เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 107 เย่หลินมีอันตราย

วันต่อมา ไม่ว่าจะเป็นหนิงเส่าเฉินหรือเย่หลิน ก็เจ็บปวดทรมานอย่างยิ่ง

แต่ เวลาไม่สามารถคลายความโศกเศร้าได้ แต่แสร้งทำเป็นหยุดพักไว้

9 เดือนต่อมา ที่หนิงกรุ๊ป

"เรื่องเล็กๆแบบนี้ ก็ทำไม่สำเร็จหรอ?" หนิงเส่าเฉินปัดทุกอย่างบนโต๊ะลงกับพื้น

เห็นความยุ่งเหยิงตรงนั้น หลิวซูก็เม้มปาก ถอนหายใจอย่างหนักๆ ครึ่งปีมานี้ ฉากดังกล่าวมีให้เห็นแทบทุกวัน นับตั้งแต่การเสียชีวิตของเฉินเป้ยอี นิสัยของหนิงเส่าเฉินก็เปลี่ยนไปเป็นแปรปรวน โหดเหี้ยมเด็ดขาดมากขึ้น

อีกทั้งกิจการยังเลื่อนขึ้นไปอีกขั้นหนึ่ง

แต่บรรดาผู้ที่ติดตามเขาเหล่านี้ต้องปฏิบัติหน้าที่อย่างทนทุกข์ทรมาน โครงการสามพันล้านนี้ คนอื่นๆชี้เจาะจงให้เขาออกหน้า เมื่อเขามาถึงที่นี่ ทว่ากลายเป็นเรื่องเล็กน้อย

หลิวซูเก็บเอกสารบนพื้นขึ้นมา วางบนโต๊ะของเขา ตบๆไหล่เขา คิดๆแล้ว ก็พูดออกมา : "เอ่อ พรุ่งนี้คุณป้ากับคุณลุงจะกลับประเทศมา ร่วมงานแต่งของพวกคุณ……”

หนิงเส่าเฉินไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ

ณ สนามบิน

เหอเฟยลากกระเป๋าเดินทาง แม่หนิงควงแขนพ่อหนิง เมื่อเห็นหนิงเส่าเฉินกับเกาเหวิน แม่หนิงก็แทบจะวิ่งเข้าไป แล้วนำหนิงเส่าเฉินมากอดไว้

"ไอ๊ยะ ลูกชายฉันหล่อจังเลย"

"ใช่ ในสายตาคุณก็มีแต่ลูกชายคุณ" เสียงผู้หญิง ดังมาจากด้านหลังเหอเฟย

ทุกๆคนหันกลับไป ก็เห็นหนิงเชี่ยนยืนอยู่หลังเหอเฟย "เสี่ยวเชี่ยน คุณ……คุณไม่ได้บอกหรอว่าจะไม่กลับประเทศมา? ทำไม……”

หนิงเชี่ยนชำเลืองมองแม่ เดินไปข้างหน้า แล้วมองค้อนใส่หนิงเส่าเฉิน "ฉันไม่ได้กลับมาร่วมงานแต่งงานของคุณหรอกนะ ฉันกลับมาเพราะเรื่องธุรกิจ"

เกาเหวินมองผู้หญิงตรงหน้า แล้วดึงแขนเสื้อของหนิงเส่าเฉิน สีหน้าอ่อนโยน พูดว่า : "คุณป้า คุณลุง สวัสดีค่ะ……” เมื่อสายตามองไปที่เหอเฟย เห็นได้ชัดว่างุนงงเล็กน้อย แต่ยังคงทักทายอย่างสุภาพ : "สวัสดีค่ะ พี่เหอ ไม่ได้เจอกันนานเลย"

ได้ยินเขากล่าวทักทายเหอเฟยแบบนี้ แม่หนิงก็ขมวดคิ้ว

เกาเหวินมองหนิงเชี่ยนอีกครั้ง "เส่าเฉิน ท่านนี้ คุณไม่แนะนำหน่อยหรอ?"

