เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 120 นั่นคือลูกชายของแม่หรอ? พี่ชายของเธอ

"ใครหรอ?"

"ตามฉันไปก็พอ" อ้ายหมี่ยิ้ม ถือกระโปรง ดึงเย่หลินออกไป หันกลับเดินไปทางสวนด้านหลัง

"คุณไม่ได้พาฉัน มาเจอเขาใช่ไหม?" นึกถึงตรงนี้ เย่หลินชั่วขณะก็หยุดฝีเท้าลง หลีกหนีมาหลายปีขนาดนี้ ถ้าเธออยากจะเจอ คงไม่ต้องรอเวลาจนถึงวันนี้หรอก

อ้ายหมี่ส่ายหัว เธอจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเธอคิดอะไรในใจ?

ด้านหนึ่งของสวน

ก้นเล็กๆของเย่เสี่ยวโม่ออกแรงแกว่งชิงช้า ทว่าทำอย่างไรมันก็ไม่แกว่ง มองไปยังข้างข้าไม่ไกล มีเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั่งอยู่

เด็กชายในเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อกั๊กถักสีน้ำเงินกรมท่า กางเกงสูท ผมสั้น ในมือถือแท็บเล็ต ดูเหมือนกำลังเล่นอะไรอยู่ อย่างตั้งอกตั้งใจ เห็นเพียงด้านข้าง ก็ทำให้คนไม่อาจละสายตาได้ ช่างดูดีอย่างมาก

"เอ่อ พี่ชาย คุณช่วยฉันแกว่งชิงช้านี้หน่อยได้ไหม?" เธอขยี้ๆตา แล้วพูดออกไป

เด็กผู้ชายคนนั้นตกตะลึง ได้ยินเสียงจึงหันมา ชำเลืองมองเธออย่างเย็นชา แล้วลุกขึ้น

เย่เสี่ยวโม่คิดว่าเขาจะมาช่วยตน ใบหน้าก็มีภูมิใจ แต่ว่า เขากำลังเดินไปทางอื่น หันหลังให้เธอ เดินห่างออกไป แล้วนั่งลงอีกครั้ง

เธอขมวดคิ้ว ค่อยๆลงจากชิงช้า กำลังจะวิ่งไปถามเขาว่าทำไมเขาไม่สุภาพแบบนี้

หางตาก็เห็นอ้ายหมี่กับเย่หลินเดินมาทางเธอนี้

คิดว่าพวกเธอจะมาตามหาเธอ ชั่วขณะก็เกิดซุกซน คิดๆแล้ว ก็เลยหาที่ซ่อนขึ้นมา

มื่อเห็นว่า มาถึงที่ท้ายสวน อ้ายหมี่ก็ไม่ได้หยุดเดิน เย่หลินก็ไม่เข้าใจเล็กน้อย กำลังจะเอ่ยถาม อ้ายหมี่ก็ชำเลืองไปมองตำแหน่งตรงข้าม พยักหน้าขึ้น

เย่หลินมองตามสายตาของเธอไป จากนั้น เธอก็ยกมือ ปิดปาก

หนิงเสี่ยวซี เด็กที่ไม่ได้เจอหน้ากันมาสี่ปี เวลานี้ โตขึ้นกลายเป็นหนุ่มน้อยแล้ว ใบหน้ากลายเป็นผู้ใหญ่มาก เธอคาดไม่ถึงจริง ว่าเขา สง่างามอย่างมาก

สองสามปีนี้ ที่เธอรู้สึกปฏิบัติไม่ดีที่สุด ก็คือกับเด็กคนนี้

จริงๆแล้วในระหว่างนั้น เธอแอบกลับไปเมือง C แอบไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนิง แต่ไม่เคยเจอเขาเลยสักครั้ง

ชูหยูจี้เคยส่งรูปถ่ายสองสามรูปให้เธอ แต่มันเทียบกับตัวจริงตรงหน้าไม่ได้เลย มันทำให้ใจคนสั่นไหว

ในซอกนิ้วมือ มีของเหลวไหลลงมา หยดต่อหยด จนกลายเป็นสาย

เด็กชายเหมือนจะรู้สึกว่ามีคนมองมาที่เขา จึงเงยหน้าขึ้น ทว่าไม่เห็นใคร คิดๆแล้ว ก็ลุกขึ้น แล้วเดินไปทางด้านห้องโถงใหญ่

มองภาพด้านหลังของเขา เย่หลินเดินออกมาจากกำแพงอย่างช้าๆ หนิงเสี่ยวซีสูงมาก ยังคงซูบผอม แต่มีกลิ่นอายความเป็นวัยรุ่นแล้ว

"สูงอย่างนี้ คาดว่าปีหน้าจะสูงเกือบเท่าคุณแล้ว พี่เย่ พาเด็กคนนี้ออกไป ใครก็เชื่อว่าคุณเป็นแม่ของเขา!"

