เด็กม.ปลายสายม็อบอย่างผมจะกลายเป็นสายเรียลได้ไหมถ้าเป็นนักผจญภัย - ตอนที่ 22 เทคนิคของนักผจญภัย

บทที่ 1 ตอนที่ 22

 

『เอาล่ะครับ ขออภัยที่ต้องให้รอกันมานาน ในที่สุดรอบชิงชนะเลิศของงานแข่งขัน 3 วันก็มาถึงแล้ว จะร้องไห้หรือว่าได้หัวเราะ! ใครกันที่จะคว้ารางวัลเลดี้แวมไพร์ไป! เชิญผู้เข้าแข่งขันเข้ามาเลยครับ』

 

    พอผมก้าวขึ้นสู้เวที ก็ถูกต้อนรับด้วยเสียงเชียร์อันดังจากเหล่าผู้ชมอย่างคาดไม่ถึง

    สงสัยว่าการต่อสู้ตอนรอบรองชนะเลิศจะช่วยทำให้ผมมีแฟนๆขึ้นมาบ้าง มองเห็นพ่อแม่แล้วก็น้องสาวนั่งอยู่แถวหน้าก็เลยทำการโบกมือให้ขณะเดินไปกลางเวที

 

『ผู้ที่ปรากฏตัวขึ้นมาก่อนก็คือ นักผจญภัย 2 ดาวที่เพิ่งจะเริ่มต้นอาชีพนี้มาได้เพียงแค่ 2 เดือนเท่านั้น ผู้เข้าแข่งขันคิทากาว่า! ตั้งแต่แรงค์ E จนถึงแรงค์ C มีขอบเขตการใช้การ์ดอย่างกว้างขวาง สามารถฝ่าฟันมาได้จนถึงจุดนี้! ในรอบชิงชนะเลิศที่จะลงแข่งก็คือสมาชิกที่ดีที่สุด ต่อสู้กับ—-』

 

    เมื่อพิธีกรหยุดพูด แสงสปอตไลท์ก็ส่องไปทางประตู คันนาซูกิโผล่ออกมาพร้อมเสียงเชียร์จากผู้ชม เขาเดินด้วยท่าทางสบายๆ หยั่งกับว่าไม่มีความกังวลใดๆ ราวกับเป็นการปรากฏตัวของตัวเอก

 

『เอาชนะผ่านมาตั้งแต่รอบแรกด้วยพลังอันเหลือล้น ผู้เข้าแข่งขันคันนาซูกิ! การ์ดที่ใช้มีเพียงแค่การ์ดแรงค์ D 3 ใบ และถึงแม้ว่าเขากับผู้เข้าแข่งขันคิทากาว่าจะกำลังศึกษาในระดับชั้นปีเดียวกัน แต่ด้านสายอาชีพแล้วมีความแตกต่างกันมากถึง 3 ปี มีความแตกต่างทั้งประสบการณ์และเทคนิค! ถ้าเช่นนั้นแล้ว ทั้ง 2 ฝ่าย อัญเชิญการ์ดได้เลยครับ!』

「อัญเชิญ!」

 

    ที่ผมเรียกออกมาก็คือ สมาชิกเริ่มต้น 3 ใบที่ใช้งานมามากที่สุด

 

【เผ่า】คูซี่ (ยูคิ)

【พลังต่อสู้】300 (125UP! MAX!)

【ทักษะติดตัว】

    – สุนัขเฝ้ายามแห่งภูติ

    – พฤติกรรมรวมฝูง

 

【ทักษะเรียนรู้】

    – ภักดี

    – ผู้กล้าตัวน้อย

    – การตื่นขึ้นของสัญชาตญาณ

    – ตรวจจับตัวตน

 

 

    พลังต่อสู้ได้เติบโตจนถึงขีดสุดที่ 300 เข้าใกล้กับค่าพลังต่อสู้เริ่มต้นของการ์ดแรงค์ C ระดับล่างๆ

    แต่ว่านั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมโล่งใจได้มากนัก นั่นก็เพราะสิ่งจำเป็นพื้นฐานสำหรับการต่อสู้ครั้งนี้คือ ต้องเป็นการ์ดแรงค์ D ที่เพิ่มความสามารถมาเต็มที่

    ทำการจ้องไปที่การ์ดที่คันนาซูกิอัญเชิญ

    การ์ดที่หมอนั่นอัญเชิญมาก็คือ มนุษย์กิ่งก่าตัวใหญ่, ภูติแมวยืน 2 ขา, เด็กผู้หญิงตัวเล็กสวมเสื้อคลุมและหมวกทรงแหลม

    …..ลิซาร์ดแมน, แคทซิท(cat-sìth), แม่มด มีแรงค์คือ D, D, C….. ไม่ได้ถือว่าต่ำอะไร แต่ต่ำกว่าที่คาดไว้

    คิดไว้ว่ามีการ์ดแรงค์ C อย่างน้อย 2 ใบก็ไม่น่าแปลกใจ แต่ว่าการจะมีแรงค์ C 2ใบอาจเป็นเรื่องยาก หรือว่า…..

    ที่มาตอบคำถามของผมก็คือการพากษ์สด

 

『…..โอ๋ จากข้อมูลที่ได้ลงทะเบียนไว้ ผู้เข้าแข่งขันคันนาซูกิมีลงทะเบียนไว้ด้วยการ์ดแรงค์ C 4 ใบ และการ์ดแรงค์ D 6 ใบ แต่ว่าในรอบชิงชนะเลิศดูจะใช้การรวมกันของ C, D, D หรือนี่จะหมายความว่าตรงนี้คือสมาชิกที่ดีที่สุดแทนที่จะเป็นแรงค์ที่มากกว่ารึเปล่านะครับ?』

 

    อะ? ผมขมวดคิ้วให้กับคำของผู้บรรยาย โอ่ยโอ่ย อ่อนข้อให้เหรอ? ทางฝั่งผู้ชมเองก็เริ่มมีเสียงไม่พอใจดังมา

