เด็กม.ปลายสายม็อบอย่างผมจะกลายเป็นสายเรียลได้ไหมถ้าเป็นนักผจญภัย - ตอนที่ 67 ค่ายฝึก วันที่ 1 (อย่างไม่เป็นทางการ) - 1

บทที่ 3 ตอนที่ 9.1 

 

「ขอโทษที่ต้องให้รอน้า~」

 

    ด้วยเสียงที่ดังมาจากด้านหลัง -ห๊ะ-ทำให้ดึงสติกลับมา

    เมื่อหันกลับไป ก็ได้เห็นอันนากับโอริเบะที่เปลี่ยนไปใส่ชุดว่ายน้ำแล้ว

    อันนานั้น สวมชุดบิกินี่พาดไหล่ข้างเดียวสีดำ มันช่วยเน้นย้ำผิวที่ขาวและหน้าอกของเธอซึง่มีขนาดใหญ่เมื่อเทียบกับอายุ เป็นที่น่าดึงดูดอย่างมาก เอวที่เพรียวและขาที่ยาว เป็นการแสดงให้เห็นถึงสายเลือดชาวต่างชาติของเธอ

    ในอีกด้านหนึ่ง โอริเบะสวมเสื้อทีเชิ๊ตที่ยาวไปจนถึงท่อนล่าง ทำให้ยากที่จะเห็นสิ่งอยู่ภายใต้มัน แต่จากส่วนที่โผล่ออกมาเล็กน้อย ข้างในดูน่าจะเป็นประเภทบิกินี่สีแดง

 

「เป็นไงบ้างส์คะ? นี่หรือว่า จะหลงเสน่ห์เข้าให้ซะแล้ว?」

 

    อันนาเอามือเท้าสะเอว แล้วถามคำถามยั่วยวน ซึ่งผมก็หยักหน้าตอบด้วยความจริงใจ

 

「แหม~ เหมาะเลย! เหมาะที่สุด~ ถ้าจะให้พูดสั้นๆก็ แจ่มมาก」

「เอ๋!? …..ข-ขอบคุณมากค่ะ แบบว่าพอถูกชมมาแบบนี้แล้วมันรู้สึกแปลกๆ」

 

    ด้วยคำชมแบบไม่มีปิดบังของผม ทำให้อันนารู้สึกเขินแล้วเอามือเล่นกันเส้นผม

    คิดว่าอาจจะเป็นไปได้ ผมจึงลองรีเควสดู

 

「ช่วยลองโพสท่าอะไรดูหน่อยสิ」

「เอ๋~?…..แบบนี้เหรอส์?」

 

    อันนาโพสท่าโดยการโน้มตัวมาข้างหน้าและใช้มือขวาวางไปที่เข่าข้างขวา อืม ช่วยเน้นไปที่หน้าอก ยอดเยี่ยมมาก

    ผมนำสมาร์ทโฟนออกมาจากกระเป๋าเสื้อ จากนั้นก็เริ่มทำการถ่ายภาพ

 

「อื้ม ดีมาก! เก็บคางเข้าไปเล็กน้อย มองมาทางนี้ นั่นแหละนั่นแหละ มองช้อนขึ้น อื้ม สมบูรณ์แบบ! งั้นต่อไปลองยืดเส้นดูหน่อยนะ」

「บ-แบบนี้เหรอส์?」

「ดีมาก ดีมาก! ชายตามอง ให้เหมือนกับว่ากำลังมองดูถูกอยู่ นั่นล่ะ! ถ้างั้นก็ ลองกอดอกดู」

「ประมาณนี้เหรอส์?」

「ยอดเยี่ยม~ ค้างไว้อย่างนั้นแล้วพยายามโน้มตัวมาด้านหน้าเล็กน้อย…..นั่นแหละนั่นแหละ! ถ้างั้นต่อไปลองคลายชุดว่ายน้ำให้หลวมดูซักนิด!」

「ค-ค่ะ…..ซะที่ไหนกันล่ะ! นี่จะให้ทำอะไรกันส์ค่ะเนี่ย!」

 

    …..ชิ มาได้แค่นี้รึ ผมเดอะลิ้นอยู่ในใจแล้วตีหน้าซื่อเก็บสมาร์ทโฟนไปก่อนหน้าที่จะถูกบอกให้ลบภาพทิ้ง

 

「คุกคามทางเพศ! นี่น่ะมันคุกคามทางเพศชัดๆเลยค่ะ!」

 