หนิงเส่าเฉินขยี้หัวหนิงเชี่ยน ตั้งแต่เกิดเรื่องนั้น เด็กผู้หญิงคนนี้ก็ขัดแย้งกับเขา หลายปีขนาดนี้แล้ว ก็ไม่เคยเรียกเขาว่าพี่ชาย เขาไม่ได้ตอบคำถามกับเกาเหวิน แต่พูดว่า : "เสี่ยวเชี่ยน หลิวซูอยู่ด้านนอก"

ในแววตาหนิงเชี่ยน ก็เป็นประกาย

เธอกลืนน้ำลาย ไม่ได้สนใจหนิงเส่าเฉิน แต่มองไปที่เกาเหวิน หลังจากจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอสองสามวินาที ก็นหันกลับ มามองเหอเฟย : "คุณน้า คุณไม่ได้บอกว่าเป็นเด็กผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่งหรอ? มองดูรูปร่างหน้าตานี้แล้ว ก็ไม่ธรรมดาเลยนะ?"

คำพูดเธอมีความหมายสองนัย ทำให้คนที่อยู่ในที่เกิดเหตุ ต่างต้องครุ่นคิด

คุณน้าหรอ?

เธอเงยหน้าขึ้น มองไปทางเหอเฟย จึงพบว่า รูปร่างหน้าตานั้น เหมือนกับแม่หนิงจริงๆ

เธอหันกลับมามองหนิงเส่าเฉิน

"เส่าเฉิน เธอคือ……คุณน้าหรอ?"

หนิงเส่าเฉินทำเสียง"อืม"แบบเบาๆ มองไม่เห็นการแสดงออก

โค้งตัว ทักทายพ่อหนิงแม่หนิง "พ่อ แม่ รถรออยู่ชั้นล่าง" พูดจบ เดินไปทางทางเข้า

"คุณน้า ก่อนหน้านี้ เส่าเฉินไม่เคยบอกฉันว่าคุณคือ……ขอโทษด้วย"

เหอเฟยราวกับว่ายิ้มให้เธอ ไม่ใกล้ชิด ไม่ได้กีดกัน

เมื่อถึงคฤหาสน์บ้านหนิง

ในห้องหนังสือ

เหอเฟยเอนหลังบนเก้าอี้โต๊ะทำงาน มองไปที่หนิงเส่าเฉินที่ยืนอยู่ที่หน้าต่าง หยิบมุมหนังสือเคาะๆโต๊ะ "พูดมาเถอะ? ทำไมถึงเปลี่ยนเจ้าสาว?"

หนิงเส่าเฉินนำบุหรี่ในมือ ดีดๆ เงียบสงัดอยู่ครู่ใหญ่ จึงหันกลับไปมองเหอเฟย

"เปลี่ยนตัว? ที่แท้ไม่ใช่เธอ?"

เหอเฟยขมวดคิ้ว

"แล้วเสี่ยวเฉินล่ะ? อาเฉิน คุณรักเธอ ฉันมองออก….."

"ตายแล้ว!"

"ตายแล้ว?" เหอเฟยตกใจจนไม่ตอบสนองอยู่นาน

เสียง"ก๊อกๆ" ประตูถูกเปิดออก เกาเหวินยกถาดรองเดินเข้ามา "คุณน้า ได้ยินเส่าเฉินบอกว่า คุณชอบดื่มชาผู่เอ๋อ ฉันเลยต้มให้คุณเป็นพิเศษเลย"

สายตาของหนิงเส่าเฉินมองไปในน้ำชาที่วางอยู่บนโต๊ะ เสียงมือถือบนโต๊ะดังขึ้น "พวกคุณคุยกันไป ฉันต้องไปบริษัทก่อน"

พอออกจากห้อง เห็นพ่อหนิงแม่หนิงนั่งอยู่บนโซฟา พูดคุยกับหนิงเสี่ยวซี เขาก็ไม่ได้กล่าวทักทาย มุ่งตรงออกจากบ้านไป

หลังจากหนิงเสี่ยวซีไปแล้ว เหอเฟยก็ยกชาที่เกาเหวินต้มแล้วลงชั้นล่างไป

เกาเหวินก็มองออก ว่าเหอเฟยไม่อยากสนิทสนมกับเธอ ก็รู้จักวางตัวกับพ่อหนิงแม่หนิง บอกว่าบริษัทตนเองมีปัญหา แล้วก็ตามหนิงเส่าเฉินออกจากบ้านไป

"เสี่ยวเฟย คุณรู้สึกไหมว่า เจออาเฉินครั้งนี้ เขาเหมินว่าจะเปลี่ยนไปมากนะ"