    แล้วที่ยิ่งโกรธกว่าก็คือเหล่าการ์ดของผม

 

「ชิ ดูถูกกันเรอะ…..!」

「อย่างที่คิด ไม่ตลกเลยนะฮะ」

 

    พอการ์ดของตัวเองถูกจ้องเขม็งใส่ คันนาซูกิยิ้มแห้งๆให้

 

「ไม่ใช่ว่าจะดูถูกพวกเธออะไรหรอกนะ แต่การ์ด 3 ใบนี่คือการ์ดของผมที่แท้จริง ก็แค่ในรอบชิงชนะเลิศนี่อยากจะลงแข่งด้วย 3 ใบนี่เท่านั้นเอง」

「หืม? หมายความว่ายังไง」

「การ์ดแรงค์ C ที่เหลือเป็นของดูต่างหน้าของพี่ชายที่เสียไปน่ะ ก็นะ ถึงแม้ว่ามาสเตอร์ในปัจจุบันจะเป็นผมก็เถอะ….. ทุกๆคนต่างก็ต่อสู้มาด้วยการ์ดที่หามาด้วยมือตัวเอง แล้วการจะชนะด้วยการ์ดที่ได้รับสืบทอดมา ก็ตามคาดล่ะนะ」

 

    เป็นอย่างงี้นี่เอง….. แฟร์จนน่าตกใจเลย หมอนี่

    ต่อให้เป็นมันเป็นของดูต่างหน้าหรือเป็นการ์ดที่ได้มาจากพ่อแม่ สำหรับผมแล้ว การ์ดมันก็คือการ์ด…..เอาเถอะ ก็ไม่ได้เกลียดแนวคิดแบบนั้นอะไร บางที อาจจะเข้ากันได้ดีก็ได้

 

「ก็นะ แต่ถึงอย่างนั้น ถ้าหากเห็นว่าไม่มีทางจะชนะได้ก็คงจะใช้อยู่หรอก ถ้าแพ้มันก็สูญเปล่า แต่ว่าเท่าที่ดู ไม่จำเป็นต้องใช้ก็ได้ล่ะนะ 」

 

    คำยั่วยุตื้นๆ ถ้าตามปกติมันจะเป็นอะไรที่สามารถเมินไปได้ง่ายๆ

    แต่ วันนี้ ในตอนนี้ ไม่สามารถมองข้ามไปได้ รู้สึกได้ว่าใบหน้ามันเริ่มบิดเบี้ยว

    แล้วดูเหมือนเหล่าการ์ดของผมก็เป็นไปด้วย เร็นกะทำการแยกเขี้ยว

 

「โอ่ย มาสเตอร์ โดนดูถูกมาเพียบเลยไม่ใช่เหรอไง แอบไปฉี่ราดโดยที่ชั้นไม่รู้มารึเปล่าเนี่ย?」

「ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย เธอเองก็เถอะ ทำอะไรพลาดตอนแข่งเมื่อกี้นี้รึเปล่าเถอะ?」

「มันจะมีได้ยังไงล่ะ จะยังไงก็เถอะ นู่น อยากจะเห็นไหม? อยากจะเห็นรึเปล่า?」

「โอ อยากเห็นสิ」

 

    จะเปลี่ยนใบหน้าไร้เดียงสานั้นให้เป็นใบหน้าร้องไห้ให้ได้เลย…..!

    ถึงจะไม่ได้พูดออกมา แต่ความคิดของพวกเราเป็นหนึ่งเดียวกัน

 

『ถ้าเช่นนั้นแล้ว เริ่มการแข่งได้!』

 

    ระฆังการต่อสู้ดังขึ้น

 

「ต้องฆ่าทิ้ง!」

 

    เร็นกะกระหน่ำยิงโจมตี ในขณะเดียวกัน เอลิซ่ากับยูคิก็ออกวิ่ง

    ต่อหน้าการโจมตีที่ใกล้เข้ามา เด็กสาวผมสีดำอมฟ้าตัดทรงบ๊อบสั้น—-แม่มดของอีกฝ่ายทำการก้าวมาข้างหน้า ยื่นมือออกมา สร้างกำแพงโปร่งใส ป้องกันการโจมตีเอาไว้

    …..เวทสนับสนุนขั้นกลาง ชิลล์บาเรีย(shield barrier)งั้นรึ แม่มดนั้น คือผู้เชี่ยวชาญด้านเวทมนต์ มีทักษะติดตัวคือจอมเวทขั้นกลาง

    เพราะแบบนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่สามารถใช้ชิลล์บาเรียได้ แต่สามารถป้องกันการโจมตีของเร็นกะได้ทั้งหมดนี่….. อย่างที่คิด เพราะว่าเป็นสายผู้ใช้เวทล้วนเลยมีพลังเวทมากกว่าสินะ

 

「คราวนี้ก็ถึงตาทางนี้บ้างล่ะ」

 

    พอคันนาซูกิพูดดังนั้น สัตว์ประหลาดเกล็ดสีเขียวเข้ม, แมวยืน 2 ขาขนตามตัวสีดำแต่มือและเท้าสีขาว ก็ทำการจู่โจม

    ลิซาร์ดแมนนั้นมีความสามารถสมดุลอยู่ในระดับสูง, แคทซิทเป็นตัวรุกที่เน้นความรวดเร็ว

 

「ยูคิ แคทซิทเลย!」

 

    เพียงแค่คำสั่งนั้นเหล่าการ์ดก็เข้าใจได้ เอลิซ่ารับมือลิซาร์ดแมน, ยูคิรับมือแคทซิท

    ปีศาจกินศพผมสีบลอนด์ผู้ปลดลิมิตของร่างกายและมนุษย์สัตว์กิ่งก่าร่างใหญ่แข็งแรงพุ่งชนใส่กัน เสียงหนักหน่วงที่ไม่น่าจะเกิดได้จากกล้ามเนื้อชนกับกล้ามเนื้อดังให้ได้ยิน….. เอลิซ่ากระเด็น หมุนตัวกลิ้งกับพื้นแล้วดีดตัวกลับขึ้นมาในทันที ลิซาร์ดแมนไล่ตามซ้ำด้วยการหมุนตัวเตะ เอลิซ่าใช้แขนทั้ง 2 ข้างเพื่อป้องกัน…..แต่ไม่ไหว กระเด็นปลิวไปอย่างง่ายดายอีกครั้ง

    นี่มัน…..ความแตกต่างด้านพลังต่อสู้ก็มีอยู่ แต่มีความแตกต่างด้านสรีระด้วยงั้นรึ?

