แต่ว่าฉันรู้สึกว่าทั่วทั่งร่างกายเหมือนถูกแช่อยู่ในน้ำแข็ง หนาวเข้ากระดูก

สามารถปิดบังฉันได้โอนเงินมาเข้าบัตรของฉัน ตัวฉันเองยังไม่รู้เลย นั่นก็เพราะว่าเป็นบัตรที่ฉันไม่ค่อยใช้ แต่สามารถถูกคนจัดการได้ ถ้าจังเฉิงไม่ได้เข้ามาร่วมทำด้วย ตัวฉันเองก็คงไม่อยากจะเชื่อ

ผู้ชายคนนั้นอยู่ด้วยกันกับฉันมาเจ็ดปี ใจอำมหิตจริงเหรอ?

เมื่อคืน จังเฉิงมาหาและคำพูดของเขายังคงดังก้องอยู่ในหู เขาพูดว่า ถึงแม้ว่าเขาจะเลว ก็ไม่เลวถึงขนาดทำให้ภรรยาตัวเองตกไปอยู่ในสถานภาพนั้น แต่ตอนนี้ ฉันไม่แน่ใจว่าควรจะเชื่อเอาได้อีกไหม

เซิ่งซื่อหาวออกไปซื้อซาลาเปากับน้ำเต้าหู้กลับมา ความจริงฉันไม่มีความอยากทานอาหาร บางครั้งอยากกิน แต่เมื่อมองเห็นอาหารแล้วรู้สึกคลื่นไส้

“ฉันรู้ว่าเธอเจ็บปวด แต่ร่างกายสำคัญมาก เธอต้องรักษาร่างกายให้ดี จึงจะมีแรงต่อสู้”

เซิ่งซื่อหาวอยู่ข้างๆพูดโน้มน้าวใจฉัน ฉันพยักหน้า น้ำตาก็ไหลลงบนซาลาเปาก็ทานไปทั้งอย่างนั้น

หลังจากที่ฉันทานเสร็จ เซิ่งซื่อหาวจึงผ่อนคลายลง“ฉันส่งเธอไปพักผ่อนที่โรงแรมก่อน อีกเดี๋ยวฉันต้องประชุม มีเรื่องมากมายที่รอให้ฉันต้องไปจัดการ”

ฉันพยักหน้า ฉันรู้ เซิ่งซื่อหาวนั่งเครื่องบินกลับมาข้ามคืนแน่นอน ท่าทางไม่ได้หวีผมล้างหน้า ความใส่ใจนี้ของเขา ฉันรู้สึกซาบซึ้งใจมาก

หลังจากที่มาถึงโรงแรม เซิ่งซื่อหาวก็เหมือนกำลังสู้รบ ทำความสะอาดตัวเองอย่างรวดเร็ว หลังจากที่ออกมา นอกจากใต้ตาดำเล็กน้อย ก็ดูสดชื่นมีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที

ก่อนที่จะไปก็กำชับฉัน“เธออยู่ที่นี่พักผ่อนเยอะๆ ฉันไปประชุม”

พูดพลาง หมุนตัวกลับออกไป

หลังจากที่เขาไปแล้ว ฉันก็เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ อาบน้ำเสร็จก็ซักเสื้อผ้าที่อยู่บนตัวและตากผ้า สุดท้ายใส่ชุดคลุมอาบน้ำและนอนหลับไปบนเตียง

เวลาตอนบ่าย ฉันรับสายโทรศัพท์ของเซิ่งซื่อหาว

โทรศัพท์เข้ามาในห้อง ในสายนั้นมีเสียงของโทษของเซิ่งซื่อหาว“คณะกรรมการให้คุณมาดำเนินการขั้นตอนพักงานก่อน”

“ฉันรู้ ความจริงแบบนี้…ก็ดี”

ฉันพยักหน้า ใช้มือปิดไมโครโฟนไว้ พยายามไม่ให้เซิ่งซื่อหาวได้ยินเสียงสะอื้นของฉันไว้

“ฉันจะไปดำเนินการที่บริษัท”

ไม่ต้องให้เซิ่งซื่อหาวพูด ฉันก็สามารถคิดออกได้ นี้เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะช่วยฉัน ลูกค้าที่ถูกหลอกอารมณ์สะเทือนใจขนาดนั้น จำเป็นต้องเข้าไปปลอบขวัญ และฉัน ไม่ว่าจะถูกใส่ร้ายหรือไม่ แต่ผลสุดท้าย ข้อมูลนี้รั่วไหลจากฉัน ฉันต้องรับผิดชอบด้วยการพักงาน

