่โชคชะตาของแม่ เธอก็เป็นคนเลือกเอง เธอจึงโทษไม่ได้

ดังนั้นที่เธอไม่พูดจา เพียงแค่รู้สึกช็อก

นี่มันสังคมอะไรกัน? คาดไม่ถึงว่าจะยังมีสถานที่แบบนี้อยู่ด้วย?

เธอเงยหน้า มองผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า เขากับแม่ไม่เหมือนกัน แต่เหมือนกับคุณตา ดูหล่อเหลามีสง่า เพียงแค่ดูอายุนั้นแล้ว น่าจะอายุมากกว่าเธอไม่กี่ปี

"ความหมายก็คือ วันนี้ฉันเข้ามาแล้ว ก็ออกไปไม่ได้แล้วงั้นเหรอ?"

ถึงแม้ที่นี่จะมีญาติพี่น้อง และข้าวของเครื่องใช้ก็ครบถ้วน แต่ด้านนอกมีคนที่เธอห่วงใยอยู่

คุณยายหลินที่อยู่ข้างๆ ปิดปากที่เผลอยิ้มออกมา ตบเบาๆที่หลังมือของเย่หลิน "ที่ลุงของคุณพูด นั่นคือเรื่องเมื่อ20ปีก่อน ตั้งแต่แม่ของคุณจากไป คุณตาของคุณก็กลัวว่าเธออยากกลับบ้านแล้วกลับไม่ได้ จึงเปลี่ยนกฎระเบียบบนเกาะ สามารถให้คนเข้าออก เพียงแต่ต้องยุ่งยากสักหน่อย แต่คาดไม่ถึงว่าแม่ของคุณ……" คุณยายหลินก็เช็ดๆน้ำตา

ฟังถึงคำพูดนี้ เย่หลินก็โล่งอก

เธออดคิดไม่ได้ว่า ที่แม่ไม่ให้เธอปรากฏโฉมหน้าที่แท้จริงเป็นเพราะสาเหตุนี้หรือไม่?

กลัวว่าจะทำให้คุณตาคุณยายรู้ใช่ไหม?

แล้วก็พ่อคนนั้นของเธอที่หายไปก็คือทหารรับจ้างคนนั้นใช่หรือไม่?

แต่ถ้าใช่ ตอนนั้นแม่สามารถละทิ้งทุกอย่างเพื่อตามเขาออกจากเกาะ แต่ทำไมตอนที่แม่ป่วยหนัก เขาถึงเลือกที่จะจากไป?

แต่ในทันที เธอก็นึกออก ที่เมืองW คุณลุงข้างบ้านที่ทิ้งรูปไว้ให้เธอ หรือว่า จะเป็นผู้ชายคนนั้นที่เป็นทหารรับจ้าง? ไม่เช่นนั้น จะอธิบายว่าอย่างไร ความรักที่ลึกซึ้งขนาดนั้นของแม่ เพราะเหตุใดในช่วงเวลาหลายปีถึงเลือกที่จะทรยศนอกใจ? คนที่รักจริงคนหนึ่ง จะสามารถเปลี่ยนไปรักคนอื่นได้เลยเหรอ?

อย่างเช่นเธอกับหนิงเส่าเฉิน? ตั้งแต่มีเขา ถึงจะรู้ว่าคนทั้งสองเป็นไปไม่ได้ ในใจของเธอก็ไม่อาจลืมเขาแล้วไปมีคนอื่นได้

แต่ถ้าในรูปภาพเป็นผู้ชายคนนั้นล่ะก็ อย่างนั้นเพราะอะไร แม่ถึงอยู่ด้วยกันกับพ่อ?

นึกถึงเรื่องเหล่านี้แล้ว หัวของเธอก็ปวดขึ้นมา

ก้มหน้า มองเย่เสี่ยวโม่ที่หลับสนิทอยู่บนขาของเธอ คิดๆแล้วก็เอ่ยปากว่า "อย่างนั้นพวกคุณรู้ไหมว่าพ่อของฉันชื่ออะไร?"

หางตาของเธอก็เหลือบไปเห็นมือของคุณยายหลินสั่นเล็กน้อย เธอรู้ว่าเธอต้องรู้อะไรอย่างแน่นอน ในใจก็อดไม่ได้ที่จะตื่นเต้นอย่างมาก