    กับมนุษย์สัตว์กิ่งก่าตัวสูงกว่า 2 เมตร, และเอลิซ่าที่มีรูปร่างเพียงมนุษย์ผู้หญิงผู้ใหญ่ ไม่ว่าจะดูยังไงเธอก็เทียบไม่ได้เลย

    เอลิซ่าคนเดียวไม่ไหว ต้องช่วยอะไรซักอย่าง ทันทีที่คิดแบบนั้น ก็มีเงาเล็กๆเข้ามาโจมตีเธอ

    แคทซิท! มันกระโจนไปรอบๆเอลิซ่าและทำการฟันด้วยความเร็วที่ตามองเห็นได้เพียงแค่เส้นๆ

    ทำไมแคทซิทถึงมาอยู่ตรงนี้ได้กัน! เกิดอะไรขึ้นกับยูคิ!

    เวลาเดียวกับที่ผมตั้งคำถาม ยูคิก็ตามมาพร้อมฟาดกรงเล็บใส่แคทซิท แต่แคทซิทก็หลบได้อย่างง่ายดาย

    บ้าเอ๊ย ใช้ความเร็วหลบไปได้

 

    แคทซิทนั้น ขณะที่หลบหลีกการโจมตีของยูคิก็ยังมีเวลาไปโจมตีเอลิซ่าอีกด้วย แน่นอนว่าลิซาร์ดแมนไม่ได้มองอยู่เฉยๆ ขณะที่สู้กับเอลิซ่าก็โจมตีใส่ยูคิทันทีที่มีโอกาศ  ยูคิไม่มีทางเลือกต้องคอยระวังลิซาร์ดแมนทำให้ยิ่งตามจับแคทซิทยากขึ้นไปอีก

 

    ในตอนนั้น กระสุนแสงลอยเข้าใส่แคทซิท เร็นกะสนับสนุนล่ะ! แคทซิทหลบกระสุนแสงแล้วทิ้งระยะห่างขณะระวังตัว กระสุนแสงกระหน่ำไล่ตาม แต่แคทซิทหลบพวกมันได้อย่างง่ายดาย ที่อยู่ด้านหน้าไปนั่น ลิซาร์ดแมน! แคทซิทลดความเร็วลงไปชั่วครู่ กระสุนแสงของเร็นกะเข้าไปใกล้ จับได้แล้ว!

 

    ในพริบตานั้นเอง ลูกบอลเวทสีดำถูกยิงเข้าใส่กระสุนแสง ตอนแรกยังไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ครู่เดียวก็รู้ตัว นั่นคือการแทรกแทรงของแม่มด

    แต่ในช่วงเวลาแบบนั้นนี่นะ ยิงเวทสกัดได้ตรงพอดีเลย? แม่มดยังอยู่ห่างออกไป ถ้าหากว่าพลาดแม้นิดเดียว แคทซิทได้ถูกเวทของแม่มดเข้าแทนแน่ๆ การคำนวณวิถีและการยิงที่แม่นยำอะไรปานนี้

    เหมือนกับว่าเร็นกะจะเข้าใจดีว่ามันเลวร้ายแค่ไหน เม็ดเหงื่อไหลผ่านแก้มของเธอ

 

    …..นี่มัน อะไรกัน ที่เอลิซ่าเอาชนะลิซาร์ดแมนไม่ได้ยังพอเข้าใจ แต่ว่าพลังต่อสู้ของคูซี่และแคทซิทไม่น่าจะแตกต่างกันขนาดนั้น หรือว่าเป็นความต่างของสกิล…..?

    แม่มดเองก็มีอะไรแปลกๆ ความรู้สึกแปลกๆที่รู้สึกได้ตั้งแต่เมื่อกี้….. งั้นเองเหรอ มันคือพลังในการร่วมมือ การเคลื่อนไหวของพวกนั้นต่างผสานเข้ากันราวกับว่าเป็นสิ่งมีชีวิตตัวเดียว

    นี่มัน เป็นความต่างในประสบการณ์ระหว่างผมและหมอนั่นรึ…..?

 

『ผู้เข้าแข่งขันคันนาซูกิ! ใช้การร่วมมือผสานกันอย่างไร้ที่ติไล่ต้อนผู้เข้าแข่งคิทากาว่าครับ!』

『ดูเหมือนว่าผู้เข้าแข่งคันนาซูกิจะสามารถใช้งานลิงค์ได้แล้วนะครับ แถมระดับยังสูงด้วย ยอดเยี่ยมมากครับ』

『…..? ขอโทษนะครับ แต่ลิงค์? เป็นศัพท์ทางเทคนิคอะไรรึเปล่าครับ?』

『โอ้ ขอประทานโทษครับ มันคือหนึ่งในเทคนิคหลักที่ถูกใช้โดยนักผจญภัยมืออาชีพครับ หากได้ใช้การ์ดเป็นเวลานานแล้ว คุณจะสามารถพัฒนาการเชื่อมต่อพิเศษ…..เป็นเส้นสายกับการ์ดได้ เรียกกันว่าลิงค์(link) ครับ ด้วยการเชื่อมต่อลิงค์ คุณจะสามารถถ่ายทอดความตั้งใจไปสู่การ์ดได้โดยที่ไม่ต้องใช้คำพูด และการ์ดเองยังสามารถรับรู้ประสาทสัมผัสของมาสเตอร์ ทำให้เข้าใจถึงภาพรวมทั้งหมดได้ ผลลัพธ์ที่ได้คือความสามารถในการร่วมมือผสานที่เพิ่มขึ้นมาอย่างมหาศาลครับ』