สายตาของเหอเฟยมองที่ที่หน้าประตู นึกถึง ภาพครั้งนั้นที่หนิงเส่าเฉินและเฉินเป้ยอีมาหาเธอด้วยกัน

"พี่ บางที่ลุกชายคุณอาจจะเจออุสรรคที่ยากลำบากอะไรก็ได้" เธอพูดจบ ก็จิบชา

ครั้งนี้หนิงเส่าเฉินบอกให้พวกเขากลับมาร่วมงานแต่งงาน ผู้อาวุโสสองสามคนก็ไม่ได้ถามมาก

พ่อหนิงแต่คิดคิดว่าคู่รักที่แต่งงานด้วยก็คือเกาเหวิน ก็ไม่ได้แปลกใจ แต่เหิเฟยคิดว่าเป็นเฉินเป้ยอี ก็ไม่ได้แปลกใจเช่นกัน

แต่ไม่คาดคิด…..

"อุปสรรคที่ยากลำบาก? มีอุปสรรคอะไรที่บูกชายของฉันผ่านไปไม่ได้งั้นหรอ?"

หนิงเสี่ยวซีวางเครื่องเล่นเกมส์ในมือ หยิบหมอนอิงขึ้นมา ปิดหน้าของตนเอง พูดพึมพำในลำคอ: "เพราะว่าไม่มีแม่น้อยของฉันแล้ว"

พ่อหนิงที่ไม่ได้เอ่ยปากมาโดยตลอดก็กล่าวถามว่า: "เสี่ยวซี ใครคือแม่น้อยของคุณ?"

แม่หนิงดึงหมอนที่เขากอดลง ต้องการที่จะถามต่อไป แต่เห็นน้ำตาบนใบหน้าของเขา ในใจก็เจ็บปวดทันที โอบเขามาไว้บนตัก "โอ้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงร้องไห้ขนาดนี้?"

"อาเฉิน ตกลงแม่น้อยเป็นใครกัน? คุณพาเธอกลับมา ทำให้หลานชายฉันน่าสงสารขนาดนี้…."

ตอนที่แม่มู่โทรศัพท์ไป หนิงเส่าเฉินกำลังนั่งอยู่บนรถ ได้ยินแม่มู่ถามถึงเธอ ช่วงเวลาหนึ่ง ก็เจ็บปวดไปถึงหัวใจ ฉีกมุมปากที่แตกแห้ง ลูกกระเดือกกลิ้ง ครู่ใหญ่ไม่พูดเลยสักคำ

"แม่ เธอไม่อยู่แล้ว"

ในที่สุด เขาก็พูดออกมาสองสามคำ ผสมกับเสียงสะอื้น

ไม่มีใครรู้จักลูกดีเท่าแม่ ต่อให้เป็นเพียงแค่สองสามคำ แม่หนิงก็ตอบสนองกลับมาในชั่วพริบตา

เธอวางสายโทรศัพท์ นำหนิงเสี่ยวซีโอบไว้ในอ้อมกอด ในใจก็เศร้าเสียใจตามไปด้วย

สามารถทำให้ทั้งลูกชายทั้งหลานชาย ปล่อยวางไม่ได้ขนาดนี้ เธออยากจะรู้จริงๆว่าเธอคือใคร? แต่ ทำไมถึงตายแล้วล่ะ?

วันที่ 17 เดือน11 ก่อนครบกำหนดคลอดของเย่หลิน 1 วัน ก่อนวันแต่งงานของหนิงเส่าเฉิน 1 วัน

แผนกสูตินรีเวชโรงพยาบาลเมืองC

"หยูจี้ ต้องขอโทษจริงๆ ทำให้คุณต้องลำบากอีกแล้ว" เอนกายอยู่บนเตียง เย่หลินมองไปที่สิ่งอำนวยความสะดวกสูงในห้องผู้ป่วยนี้ รู้ว่าต้องใช้จ่ายเงินไปไม่น้อยอย่างแน่นอน

เธอไม่เคยคาดคิดเลยว่า จะต้องกลับมาเมืองCอีก

กำหนดคลอดยังเหลือเวลาอีกสิบวัน เธอถูกตรวจพบว่าฮีโมโกลบินของตนเองเหลือเพียง 52g / L

หมอบอกว่าเพราะเธอผอมเกินไป ส่งผลให้โลหิตจางอย่างรุนแรง เริ่มแสดงอาการอ่อนเพลีย สับสน แน่นหน้าอกแล้ว