พวกเขามาถึงโรงพยาบาลตอนบ่าย เดินทางมาอย่างลำบาก ดูเหมือนไร้เรี่ยวแรง เวลาที่มา พอดีกับที่พบกับเซิ่งซื่อหาวอยู่ที่นี่

ในมือของเขากำลังป้อนแอปเปิลที่หั่นเป็นชิ้นแล้วให้ฉัน บรรยากาศความหวานที่เงียบสงบ

พ่อฉันมองเห็นเซิ่งซื่อหาวก็สีหน้าไม่ค่อยดี กวาดสายตาไปที่เซิ่งซื่อหาวเหมือนกับไฟส่องสำรวจ น้ำเสียงดุดัน“นายเป็นใคร”

การมาถึงอย่างกะทันหันของพ่อแม่ทำให้ฉันตกใจ แอปเปิลที่ทานเข้าไปแล้วเกือบจะติดคอ

เซิ่งซื่อหาวไม่ได้สนใจที่จะอธิบายให้พ่อแม่ฉันฟัง รีบพยุงฉันขึ้นมา ตบหลังให้ฉันเพื่อให้แอปเปิลที่ติดอยู่ที่คอออกมา

หลังจากที่ไอรุนแรงไปสองสามครั้ง ฉันจึงถามพ่อแม่ฉัน“พ่อแม่ พวกคุณมาได้ยังไง?”

แม่ฉันเช็ดน้ำตา เดินเข้ามา มองมาที่ฉันอย่างผิดหวัง“เธอยังกล้าพูด ครอบครัวของพวกเราไม่เคยอับอายขนาดนี้! ผู้หญิงที่แต่งงานแล้วไปมั่วสุมกับผู้ชายคนอื่น”

เวลานี้พวกเขาไม่ได้สนใจอาการบาดเจ็บของฉัน แต่ว่าฉันทำให้พวกเขาอับอาย หัวใจของฉันหมดหวังเล็กน้อย แต่ถ้าคิดถึงนิสัยของพวกเขา นี้เป็นเรื่องปกติ

“ตระกูลจังโทรศัพท์เข้ามา พ่อของเธอโมโหจนนอนไม่หลับทั้งคืน เธอพูดสิ ว่าทำไมถึงทำเรื่องน่าอับอายแบบนี้?”แม่ของฉันโมโหจนอยากเข้ามาตีฉัน ถูกเซิ่งซื่อหาวจับข้อมือเอาไว้ พ่อฉันประคองแม่เอาไว้ ตัวสั่นด้วยความโกรธ ชี้นิ้วไปที่เซิ่งซื่อหาว ถามฉันด้วยน้ำเสียงข่มขู่“นี่คือชายชู้ของเธอ?”

ได้ยินชายชู้สองคำนี้สีหน้าของฉันก็เปลี่ยนเป็นซีดขาว ฉันไม่มีทางให้คนอื่นดูถูกเซิ่งซื่อหาวแบบนี้ไม่ได้ ต่อให้เป็นพ่อแม่ฉันก็ไม่ได้ ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดเสียงสูง“แม่ เขาเป็นหัวหน้าที่ทำงานพวกเรา หวังดีมาเยี่ยมฉันที่โรงพยาบาล”

ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันไม่สามารถปล่อยให้เซิ่งซื่อหาวแบกรับชื่อเสียงของการพัวพันกับฉันได้ในเวลานี้

“อีกเดี๋ยวพวกเราไปที่สถานีตำรวจพูดกับตำรวจให้ชัดเจน เรื่องนี้พวกเราไม่สืบสวน”แม่ของฉันถอนหายใจ มองและพูดกับฉัน

ก็เพื่อรักษาหน้า?ดังนั้นให้ฉันทำเพียงอดทนต่อไป?

“ฉันไม่มีทางจะให้อภัยเขา”ฉันส่ายหน้า นึกถึงลูกที่เสียไป น้ำตาก็ไหลออกมา

พ่อฉันชี้นิ้วมาที่ฉันด้วยความโกรธ สีหน้าโหดร้าย“ดีดี——ฉันกับแม่เธอก็แก่แล้วยังต้องถูกคนอื่นต่อว่าลับหลังเพราะว่าเรื่องของเธอ ถ้าหากรู้ก่อนหน้านี้ว่าเธอจะทำให้อับอายขนาดนี้ ตอนแรกฉันน่าจะยัดขี้เถ้าอุดปากเธอให้ตาย——”

แม่ฉันรีบมาลูบหลังให้พ่อฉันหายใจสะดวก“คุณสู่ คุณอย่าโมโห——”

พูดจบ ก็เงยหน้ามามองฉัน ด้วยความเกลียดชังเป็นอย่างยิ่ง“เธอจะให้พ่อเธอโมโหจนตายใช่ไหม?ถ้าเธอคิดจะทำแบบนี้จริงๆ ต่อไปก็อย่ามาเรียกพวกเราว่าพ่อแม่”

ได้ยินคำพูดของพวกเขา น้ำตาที่อยู่ในดวงตาฉันก็ไหลออกมา

สังคมนี้ไม่ยุติธรรมกับผู้หญิง ยุคสมัยที่ข่าวลือสามารถบังคับให้คนตายได้ พ่อแม่ฉันคิดแบบนี้จริงๆก็ไม่เลว แต่เพียงแค่ทำให้ฉันรู้สึกเสียใจ

แต่ถือว่าฉันเป็นผู้หญิง ไม่สามารถจะไม่ไตร่ตรองถึงพวกเขาได้ ก็เหมือนกับที่พวกเขาพูด ฉันไม่สามารถให้พวกเขาล้มลงไปตลอดชีวิตเพื่อบรรลุเป้าหมายของตัวเอง

คิดมาถึงตรงนี้ ฉันอดทนต่อความเจ็บปวด พยักหน้าด้วยความยากลำบาก บีบคำพูดออกมาจากปาก“ฉันไม่สืบสวน“

พ่อแม่ฉันจ้องมองให้ฉันโทรศัพท์ไปที่สถานีตำรวจ ยืนยันว่าไม่ให้จังเฉิงต้องรับผิดชอบทางกฎหมาย

ฉันอาจจะไม่เอาผิดทางกฎหมายกับจังเฉิง แต่ว่าฉันจะต้องหย่ากับเขา

หลังจากที่จังเฉิงถูกปล่อยตัวออกมา ก็มาปรากฏตัวอยู่ที่หน้าเตียงผู้ป่วยฉันเป็นครั้งแรก มองเห็นเขา นึกถึงท่าทางบ้าคลั่งของเขาวันนั้น ในใจก็สั่นเทาขึ้นมา

ร่างกายของฉันเกิดความหวาดกลัวเขาโดยอัตโนมัติ