『อ-อย่างงี้นี่เอง…..มีเทคนิคแบบนั้นอยู่ด้วยสินะครับ』

 

    เหล่าผู้ชมส่งเสียงดังด้วยความตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำบรรยายของชิเงโน่ซัง

    …..อย่างงี้นี่เอง นั่นคงจะเป็นเหตุผลสำหรับระดับความร่วมมือที่ไม่สามารถอธิบายได้ด้วยแค่การฝึกฝน

    ผมเพ่งสายตาตึงเครียดไปทางคันนาซูกิที่ไม่ขยับขณะที่ชิเงโน่ซังกำลังบรรยาย พอเขาเห็นผมจ้องก็ยิ้มให้

 

「ก็ตามที่ได้ยินนั่นแหละ ระหว่างผมกับเธอแล้วมันมีความแตกต่างอันใหญ่หลวงนอกเหนือไปจากพลังต่อสู้อยู่ ถ้าหากเข้าใจแล้วล่ะก็ ช่วยยอมแพ้จะได้ไหม?」

「คุ…..」

 

    ทำไมคันนาซูกิถึงใช้การ์ดที่มีแรงค์ต่ำกว่าที่มีอยู่ ในตอนนี้ได้รู้เหตุผลของมันแล้ว ในรอยยิ้มที่ดูสดชื่นนั่น ผมรู้สึกได้ถึงการข่มขู่อย่างรุนแรง

    …..มาได้เท่านี้ งั้นรึ? ต่อให้ฝืนต่อไป ก็ไม่อาจชนะคันนาซูกิได้ แถมถ้าเกิดพลาดขึ้นมาอาจจะทำให้สูญเสียการ์ดไปอีก

    ในขณะที่ความคิดของผมกำลังหันเหไปทางความอ่อนแอ เร็นกะได้พูดขึ้นมาเบาๆ

 

「เป็นแบบนั้นสินะ…..」

「เร็นกะ?」

 

    เร็นกะมองมาที่ผมด้วยสายตาแรงกล้า

 

「นี่แก คงไม่ได้กำลังคิดจะยอมแพ้ใช่ไหม?」

「ไม่นะ…..แต่ว่า」

 

    ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็ไม่สามารถชนะได้ ผมที่พอจะกลืนคำพูดพวกนั้นลงไปได้ เร็นกะก็หัวเราะออกมา

 

「เอาเถอะ ถ้าแกจะบอกว่าทั้งในด้านใบหน้า, การเงิน, ความสามารถนักผจญภัย, และทุกๆอย่างไม่สามารถไปเทียบกับอีกฝ่ายได้แล้ว แบบนั้นมันก็ดีไป」

 

    ไอ้ใบหน้านี่ไม่จำเป็นต้องเอามาก็ได้ ใบหน้าน่ะ ไม่ได้คิดจะแข่งด้วยตั้งแต่แรกแล้วซักหน่อย…..

 

「แต่ว่า ถ้าหากว่าจะใช้ความปลอดภัยของพวกชั้นมาเป็นข้ออ้างในการยอมแพ้แล้วล่ะก็ ไม่มีทางยกโทษให้แน่」

「อุ…..」

 

    เร็นกะใช้สายตาที่ราวกับว่าจะฆ่าทิ้งจ้องมา ทำให้ผมผงะ

 

「ถ้าแพ้เพราะมีพลังไม่พอ นั่นมันก็เป็นความผิดของพวกชั้นเอง ในฐานะการ์ดแล้วจะคุกเข่าขอโทษเอง แต่ถ้าหากมาสเตอร์จะยอมแพ้เพราะพวกชั้นแล้ว แบบนั้นมันสวนทางกัน」

「……………เข้าใจแล้วล่ะ」

 

    ถ้าจะทำก็ลองทำมันซักตั้ง…..

    พอผมจ้องไปทางคันนาซูกิ เขาก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ

 

「โอ๋ ยังจะต่ออีกเหรอ?」

「น่าเสียดายแต่พวกการ์ดของผมยังมีใจสู้เต็มเปี่ยมอยู่หน่ะ」

「ฟู่…..ถ้าเป็นไปได้ก็ไม่อยากจะทำให้ลอสหรอก ก็นะ ถ้างั้นก็ช่วยไม่ได้」

 

    ด้วยคำพูดนั้น สีหน้าของคันนาซูกิก็เย็นชาลงและไร้ความรู้สึก อุ ม-มาแล้ว!

 

「ยูคิ การตื่นขึ้นของสัญชาตญาณ!」

「บรู๋วววววว!」

「การตื่นขึ้นของสัญชาตญาณงั้นรึ มีสกิลที่ดีอยู่นะ แต่ว่า นั่นมันก็มีจุดอ่อนเหมือนกัน」

 

    คันนาซูกิที่เห็นยูคิหอนก็พูดชื่นชม แต่ด้านแม่มดเคลื่อนไหวอย่างเงียบๆ แสงสีดำแผ่ออกมาจากฝ่ามือของเล็กๆของแม่มดเข้าปกคลุมยูคิ

 

「การตื่นขึ้นของสัญชาตญาณแพ้ทางต่อการโจมตีทางจิต ประมาทไปหน่อยนะ…..มุ!」

 

    พอได้เห็นยูคิพุ่งเข้ามาหาโดยที่ไม่เป็นอะไร สีหน้าเขาก็เคร่งเครียดขึ้นทันที

    ยูคินั้น ด้วยผลจากสกิลผู้กล้าตัวน้อยจะทำให้ไม่ได้รับผลเสียจากการใช้สกิลการตื่นขึ้นของสัญชาตญาณ แล้วยิ่งมีการควบคุมโชคของเร็นกะเข้ามา สถานะผิดปกติก็จะไม่ติดบ่อยนัก

    ยูคิที่ความสามารถด้านกายภาพเพิ่มขึ้นโจมตีใส่แคทซิท ขณะที่กรงเล็บกำลังจะจับตัวภูติแมวได้นั้น ลิซาร์ดแมนก็เข้ามาขวางอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวนั่น สกิลปกป้องงั้นรึ

