เด็กอัจฉริยะ แม่ลึกลับ - ตอนที่ 105 เฉินเป้ยอีตายบนรถไฟหรอ?

ในคฤหาสน์ที่เฉินเป้ยอีเคยอาศัยอยู่

ทุกๆที่ยุ่งเหยิงอย่างเห็นได้ชัด ของทุกหนทุกแห่งทุบไว้แตกละเอียด เสื้อผ้า หนังสือ เก้าอี้ถูกถีบจนพลิกคว่ำ เป็นต้น……

ไม่มีที่ให้เหยียบเลย

และผู้ชายที่เย่อหยิ่งสูงศักดิ์มาตลอด เวลานี้นั่งอยู่บนพื้นข้างโซฟาแบบนั้นโดยไม่สนใจภาพลักษณ์ สติล่องลอย

ตรงหน้า เป็นโทรศัพท์ที่ถูกทุบจนแตก

"กล้องวงจรปิดของโรงพยาบาลเมื่อวาน ตรวจสอบออกมาแล้ว เธอ ไปที่โรงพยาบาลจริงๆ อีกทั้ง น่าจะได้ยินการสนทนาระหว่างเขากับพ่อเกา ดังนั้น จึงตัดสินใจจากไป

ทั้งห้องเงียบสงัด หลิวซูก็ไม่รู้ว่าต้องพูดต่อไปไหม

"เราตรวจสอบกล้องวงจรปิดทุกสถานีเพื่อเข้าถึงสถานการณ์ ก็ไม่พบว่าคุณเฉินลงรถเลย พอดีกับว่ารถไฟหัวกระสุนขบวนนี้ ก็ไม่มีกล้องวงจรปิดด้วย……”

หลิวซูพูดจบ ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ เขาจนปัญญาที่จะอธิบายว่าขั้นตอนไหนเกิดปัญหา

ชัดเจนว่าตรวจสอบการแสดงผลของกล้องวงจรปิด ผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถไฟขบวนนั้นจริงๆ แต่ไม่เห็นว่าเธอลงจากรถไฟ แต่จริงๆแล้วก็มีหลายคนที่เห็นเธอนั่งร้องไห้อยู่ที่ตรงประตูทางเข้ารถไฟ แล้วยังมีลุงที่นั่งข้างๆเธอพูดคุยกับเธอ

บังเอิญมาก ที่ไม่มีใครเห็นเธอลงจากรถไฟเลย

หนิงเส่าเฉินหลุบตาลง ในแววตาแดงกล่ำหม่นหมองมากยิ่งขึ้น

มิน่าล่ะเมื่อวานเธอถึงได้ดูกระตือรือร้นขนาดนั้น มิน่าล่ะ เธอจ้องการจะมีอะไรกับเขาใช่ไหม?

เดิมที เวลานั้น เธอตัดสินใจที่จะไปแล้ว!

ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ข้างๆเตียงไม่มีร่องรอยของเธอ เขาคิดว่า เธอไปซื้ออาหารเช้า รออยู่ในบ้านเป็นเวลานาน รอเธอกลับมา แล้วพูดเรื่องเกาเหวินกับเธอ

ทว่าจู่ๆก็ได้รับโทรศัพท์จากลุงจาง บอกเขาว่า เธอจะไปแล้ว อยู่ที่สถานีรถไฟหัวกระสุน

เขาขับรถไปที่สถานีรถไฟหัวกระสุนอย่างบ้าคลั่ง แต่ท้ายที่สุดก็หาเธอไม่เจอ

เธอส่งข้อความไว้ให้เขา เธอพูดว่า : "หนิงเส่าเฉิน ขอบคุณนะ ที่มห้ความทรงจำดีๆกับฉัน แค่ปล่อยให้เวลาย้อนกลับไปในตอนที่เราไม่เคยรู้จักกัน โลกของคุณ จะไม่มีเฉินเป้ยอีอีกแล้ว"

