เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 112 รักษาชีวิตแม่หรือรักษาชีวิตลูก
กำลังก้มหน้าก้มตาทานข้าว ก็ถูกเธอดึงดูดขึ้นมา เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นหนิงเชี่ยนจ้องมองหนิงเสี่ยวซีอยู่ อย่างคิ้วขมวด เหมือนนึกเรื่องอะไรอยู่ แม้แต่ตะเกียบของตนเองร่วงลงไปก็ไม่รู้ตัว
มิน่าล่ะเธอรู้สึกว่ารอยยิ้มของผู้หญิงในโรงพยาบาลคนนั้นคุ้นเคยอย่างมาก ที่แท้ ก็เป็นเพราะหนิงเสี่ยวซีนี่เอง
ถึงแม้ว่าสองสามปีนี้ เธอจะไม่อยากเจอพี่ชายเธอคนนี้ แต่ กับหลานชายตัวน้อยคนนี้ ก็หลงอย่างมาก
นอกจากจะวิดีโอคอลแล้ว ยังซื้อของส่งให้เขาวันเว้นวัน
ในระหว่างนั้น ยังบังคับให้แม่ของเธอพาหนิงเสี่ยวซีไปต่างประเทศ ไปเที่ยวสองสามครั้ง
"นี่คุณทำอะไร?" หนิงเส่าเฉินเห็นเธอตกตะลึง ก็เลยเอ่ยถาม
พ่อหนิงก็ทำเสียง"อะแฮ่ม"
หนิงเชี่ยนจึงสติกลับมา เธอหันไป มองหนิงเส่าเฉิน กำลังจะพูดอะไร โทรศัพท์ข้างๆก็ดังขึ้น รีบรับสาย
ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดอะไร สีหน้าเธอ ถึงได้ดูจริงจังขึ้นมา
"ฮัลโล……โอเค ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ให้ธนาคารเลือดเตรียมเลือดสำรองไว้……ใช่……โอเค เตรียมส่งเข้าห้องคลอด" พูดจบ ก็ลุกขึ้นยืน เดินไปทางโซฟา หยิบกระเป๋า เดินออกไปข้างนอก ไม่ทันได้กล่าวทักทายกับทุกคน
หลิวซูลุกขึ้น ตามไป "ฉันจะไปส่งคุณ"
หนิงเชี่ยนทำเสียง"อืม" จากนั้นทั้งสองคนก็ออกจากตระกูลหนิงไป
ในห้องผู้ป่วย หมอผู้หญิงกำลังตรวจให้เย่หลิน
"คุณผู้ชายหลีกหน่อยนะ"
การตรวจผ่านไปห้านาที ชูหยูจี้รู้สึกว่าเหมือนรอยาวนานเป็นศตวรรษ……
เมื่อประตูห้องเปิด เขาแทบจะพุ่งเข้าไป
"เป็นยังไงบ้าง?"
"เป็นท้องที่สอง เห็นได้ชัดว่าปากมดลูกเปิดเร็วกว่าครั้งแรก ตอนนี้เกือบจะสามนิ้วแล้ว เราต้องไปเตรียมตัวก่อน แล้วส่งเข้าห้องคลอดทันที" หมออาวุโสพูดช้ามาก อ่อนโยนมาก แต่ คิ้วที่ขมวดขึ้นมานั้น ก็พอมองออกได้ ว่าสถานการณ์ของเย่หลิน ไม่ค่อยดี
"คนในครอบครัวดูสถานการณ์ของหญิงที่จะคลอดด้วย ถ้ามีอะไรไม่เหมาะสม ก็เรียกหมอทันที"
เย่หลินตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัด ตอนคลอดหนิงเสี่ยวซีนั้น เพราะยังเด็กเกินไป ต่อสิ่งเหล่านี้ ก็ไม่เข้าใจ ตอนนั้นเธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ไม่ได้กลัว แต่ว่า ไม่รู้ว่าเป็นผลกระทบทางจิตใจหรือเปล่า
ครั้งนี้ เธอกลัวมาก กลัวเป็นพิเศษ
หลังจากหมอเดินไป
"โอ้ย……" เย่หลินร้องออกมาเบาๆ
ชูหยูจี้ที่กำลังรินน้ำให้เธอ ได้ยินเสียงร้องของเธอ ก็มือสั่น น้ำราดลงบนหลังมือ เขาไม่ทันได้มองก็วิ่งไปหาเย่หลินเลย "เจ็บอีกแล้วหรอ?"
พูดจบ ก็เตรียมกดกริ่งเรียกที่ข้างเตียงทันที
เย่หลินจับแขนของเขาไว้ กล่าวอย่างอ่อนแรงว่า : "อย่ากด แค่มดลูกหดตัว……”
"มดลูกหดตัว?"
เย่หลินดูเวลา เวลาการเจ็บปวดในตอนนี้ก็เกือบสามนาทีแล้ว……
"ตอนนี้ มันเจ็บทุกๆสามนาที ต่อไป อาจสั้นลงเหลือทุกๆสองนาที จากนั้นก็ทุกๆ……” เธอยังไม่ทันพูดจบ ก็เห็นเหงื่อบนศีรษะของชูหยูจี้เริ่มมีเหงื่อออก……
"คุณ ร้อนมากเลยหรอ?"
ชูหยูจี้ยกน้ำอุ่นข้างๆตัวขึ้นมาจิบ เย่หลินเห็นหลังมือของเขาแดงเล็กน้อย "มือของคุณ….."
ชูหยูจี้ส่ายหน้า แต่ เย่หลินเห็นชัดเจนว่ามือของเขากำลังสั่น…..
