เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 116 9ปีก่อนของฉัน คลอดลูกหนึ่งคน

"ฉันถามคุณหน่อย 9ปีก่อน คุณคลอดลูกใช่ไหม?"

"9ปีก่อนหรอ? ……คุณผู้ชาย คุณล้อเล่นหรือไง เมื่อสองสามปีก่อนฉันคลอดลูก แต่ เพิ่งจะสามขวบ……” พูดจบ เธอก็คิดๆ ก้าวไปข้างหน้า หยิบโทรศัพท์และส่งให้หนิงเส่าเฉินอย่างกระตือรือร้น "คุณดูสิ นี่ลูกสาวฉัน น่ารักจริงๆเลย"

ด้วยการแสดงออกที่เกินจริงของเธอ กลิ่นทุเรียนที่รุนแรง ก็โผเข้ามาที่จมูก

หนิงเส่าเฉินขมวดคิ้ว อยากจะไปดูโทรศัพท์ของเธอซะที่ไหน เกือบจะรีบร้อนหันหน้ากลับ โบกมือให้เธอด้วยความรังเกียจ หันกลับไป หันหลังให้เธอ

เย่หลินมองภาพด้านหลังบุคคลนั้น ก็ปวดร้าวในใจ ยากที่จะควบคุมน้ำตาไว้ ไหลรินลงมา สองสามปีนี้ เธอพยายามไม่คิดถึงเขา แต่เวลานี้ ความพยายามทั้วหมดเพียงแค่เจอหน้าเขา ทั้งหมดก็สูญสิ้นไป ขาของเธออ่อนแรง หัวใจของเธอชาไปหมด

ฝีเท้านั้น เหมือนจะก้าวไม่ออก

เธอแทบจะมองร่างนั้นอย่างอาลัยอาวรณ์

"เส่าเฉิน ฉันมาแล้ว……” เธอเอ่ยอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

ดึงประตูเปิดออก หลิวซูพิงกำแพงอยู่ เห็นเธอออกมา ก็ยืนตัวตรงทันที

เย่หลินเก็บความอาลัยอาวรณ์ในดวงตา เงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยรอยยิ้ม "พี่ชายสุดหล่อ ขอบคุณที่ช่วยเหลือนะ" ชั่วขณะหลิวซูก็ตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด เรียกว่าอะไรดี รอยยิ้มเย้ายวนชวนน่ามองนั้น ช่างไม่มีใครเหมือน เขาโชคดีที่ในใจตนเองมีหนิงเชี่ยนอยู่ ไม่หลงคนอื่นง่ายๆ มิเช่นนั้น ขณะนี้ ต้องใจสั่นไปแล้วจริงๆ

เห็นเธอลงชั่นล่างไป หลิวซูก็เข้าไปในห้อง "เป็นยังไงบ้าง? ใช่ไหม?"

หนิงเส่าเฉินยืนอยู่ที่หน้าต่าง ขณะนี้กำลังมองเย่หลินที่เดินไปที่ชั้นล่าง ภายใต้แสงไฟที่อบอุ่น เธอก้าวฝีเท้าได้เร็วมาก……

ชั่วขณะ หนิงเส่าเฉินอดไม่ได้ที่จะหัวเราะ เขาอาจจะหมกมุ่นจนเกินไปจริงๆ มิเช่นนั้น สักครู่นี้ เขามองท่าทางการเดินและภาพด้านหลังของผู้หญิงคนนี้ ทำมถึงได้ดูเหมือนเฉินเป้ยอีล่ะ?

อีกทั้ง เธอก็สามารถแต่งหน้าได้……

แต่ เขารู้ว่า เป็นไปไม่ได้ เขาเฝ้าดูการเผาศพเธอด้วยตาของตนเอง

อีกอย่าง เธอเกลียดทุเรียนที่สุด แค่ได้กลิ่นเธอก็บอกว่าอยากจะอ้วกแล้ว จุดนี้ พวกเขามีความรู้สึกเหมือนกันมาโดยตลอด……

"ไปตรวจสอบหน่อย ดูว่าเธอไม่ได้โกหกจริงไหม" ท้ายที่สุด เขาก็ไม่ได้ตอบคำถามของหลิวซู แต่สั่งเขาต่อ

