ตอนแรกฉันยังกังวล แต่หลังจากนั้นก็หลงใหลไปกับทักษะการจูบของเขา ครั้งนี้แตกต่างจากครั้งที่แล้ว ครั้งแรกเป็นเพราะว่าถูกวางยาให้บุ่มบ่าม ครั้งแรกเวลาก็รีบร้อนฉุกละหุก

แต่ครั้งนี้ เซิ่งซื่อหาวมีความอดทนเยอะมาก แทบจะใช้ทุกวิธีกับฉัน อย่างน้อยฉันก็รู้สึกสบาย สบายกว่าตอนที่ทำกับจังเฉิงเยอะมาก เป็นรสชาติที่หอมหวานจริงๆ เป็นเซ็กซ์ที่มีความสุข

ครั้งนี้ทำจนถึงเที่ยงคืน ฉันไม่ได้ค้างคืน อาจจะเพราะว่าเซิ่งซื่อหาวรู้ความกังวลของฉันก่อนแล้ว ไม่ได้เหนี่ยวรั้งไว้ ยังให้ผู้ช่วยซื้อเสื้อผ้ามาให้ฉันเปลี่ยน

และเมื่อฉันเพิ่งกลับมาถึงบ้าน เดิมทีห้องรับแขกมืดสลัว ฉับพลันนั้นก็สว่างขึ้นมา ฉันตกใจมาก

ฉันมองเห็นแม่สามีนั่งอยู่ที่บนโซฟาจ้องมองฉันอย่างเย็นอึมครึม“ทำไมเธอเพิ่งจะกลับมาตอนนี้?”

ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเธอ มองไปรอบๆ เบี่ยงเบนคำพูด“จังเฉิงล่ะ?”

“เธอเพิ่งจะเข้ามา เขาเพิ่งจะออกไป ไม่รู้ว่าวัยรุ่นแบบพวกเธอจะยุ่งอะไรกันทั้งคืน ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมหลายปีที่ผ่านมานี้ หลานของฉันไม่ออกมาสักที”น้ำเสียงตำหนิของแม่สามียังมีความไม่พอใจ

หลังจากที่มองฉัน ก็พูดต่อ“ครั้งนี้ฉันกับพ่อของเธอจะไม่กลับแล้ว จะจับตามองดูให้พวกเธอมีหลานให้ฉัน รอให้หลานคลอด ฉันก็จะช่วยพวกเธอดูแล…”

ฉันคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแบบนี้ พ่อแม่สามีไม่ใช่ไม่เคยพักอยู่ที่นี่ แต่เยอะสุดก็แค่หนึ่งเดือนเพราะว่าสภาพแวดล้อมไม่เหมาะสมก็กลับหมู่บ้านไป ครั้งนี้ คิดไม่ถึงว่าเพื่อจะอุ้มหลาน คิดจะพักอยู่ที่นี่ ฉันก็ปวดหัวทันที

ตอนนี้ความสัมพันธ์ของฉันกับจังเฉิง แค่แตะต้องฉันยังไม่อยากให้เขาแตะต้อง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องการมีลูก

“งั้นท่านก็อยู่จนแก่ที่นี่เถอะ!”ฉันพูดพลางชำเลืองมองเธอ เดินตรงเข้าไปในห้องนอน

อยู่ในห้อง ฉันยังได้ยินแม่สามีพูดบ่นเสียงดังกับพ่อสามีในห้องรับแขก“คุณดู ตอนนี้เหมือนกับต้นตระกูลไม่มีผิด เมื่อก่อนยังเสแสร้งนิดหน่อย ตอนนี้แม้แต่เสแสร้งยังไม่ทำ คุณดูว่าเธอมีอะไร!ไม่มีงานทำ ไม่หาเงิน ยังมีลูกไม่ได้ มีอะไรดีบ้าง”

ฉันหยิบหูฟังยัดเข้าไปในหู ตั้งใจดูข้อความวีแชทที่เซิ่งซื่อเฉิงส่งมาให้ฉัน และฉันก็ตอบเขาไปสองสามประโยค

ความรู้สึกนี้เป็นความยั่วยุซึ่งกันและกัน เหมือนกับทำให้ฉันได้ย้อนกลับไปในช่วงวัยหนุ่มสาวเวลาที่มีความรัก เพราะว่าเนื้อหาของข้อความ สักพักหัวเราะ สักพักเขิน

เพื่อไม่ให้คนอื่นค้นพบความลับเล็กน้อยของฉัน ฉันตั้งรหัสผ่านโดยเฉพาะ รหัสผ่านตั้งตรงกับวันที่ฉันมีความสัมพันธ์กับเซิ่งซื่อหาวครั้งแรก

ฉันก้มมองดูเสื้อผ้าบนตัวของฉัน นี้เป็นเสื้อผ้ายี่ห้อดัง ชุดละหลายหมื่นหยวน อย่างน้อยที่สุดจังเฉิงก็ไม่เคยซื้อให้ฉันได้