เย่หลินก้มหน้า เม้มๆปาก ความคิดถึงไหลรวมกันจนกลายเป็นสายน้ำ เป็นเวลานานที่ในใจไม่สามารถสงบลงได้

พาออกไปหรอ? ชั่วชีวิตนี้ ยังมีโอกาสเช่นนี้อยู่อีกหรอ?

"กลับไปเถอะ!" เย่หลินค่อยๆหันกลับ ถแอนหายใจเบาๆ แล้วสูดหายใจเข้า

หลังจากที่ทั้งสองคนเดินไป ร่างน้อยๆที่อยู่ด้านหลังก็เดินออกมา ดวงตากลมโตกระพริบสองสามที ขมวดคิ้วจนยุ่ง

แม่ของเขา? เด็กคนนั้นคือลูกชายที่แม่ให้กำเนิดงั้นหรอ? เป็นพี่ชายของเธอ?

ปากน้อยๆแยกออก ดวงตายิ้มเป็นเส้นโค้ง เธอเย่เสี่ยวโม่มีพี่ชาย! เธอเย่เสี่ยวโม่คาดไม่ถึงว่าจะมีพี่ชาย เพื่อนสนิทที่โรงเรียนอนุบาลของเธอ หลายคนต่างก็มีพี่ชายพี่สาว เธอก็รู้สึกอิจฉา คิดถึงตรงนี้ ก็กรอกดวงตา ไปยังทิศทางของหนิงเสี่ยวซี แล้ววิ่งเข้าไป

หนิงเสี่ยวซีกำลังนั่งอยู่ที่ระเบียงทางเดินคนเดียว ก็มีเด็กดื้อคนหนึ่งพุ่งเข้ามา โผเข้าในอ้อมกอดของเขา

"พี่ชาย" เสียงที่อ่อนหวาน มีความบอบบาง

เขาขมวดคิ้ว ดันคนที่อยู่ในอ้อมกอดออก "คุณเป็นใคร?" เสียงเย็นชา ไร้ซึ่งอารมณ์ความรู้สึก

เย่เสี่ยวโม่รู้สึกว่าพี่ชายคนนี้ไม่เหมือนกับตนเองเล็กน้อย ทำไมถึงเย็นชาขนาดนี้? ปากคว่ำลง น้ำตาไหลออกมา

หนิงเสี้ยวซีนิ่งอึ้งไป ต่อจากนั้น ก็มองซ้ายขวา จนปัญญาเล็กน้อย "เฮ้ คุณร้องไห้ทำไม? ฉันไม่ได้ตีคุณเลยนะ?"

เย่เสี่ยวโม่ซื้ดจมูก ชั่วพริบตาน้ำตาก็หยุดลง ลืมตา จึงได้เห็นรูปร่างหน้าตาที่ชัดเจนของพี่ชาย ต่อจากนั้น ปิดปากเล็กๆ พี่ชายคนนี้เหมือนกับแม่จริงๆ

นึกถึงผู้ชายคนนั้นที่หน้าประตูโรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ถึงแม้ว่า เวลานั้นเธอจะสะลึมสะลือเล็กน้อย แต่ในความเลือนลาง ก็ยังเห็นรูปร่างหน้าตาของผู้ชายคนนั้นได้อย่างชัดเจน

ดูแล้ว ชั่วร้ายมาก พูดจาไม่ดี ใจร้ายกับแม่มาก

คิดถึงตรงนี้ ในดวงตามืดมนลงอย่างฉับพลัน มือน้อยๆที่คว้ามุมเสื้อของหนิงเสี่ยวซีไว้ ก็ปล่อยออก เธอหันตัว เดินไปยังสถานที่อื่น