"ได้ ฉันจะให้คนไปทำทันที"

ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า จู่ๆเย่หลินก็ตกตะลึง เธอลืมไปได้อย่างไรว่าสถานที่นี้ ไม่มีรถแท็กซี่? มองดูเวลา ตอนนี้จะให้รถของบริษัทมารับ เวลาไป – กลับหลายชั่วโมง

โทรศัพท์ดังขึ้น รับสาย

"คุณเย่ สภาพจิตใจของเสี่ยวโม่แย่มาก ฉันดูว่าเธอน่าจะสับสนเล็กน้อย คุณรีบกลับมานะ รีบเลย……”

"อ่ะ โอเค โอเค ฉันจะไปทันที คุณใช้น้ำอุ่นเช็ดตัวเธอไปก่อน ฉันจะไปทันที……” วางสายไป มองหน้ามองหลัง มีรถยนต์ส่วนตัวผ่านไปมา เธอโบกเรียกอยู่นาน ก็ไม่มีใครจอด สิบนาทีผ่านไป นึกถึงเย่เสี่ยวโม่ เธอร้อนใจจนไม่มีวิธีการแก้ปัญหา

แล้วก็เกลียดสองสามปีที่ผ่านมา ทำไมไม่เรียนรู้ที่จะขับรถ

จู่ๆ เธอนึกถึงอะไรได้ ก็กัดฟัน ถอดชุดทำงานของตนเองออก เผยให้เห็นสายเดี่ยวสีดำด้านใน ปลดยางรัดผมออก ถอดแว่นกรอบดำ ดันหน้าม้าขึ้น แสดงให้เห็นใบหน้าที่สวยงามนั้น

จากนั้น เธอยืนยู่ข้างถนน แล้วเริ่มเรียกรถ

ได้ผลอย่างยอดเยี่ยมมากจริงๆ เพียงเธอยื่นมือ รถคันแรกก็จอดลง "HI สาวสวย คุณต้องการจะไปไหนครับ?" คนขับเป็นชายผิวดำรูปร่างสูง พอเห็นว่าเธอเป็นคนจีน ก็ใช้ภาษาจีนที่ไม่ค่อยจะดีกล่าวทักทายเธอ

ช่วงเวลาสั้นๆนี้ เย่หลินก็ถอยหลังกลับ คนคนนี้สักยันต์ทั้งตัว มองแล้ว ก็ไม่เหมือนคนที่ดีตรงไหน ถ้าเธอขึ้นรถไป อีกสักครู่ลูกสาวก็ไม่สามารถช่วยได้ ดีไม่ดี ยังจะหาเรื่องใส่ตัวเองอีก

คิดถึงตรงนี้ เธอก็สวมชุดทำงานใหม่อีกครั้ง มัดผมขึ้น สวมแผ่ตาดำ โน้มตัวไปกล่าวว่า: "ฉันหอบหืดกำเริบ ฉันต้องการไปโรงพยาบาล คุณ….." เธอแสร้งทำท่าทางหอบขึ้นมา

คำพูดส่วนท้ายของเธอยังไม่ทันได้พูดออกมา รถที่เมื่อกี้ยังจอดอยู่ตรงหน้าเธอ ก็ออกตัวไปอย่างรวดเร็ว

ต่อมา ก็ไม่มีรถจอดอีกเลย เห็นเวลายิ่งนานขึ้น เย่หลินก็ยิ่งสับสนวุ่นวายจริงๆ

"เส่าเฉิน คุณดูผู้หญิงคนนั้นสิ ใช่ผู้หญิงคนนั้นในงานเลี้ยงเมื่อกี้หรือเปล่า?" หลิวซูมองเห็นผู้หญิงคนหนึ่งจากไกลๆที่โบกไม้โบกมือเรียกให้เขาจอดรถ พอเข้าไปใกล้ เขาจึงเห็นรูปร่างหน้าตาของเธอได้ชัดเจน

หนิงเส่าเฉินที่นั่งอยู่เบาะหลัง หลับตาอยู่ ได้ยินหลิวซูพูดแบบนี้ เขาก็ลืมตา สายตากวาดไปมองผู้หญิงคนนั้น ผ่านกระจกหน้ารถ