“เวลาที่ฉันไปทำเรื่องพักงาน ระหว่างทาง สายตาของเพื่อนร่วมงานมองฉันด้วยความดูถูกและรังเกียจ

เวลาที่ฉันออกมาจากห้องทำงาน ไม่รู้ว่าใครเริ่มก่อน หยิบแกนแอปเปิลโยนมาที่ฉัน มันเหมือนกับเป็นการเปิดกุญแจสู่ความโกรธของทุกคน โยนสิ่งของมากมายมาที่ฉัน

มีกล่องโยเกิร์ต เปลือกผลไม้ ขวดเครื่องดื่ม…

“สู่เสี่ยวหลง ไสหัวออกไป——”

“สู่เสี่ยวหลง เธอเป็นคนต่ำช้าที่ทรยศบริษัท——”ทั้งด่าทั้งโยนขยะมาใส่บนตัวฉัน

ทั้งโกรธ กล้ำกลืน เจ็บปวด ชั่วพริบตาเดียวก็ทะลักเข้ามาในใจ ฉันอยากตะโกนพูดแก้ต่างใส่พวกเขา บอกว่าฉันไม่ใช่คนที่ทำให้ความลับรั่วไหล แต่จะมีใครเชื่อฉันล่ะ？”

ฉันอดทนต่อความอัปยศ ก้าวทีละก้าวออกจากบริษัท เวลานี้ความจนตรอกของฉันดึงดูดสายตาหลายๆคน

และฉันถือกล่องกระดาษแข็ง ยืนอยู่ทางม้าลายข้างสัญญาณไฟจราจร มองดูการจราจรด้านหน้า ค่อยๆกลายเป็นภาพเลือนรางและดับวูบลง….

ฉันตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล ข้อมือยังมีสายน้ำเกลือ พยาบาลเห็นฉันตื่นขึ้นมา มองฉันด้วยสายตาตำหนิ“ตอนนี้เธอตั้งท้องแล้ว เพื่อลูกก็ต้องดูแลร่างกายดีดี ทำไมยังขาดสารอาหาร?”

ตั้งท้องแล้ว？

สามคำนี้เหมือนกับสายฟ้าผ่า ฉันนิ่งอึ้งไปทันที

ลูกคนนี้ อาจจะเป็นของเซิ่งซื่อหาว ถ้าหากพวกเราเป็นแฟนกันปกติ แน่นอนว่าฉันต้องดีใจที่ท้องลูกของเขา แต่พวกเราไม่ใช่ แม้ว่าฉันจะหวั่นไหวกับเซิ่งซื่อหาว แต่ก็เข้าใจชัดเจนว่า ความสัมพันธ์ของพวกเราหยุดอยู่แค่นี้ และเขา ทุกครั้งก็ให้ฉันทานยาคุมฉุกเฉิน นึกภาพออกเลยว่ากลัวฉันตั้งท้องมากแค่ไหน

ฉันแค่คิดว่าถ้าหากเซิ่งซื่อหาวรู้ว่าฉันตั้งท้องจะรังเกียจฉันไหม จะรู้สึกว่าฉันต้องการผูกมัดเข้าไว้ด้วยลูก แต่ทว่าลืมจังเฉิงไว้เบื้องหลัง

ในเมื่อท้องแล้ว ฉันก็ไม่กล้ากลับไปรอเซิ่งซื่อหาวที่โรงแรมอีก ทำได้เพียงนำของกลับไปบ้านก่อน

หลังจากที่กลับมาบ้าน แม่สามีอยู่ที่บ้าน หลังจากที่มองเห็นฉัน แม้แต่สายตายังไม่มอง

ฉันเหนื่อยล้าหมดแรง ไม่ได้ทักทายเธอ นำกระเป๋าวางไว้ในบ้าน

ฉันนอนพลิกตัวอยู่บนเตียงไม่เคยคิดถึงผลลัพธ์นี้ ดังนั้นฉันจึงส่งคำถามไปสอบถามในเว็บเพจ

สุดท้ายก็ได้รับคำตอบที่ท้อใจ

คนส่วนใหญ่พูดจูงใจให้ไปทำแท้ง ยังพูดอีกว่า ฝ่ายตรงข้ามไม่รับผิดชอบแน่นอน เห็นได้ชัดว่าเขาไม่คิดจะมีอนาคตกับเธอ