ไม่เคยรู้จักกัน? หึหึ……เธอพูดง่ายจริงๆ

ณ โรงพยาบาล

"พ่อ คุณบอกว่าเฉินเป้ยอีหายไปบนรถไฟหรอ? ไม่รู้สาเหตุหรอ? หึหึ……” ดีจริงๆ ไม่ว่าเธอจะหายไปหรือจากไป ขอเพียงแต่ออกไปให้ไกลจากหนิงเส่าเฉิน ก็พอแล้ว เกาเหวินหัวเราะเสร็จ น้ำตาก็ไหลออกมา นี่เธอรักมากจนไร้จนจึงต้องใช้วิธรอย่างนี้เพื่อรักษาผู้ชายหนึ่งคนไว้เลยหรอ?

"ไปแล้วยังไง ขอเพียงมีชีวิตอยู่ ยังจะสามารถกลับมาได้อีก" พ่อเกาสองมือไพล่หลัง เดินไปเดินมา ปากบ่นพึมพำ แต่ผู้หญิงคนนั้น มันเหนือความคาดหมายของเขาจริงๆ คาดไม่ถึงว่าจะเลือกจากไป

ดกาเหวินประหลาดใจ "พ่อ หมายความว่าอะไร?" เกาเหวินรู้สึกว่าพ่อของตนเองกำลังแอบทำอะไรอยู่ แต่พ่อเกาไม่บอก เธอก็ไม่กล้าถาม

"คุณดูสิ คุณทำเอเขา จนกลายเป็นเช่นนี้ ไม่คุ้มค่าเพียงกับแค่จากไปเท่านั้น" พ่อเกามองไปที่เกาเหวิน มีรอยยิ้มที่น่ากลัวในแววตา

เกาเหวินกัดฟันแน่น หนิงเส่าเฉินคนนี้ ตนเองกลายเป็นอย่างนี้ เขาชำเลืองมองเธอในโรงพยาบาลเมื่อวานนี้ แล้วก็ไป

"ก๊อกๆ…."ประตูห้องผู้ป่วยมีเสียงดังขึ้นสองครั้ง ก็ถูกเปิดประตู

ต่อจากนั้น ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามา

เกาเหวินที่เดิมทีนอนเอนกายอยู่ เมื่อเห็นว่ามีคนมา เธอแทบจะลุกขึ้นนั่งในรวดเดียว ความเจ็บปวดของบาดแผลทำให้เหงื่อบนหน้าผากของเธอไหลออกมาในทันที

ตาเธอไม่มีเวลาที่จะกังวล นิ้วมือชี้ไปยังผู้หญิงตรงหน้า ตื่นเต้นจนน้ำเสียงสั่นขึ้นมา "พ่อ คุณไม่ได้บอกว่าเธอหายสาบสูญไปแล้วหรอ? ทำไมเธอ…..ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?" ถามเสร็จ ก็หันหน้าไปมองพ่อเกา

พ่อเกาทำเป็นหูทวนลม กับการตื่นเต้นของเกาเหวิน ตรงกันข้ามบนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เห็นเข้าก้าวไปข้างหน้า วนรอบผู้หญิงคนนั้นสองสามรอบ ต่อจากนั้น ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจมาก

"อืม ตรงเวลามาก"

ริมฝีปากของผู้หญิงคนนั้นซีดเล็กน้อย หันหน้าไป มองที่พ่อเกา "ขอบคุณ คุณช่วยน้องชายของฉัน ช่วยฉันจัดการให้พ่อแม่ของฉันอย่างดี ชาติหน้าหากมีโอกาส ฉันจะตอบแทนคุณอีก" เสียงของเธอหยาบเล็กน้อย ไม่ละเอียดอ่อนเหมือนเฉินเป้ยอี เกาเหวินขมวดคิ้ว

บทสนทนาของคนทั้งสอง ก็ยิ่งทำให้เธอสับสนไม่เข้าใจ เฉินเป้ยอีคนนั้นมีน้องชายไหม เธอไม่รู้ แต่เธอรู้ว่าพ่อแม่ของเธอตายไปแล้วทั้งคู่ เวลานี้ ทำไมถึงมีพ่อแม่โผล่มาจากไหนอีก? เธอจ้องสายตาไปที่พ่อ กล่าวถามอย่างรีบร้อนว่า: "พ่อ ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น?"