    มนุษย์สัตว์กิ่งก่าใช้เทคนิคการต่อสู้อันช่ำช่องเพื่อขัดแขนของยูคิและถีบเข้าใส่จากด้านหน้า ยูคิลดทอนแรงโจมตีด้วยการกระโดดถอยไปข้างหลัง แต่นั่นก็ทำให้ระยะห่างระหว่างเธอกับศัตรูมากขึ้น

 

    กระสุนเวทของแม่มดลอยมา ณ จุดนั้น ยูคิกลายเป็นฝ่ายตั้งรับในทันที แล้วก็มีเงาเข้ามาใกล้ทางข้างหลัง—-แคทซิท ยูคิเองก็รู้สึกตัวแต่ไม่มีเวลาจะรับมือ แคทซิทโจมตีเข้าใส่ด้านข้างของยูคิ ขณะที่แคทซิทจะไล่ตามซ้ำอีกครั้ง กระสุนเวทของเร็นกะได้เข้ามาป้องกันเอาไว้

 

    ก่อนหน้าที่จะถอนหายใจโล่งอกได้ ลิซาร์ดแมนก็หมุนตัวเพื่อเตะใส่ยูคิ ในตอนนั้นเอง เอลิซ่ารีบเข้ามาด้วยสกิลของเธอ ใช้สกิลปกป้องทำการป้องกันการโจมตีของลิซาร์ดแมน

    ในเวลาเดียวกันนั้นเอง เร็นกะที่เกิดช่องว่างจากการที่ช่วยยูคิ แม่มดใช้กระสุนเวทโจมตีเข้าใส่เร็นกะ หลบ หลบ หลบ เร็นกะทำการหลบกระสุนเวทอย่างต่อเนื่องไปรอบๆด้วยความพริ้วไหว แต่นั่นก็ทำให้เธอไม่มีโอกาศที่จะสนับสนุนพรรคพวกได้

 

    ด้วยการรุกและรับที่สลับผลัดเปลี่ยนกันด้วยความรวดเร็ว ผมที่ยุ่งอยู่กับการพยายามทำความเข้าใจสภานการณ์จึงไม่มีเวลาที่จะออกคำสั่ง ในตอนที่กำลังจะเปิดปากพูด คำสั่งมันก็ช้าไปแล้ว 2 – 3 ก้าว มันไม่ได้อยู่ในระดับที่คำพูดของมนุษย์จะเข้าไปแทรกแซงได้อีกแล้ว นี่มัน คือลิงค์สินะ…..

 

    ต่อให้ผมกัดฟัน ความพยายามของทุกคนก็สูญเปล่า สถานการณ์ก็ย่ำแย่ลงทุกขณะ

    เอลิซ่ากับยูคิมีบาดแผลตามร่างกายเพิ่มมากขึ้น ส่วนเร็นกะก็ไม่สามารถจะหลบต่อไปได้อีก

    ในตอนนั้นเอง แคทซิทผละตัวออกจากพวกยูคิ มีเป้าหมายไปที่เร็นกะ ผมอยู่ห่างออกมาจึงสามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวนั้นได้ แต่ตัวเธอที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเคลื่อนไหวของกระสุนเวทแล้วไม่สามารถรู้สึกตัวได้

    ก่อนที่ผมจะได้พูด「อันตราย」ออกไป แคทซิทก็เข้าไปใกล้เร็นกะแล้ว

    ในโลกที่ดูช้าลง ผมพยายามดิ้นรนเพื่อจะถ่ายทอดคำพูดไปถึงเธอให้ได้เร็วที่สุด

    แต่นั่นก็สายไป สิ่งที่ทำได้มีแค่พูดไปคำเดียว ช่างน่าคับข้องใจจริงๆ

 

「—-อันตราย!」

 

    ในตอนที่พอจะเค้นเสียงออกมาได้

    แคทซิทก็ได้กระโจนเข้าหาเร็นกะไปแล้ว

    กรงเล็บที่ราวกับมีดหมายเล่มมัดรวมกันไว้ สามารถตัดผ่าแผ่นหลังอันบอบบางของเร็นกะได้อย่างง่ายดาย

    ชั่วขณะที่ภาพนั้นปรากฏขึ้นในหัวราวกับเป็นการทำนายอนาคต สมองมันก็ร้อนขึ้นมา

 

    -ชิ้ง- แสงวาบขึ้นมาภายในจิตใจ—-แล้วรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างเชื่อมต่อกับเร็นกะ

 

「!!!」

 

    เร็นกะที่น่ามองไม่เห็นแคทซิททำการหลบ ไม่เพียงเท่านั้นเธอยังยิงกระสุนแสงใส่ทั้งแคทซิทและกระสุนเวทของแม่มดได้ ราวกับว่าขอบเขตการมองเห็นของเธอขยายกว้างขึ้น

    เร็นกะหันควับมาทางผม ตัวผมมองเห็นตัวเองผ่านเร็นกะ ส่วนเร็นกะก็มองเห็นตัวเธอเองผ่านผม

 

    —-นี่มัน จำได้แล้ว ความรู้สึกที่หัวใจเชื่อมถึงกัน

 

    ตอนที่สู้กับชายเป่าขลุ่ยแห่งฮาเมลิน ตอนที่เอลิซ่าถูกจัดการ ที่อารมณ์ได้ถูกถ่ายทอดให้แก่กันกับเร็นกะ ความรู้สึกนั้น  

    รู้สึกได้ว่ารุนแรงขึ้นยิ่งกว่านั้น

    นี่มัน คือลิงค์งั้นเหรอ?