เพียงแต่บางทีแม่สามีอาจจะความจำไม่ดี ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก็ไม่สังเกต คำอธิบายที่ฉันคิดไว้ในตอนแรกก็ไร้ประโยชน์

ฉันนอนหลับไปไม่นาน จังเฉิงก็กลับมา หลังจากที่กลับมาโทรศัพท์ก็ดังไม่หยุด ไม่ต้องดู ก็รู้ว่าหลินหลิงโทรศัพท์เข้ามา เขาใส่รองเท้าแตะ แอบไปรับสายโทรศัพท์ที่ระเบียง ก็เหมือนกับพวกลักเล็กขโมยน้อย ต่างกันไม่เยอะ

ในเวลาที่นอนหลับ พวกเราหันหลังให้กัน เพราะว่ามีความลับระหว่างกัน ฉันรู้สึกว่า เรื่องระหว่างเขากับหลินหลิง ไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนฟ้าทล่มในตอนแรกแล้ว ตอนนี้ฉันยังไม่เข้มแข็งกว่าเขา

ตอนเช้าของวันที่สอง ในที่สุดจังเฉิงก็พบเสื้อผ้าชุดใหม่ของฉัน เห็นได้ชัดว่าเขาจำป้ายด้านบนได้ เวลาที่พูดก็ใช้น้ำเสียงที่ฟังไม่ได้“ตอนนี้ฉันยังต้องผ่อนค่าบ้านหมื่นกว่าหยวน เธอจะประหยัดหน่อยได้ไหม เสื้อผ้าเธอชุดนี้ใช้เงินไปหมื่นกว่าหยวนแล้ว

“คุณยังผ่อนค่าบ้านก็โทษฉันเหรอ?ฉันเป็นคนบังคับให้คุณไปกู้เงิน?จ่ายค่าบ้านสองหลัง ยังเลี้ยงภรรยาสองคน นี่คือค่าเสียหาย”ฉันยิ้มไปที่จังเฉิง

ในเมื่อเขาเต็มใจจะเลี้ยงภรรยาสองคน ฉันยังต้องประหยัดอะไรแทนเขา?หรือว่ารอให้เขาเอาเงินไปให้คนอื่นใช้เหรอ?

จะว่าไป เสื้อผ้านี้ก็ไม่ใช่เขาซื้อให้

ใบหน้าจังเฉิงเปลี่ยนเป็นสีหน้าแดงและขาวด้วยความโกรธ ยังกังวลพ่อกับแม่อยู่ไม่กล้าพูด ก็ไม่กล้าทะเลาะกับฉันรุนแรง ทำได้เพียงอดกลั้นเอาไว้ อย่าว่าแต่ มองเห็นเขาเป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกระบายความโกรธได้

ตอนแรกที่ฉันแท้งลูก เวลาที่จังเฉิงถูกเมียน้อยลากออกไปมั่วสุมข้างนอก ในใจของฉันเหมือนถูกปลายมีดแหลมคมแทงเข้ามา ตอนนี้จังเฉิงกล้ำกลืนแค่เล็กน้อย ถ้าเปรียบเทียบกับที่ผ่านมา ก็ยังเป็นเรื่องเล็กน้อย

ฉันคิดว่าเรื่องนี้มันเป็นเหมือนฟองคลื่นลูกเล็กๆ ไม่สามารถสร้างคลื่นลูกใหญ่ได้ แต่ฉันคิดไม่ถึงว่า ฉันยังประเมินความไร้ยางอายของเขาต่ำไป

วันนี้ฉันคิดว่าจะใส่เสื้อผ้าชุดใหม่ไปนัดพบกับเซิ่งซื่อหาวจึงได้พบกับปัญหา

เพราะว่าเสื้อผ้าชุดนี้ไม่รู้ว่าถูกคนสลับเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงแม้ว่าแบบจะเหมือนกัน แต่เห็นได้ชัดว่าเนื้อผ้าแย่กว่ามาก ป้ายก็มองไม่ชัดเจน เห็นได้ชัดว่าเป็นการเลียนแบบมาอย่างดี

ฉันหยิบเสื้อผ้าชุดนี้ด้วยความโกรธ ตรงออกจากบ้านไป

เพราะว่าโทรศัพท์ไปจังเฉิงไม่รับสาย ฉันก็ตรงไปหาเขาที่หลินหลิง เป็นไปอย่างที่คิด เขาอยู่ที่นี่

และฉันมองเห็นเสื้อผ้าชุดที่หลินหลิงใส่อยู่บนร่างกาย เหมือนกับในมือของฉันมาก เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นของฉัน

สติปัญญาก็ถูกความโกรธครอบงำ เวลานี้ ฉันไม่รู้ว่าโกรธจังเฉิงที่ไร้ยางอาย หรือว่าโกรธที่เซิ่งซื่อหาวมอบเสื้อผ้าชุดนี้ให้ฉันแต่ถูกทำให้ด่างพร้อย ยังไงฉันก็ทำเรื่องที่ดุร้ายเป็นพิเศษ