เป็นเพราะพ่อและพี่ชายไม่ชอบเธอและแม่แน่ๆ ดังนั้น พวกเขาถึงได้ใจร้ายขนาดนี้

ดังนั้น แม่เห็นพี่ชาย ก็ชัดเจนว่าคิดถึงมาก แต่ไม่กล้าพูดจากับเขา ก็เพราะพี่ชายไม่ชอบเธอ

ด้วยเหตุนี้ ไม่นาน ในสมองของเธอก็ได้ข้อสรุปหนึ่ง งั้นก็คือ พี่ชายและพ่อของเธอ ล้วนเป็นคนที่ชอบล้อเล่นกับความรู้สึกของผู้หญิง แล้วก็ไม่ดีกับแม่ของเธอ

"กระเป๋าของคุณ" เสียงของหนิงเสี่ยวซีดังเข้ามาจากด้านหลัง ต่อจากนั้น กระเป๋าสีชมพูก็ปรากฎอยู่ตรงหน้าของเย่เสี่ยวโม่ นั่นคือของขวัญวันเกิดที่น้าอ้ายหมี่มอบให้เธอเมื่อปีที่แล้ว

เธอมองทีหนึ่ง แล้วยื่นมือน้อยๆออกมา ดึงเอามา แล้วหันตัว จากไป

หนิงเสี่ยวซีรู้สึกว่าเด็กคนนี้แปลกจริงๆ เมื่อครู่วิ่งมากอดเขาอย่างกระตือรือร้นพลางตะโกนเรียกพี่ชาย อีกสักครู่หนึ่งร้องไห้ เวลานี้ ใบหน้าเย็นชา ไม่สนใจใยดี

มีคนบอกว่าจิตใจของผู้หญิง เหมือนเข็มในก้นทะเล นี่ไม่ผิดเลยจริงๆ เด็กขนาดนี้ ยังฉลาดพูดขนาดนี้

"เสี่ยวซี คุณย่ากำลังหาคุณอยู่ด้านหน้าห้องโถง" เสียงที่ดึงดูดของชายคนหนึ่งดังขึ้นเหนือหัวของเย่เสี่ยวโม่

เธอเงยหน้าขึ้น ผู้ชายคนนี้สูงมาก สูงจนเธอเงยหน้าแล้วปวดคอ เห็นรูปร่างหน้าตาของเขาชัดเจน หัวใจดวงเล็กๆ ขณะนี้ ได้สั่นขึ้นมาอย่างรุนแรง คือเขา? คนใจร้ายคนนั้น? พ่อของเธอ?

ในสมองเคบอิจฉาที่คนอื่นมีพ่อ แต่ หลังจากที่ได้ยินเรื่องที่พ่อบอกกับแม่แล้ว ถึงแม่พ่อจะไม่ได้บอกเธอชัดเจน ว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพ่อของเธอหรือไม่ แต่ หลังจากที่เห็นท่าทีที่เขาทำกับแม่ เธอก็เกลียดชังขึ้นมาทันที

มือถือกระเป๋าใบน้อยแน่น เธอกัดริมฝีปาก หันตัวกลับอย่างทะนงตัว เดินผ่านด้านข้างหนิงเส่าเฉินไป

เพียงแต่คนตัวเล็ก ฝีเท้าก็เล็ก อย่างรวดเร็ว ผู้ชายตัวใหญ่ตัวเล็กสองคนที่อยู่ด้านหลังก็เดินแซงหน้าเธอไป

"คุณจะไปไหน? ฉันจะอุ้มคุณไป?" เมื่อหนิงเสี่ยวซีเดินมาข้างๆเธอ แล้วเอ่ยปากถาม เมื่อวานที่นี่ผลเพิ่งจะตกไว้ ในสวนดอกไม้ยังมีน้ำอยู่ จึงเดินได้ไม่ค่อยสะดวก เธอสวมรองเท้าคัชชู จึงทำให้เดินหนักแรง

หนิงเส่าเฉินได้ยิน ก็หันไปมองอย่างอย่างแปลกใจ พอดีเย่เสี่ยวโม่ก้มหน้า ดังนั้น จึงไม่เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอ รู้สึกเพียงว่าลูกชายมีไม่ตรีจิต ซึ่งหาได้ยากจริงๆ