    ด้านเร็นกะ มองมาที่ผมแล้วยิ้มให้อย่างเริงร่า สมแล้วที่เป็นมาสเตอร์ของชั้น ความรู้สึกนั่น ถูกส่งมาถึงภายในอกของผม

 

「…..เมื่อกี้นี่มัน หรือว่า บ้าน่า」

 

    คันนาซูกิพูดพึมพำด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ราวกับว่าเดาอะไรบางอย่างได้

    และเพื่อเป็นการทดสอบ การ์ดทั้ง 3 ใบของเขาจึงเคลื่อนไหวพร้อมกัน

    ขณะที่เอลิซ่ากับยูคิต่างได้แต่ตั้งรับต่อการโจมตีผสานของทั้ง 3 ที่ต่อเนื่องและรุนแรงมากขึ้น มีเพียงเร็นกะเท่านั้นที่สามารถหลบหลีกการโจมตีด้วยตัวของเธอเอง แถมยังมีเวลาพอที่จะสนับสนุนพรรคพวกของเธอ ในหมู่การ์ดของผม มีเพียงเร็นกะที่การเคลื่อนไหวได้โดดเด่น

    นี่ก็คือพลังของลิงค์งั้นรึ

    เร็นกะตะโกน

 

「เอลิซ่า ยูคิ เปิดใจของตัวเองให้มาสเตอร์ซะ ในตอนนี้หมอนั่นยังไม่มีความสามารถพอที่จะเชื่อมต่อเส้นสายด้วยตัวเองได้!」

「—-!」

 

    เริ่มแรก เป็นเอลิซ่าที่เชื่อมต่อเส้นสายกับผม เส้นสายกับเธอที่หัวใจไร้ซึ่งความแตกต่าง ทันทีที่ยอมรับมันก็เชื่อมต่อกันทันที แล้วเส้นสายกับยูคิก็เชื่อมต่อตามมา

    พวกเธอที่มีเส้นสายเชื่อมต่อกันโดยมีผมเป็นศูนย์กลาง จู่ๆก็สามารถรับมือกับการ์ดของคันนาซูกิได้

    ยูคิที่กำลังถูกลิซาร์ดแมนโจมตีได้เอลิซ่าเข้ามาป้องกัน แคทซิทที่กำลังโจมตีทีเผลอใส่เอลิซ่าได้เร็นกะยิงคุมกัน กระสุนเวทของแม่มดที่เร็นกะยิงพลาด ถูกหลบได้แม้ไม่ต้องมองโดยยูคิ

 

「อุ คุ…..!」

 

    ทว่า ราคาที่ต้องจ่ายคือภาระในสมองของผม หัวมันรู้สึกร้อน สมองเหนื่อยล้าราวกับว่าได้โต้รุ่งทำการเตรียมสอบมาทั้งคืน

    -ตุบตุบ-ค่อยๆสะสมมากขึ้น ทั้งการใช้งานและข้อมูลที่เพิ่มมากขึ้น สมองยังไม่คุ้นชินกับมัน

    อีกทั้ง ถึงจะสามารถรับมืออยู่ได้ มันก็เป็นเพียงแค่สามารถตั้งรับได้เพียงอย่างเดียว ไม่มีพลังที่จะสามารถก้าวข้ามความด้อยกว่าไปได้

    ลิงค์ของผมมันแค่เพิ่งยืนอยู่ตรงจุดเริ่มต้น ที่ทำได้ตอนนี้ก็แค่แบ่งปันข้อมูลกับเหล่าการ์ด ไม่สามารถออกคำสั่งอะไรให้ได้

    ในอีกด้านหนึ่ง คันนาซูกิเองก็ดูจะยังไม่เคยมีประสบการณ์ในการต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ใช้ลิงค์ ดูจะไม่รู้ว่าต้องโจมตียังไง

    ทว่าพอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ จำนวนของการโจมตีที่เข้าเป้าก็ค่อยๆเพิ่มขึ้น ทางคันนาซูกิเองเริ่มจะคุ้นชินกับมัน

 

「…..ฟู่ ตอนแรกก็ตกใจอยู่หรอก แต่ความแตกต่างด้านประสบการ์ณมันมากเกินไปล่ะนะ เอาเถอะ ทางนี้เองก็ใช้เวลาฝึกฝนมามาก คงทนไม่ได้หรอกถ้าถูกรุกไล่เอาง่ายๆกับคนที่เพิ่งเรียนรู้」

「อุ คุ…..」

「ดูทรมานนะ ตอนครั้งแรกของผมเองก็ลำบากเหมือนกัน เป็นไข้ไปตั้ง 2 วันแหน่ะ นี่เพิ่งจะเริ่มทำได้ ถ้าฝืนมากเกินไปจะยิ่งเจ็บเอาทีหลังได้นะ ทำไมไม่ปล่อยวางมันไปซะละ? 」

「อุ กะ คะ อะ…..」

 

    เพียงแค่บทสนทนาเล็กๆน้อยๆแบบนี้ก็เป็นภาระหนักอึ้งแล้ว ราวกับว่าทุกๆคำที่เขาพูดมันดังก้องและสั่นสะเทือนสมองอยู่…..

    พอได้เห็นผมเป็นแบบนั้น คันนาซูกิก็ยิ้มแห้งๆ

 

「ดูจะอันตรายจริงๆแล้ว การทำให้มันจบตรงนี้ก็เป็นหน้าที่ของรุ่นพี่ล่ะนะ」

 

    พอพูดจบ คันนาซูกิก็หลับตาลง

    อะไรกัน? ทำไม ถึงปิดตาล่ะ ถ้าทำแบบนั้นจะไม่สามารถเชื่อมต่อทัศนวิสัยกับการ์ดได้นี่หน่า

    ความสงสัยของผมถูกปัดทิ้งไปในอึดใจเดียว เพราะว่าแรงกดดันจากเหล่าการ์ดของเขาจู่ๆก็เพิ่มขึ้น

 

「!」

 

    เอลิซ่าถูกลิซาร์ดแมนโจมตีต่อเนื่องจนกระเด็น

 

「คั่ก!」

 

    ทั่วร่างของยูคิถูกเฉือดเฉือนโดยแคทซิทในทันที

 

「นะ…..」

 

