เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 121 สามปีแล้ว คุณไม่คิดวางแผนอะไรเลยเหรอ?

หนิงเสี่ยวซีตั้งแต่เด็กก็เข้ากับคนอื่นไม่ค่อยได้ ก็ไม่รู้ว่าเพราะไอคิวที่สูงเกินไป เลยดูหมิ่นที่จะเล่นกับเด็กเหล่านั้น หรือว่าอะไร อย่างไรก็ตาม กับเด็ก ไม่ว่าจะเด็กโตหรือเด็กเล็ก เขาก็กลัวและหลีกเลี่ยงมัน

วันนี้ก็เช่นกัน……

หนิงเสี่ยวซีถูกสายตาหนิงเส่าเฉินถามอย่างเจาะลึก ร่างน้อยๆก็สั่นเทา เมื่อกี้เขาทำไม่เหมาะสมใช่ไหม? คาดไม่ถึงว่าต้องไปอุ้มยัยเด็กคนนี้จริงๆใช่ไหม?

"ไม่ต้อง!" เย่เสี่ยวโม่ตอบโดยไม่เงยหน้าขึ้น พอดีกับมีทางแยก ก้นเล็กๆของเธอบิดไปมา เดินไปยังอีกทางหนึ่ง และกับพ่อลูกสองคนนี้ ก็วิ่งไปในทิศทางที่ตรงกันข้าม

หนิงเสี่ยวซีลูบๆจมูก เห็นได้ชัดว่าเขินอายเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาแสดงออกอย่างใกล้ชิดกับเด็ก แต่คาดไม่ถึงว่า……

หนิงเส่าเฉินรอเขาเดินมา ก็ตบๆไหล่เขา สองพ่อลูกก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

เพียงแต่ ทั้งสองคนเดินเข้าไปในห้อง ร่างเล็กๆก็เดินออกมาจากเสา แล้วรีบตามไป

ในห้องโถงใหญ่ แม่หนิงที่กำลังเล่นอย่างมีความสุข ได้ยินเสียงฝีเท้า ก็เงยหน้าขึ้นเห็นเป็นหนิงเสี่ยวซี ก็รีบโยนโทรศัพท์ในมือออกไป ลุกขึ้น แทบจะวิ่งไปข้างหลัง แล้วกอดหนิงเสี่ยวซี "ไอ๊ยะ เสี่ยวซี ย่าคิดถึงจังเลย มาให้ย่าดูหน่อย โตขึ้นและอ้วนขึ้นหรือยัง?" พูดไปพลาง หมุนๆหนิงเสี่ยวซีไปพลาง แล้วตบๆด้านหลังเขา ยิ้มพูดว่า : "ไม่เลวไม่เลว แข็งแรงแล้ว"

"คุณย่า" ไม่เหมือนหนิงเสี่ยวซีตอนเด็ก สี่ปีนี้ เขาดูนิ่งขึ้นมาก เหมือนกับผู้ใหญ่ตัวน้อย ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้สนิทสนมกับแม่หนิงขนาดนั้น แค่กล่าวทักทายอย่างสุภาพเท่านั้น

มือของแม่หนิงก็หยุดชะงักอย่างเห็นได้ชัด พยักหน้า ไม่พูดอะไร

"เธอ ไม่มาหรอ?" เมื่อพูดคำนี้ เธอก็มองไปที่หนิงเส่าเฉิน

"ฉันไม่ได้บอกเธอ" หนิงเส่าเฉินตอบกลับด้วยสีหน้าเหมือนปกติ

แม่หนิงมองเด็กและผู้ใหญ่ตรงหน้า แล้วถอนหายใจ บอกใบ้ให้หนิงเส่าเฉินนั่งลงตรงข้าม "อาเฉิน ในเมื่อแต่งงานแล้ว ชีวิตนี้ของเธอ ก็คือภรรยาของคุณ แม้ว่าจะไม่สามารถตัดใจจากคนบางคนได้ แต่ ยังต้องเรียนรู้ที่จะยอมรับนะ รู้ไหม?"