    อันนาเลิกคิ้วสูงด้วยความโมโห…..ทั้งๆที่ตัวเองออกจะมีอารมณ์ร่วมไปด้วยแท้ๆ

 

「มาโร่ สุดยอดเลยน้า หยั่งกับช่างภาพที่หลอกล่อให้สาวโมเดลลิ่งถ่ายภาพลามกเลย」

「อันที่จริง อันนาเองก็ออกจะง่ายเกินไปหน่อย ชักจะเป็นห่วงอนาคตในฐานะเพื่อนซะแล้วล่ะ…..」

 

    อาจารย์กับโอริเบะพูดโดยมีความชื่นชมและความอึ้งผสมอยู่

 

「ซาโยะ จะไม่ถอดเสื้อทีเชิ๊ตออกเหรอ?」

「คิดว่าจะทำหลังจากที่ได้เห็นสิ่งที่เป็นอยู่เมื่อกี้นี่เหรอคะ…..?」

 

    ชิ น่าจะให้ถอดเสื้อออกไปก่อนงั้นรึ ก็ช่างเถอะ ยังมีโอกาศอีกมากในอนาคต

    เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องมันออกนอกประเด็นไปมากกว่านี้ จึงทำการเข้าเรื่องทันที

 

「แล้ว จากนี้ไปจะทำอะไรกัน?」

 

    ต่อคำถามของผม อันนาก็นำมือไปแตะที่คาง

 

「…..นั่นสินะคะ เพราะว่าวันนี้เป็นวันแรก งั้นก็ให้ทุกคนมาแข่งขันกันอย่างตรงไปตรงมาโดยเล็งที่ 1 กันเถอะ แล้วพอในรอบที่ 2 เป็นต้นไปค่อยมาเปลี่ยนเงื่อนไขกัน…..ไหนๆก็ไหนๆแล้ว มาตัดสินใจเรื่องของรางวัลกันดีไหมคะ?」

「โฮ่ ตัวอย่างเช่น?」

「อืม นั่นสิน้า เอาเป็นว่าคนที่ได้อันดับ 1 สามารถออกคำสั่งคนที่ได้ที่ได้อันดับสุดท้าย ดีส์ไหมคะ?」

 

    อันนายิ้มกรุ่มกริ่ม ผมจึงยกมือด้วยความแข็งขัน

 

「ครับ คำถามครับ!」

「…..ว่ายังไงค่ะ ดูจริงจังเชียว」

「คำสั่งนั่น เป็นเรื่องลามกด้วยได้รึเปล่าครับ?」

 

    อันนาหน้าแดงแล้วขึ้นเสียงกลับใส่คำถามของผม

 

「มันก็ต้องไม่ได้อยู่แล้วสิค่ะ! ผู้หญิงไม่ได้ประโยชน์อะไรด้วยเลยส์! เนอะ ซาโยะ?」

「………………..」

「……….ซาโยะ?」

「…..เอ๋? อา นั่น, สินะ」

 

    โอริเบะหน้าแดงเล็กน้อยแล้วพยักหน้า

 

「…..ก-ก็ตามที่ว่าไปนั่นแหละ! ไม่มีเกมลงโทษลามกอะไรทั้งนั้น! นี่เป็นคำสั่งของประธานส์ค่ะ!」

「รับทราบ แต่ว่า ถ้าหากว่ามีเกมลงโทษแล้ว ก็จำเป็นต้องมีกรรมการด้วยนะ แล้วไหนจะเรื่องจุดเช็คพอยท์ กับเรื่องดาวอีกล่ะ?」

 

    ถ้าหากอันนาเป็นคนกำหนดจุดเช็คพอยท์เอง มันจะเป็นการทำให้เธอได้เปรียบมหาศาล

    ซึ่งตัวเธอเองก็น่าจะรู้ถึงเรื่องนี้เช่นกัน จากใบหน้าที่ดูคิดไม่ตกที่แสดงออกมา

    ใบหน้ามันบ่งบอกว่าตัวเองควรจะเป็นกรรมการ แต่ก็อยากจะมีส่วนร่วมลงแข่งด้วย

    พอเห็นแบบนั้น อาจารย์จึงพูดขึ้น

 

「ถ้างั้นล่ะก็เดี๋ยวผมจะเป็นกรรมการให้เอง เพราะถ้าเป็นงานแข่งสำหรับ 3 ดาวแล้วล่ะก็ ยังไงตัวผมก็ไม่สามารถเข้าร่วมได้อยู่แล้ว」