    ดวงตาเปิดกว้างด้วยความตกใจ

    นี่มัน…..เกิดขึ้น ในชั่วพริบตา

    ราวกับว่าคันนาซูกิอยู่เบื้องหลังการเคลื่อนไหวที่เพิ่มขึ้นของการ์ด ลิงค์มัน ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วยสินะ

    ตกตะลึงและจ้องมองไปที่เหล่าพรรคพวก เอลิซ่าล้มลงไปกับพื้น แขนขาหัก ขนสีเขียวของยูคิถูกย้อมเป็นสีแดง ร่างกายกำลังสั่น

    ถึงแม้พวกเธอจะยังมีใจสู้ที่สามารถรู้สึกได้จากเส้นสาย แต่ไม่ว่าจะมองยังไงร่างกายก็ไม่อยู่ในสภาพจะต่อสู้ได้อีกแล้ว

 

「น- เอลิซ่า ยูคิ!」

 

    เร็นกะแสดงอาการตกใจถึงบาดแผลของพรรคพวก

    ช่องว่างเต็มไปหมดแล้วยัยบ้า ตอนนี้จดจ่อกับศัตรูข้างหน้าก่อน ความเยือกเย็นเป็นจุดเด่นที่สุดของเธอไม่ไช่เรอะ!

    ก่อนหน้าที่ผมจะได้เตือนเธอผ่านทางลิงค์ ความรู้สึกของเธอได้ถ่ายทอดเข้ามาหาโดยตรง

    ……….งั้นเหรอ ค่อยๆหลับตาลง เพราะว่าลิงค์อยู่กับพรรคพวก เลยทำให้รับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดของพรรคพวกไปด้วย เป็นผลทำให้เธอที่มีความคิดเป็นห่วงต่อพรรคพวกมากที่สุดยิ่งอารมณ์ปั่นป่วนมากขึ้น

    ลิงค์ ช่วยดึงพละกำลังของพรรคพวกออกมา แล้วก็ยังเผยจุดอ่อนที่คาดไม่ถึงของเธอออกมาอีกด้วย

    ทว่านั่น เป็นช่องว่างอันร้ายแรง…..

 

「!…..คั่ก!」

「เร็นกะะะะะ!」

 

    หอกแสงพุ่งทะลุผ่านเร็นกะ เธอไถลมากับพื้น ขณะที่เธอกำลังล้มผมก็คว้าตัวเธอเอาไว้ได้

    พอได้เห็นแผลก็แทบจะเบือนหน้าหนี

    หอกสายฟ้าพุ่งทะลุตัวเธอเต็มๆ หนึ่งในสามของส่วนท้องหายไป เป็นเรื่องตลกร้ายที่กระแสไฟฟ้าที่ช็อตร่างจนแผลไหม้เป็นตัวช่วยหยุดเลือด

    เอาโพชั่นระดับกลางออกมาแล้วโปรยใส่ทันที แต่มันก็ห่างจากการฟื้นฟูอย่างสมบูรณ์ไปไกล เป็นแค่ระดับยื้อชีวิตเอาไว้เท่านั้น

    ความเจ็บปวดของเร็นกะถูกถ่ายทอดไปยังเหล่าพรรคพวกผ่านลิงค์

 

「■■■■■■■■—-!」

 

    ยูคิปล่อยเสียงคำรามทำให้อากาศสั่นสะเทือนและพุ่งเข้าใส่ศัตรู ความรู้สึกโกรธมหาศาลที่ร้อนราวกับถูกเผา ความมีเหตุผลมลายหายจนหมดสิ้น เพราะแบบนั้นร่างกายจึงถูกปลดปล่อยจากพันธนาการทุกอย่าง ร่างกายดูใหญ่ขึ้นราว 2 หรือ 3 เท่าได้ อาละวาดราวกับนักรบคลั่ง

    เอลิซ่าลุกขึ้นมาพร้อมไอน้ำที่พวยพุ่งออกมาจากทั่วร่าง สภาพของเธอถูกถ่ายทอดผ่านมาทางลิงค์ กูล่าผู้คิดถึงพรรคพวกตัวนี้ กำลังกลืนกินร่างกายตัวเองเพื่อฟื้นฟูความเสียหายและเสริมแกร่งร่างกาย ทว่ามันเป็นสภาพที่ไม่สามารถอยู่ได้นานนัก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป ตัวเธอจะถูกกลืนกินด้วยตัวเธอเองจนหมด ทว่าแม้จะอยู่ในสภาพนั้น เธอก็ยังยืนหยัดประชัญหน้าศัตรู

    กระหน่ำโจมตี การดิ้นรนของเหล่าการ์ดที่ราวกับว่ากำลังเผาไหม้ชีวิตของตัวเองอยู่ เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่มาถึงนี่ที่สามารถกดดันคันนาซูกิได้

    ทว่านั่นก็อยู่ได้ไม่นานนัก ราวกับประกายของแสงสะท้อนแค่เพียงชั่วครู่ คันนาซูกิเองก็รับรู้ได้จึงไม่ฝืนตัวแล้วทำการตั้งรับอย่างดีที่สุด…..

 

「……….」

 

    มาได้แค่นี้สินะ -กึด-กัดฟัน

    พ่ายแพ้หมดรูป

    สู้ต่อไปไม่ไหวแล้ว…..

    ในไม่ช้า เหล่าการ์ดของผมก็จะจบลงด้วยการทำลายตัวเอง

    แต่ไหนแต่ไร ความสามารถมันต่างกันเกินไป

    พอมาคิดดูแล้ว หมอนั่นก็ทำตัวสบายมาตั้งแต่แรก

    ในตอนแรกก็รู้สึกโกรธอยู่ แต่ในตอนนี้ได้แต่ขอบคุณ

    การแข่งขันที่น่าจะเป็นการชนะอย่างท่วมท้นได้กลายมาเป็นการต่อสู้ แถมยังได้เทคนิคใหม่อย่างลิงค์มา

    เหล่าการ์ดเอง ถ้าเป็นตอนนี้ก็สามารถเลี่ยงการลอสได้

    ทั้งหมดนี้มาจากความเห็นใจของคันนาซูกิ

    ด้วยท่าทางเย็นชาของเขาทำให้เข้าใจผิด แต่พอใจเย็นลงแล้ว หมอนี่ก็เป็นคนดีเลยไม่ใช่รึไง…..