พูดจบ ก็ดึงมือของหนิงเสี่ยวซี "เด็กน้อย เกาเหวินคนนัเนก็ไม่ได้แย่นะ คุณลองคิดว่าเธอเป็นแม่ดูก็ได้ เธอสามารถปฏิบัติดีๆกับคุณได้นะ"

หนิงเสี่ยวซีเงยหน้า มองแม่หนิงด้วยสายตาลึกซึ้ง แต่ดึงแม่ออกจากในมือของเธอ "คุณย่า คุณคุยกับพ่อของฉันไปเถอะ ฉันจะไปดูทางด้านหน้าหน่อย"

ชั่วพริบตาร่างน้อยๆที่อยู่ด้านหลัง ถึงอย่างไรก็ยังเด็กเกินไป เธอไม่เข้าใจความหมายที่คุณย่าคนนี้พูดหรอก……

คิดๆแล้ว ก้นก็ส่ายๆ หันกลับ ไปอีกทางหนึ่ง

ชูหยูจี้กำลังทักทายแขกที่มาอยู่ จู่ๆ ต้นขาก็รู้สึกอุ่นๆ ก้มลงไปมอง ในแววตาก็เต็มไปด้วยความรักใคร่เอ็นดู

"เสี่ยวโม่ คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่?" พูดพลาง โค้งตัวลง ยกเธอขึ้นมา อยู่ในอ้อมแขน

"พ่อชู วันนี้คุณหล่อจริงๆเลย" เย่เสี่ยวโม่พูดจบ ก็หอมแก้มชูหยูจี้

"คุณชายชู ท่านนี้คือ?"

บรรดาแขกเหรื่อเห็นชูหยูจี้อุ้มเด็กผู้หญิงคนนี้อย่างรักคร่เอ็นดู ก็เริ่มหาหัวข้อสนทนา คิดจะพยายามตีสนิท

ชูหยูจี้มองเย่เสี่ยวโม่ ชั่วขณะก็ยังไม่รู้ว่าจะแนะนำเธอยังไงจริงๆ ที่จะดูว่าเหมาะสม

"เขาคือพ่อบุญธรรมของฉัน" เย่เสี่ยวโม่ตอบกลับ แทนคำตอบของเขา

พ่อบุญธรรม? ใช่ พ่อบุญธรรม

"เด็เล็กขนาดนี้ โต้ตอบกลับได้รวดเร็วแบบนี้ ในอนาคต ไม่เป็นอัจฉริยะเลยหรอ?"

"ใช่ใช่ ยังเกิดมาสวยแบบนี้ คุณชายชู มีวาสนาจริๆเลย!"

ชูหยูจี้พยักหน้า เพียงแค่ยิ้มๆ โอ้อวดเกินไป คำพูดเสแสร้งเกินไป เขาก็ไม่อยากจะพูดมาก เหนื่อย

"คุณอา" ไม่รู้ว่าเมื่อไร หนิงเสี่ยวซียืนอยู่ไม่ไกลคนทั้งสอง

ชูกยูจี้หันตัวกลับ เห็นหนิงเสี่ยวซี ก็นิ่งอึ้งไปอย่างชัดเจน แล้วมองเย่เสี่ยวโม่ที่อยู่มนอ้อมกอดด้วยจิตสำนึก จู่ๆก็นึกอะไรขึ้นได้ คอฝืดเล็กน้อย

"โอ้ เสี่ยวซี คุณเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร? เมื่อกี้คุณย่ายังหาคุณอยู่เลยนะ?" ชูหยูจี้ทักทายด้วยความกระตือรือร้น

หนองเสี่ยวซีพยักหน้า แต่จู่ๆมือก็ชี้ไปยังเย่เสี่ยวโม่ที่อยู่ในอ้อมกอดของเขา "คุณอา เธอคือใคร?"

ชูหยูจี้ตกใจ หนิงเสี่ยวซีไม่เล่นกับเด็ก หลายปีมานี้ ไม่ใช่ความลับอะไรแล้ว

"คุณ ถามเธอ?" ชูหยูจี้พูดซ้ำ ในความหมายแฝง คุณให้ความสนใจเด็กตั้งแต่เมื่อไร?