「ต้องขอโทษด้วยค่ะ งั้นฝากรุ่นพี่คันนาซูกิจะได้ไหมคะ?」

「อื้ม」

 

    ด้วยเหตุนี้จึงตัดสินให้อาจารย์รับหน้าที่เป็นกรรมการ

    หน้าที่ของกรรมการคือ ตัดสินใจเรื่องจุดเช็คพอยท์และคำใบ้ของมัน รวมไปถึงการควมคุมดูแลการเดิมพันเมื่อสมาชิกชมรมมาเผชิญหน้ากัน

 

「แล้วเรื่องดาวล่ะว่าไง? เกมลงโทษดูแค่อันดับ 1 และอันดับสุดท้ายใช่ไหม? ถ้างั้นลูกอมก็ไม่มีความหมายแล้วกลายเป็นว่าแข่งกันที่ความเร็วอย่างเดียวหรอกเหรอ?」

「ใช้ลูกอมแทนดาวอันนั้นก็ดีอยู่ค่ะ แต่คิดอะไรดีๆไม่ออกว่าจะผูกมันเข้ากับเกมลงโทษส์ยังไงเนี่ยสิ…..」

「ถ้างั้นทำไมไม่ทำรายการของเกมลงโทษมาก่อนล่ะ แล้วให้อันดับ 1 เลือกจากรายการโดยอิงจากผลต่างของลูกอมที่อันดับ 1 และอันดับสุดท้ายมีอยู่? ถ้าหากว่าอันดับสุดท้ายมีลูกอมมากกว่าก็ไม่ต้องมีเกมลงโทษค่ะ」

「ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็จะคิดเกมลงโทษสำหรับทุกคนให้ระหว่างการแข่งล่ะกัน」

 

    อุ เกมลงโทษที่อาจารย์เป็นคนคิด…..ชักจะหวั่นๆแล้วสิ

 

「แล้วเรื่องข้อกำหนดการเผชิญหน้าล่ะ?」

「ตอนที่ได้อ่านกติกาครั้งแรกก็คิดถึงเรื่องนั้นอยู่แต่ การเผชิญหน้าในระยะ 10 ม.ถือได้ว่าใกล้มาก เมื่อคำนึงถึงระยะการตรวจจับของการ์ด เป็นระยะห่างชนิดที่แน่ใจว่ารู้สึกถึงอีกฝ่ายที่กำลังเข้าไปใกล้ได้เลย ถ้างั้นล่ะก็เอาเป็นให้มีการจ้องตากันแล้วทำการเรียก เอาแบบนั้นไหม?」

「อย่างงี้นี่เอง เกี่ยวกับการเดิมพันดาว…..ให้บอกออกไปพร้อมกันแล้วให้อาจารย์เป็นคนแจ้งผลลัพธ์ละกัน」

「สู้กับหนี* ค่อนข้างจะสับสนอยู่ ถ้างั้นใช้เป็นดูเอล(duel) กับเอสเคป(escape) แทนดีกว่า」

 

    อา…..มันก็จริง พยักหน้ารับ

    นั่นหมายความว่าในการแข่งขันจริง อาจจะมีการแจกจ่ายอุปกรณ์เวทพิเศษ หรือของบางอย่างกับผู้เข้าแข่งขันเพื่อให้ส่งข้อมูลมาได้ ดังนั้นถ้าเกิดเป็นกรณีอย่างหลังก็จะทำให้ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ

    แต่ถ้างั้นก็เป็นห่วงเรื่องอย่างเกรมลินอยู่ สงสัยว่าจะมีเตรียมวิธีการรับมือตรงส่วนนั้นไว้รึเปล่า

 

「ส่วนกติกาปลีกย่อนอื่นๆ เอาเถอะ ถ้ารู้อะไรขึ้นมาก็ขอให้ติดต่อกรรมการทันทีที่พบเจอละกัน แล้วค่อยให้กรรมการแจ้งต่อทุกคนผ่านทางเข็มกลัด บางทีทำแบบนั้นแล้วอาจจะเจอช่องโหว่ใหม่ๆก็ได้」

「อื้ม เข้าใจแล้ว」

「อะ แล้วก็ การแข่งขันจะหยุดตอน 1 ทุ่ม ให้ทุกคนมาทานข้าวแล้วก็ตั้งแคมป์ไปด้วยกันเถอะ」

