“ประธานเซิ่ง”

“รายงานการขายของเดือนนี้ให้ฉันฟัง”

“อยู่ตรงนี้ ท่านดูผ่านตาสักหน่อย ปริมาณการขายของไตรมาสนี้เพิ่มขึ้นสิบเปอร์เซ็นต์จากไตรมาสเดือนที่แล้ว…”

สามีของฉัน กำลังพูดคุยเรื่องงานกับชายชู้ของฉัน และฉันภรรยาเขาคนนี้ กำลังทำเรื่องอย่างนั้นในบริษัทของเขาต่อหน้าเขา

น่าละอายจริงๆ ต่อให้เซิ่งซื่อหาวไม่ขยับ แต่ฉันก็รู้สึกได้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการทำเช่นนี้ต่อหน้าจังเฉิง คาดไม่ถึงว่าฉันจะรู้สึกสั่นเทาจนฮึกเหิม

หลังจากที่เซิ่งซื่อหาวซักถามขั้นตอนเรื่องงานกับจังเฉิงหลายครั้ง จึงปล่อยคนออกไป

อย่าคิดว่าฉันก้มหน้า ล้วนได้ยินจังเฉิงรายงานการทำงานให้เซิ่งซื่อหาวด้วยความตื่นเต้น นี้ก็เดาได้ไม่ยาก คาดไม่ถึงว่าจังเฉิงจะมีความทะเยอทะยานอันแรงกล้า สามารถทำให้หัวน่าชื่นชม คือเป้าหมายที่เขาดิ้นรนมาตลอด

เพียงแต่เขาก็ฉลาด มองเห็นผู้หญิงฟุบหน้าอยู่บนตัวเซิ่งซื่อหาว ถือว่าเป็นผู้ชายที่รู้ว่าควรทำยังไง ก็เหมือนกับมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น สามารถรายงานการทำงานได้โดยไม่เปลี่ยนสีหน้า ก็สามารถมองเห็นได้ว่าผู้ชายคนนี้แผนสูง

รอจนคนไปแล้ว ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมา ไม่รู้ว่าไม่สบายใจหรือละอายใจกันแน่

“คิดไม่ถึงว่าแบบนี้เธอก็สามารถมีความรู้สึกได้”เซิ่งซื่อหาวมองฉันเหมือนจะยิ้มเยาะ

ฉันขยับร่างกายเล็กน้อย สู้กลับโดยไม่แสดงความอ่อนแอ“ประธานเซิ่งก็มีอารมณ์สนใจ?”

“ดังนั้นพวกเราเข้ากันได้ดีมาก”

พูดพลาง เซิ่งซื่อหาวก็ยิ่งทำท่านี้ขึ้นมาอีก

ครั้งนี้ พวกเราเล่นกันอยู่ในห้องทำงานจนถึงตอนเที่ยง เวลานี้พนักงานด้านนอกเลิกงานแล้ว ท้องของฉันก็ร้องจ๊อกๆ แต่ขาทั้งข้างก็ปวดกล้ามเนื้อรุนแรงจนไม่อยากขยับ เซิ่งซื่อหาวอุ้มฉันออกมาจากห้องทำงาน

ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะว่าสงสารที่ฉันถูกตบหน้าหรือเปล่า ฉันรู้สึกว่าวันนี้เขาตามใจฉันเป็นพิเศษ ถ้าไม่ใช่ฉันมีสติปัญญา ง่ายมากที่จะตกหลุมพรางความอ่อนโยนของผู้ชายคนนี้

ฉันเข้าใจชัดเจนมาโดยตลอด พวกเราสองคนก็เหมือนกับเส้นสองเส้น ที่ขนาดกัน แต่หลังจากนี้ ก็ยิ่งสามารถไกลขึ้นเรื่อยๆ

เวลาที่ทานข้าว เพื่อจะหลีกเลี่ยงเจอจังเฉิงกับหลินหลิง ฉันขอให้ไปที่ไกลจากบริษัท เวลาที่ผ่านร้านยา เซิ่งซื่อหาวจอดรถ พูดกับฉัน“รอฉันสักครู่”

ไม่นาน เขาก็กลับมาพร้อมน้ำในมือหนึ่งขวด กับกล่องเล็กหนึ่งกล่องส่งมาให้ฉัน

“ทานยา”

ฉันมองยาคุมฉุกเฉินที่อยู่ในมือ ฉันยังไม่เคยทานยาพวกนี้ ถึงแม้ว่าประธานเซิ่งซื่อหาวเตือนฉันแล้ว แต่ฉันคิดว่าความผิดปกติของรังไข่ตั้งแต่กำเนิด เตรียมท้องมาแล้วสามปี แต่ตั้งท้องแค่ครั้งเดียว และฉันไม่คิดว่าฉันกับเซิ่งซื่อหาวจะสามารถตั้งท้องได้

เพียงแต่ฉันก็รู้ เซิ่งซื่อหาวอาจจะแคร์จริงๆ เพื่อให้เขาสบายใจ ก็ทานยาต่อหน้าเขา

“ทำไม?คุณกลัวว่าฉันจะตั้งท้องหลังจากนั้นก็จะสร้างปัญหากับคุณ?”ฉันยิ้มและมองไปที่เขา

ความจริง เวลาที่ถามคำถามนี้ ในใจฉันก็รู้สึกไม่สบายเล็กน้อย พูดไม่ออก คือรู้สึกเจ็บปวด แม้ว่าฉันไม่ต้องการอะไร แต่ฉันเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยิ่งเป็นเซิ่งซื่อหาวที่มีฐานะสูงกว่ายิ่งไม่เหมาะสม

“ลูกนอกสมรส ไม่มีความรับผิดชอบต่อลูก”เขาหันกลับมามองฉัน สีหน้าจริงจัง

ฉันนึกถึงจังเฉิงขึ้นมา นึกถึงลูกในท้องของหลินหลิง ฝืนยิ้มและพูด“ถ้าหากว่าจังเฉิงสามารถทำได้เหมือนคุณพูด บางทีพวกเราคงไม่ต้องมาถึงสถานภาพนี้”

ฉันกำลังคิด ถ้าหากจังเฉิงไม่ให้หลินหลิงตั้งท้อง หรือเขาไม่ได้กู้เงินซื้อบ้านให้หลินหลิง ฉันยังยอมรอให้เขากลับมา ถึงอย่างไรก็เป็นความรักเจ็ดปีแล้ว

แต่ไม่มีคำว่าถ้าหาก ฉันก็ควรจะขอบคุณ ดีใจที่ไม่ได้ใช้ชีวิตของตัวเลวทรามต่ำช้าขนาดนั้น

“แต่ถ้าหากไม่เป็นแบบนี้ เธอก็ไม่ได้พบกับฉัน?”พูดพลาง เขาก็โอบเอวฉัน จูบลงที่หน้าผากของฉัน

การกระทำแบบนี้ของเขา ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงและรัวขึ้น เดิมทีถ้าผู้ชายเป็นฝ่ายดึงดูดขึ้นมาก็ทำให้ผู้หญิงหัวใจสั่นไหวได้เหมือนกัน