"คุณ….เป็นอะไรไป? มือของคุณสั่น!" เย่หลินพูดจบ ชูหยูจี้ก็วางแก้วน้ำลง นั่งลงข้างเตียง พูดหยอกล้อว่า: "คุณว่าฉันดูตลกมากไหม คุณคลอดก็ไม่ใช่ลูกของฉัน ดูสิฉันเครียดจน….."
เขาพูดด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ แต่ในใจเย่หลินอึดอัด หลายเดือนมานี้ ถ้าไม่มีชูกยูจี้ เธอก็จนปัญญาที่จะคิดว่าตนเองจะมีชีวิตอย่างไร แล้วก็ยิ่งไม่รู้ว่า ตนเองจะกล้ายืนหยัดมาได้ถึงตอนนี้ไหม ชั่วชีวิตนี้ ฉันติดหนี้คุณมากมายเหลือเกิน
เวลานี้ หลังจากการบีบตัวของมดลูก เย่หลินก็ผ่อนคลายลมหายใจ แล้วกล่าวว่า:
"หยูจี้ ถ้าตอนเย็น เกิดสถานการณ์ที่ต้องรักษาชีวิตคนโตหรือรักษาชีวิตเด็ก คุณจำไว้ว่า ต้องรักษาชีวิตเด็ก เข้าใจไหม? ฉันจากไปแล้ว เด็ก ต่อไปก็รบกวนคุณดูแลด้วย ชาติหน้าฉัน……" ถึงแม้ชูกยูจี้จะไม่ได้บอกเธอว่า เพราะเหตุใดถึงต้องมาเมืองC แต่ ร่างกายของเธอ เธอก็รู้สภาพดี
"คุณเป็นบ้าไปแล้วหรือไง คุณกำลังพูดอะไรอยู่เนี่ย?" คำพูดของเธอยังไม่ทันจบ ชูหยูจี้ก็ลุกขึ้นยืนทันที แล้วตวาดเธอสียงดัง
คาดไม่ถึงว่าจะเห็นขอบตาที่แดงกร่ำของเขา ชั่วพริบตาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง ผู้ชายคนนี้ กำลังเป็นห่วงเธอ เป็นกังวลกับเธอ ดังนั้น จึงหยิบแก้วน้ำของเธออย่างกังวล ดื่มน้ำที่รินให้เธอ ดังนั้น จึงมือสั่น……
ผู้ชายที่ยโสโอหังขนาดนั้น เวลานี้เพียงเพราะเป็นห่วงเป็นกังวลต่อเธอ คาดไม่ถึงส่าจะมีสภาพแบบนี้
กระแสไออุ่นภายในใจก็หลั่งไหลไปทั่วทั้งร่างกายในชั่วพริบตา ความรู้สึกผิดและเสียใจก็ยิ่งเข้มขึ้น
แต่เธอก็เข้าใจอย่างมากว่า ความซาบซึ้งใจ ไม่ใช่ความรัก
ชูหยูจี้สำหรับเธอ ไม่ทีความรัก มีแต่ความผูกพัน
ต่อจากนั้น คนทั้งสองก็ไม่ได้พูดจา ชูหยูจี้ไม่อยากให้เธอเสียพลังงานอีก แต่ในใจของเย่หลินก็มีความคิด…..
ในระหว่างนี้ การบีบตัวของมดลูกเปลี่ยนเป็นสองนาทีครั้ง
หลังจากผ่านมานาน เย่หลินก็ค่อยๆเอ่ยปากว่า: พี่ ฉันสามารถพิงบนไหล่ของคุณได้ไหม?"
ชูหยูจี้ไม่ได้ตอบกลับเธอ เพียงแค่โอบเธอเข้ามาในอ้อมกอด: "ไม่ต้องคิดถึงเรื่องเหล่านั้น หลับตา พักผ่อนสักครู่หนึ่ง….."
เดิมทีเย่หลินอยากจะพูดอะไร สุดท้ายก็ต้องเงียบไป……
ไม่รู้ว่าอ้อมอกนี้อบอุ่นมาก หรือว่าตนเองเหนื่อยมากจริงๆ ไม่นาน เย่หลินก็หลับไป หลับสนิทอย่างมาก สนิทจน…..
เธอไม่ได้รู้สึกถึงความเจ็บปวดอีก สนิทจน เธอแทบจะลืมเวลาไปเลย……
รู้สึกว่าผ่านไปนานมาก ในความไม่ชัดเจน เธอก็ได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของเธอ เธออยากจะลืมตากลับมาตอบกลับ แต่ทำยังไงก็ลืมไม่ขึ้น
คล้ายกับว่า เธอยังได้ยินเสียงร้องไห้ เสียงที่เจ็บปวดใจนั้น นั่นคือเสียงของชูหยูจี้ เธออยากจะหัวเราะเขา ผู้ชายที่องอาจผ่าเผยแบบนั้น ร้องไห้ขนาดนี้ ราวกับว่า…..
ต่อจากนั้น เธอก็รู้สึกว่าตนเองสูญเสียการรู้สึกตัวไป
ตีหนึ่งก่อนฟ้าสาง นอกห้องคลอด
ชูหยูจี้พิงหลังอยู่ที่ประตูห้องผ่าตัด เขารักษาการเคลื่อนไหวอยู่ที่มาเดิมหลายชั่วโมงแล้ว
อ้ายหมี่เจ็บปวดใจ เข้าไปดึงมือของเขา "หยูจี้ เสี่ยวเชี่ยนมีความสามารถทางด้านนี้มาก คุณต้องเชื่อพี่สาวของคุณ จะต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"
ชูหยูจี้พยักหน้า แต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรมาโดยตลอด
อ้ายหมี่ขมวดคิ้วอย่างลึกซึ้ง โอบกอดชูหยูจี้จากด้านหลัง รับรู้ได้ถึงร่างกายที่สั่นของเขา
YOU MAY ALSO LIKE