「เห นึกว่าจะต้องแยกทำกันเองซะอีก」

 

    ผมพูดขณะที่นึกแปลกใจ

 

「พูดอะไรกันส์ค่ะ! ทำแบบนั้นมันก็ไม่ต่างอะไรกับการสำรวจเขาวงกตตามปกติเลยไม่ใช่เหรอ! อุตส่าห์มีโอกาศทั้งทีก็ทำให้เหมือนกับการเข้าค่ายซักหน่อยสิ!…..ก็นะ ในวันสุดท้าย เอาเป็นว่าให้เฉพาะแค่รุ่นพี่ต้องค้างคืนคนเดียว เพื่อสร้างเหตุการณ์การก่อกวนจากผู้เข้าแข่งขันคนอื่นก็ดีนะคะ」

「แค่ผมงั้นเหรอ…..เอาเถอะ ช่วยไม่ได้แหะ」

「ก็ตามที่ได้ว่าไป หมายความว่าช่วงเช้า, ช่วงเย็น, เวลาเข้านอน คือช่วงที่ได้ใช้เวลาร่วมกัน! ขอบเขตของการแข่งขัน ถ้าครอบคลุมหมดทุกชั้นมันก็จะกว้างมากเกินไป ถ้างั้นมาจำกัดเอาแค่ถึงชั้นที่ 10 ในวันที่ 1 กันเถอะ จำกัดเวลาจนถึงตอนอาหารเย็น วันรุ่งขึ้น ครอบคลุมเพิ่มชั้น 11 – 20 หลังจากนั้นค่อยจำกัดระยะตั้งแต่ชั้น 21 จนถึงชั้นล่างสุด เป็นแบบนี้จะได้สามารถทำการแข่งขันกันได้ภายในวันเดียว」

 

    อย่างงี้นี่เอง ถ้าหากใช้หมดทุกชั้น จำนวนรอบการแข่งขันที่ทำได้ก็จะจำกัดแค่ 2 หรือ 3 รอบเท่านั้น การแบ่งเป็นครั้งละ 10 ชั้นอาจจะดีที่สุดแล้วก็เป็นได้

 

「กรรมการ ตัดสินใจเรื่องจุดเช็คพอยท์ได้รึยังคะ?」

「อื้ม ได้แล้วล่ะ ถึงจะแค่สุ่มก็เถอะ ถ้าหากทำกันไปหลายๆรอบ อาจจะพอคาดเดาจุดที่ผู้จัดรายการจะเลือกก็เป็นได้ ของพวกนี้มันมีแนวทางของมันอยู่แหละนะ」

「มันก็จริง คงไม่ไปวางเอาไว้ใกล้ๆกับบันไดหรอกค่ะ」

 

    โอริเบะพยักหน้าให้กับคำของอาจารย์ …..โอริเบะที่มีความชำนาญด้านการรวบรวมข้อมูล อาจจะสามารถคาดเดาจุดเช็คพอยท์และคำใบ้ได้ก่อนล่วงหน้าก็เป็นได้

 

「เอาล่ะ ถ้างั้นมาตัดสินว่าใครจะเป็นคนเริ่มก่อนด้วยการเป่ายิ้งฉุบกันเถอะ」

 

    และแล้ว หลังจากเป่ายิ้งฉุบ 3 รอบ ก็ได้ลำดับในการเริ่มต้นเป็น อันนา, โอริเบะ, และผม โดยที่มีช่วงเวลาปล่อยตัวห่างกันคนละ 1 นาที

 

「ถ้างั้นก็ ขอล่วงหน้าไปก่อนล่ะค่ะ!」

「ขอล่วงหน้าไปก่อนนะคะ」

 

    ทำการมองส่งอันนากับโอริเบะ หลังผ่านไปได้ 1 นาที ผมก็ได้เข้าสู่ทางเดินใต้น้ำ

    เขาวงกตประเภททะเลนั้น บริเวณทางเดินจะเป็นอุโมงค์ใต้น้ำซึ่งทอดยาวไปสู่ใต้ทะเลลึก

    เป็นเรื่องน่าแปลกที่ทางเข้าที่จะไปสู่ชั้นถัดไปนั้น จะนำไปสู่พื้นที่ปลอดภัยที่มีสภาพเป็นชายหาดพร้อมท้องฟ้าอีกรอบ ซึ่งมันจะเป็นพื้นที่ปลอดภัย, ชายหาด, และอุโมงค์ใต้น้ำเช่นนี้สลับไป