คำพูดนี้ เหมือนเข็มที่ทิ่มแทงเข้ามาในใจฉัน

ยังมีคนพูดจูงใจให้ทำแท้งลูก ถ้าหากว่าถูกสามีรู้ จะเกิดสงครามครอบครัวแน่นอน ท้ายที่สุดแล้วไม่สามีคนไหนที่ทนเห็นภรรยาของเขามีชู้ได้

ฉันเพิ่งจะนึกถึงจังเฉิง เรื่องที่ฉันท้องไม่สามารถให้จังเฉิงค้นพบได้ ตั้งแต่ฉันแท้งพวกเราก็ไม่เคยขึ้นเตียงด้วยกัน เรื่องที่ฉันท้องถ้าหากถูกเขารู้ เรื่องที่ฉันมีชู้ก็คงปิดบังไม่ได้อีกแล้ว

คิดมาถึงตอนนี้ ฉันก็รีบเปิดประตู วิ่งออกไปหยิบกระเป๋าของฉันในห้องรับแขก ผลลัพธ์คือฉันพลิกไปพลิกมาก็หาแผ่นผลตรวจนั้นไม่เจอ

นึกขึ้นว่าแผ่นผลตรวจนั้นอาจจะถูกคนค้นพบ เหงื่อบนร่างกายของฉันก็ไหลออกมา

เพียงแต่ฉันปลอบใจตัวเอง ฉันน่าจะทำแผ่นผลตรวจหล่นที่โรงพยาบาล หรือบางทีฉันอาจจะลืมหยิบกลับมา!

ฉันก็ไม่กล้าไปถามแม่สามี ทั้งร่างกายก็ใจลอย

เวลานี้จังเฉิงกลับมาพอดี ในมือของเขาถือเค้กก้อนโตมา หลังจากที่มองเห็นฉัน ก็ยิ้มให้ฉัน“ภรรยา เพื่อฉลองครบรอบแต่งงานของพวกเราสามปี ฉันตั้งใจสั่งเค้กก้อนโตเป็นพิเศษ

เป็นร้านเค้กที่อร่อย เป็นร้านที่ฉันชอบทาน เค้กรูปหัวใจด้านบนเขียนว่า ครบรอบแต่งงานสามปี

นี่เป็นครั้งแรกที่จังเฉิงซื้อเค้กครบรอบแต่งงานให้ฉัน แต่ในใจฉันไม่ได้ชอบ

จังเฉิงมองเห็นฉันไม่ดีใจยื่นมือมาดึงมือของฉัน ฉันชะงักไปเล็กน้อย สะบัดมือของเขาออก

“เสี่ยวหลง ฉันรู้ว่าเธอกล้ำกลืน เพียงแต่ฉันรับรองว่า หลังจากนี้ฉันจะดูแลเธอดีดี พวกเรามามีลูกสักสามคน ใช้ชีวิตครอบครัวที่มีความสุข”

ฉันอยากจะเห็นใบหน้าของเขาจริงๆ ฉันถูกเขากับหลินหลิงร่วมมือวางแผนกัน จะใช้ชีวิตความสุขได้ยังไง？

ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันชื่นชมจังเฉิงที่สุดก็คือ เขาทำในสิ่งที่ฉันเสียใจและยังสามารถแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หลังจากนั้นก็แสดงเป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันดีต่อไป

เปรียบเทียบกับตัวฉันเอง เพราะว่าเรื่องที่ฉันตั้งท้องยิ่งทำให้ฉันอารมณ์ไม่มั่นคง ฉันกลัวว่าตัวเองจะแสดงอะไรออกมาให้จังเฉิงสงสัย สีหน้าเย็นชาใส่เขา

แม่สามีเห็นจังเฉิงพาเค้กกลับมา เป็นครั้งแรกที่ไม่พูดว่าสิ้นเปลือง เธอยิ้มดึงมือของจังเฉิงและพูดกับเขา“มีข่าวดีที่จะบอกกับลูก”

จังเฉิงยิ้ม“แม่ มีข่าวดีอะไร?”

“ภรรยาลูกตั้งท้องแล้ว——”

ได้ยินคำพูดของแม่สามี ในใจของฉันก็จมดิ่ง เค้กที่อยู่ในมือก็ร่วงลงบนพื้น