อันที่จริงตัวหนิงเสี่ยวซีเองก็รู้สึกแปลกใจอย่างมาก เขาไม่ชอบเด็กมาโดยตลอด ไม่ว่าจะอายุเท่ากันแก่กว่าหรืออ่อนกว่า เขาก็ไม่เคยที่จะเล่นกับพวกเขา

แต่ วันนี้เด็กผู้หญิงคนนี้ ดึงดูดสายตาของเขา

"เธอคือ……ลูกสาวบุญธรรมของอา" ชูหยูจี้พูดประโยคนี้จบ ก็หดหู่ใจเล็กน้อย นำเย่เสี่ยวโม่วางลงบนพื้น "

เย่เสี่ยวโม่เป็นเด็กที่ฉลาดมาก เธอรู้ว่า ชูหยูจี้จงใจให้เธอไป

พอเท้าถึงพื้น ขาเล็กๆทั้งสองก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว

"พี่เย่ วันนี้พี่ชายก็มานะ คุณคิดถึงเขาไหม?"

พี่ชาย? หนิงเส้าเฉิน? เย่หลินสูดลมหายใจเข้า พยายามระงับความหวาดหวั่นภายในใจ

เธอคิดถึงเขา มันแน่นอนอย่างมาก

กับอ้ายหมี่ เธอโกหกไม่ได้ ดังนั้น จึงยิ้มเล็กน้อย แล้วพยักหน้า

"มิน่าล่ะวันนี้คุณถึงแต่งตัวสวยขนาดนี้?"

สวย? เย่หลินหันไป มองตนเองผ่านในกระจก

ผมยาวคลุมไหล่ ใบหน้างดงาม แต่งหน้าอ่อนๆ เดรสยาวเปิดไหล่ลายลูกไม้สีเบจ

นี่ คือการแต่งตัวปกติของเธอ

"สวยหรอ? ฉัน….ฉันปกติก็แต่งตัวแบบนี้นะ?" พูดพลาง นำผมไปทัดที่หลังหู

"น้องสาวของเรา เพียงแค่ใส่กระสอบ ก็งามล่มเมืองแล้ว ยังต้องใช้ความสามารถอะไรอีกล่ะ?" เสียงที่คุ้นเคยดังเข้ามา หญิงทั้งสองก็หันไปมองทึ่หน้าประตูในเวลาเดียวกัน

ชุดสูทสีควันบุหรี่ เสื้อเชิ้ตสีขาว หูกระต่ายสีแดง ตกแต่งได้ธรรมดาอย่างมาก แต่ก็ปกปิดความหล่อเหลาของเขาเอาไว้ไม่ได้

"สามี คุณหล่อจัง!" อ้ายหมี่มือทั้งสองปิดปาก ชมเชยโดยไม่สำรวมแม้แต่น้อย

ชูหยูจี้เดินเข้ามา จูบบนหน้าผากอ้ายหมี่ "ขอบคุณภรรยาที่ชื่นชม" สี่ปีมานี้ อ้ายหมี่ก็นับว่าใช้คุณธรรมของตนเองทำให้ชูหยูจี้ประทับใจครั้งแล้วครั้งเล่า

ครั้งสุกท้ายนี้ คือคนทั้งสองไปท่องเที่ยว อ้ายหมี่ทำเพื่อช่วยเหลือเขา จึงตกลงมาจากหลังม้า ในที่สุดก็ทำให้ชูหยูจี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่า เดิมที ที่ไม่รู้สึกรู้สา เขากับผู้หญิงคนนี้ ก็มีความรักความผูกพันธ์ ถึงจะเบาบางมาก ตื้นเขินมาก

"หยูจี้ นี่คือผลกำไรของรอบฤดูกาล คุณเข้ามาแล้ว ฉันกำลังจะให้คุณอยู่พอดี ก็จะได้ไม่ต้องโอน" เย่หลินนำบัตรใบหนึ่งจากในกระเป๋าส่งให้ชูหยูจี้

"น้องสาว ต้องทำแบบนี้เลยหรอ? พี่ชายไม่ได้ขาดเงินนะ ฉันจะมาบอกคุณว่า วันนี้พี่ชายฉันพาหนิงเสี่ยวซีมาด้วยนะ สามปีแล้ว คุณไม่คิดวางแผนอะไรเลยหรอ?"

เย่หลินนิ่งอึ้งไป คิดวางแผน?