สมาธิตั้งมั่น ดึงริมฝีปากขึ้น ส่งเสียงเคร่งขรึมอย่างไร้ความปราณี: "ไม่ต้องสนใจ ขับผ่านไป"

หลิวซูพยักหน้า อึกๆอักๆ มองผ่านกระจกมองหลังก็พบว่าหนิงเส่าเฉินหลับตาลงอีกครั้ง เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี จึงยกเท้าไปที่คันเร่ง เตรียมเพิ่มความเร็วเพื่อจากไป

แต่ว่า……

ในเวลาเดียวกันก็มีเงาดำเงาหนึ่ง ปรากฎที่หน้ารถของเขา

"เอี๊ยด….."

เสียงของล้อที่เสียดสีกับพื้น แสบแก้วหูจนไม่น่าฟัง

หลิวซูพ่นลมหายใจอย่างแรง เปิดกระจก ตวาดเสียงดัง: "คุณอยากตายนัก ใช่ไหม?"

ถ้าเมื่อกี้ไม่ใช่รถเพิ่งจะเพิ่มความเร็ว เวลานี้ผู้หญิงคนนี้ ก็เกรงว่าจะไม่มีชีวิตแล้ว

เย่หลิวคาดไม่ถึง ว่ารถที่ขวางจะเป็นรถของหลิวซู เธอดีใจ "คุณสามารถพาฉันไปด้วยไดไหม ขอร้องคุณล่ะ ลูกของฉันเป็นไข้สูงอยู่ที่บ้าน รอให้ฉันส่งเธอไปโรงพยาบาล"

เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็ร้องไห้สะอื้นอยู่ในใจ หลายปีมานี้ เธอร้องไห้น้อยมาก เพราะเธอไม่เต็มใจที่จะให้เย่เสี่ยวโม่เป็นกังวล เพราะข้างกายเธอไม่มีผู้ชายที่ดูแลเธอได้หากเธอหลั่งน้ำตา สังคมนี้ ทุกคนล้วนเร่งรีบ ถ้าไม่ได้สนใจจริงๆ ใคร จะต้องมาสงสาร เพราะน้ำตาของเธออีก?

ในเมื่อไม่มีใครสงสาร อย่างนั้นจะร้องไห้ให้ใครดูล่ะ?

แต่ วันนี้ อยู่ต่อหน้าหนิงเส่าเฉิน ความเข้มแข็งทั้งหมดของตัวเธอเอง พ่ายแพ้อย่างกะทันหัน

หนิงเส่าเฉินที่นั่งอยู่เบาะหลัง ก็กระแอมเบาๆ

หลิวซูส่ายหน้าอย่างรู้สึกเสียใจกับเย่หลิน ทางนี้ เริ่มสตาร์ทรถขึ้นมาใหม่อีกครั้ง

เย่หลินหมดหวัง เขารู้ความหมายของหนิงเส่าเฉิน ว่าจะไม่พาเธอไป

ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกทั้งดีใจทั้งเสียใจ ที่ดีใจคือ หนิงเส่าเฉินไม่ได้ถูกใบหน้าที่สวยงามทำให้หวั่นไหว ไม่ว่าเย่หลินเธอจะรูปร่างหน้าตาเป็นยังไง?

ที่เสียใจก็คือ คนที่เป็นไข้อยู่นั้น คือลูกสาวของเขา แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรได้เลยทั้งสิ้น

เห็นว่า รถสตาร์ทขึ้นมาอีกครั้งอย่างรวดเร็ว เธอก็ร้อนใจ หลับตา ปริปากออกมาว่า "เมื่อ…..เมื่อ9ปีก่อนฉัน เคยให้กำเนิดเด็กคนหนึ่ง"

รถ หยุดลงทันที

กระจกด้านหลังค่อยๆลดลง ใบหน้าที่คุ้นเคยของหนิงเส่าเฉินนั้นก็ปรากฎตรงหน้าของเธอ ยังคงหล่อเหลา ความคุ้นเคยนั้น แต่กลับดูเย็นชาอย่างยิ่ง ดูเหมือนแปลกหน้าไม่รู้จักกัน