    อ่อนข้อให้ขนาดนี้มันก็ช่วยไม่ได้

    ยกชัยชนะและการ์ดแวมไพร์ให้หมอนั่นไปละกัน

 

    เท่านี้ การแข่งมอนโคโลครั้งแรกของผมก็จบลง…..

 

 

 

 

【Tips】ลิงค์(link)

    เส้นสายที่ไม่สามารถมองเห็นได้ระหว่างการ์ดและมาสเตอร์ ความเสียหายสู่มาสเตอร์จะถ่ายทอดไปตามเส้นสายนี้ ลิงค์คือเทคนิคที่ใช้เส้นสายนี้ในการแบ่งปันความรู้สึกและอารมณ์

    ไม่เพียงแค่จะทำสามารถออกคำสั่งไปยังเหล่าการ์ดได้ในทันที แต่ยังเพิ่มความสามารถในการร่วมมือกันของการ์ดด้วย

    แต่นั้นเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นของลิงค์เท่านั้น

    ลิงค์ยังไม่ความเป็นไปได้อยู่อีกมาก กล่าวได้ว่านักผจญภัยหากใช้ลิงค์ไม่ได้ หรือใช้ได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ ก็เหมือนแค่คนมีการ์ดเท่านั้น

 

【คำลงท้าย】

Q : ทำไมลิงค์จึงไม่เป็นที่รู้กันในสาธารณะ

A : ทฤษฏีเดียวกับว่าทำไมการมีอยู่ของเน็นถึงไม่เป็นที่รู้กันในหอคอยกลางหาว

 

    ตัวเอกนั้นไม่รู้ถึงการมีอยู่ของลิงค์ แต่รู้ว่า「มืออาชีพสามารถควบคุมการ์ดได้ราวกับแขนขาตัวเอง」「ถึงแม้จะใช้การ์ดใบเดียวกัน มืออาชีพมีความแข็งแกร่งกว่ามาก」

    ถ้างั้นแล้วทำไมถึงไม่รู้จักคำว่าลิงค์

    เหตุผลหลักมีอยู่ 3 ข้อ ข้อหนึ่ง เพราะว่าโดยปกติแล้วลิงค์จะถูกปิดซ่อนไว้  ลิงค์จะทำให้สามารถควบคุมการ์ดได้ในระยะไกล สามารถใช้โจมตีนักผจญภัยอื่นโดนแกล้งทำเป็นเหมือนมอนสเตอร์โจมตีได้ จึงถูกปิดซ่อนจากสาธารณะ ทาง TV นี้เอง ข้อมูลเกี่ยวกับลิงค์จะถูกตัดออกตอนนำไปออกอากาศ ถ้าหากว่านำไปโพสใน SNS จะถูกเห็นว่าเป็นคำไม่เหมาะสมและไม่สามารถโพสได้ เหตุผลว่าทำไมชิเงโน่ซังถึงพูดแบบนั้นออกมา ก็เพราะว่างานหลักของเขาไม่ใช่ผู้บรรยาย ซึ่งชิเงโน่ซังก็จะถูกทางกิลล์เรียกไปตักเตือนภายหลังด้วย

    เหตุผลข้อที่สอง เพราะจำนวนนักผจญภัยที่สามารถใช้งานลิงค์ได้มีอยู่น้อยมาก ถึงแม้จะไม่สามารถใช้คำว่าลิงค์ลงบน SNS ได้ตรงๆ แต่ก็สามารถเขียนสิ่งที่เกี่ยวกับเทคนิคนี้ได้ ประมาณว่าไม่สามารถปิดปากทุกคนได้มิด แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่เป็นที่รู้กันโดยทั่วเพราะมีผู้ที่ใช้งานได้น้อยมาก กับเหล่านักผจญภัย 1 – 2 ดาวที่พอใจกับแค่การได้มีการ์ดแล้ว ต่อให้รับรู้ถึงการมีอยู่ของลิงค์「มันอะไรกันนั่น ใช้งานยังไง ชั้นไม่เห็นจะใช้ได้เลย โม้ใช่ไหมเนี่ย?」ก็ลงท้ายที่คิดแบบนี้ คนจำนวนไม่น้อยที่ไปเป็นกราดิเอเตอร์โดยไม่รู้ถึงการมีอยู่ของลิงค์ ก็จะถูกซัดจนน่วมในมอนโคโล ผู้คนเรียกมันว่า「พิธีชำระล้าง」(ที่เหลือขอละไว้)

 

    เหตุผลข้อที่สาม ข้อที่ใหญ่ที่สุด….. เอาตามตรงเลยคือต่อให้ไม่รู้ถึงการมีอยู่ของลิงค์ คุณก็สามารถสนุกกับมอนโคโลได้ เหมือนกับการดูมืออาชีพในกีฬาจริงๆ คุณก็สามารถสนุกกับบรรยากาศได้แม้จะไม่รู้ถึงทักษะเฉพาะขั้นสูงของผู้เล่น นี่คือเหตุผลว่าทำไมตัวเอกและผู้ชมไม่รู้ถึงการมีอยู่ของลิงค์ คิดว่ามันคือความแตกต่างในด้านประสบการณ์ที่ทำให้มืออาชีพสามารถใช้งานการ์ดได้ราวกับเป็นมือและเท้าของตัวเอง

 

    …..ก็เขียนถึงเบื้องหลังมันเอาประมาณนี้ อาจจะมีข้อขัดแย้งนิดหน่อย และในเนื้อเรื่องหลักก็มีคำอธิบายไม่เพียงพอ ดังนั้นในภายหลังจะมีเขียนใหม่อีกครั้ง

    ดังนั้นในตอนนี้ ให้พอใจแค่ว่ามันเหมือนกับ「เน็นไม่เป็นที่รู้จักในหอคอยกลางหาว」ไปก่อน