หลังจากที่ดื่มซุปถ้วยเล็กแล้ว แม่ฉันก็หยิบอาหารขึ้นมาอีก โจ๊ก พร้อมกับมะระผัดไข่

มองเห็นอาหารนี้ สีหน้าของฉันก็เปลี่ยนไป“แม่ ความจริง รสชาติอาหารฉันเปลี่ยนไปนานแล้ว แม่เปลี่ยนเป็นอาหารรสชาติอื่นแทนได้ไหม?”

แม่ฉันได้ยินคำพูดของฉัน ถลึงตาใส่ฉัน“เมื่อก่อนอาหารนี้เธอชอบทานที่สุด เด็กดี รีบทานเข้า!”

พูดจบ ก็กวาดสายตามองผลไม้ที่อยู่บนโต๊ะ ลุกขึ้นยืนเก็บลิ้นจี่กับองุ่นและลำไยที่อยู่ด้านบนทั้งหมดเก็บไว้“ตอนที่เธอยังเด็กเธอไม่ชอบทานของพวกนี้ ทานลำบาก”

“แม่ ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ——”ในที่สุดฉันก็อดไม่ไหวที่จะพูดเน้นย้ำออกไป

ฉันหงุดหงิดที่สุดคือแม่มักจะพูดถึงเรื่องเมื่อก่อนที่ฉันอายุสิบปี เรื่องพวกนั้นในสมองฉันไม่มีอะไรที่น่าประทับใจ ต่อให้พวกเขาบรรยายอย่างไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยก็ตาม ฉันก็รู้สึกเหมือนฟังนิทานของคนอื่น

ฉันคิดแม้กระทั่งว่า ฉันที่พวกเขาพูดถึง กับฉันตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นคนสองคน

คำพูดของฉัน จุดไฟความโกรธของแม่ฉันโดยสิ้นเชิง เธอโยนของในมือลง มองฉันด้วยความโกรธ“เธอโตแล้วปีกกล้าขาแข็งแล้วใช่ไหม ไม่ฟังคำพูดของฉันแล้ว?หรือว่าฉันกับพ่อเธอทำร้ายเธอเหรอ?เธอคิดดูดีดี ตอนที่เธอยังเด็กรู้จักคิดแค่ไหน…”

ในใจฉันรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ในหัวใจของพวกเขา ฉันน่าจะเป็นเด็กอายุสิบปีเหมือนเมื่อก่อน พฤติกรรมการใช้ชีวิตควรจะเหมือนเดิม

พวกเขามีความดื้อรั้นมาก ดื้อรั้นจนเกือบจะผิดปกติทางจิตใจ ฉันต่อต้านเล็กน้อยหนึ่งประโยค สิ่งที่ได้กลับมาคือการดุด่าและตีไม่มีที่สิ้นสุด

แม่ฉันถูกฉันทำให้อารมณ์ไม่ดี หลังจากรอให้ฉันทานข้าวเสร็จ ก็เก็บของออกไป เวลาที่จะไปก็ไม่ลืมที่จะเก็บของที่“ฉันไม่ชอบทาน”ไปด้วย

ฉันใช้ชีวิตอยู่ในห้องผู้ป่วยผ่านไปอย่างน่าเบื่อ มีคนมาก็พูดคุย ไม่มีคนก็เปิดโทรทัศน์ดู

“เซิ่งซื่อให้เงินผู้เสียหายเท่าไหร่?”

“เล่ากันว่าสามล้าน”เริ่นเสี่ยวใช้มือขึ้นมาทำท่าทางนับนิ้ว

ได้ยินมาถึงตรงนี้ ฉันก็ยิ้ม อารมณ์ดีขึ้นมาเยอะมาก“ถ้าแบบนี้บ้านของหลินหลิงน่าจะรักษาไว้ไม่ได้แล้ว ฉันคิดว่า แบบนี้มีความสุขกว่าให้เธอเข้าคุก”

ได้ยินคำพูดแบบนี้ของฉัน เริ่นเสี่ยวก็ยิ้มขึ้นมา“ผู้หญิงคนนั้นสายตาสั้น แม้แต่เธอจะแต่งตัวสวยแค่ไหนก็ยังอิจฉา ครั้งนี้สามล้าน เพียงพอที่จะทำให้เธอกระอักเลือด จังเฉิงไม่ช่วยเธอเหรอ?ดูว่าครั้งนี้เขาจะหาวิธียังไง?”

พูดจบ เริ่นเสี่ยวก็มองฉันด้วยสีหน้ากังวล“อย่าให้จังเฉิงกู้เงินอีกเลย ถ้าหากว่าถึงเวลานั้นจะทำให้เธอยุ่งยากอีก ถึงเวลานั้นก็ถูกเขาทำลายอีก

“เธอไม่ต้องห่วง ไม่ได้มีอะไรให้ค้ำประกันมากมายแล้ว มีจำนวนจำกัด ฉันไม่อาจจะถูกเรื่องเดียวกันทำลายสองครั้ง!พูดมาถึงตรงนี้ สายตาฉันก็เป็นประกายขึ้นมา

“แบบนี้ เธอเจราจากับจังเฉิง เพียงแค่ยอมหย่า จะไม่ให้หลินหลิงติดคุกหลังคลอดลูก เพียงแค่ชดใช้ค่าเสียหายเรื่องก็จบ”ฉันอยากจะดู ระหว่างฉันกับหลินหลิง เขาจะเลือกใคร

เมื่อก่อนฉันปรารถนาที่จะให้เขาเลือกฉัน แต่ทุกครั้งก็ทำให้ฉันผิดหวัง และตอนนี้ ฉันกลับจะให้เขาสามารถเลือกหลินหลิง

บางทีเรื่องของหลินหลิงทำให้จังเฉิงยุ่งยาก วันนี้เขาไม่มีเวลามาก่อความรำคาญให้ฉันที่ห้องผู้ป่วย เพียงแค่ไม่มีเขา อารมณ์ฉันกลับดีขึ้นมาก

เพียงแต่วันที่สองตอนเช้า จังเฉิงก็ยังมาอีก

มองฉันด้วยสีหน้าซับซ้อน และถามฉัน“เริ่นเสี่ยวสามารถช่วยหลินหลิงได้จริงๆไหม?”

“เพียงแค่คุณยืนยันจะหย่ากับฉัน ฉันก็จะให้เริ่นเสี่ยวช่วยคุณ ฉันอยู่กับคุณมาเจ็ดปี ฉันก็ไม่ต้องการแบ่งทรัพย์สินของคุณ เพียงแค่จากกันโดยไม่มีอะไรยุ่งเกี่ยวกันอีกก็พอ”ฉันมองจังเฉิงและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

มองเห็นรอบดวงตาเขียวอมม่วงยังมีหนวดเคราที่คาง ก็รู้แล้วว่าสองวันนี้ที่เขาไม่ได้พักผ่อนเป็นเพราะว่าเรื่องของหลินหลิงแน่นอน

บางทีฉันอาจจะประเมินความสัมพันธ์ของพวกเขาต่ำเกินไป บางทีอาจจะเป็นรักแท้ก็ได้