ได้ยินคำพูดของฉัน จังเฉิงอดทนต่อความโกรธวางถ้วยที่อยู่ในมือลงบนโต๊ะอย่างแรง น้ำเสียงโมโห“สู่เสี่ยวหลง เด็กในท้องของเธอเป็นลูกชู้ มันไม่ควรจะมีชีวิตอยู่”

ลูกชู้ สองคำนี้แสบร้อนประสาทของฉัน

ฉันหยิบถ้วยที่จังเฉิงวางโยนไปที่เขา“แกไสหัวออกไป——”

จังเฉิงเอียงตัวหลบ แต่โจ๊กนั้นก็ยังสาดโดนตัวเขา ดูเหมือนจนตรอกสุดขีด เขาลุกขึ้นยืน หอบหายใจด้วยความโกรธ“สู่เสี่ยวหลง ต่อให้ฉันต้องตายก็จะไม่หย่า ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้เธอกับชายชู้เสพสุขกันอย่างมีความสุข”

“จังเฉิงไสหัวออกไป——”

ฉันโกรธจนหายใจไม่ออก ซี่โครงที่หักก็เจ็บมากขึ้น มือขวาของฉันถูกจังเฉิงทำร้ายวันนั้น กระดูกมีการเชื่อมต่อแล้ว แต่ยังพันด้วยผ้าพันแผลหนา ความตื่นเต้นเมื่อกี้ ทำให้มือก็เจ็บปวดขึ้นมา

จังเฉิงมองฉันด้วยความเกลียดชัง จึงออกไปด้วยความไม่พอใจ

พยาบาลไม่กล้าพูด ก้มหน้าทำความสะอาดบนพื้น สุดท้ายอดไม่ได้พูดเสียงเบากับฉัน“ผู้ชายด้านนอกไว้ใจไม่ได้ ถ้าหากสามารถให้อภัยได้ ก็ให้อภัยและใช้ชีวิตคู่ต่อไปดีกว่า”

ฉันฝืนยิ้ม ไม่ว่าผู้ชายด้านนอกจะเป็นยังไง แต่อย่างน้อยผู้ชายแบบจังเฉิงฉันจะไม่ใช้ชีวิตด้วยอีกต่อไป

และไม่ได้ระบายความโกรธที่เด็กคนนั้น

แต่หลังจากวันนี้ ไม่เพียงแต่คนตระกูลจังไม่รู้สึกผิด ยังพูดว่าลูกชู้ แสบร้อนใจของฉันจริงๆ

เวลาตอนเที่ยง เริ่นเสี่ยวเข้ามา สีหน้าเธอมีความกังวลใจ หลังจากที่มองเห็นฉัน นั่งลงด้านหน้าเตียงผู้ป่วย ถามฉัน“ร่างกายเธอเป็นยังไงบ้าง?”

“เหมือนเดิม รอให้กระดูกเข้าที่ร้อยวัน น้อยสุดต้องรักษาหนึ่งเดือนจึงสามารถเดินได้”ฉันยิ้มให้กับเริ่นเสี่ยว น้ำเสียงสงบนิ่ง

“เธอไม่ต้องรีบ ถึงอย่างไรตอนนี้ฉันก็ยังอยู่โรงพยาบาล เรื่องที่เหลือค่อยๆคิดหาวิธี”สิ่งที่จังเฉิงพูดก่อนหน้านี้ ความจริงฉันคาดเดาไว้อยู่แล้ว เพียงแต่เริ่นเสี่ยวยืนยันการคาดเดาของฉันแล้ว

ในเมื่อจังเฉิงทำกับฉันแบบนี้ งั้นสิ่งที่ฉันวางแผนไว้ ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องขอโทษเขา

“เรื่องหย่าก็เลื่อนไปก่อน ความจริงตัวฉันยังมีอีกหนึ่งเรื่อง”ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงเบากับเริ่นเสี่ยว

“ยังมีเรื่อง?เริ่นเสี่ยวหลง เธอยังมีเรื่องปิดบังฉันอีกเท่าไหร่กันแน่?”เริ่นเสี่ยวมองฉันด้วยความโกรธ สายตาตำหนิ

ฉันเผชิญหน้ากับการซักถามที่ตำหนิของเธอ ฉันก็ใจฝ่อ“ก็มีแค่เรื่องเดียว ความจริง นี่ไม่ใช่เพราะเรื่องที่จังเฉิงตีฉันจะทำให้ฉันลืมได้?”

คำอธิบายของฉันทำให้เริ่นเสี่ยวสีหน้าผ่อนคลายลง“พูดสิ!ยังมีเรื่องอะไรกันแน่?”

“ความจริงเป็นแบบนี้ ข้อมูลของลูกค้าในบริษัทฉันถูกคนทำให้ความลับรั่วไหลให้กับบริษัทที่หลอกลวง เวลาที่ตำรวจตรวจสอบ พบว่ารายได้จำนวนหนึ่งถูกส่งมาที่บัญชีของฉัน ดังนั้นพวกเขาจึงสงสัยว่าความลับรั่วไหลจากฉัน”

ฉันเพิ่งจะพูดจบ ก็เห็นเริ่นเสี่ยวมองฉันด้วยความโกรธ“สู่เสี่ยวหลง เรื่องใหญ่ขนาดนี้เธอไม่บอกฉัน?”

“เรื่องนี้เกิดขึ้นกะทันหันมาก ก็เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นสองวันก่อนที่ฉันจะเข้าโรงพยาบาล ฉันไม่ทันได้บอกเธอจริงๆ”ฉันปลอบใจเริ่นเสี่ยวอย่างเต็มที่

เริ่นเสี่ยวโกรธจนทนไม่ได้ ก็บ่นขึ้นมาอีก“เรื่องใหญ่ขนาดนี้หลินอี้ก็ไม่บอกฉัน ตรงกันข้ามกับเขาจริงๆ”

ฉันไอสองครั้ง เตือนสติเริ่นเสี่ยว“ตอนนี้ฉันนอนอยู่ในโรงพยาบาล ดังนั้นไม่มีวิธีตรวจสอบ อยากให้เธอช่วยฉันหน่อย”

ได้ยินคำพูดของฉัน เริ่นเสี่ยวเงียบไม่พูดจา หลังจากนั้นเริ่มวิเคราะห์คดีกับฉัน

ความคิดเธอเหมือนกับฉัน แทบจะตั้งผู้สงสัยเป็นหลินหลิงโดยตรง นอกจากเธอจะเกลียดฉันขนาดนั้นแล้ว ฉันก็คิดไม่ออกว่าเป็นใคร

“สามารถขโมยข้อมูลออกไป เกรงว่าจังเฉิงน่าจะมีส่วนร่วม เรื่องนี้ พวกเขาเป็นคนทำแน่นอน ยังมีเรื่องบัตรเครดิตของเธอ น่าจะเป็นจังเฉิงที่หาบัตรเครดิตนั้นออกมา”