    ตัวอุโมงค์ใต้น้ำ หากมองครั้งแรกจะรู้สึกเหมือนกับพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแบบธรรมชาติ ซึ่งดูน่าสนใจทว่าจำเป็นต้องระมัดระวังอยู่ตลอดเวลา เพราะไม่มีทางรู้ได้ว่ามอนสเตอร์จะกระโจนออกมาจากด้านหลังของกำแพงน้ำเมื่อไหร่

    แถมด้วยทางเดินยังมีคลื่นน้ำที่สูงจนถึงเข่า จึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งในการวางแผนรับมือทางน้ำ

    ถ้าหากว่าละเลยจุดนี้ จะทำให้แค่การเคลื่อนที่ก็ต้องสูญเสียพละกำลังไปได้ เหมือนกับการต่อสู้กับซุยโคครั้งก่อน

    ในครั้งนี้ เหล่าการ์ดได้ใช้ชุดว่ายน้ำนางเงือก ส่วนผมก็ทำการนั่งบนพรมบินได้ ทำให้ไม่มีปัญหากับการเดินทาง

    ถ้าหากเป็นไปได้ก็อยากจะนั่ง Coach-a-Bower ซึ่งน่าจะดีที่สุด แต่เพราะว่ามันไม่สามารถเคลื่อนที่ผ่านทางน้ำได้จึงไม่มีทางเลือก

 

「เอาล่ะ ก่อนอื่นก็ต้องไปยังจุดที่มีคำใบ้อยู่ล่ะนะ」

 

    เปิดแอปแผนที่บนสมารท์โฟน ตรวจสอบจุดบอกคำใบ้ที่อาจารย์ทำเครื่องหมายเอาไว้ให้

    จากหนังสือกติกา ตำแหน่งของคำใบ้นั้นจะถูกแจ้งให้ทราบอยู่แล้ว เพราะงั้นจึงทำเครื่องหมายเอาไว้บนแผนที่ แล้วพอไปถึงอาจารย์ก็จะเป็นคนบอกคำใบ้ผ่านทางการสื่อสาร

    แต่ว่าปัญหาก็คือ ทั้งอันนากับโอริเบะเองก็กำลังมุ่งหน้าไปที่จุดบอกคำใบ้นั้นเช่นกัน

    จุดที่พวกเธอน่าจะมุ่งหน้าไป น่าจะเป็นจุดบอกคำใบ้ที่ใกล้กับทางออกมากที่สุด

    อยากจะหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากันตั้งแต่เริ่ม การที่ต้องได้เห็นใครบางคนเดินผ่านไปขณะที่กำลังสู้อยู่นั้น เป็นเรื่องที่น่าเจ็บใจ

    จุดนี่ก็อาจจะสอดคล้องกับตอนแข่งขันจริงด้วยก็เป็นได้

    ผมจึงทำการอ้อมไปเล็กน้อย ตัดสินใจไปยังจุดที่พวกเธอไม่น่าจะไปกัน

 

    —-ทว่า

 

「คิดไว้แล้วว่าต้องมา รุ่นพี่」

 

    ที่ตรงนั้นมีโอริเบะกำลังรออยู่แล้ว

    ยืนอยู่ที่ตรงใจกลางลานพื้นที่เปิดเล็กๆของจุดบอกคำใบ้พร้อมด้วยรอยยิ้มอันไม่เกรงกลัวบนใบหน้า

    คิดไว้แล้ว งั้นรึ…..พอได้เห็นภาพเป็นไปตามที่คาด ผมก็พยักหน้ารับอยู่ในใจ

    การตรวจจับของยูคิเผยให้รู้ถึงเรื่องที่เธอกำลังรออยู่ตรงนี้มาซักพักหนึ่งแล้ว

    จะเลี่ยงไปมันก็พอทำได้ แต่ที่อุตส่าห์มาทำการเจอหน้าแบบนี้ก็เพราะว่ามีเหตุผลอยู่ 1 อย่าง

 

    —-บางทีแล้ว ระหว่างทางที่มาถึงจุดนี้ เสื้อทีเชิ๊ตนั่นมันอาจจะเปียกน้ำแล้วเผยให้เห็นถึงชุดว่ายน้ำที่อยู่ภายใต้นั้นรึเปล่าน้า?