พ่อเกาหันมามองเธอ หัวเราะฮ่าๆ ทันใด เขาก็หยุดเสียงหัวเราะ เผชิญหน้ากับเกาเหวิน แต่นิ้วมือชี้ไปยังผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง พูดอย่างช้าๆว่า: "คุณว่า ถ้าให้หนิงเส่าเฉินเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นตายด้วยตาของตัวเอง นั่น จะเป็นการตัดความคิดของเขาไปโดยสิ้นเชิงหรือไม่?"

คนนึงคิดว่าตายไปแล้ว คนหนึ่งคิดว่าลืมไปแล้ว? ถึงแม้ในอนาคตจะมีโอกาสได้พบกัน สถานการณ์ก็ได้เปลี่ยนแปลงไปจนชดเชยไม่ได้แล้ว

เกาเหวินยิ่งสับสน ก่อนหน้านี้พ่อยอกว่าเฉินเป้ยอีไปแล้ว เวลานี้ เธอมาปรากฎตัวในห้องผู้ป่วยอีก แล้วก็บอกอีกว่าผู้หญิงคนนี้จะตาย?

พ่อเกาไม่ได้ตอบกลับเธอ เพียงแค่ ยืดตัวตรง หยิบจดหมายออกมาจากในกระเป๋าเสื้อ มอบให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า "ทำตามที่ในนี้บอก คุณวางใจได้ น้องชายของคุณ และพ่อแม่ของคุณ ชีวิตที่เหลือนี้ ฉันได้จัดการทุกอย่างไว้ดีแล้ว"

ผู้หญิงคนนั้นรับจดหมายนั้น เปิดออกอ่าน ไม่พูดจา พยักหน้า หันตัวแล้ว จากไป

ตอนบ่าย ยังคงเป็นในคฤหาสน์หลังนั้น

"เส่าเฉิน….." หลิวซูเปิดประตู เอ่ยปากอย่างกระหืดกระหอบ สีหน้าเคร่งขรึมอย่างมาก

หนิงเส่าเฉินกำลังสูบบุหรี่ ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เห็นเขาเข้ามา ก็กล่าวถามอย่างไม่แสดงออกว่า: "มีเรื่องอะไร?"

"คุณเฉิน หา….หาเจอแล้ว"

หนิงเส้าเฉินลุกขึ้นยืนทันที นำบุหรี่ทิ้งในที่เขี่ยบุหรี่ หยิบเสื้อโค้ทแล้วเดินออกไปด้านนอก "อยู่ที่ไหน? ไป….."

เดินไปสองก้าว เห็นหลิวซูยืนอยู่กับที่ น้ำเสียงเคร่งขรึม จ้องมองเขา "หมายความว่ายังไง?"

"เธอ เธอตายแล้ว" หลิวซูก้มหน้า กล่าวด้วยความยากลำบาก

หนิงเส่าเฉินมือตกลงข้างตัว เสื้อโค้ทที่ห้อยไว้บนแขนก็ตกลงบนพื้น เดินเข้าไป ดึงคอเสื้อของหลิวซู กำลังนั้น หากใช้กำลังอีกหน่อย หลิวซูก็รู้สึกว่าตนเองจะต้องถูกรัดจนตาย

เขาใบหน้าเคร่งขรึมจนทำให้คนตกใจ "นายพูดใหม่อีกครั้ง"

หลิวซูรู้จักเขามาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เห็นท่าทีแบบนี้ของเขา อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นเล็กน้อย

"ที่ในห้องน้ำของรถไฟนั้น….ค้นพบ กรีดข้อมือ…..ฆ่าตัวตาย" หลิวซูถูกเขาดึงรั้งจนพูดลำบากเล็กน้อย

แต่ ประจวบกับคำชี้แจง เพราะเหตุใด จึงเห็นเฉินเป้ยอีเพียงแค่ขึ้นรถไฟ แต่ไม่เห็นเธอออกจากสถานี