 

    นี่คือสิ่งที่คิดไว้

    และแล้ว พอผมได้เห็นเธอ ก็ทำให้รู้ว่าการคาดการณ์นั่นถูกต้อง

    เสื้อทีเชิ๊ตสีขาวได้เปียกน้ำทะเลและเกาะติดกับผิวหนัง เผยให้เห็นถึงชุดบิกินี่สีแดงและทรวดทรงของเธอ

    น่าเสียดายที่หน้าอกของเธอแค่พอประมาณ และไม่ได้มีหุ่นที่เพรียวบางอะไร แต่ความโค้งเว้าที่เอวและต้นขานั้นมันสุดยอดจริงๆ

    อุมุ อย่างที่คิดว่าการที่เลือกมาเจอหน้าแทนที่จะเลี่ยงไปเป็นความคิดที่ดี ขณะที่ผมคิดแบบนั้นอยู่ก็ทำการพูดกับเธอ

 

「ซาโยะงั้นรึ」

「ฟุฟุ เก็บการ์ดไปแล้วมาคุยกันก่อนไหมคะ」

 

    ……….?

    ผมมีความสงสัยเล็กน้อยแต่ เนื่องจากเห็นว่าเธอไม่ได้อัญเชิญการออกมาซักใบจึงไม่มีเหตุผลที่ต้องปฏิเสธ แล้วทำการเรียกการ์ดทุกใบกลับมา

 

「รู้อยู่แล้วสินะว่าผมจะมาที่จุดนี้」

「รุ่นพี่ตามปกติน่ะ มักจะหลีกเลี่ยงความเสี่ยง แม้แต่ที่ร้านอาหารครอบครัวเอง แทนที่จะสั่งอะไรแปลกใหม่ที่อยู่ในเมนู จะไปสั่งของบางอย่างที่เคยทานแล้วอร่อยซ้ำไปซ้ำมา แม้ในสถานการณ์คับขัน แนวโน้มนั่นจะสามารถกลับหัวได้ในทันทีแต่…..ในเกมที่ปลอดภัยแบบนี้ อ่านออกได้ง่ายมากค่ะ」

「อย่างงี้นี่เอง…..แล้ว มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ? ทำไมถึงต้องอุตส่าห์ลำบากมาดักรออยู่แบบนี้ด้วย?」

「ก็ไม่ใช่อะไรหรอกค่ะ แค่เรื่องง่ายๆ ธรรมดาๆ…..อยากจะต่อสู้กับรุ่นพี่ดูก็เท่านั้นเอง」

 

    แค่นั้นเอง? ผมขมวดคิ้ว โอริเบะ ตัวเธอนี่ตั้งใจทิ้งการแข่งตั้งแต่แรกแล้วงั้นเหรอ?

 

「ทั้งอันนาทั้งรุ่นพี่คันนาซูกิ ต่างเคยสู้กับรุ่นพี่จริงๆมาแล้ว ได้สัมผัสถึงความแข็งแกร่งโดยตรง ชั้นเองก็อยากจะรับรู้ถึงมันด้วยเช่นกันค่ะ」

 

    อย่างงี้นี่เอง…..

    ผมพยักหน้าลึกๆ แล้วพูด

 

「ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ จะเป็นคู่มือให้เอง」

 

    ว่ากันตามตรง ผมเองก็มีความสนใจในรูปแบบการต่อสู้ของโอริเบะเช่นกัน

    ตอนศึกแม่แพะ ได้เห็นการใช้งานโยโมซึชิโคเมะ ทว่าในตอนนั้นได้ลอสซึจิงุโมะไปจึงไม่ได้อยู่ในสภาพสมบูรณ์

    ตัวเธอเองก็น่าจะใช้เงิน 500 ล้านในการเสริมพลังการ์ดด้วย ดังนั้นความสามารถที่แท้จริงของเธอจึงยังเป็นปริศนา

    รุ่นน้องแสนฉลาดคนนี้ จะทำการต่อสู้ยังไง…..หัวใจที่อยู่ในอกมันเริ่มเต้นแรง

 

「เช่นนั้นแล้วล่ะก็…..เตรียมพบกับความสิ้นหวังได้เลยค่ะ!」

 

    ต่อสายตาที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณการต่อสู้ โอริเบะก็ทำการแยกเขี้ยวเล็บแล้วหัวเราะอย่างชั่วร้าย

 

 

 

ข้อมูลเพิ่มเติม

สู้ – 闘争 / หนี – 逃走 ทั้ง 2 คำสามารถอ่านพ้องเสียงว่า โท-โส ทำให้สับสนได้