" เอาชิ้นไหน? " เขามองฉันอย่างเอ็นดู

ฉันชี้ไปที่เค้กสตรอเบอร์รี่ข้างใน: " อันนั้นได้ไหม? "

พอเห็นฉันเลือกเค้กสตรอเบอร์รี่ ตาของเซิ่งซื่อหาวก็ลึกขึ้น หลังจากนั้นเขาก็หยิบธนบัตรออกมาจากในกระเป๋าเงินเเล้วส่งให้เจ้าของร้าน: " เอาชิ้นนี้กลับบ้าน "

เซิ่งซื่อหาวถือเค้กสตรอเบอร์รี่ที่ฉันรักที่สุด เเละหิ้วหางฉันขึ้นรถ

พอปิดประตูรถ ฉันก็เหมือนเเมวน้อยที่เเกะเค้กกินอย่างรอไม่ไหว

พอได้กินรสชาติของเค้กสตรอเบอร์รี่ ฉันก็รู้สึกพอใจ ราวกับเรื่องกวนใจทั้งหมดได้ห่างจากฉันไปแล้ว

" ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่ได้กินเค้กสตรอเบอร์รี่ เรื่องกวนใจก็จะหายไปจนหมดสิ้น " ฉันกินเค้กเเละยกยิ้ม

" เหมือนคุณจะชอบกินของหวานนะ? " เซิ่งซื่อหาวเลิกคิ้วถามฉัน

ฉันพยักหน้า: " นี่คือความลับของฉัน "

" ความลับ? นี่ถือว่าเป็นความลับด้วยหรอ? " เซิ่งซื่อหาวเผลอยิ้มออกมา

ฉันมองเขาอย่างจริงจัง: " นี่เป็นความลับจริงๆนะ อีกอย่างถ้าพ่อกับเเม่รู้ความลับนี้เข้า ฉันคงจะถูกพวกเขาตีแน่ๆ "

พอได้ฟังที่ฉันพูด เซิ่งซื่อหาวก็หุบยิ้มทันที หลังจากนั้นเขาก็ถามฉันอย่างสงสัย: " ทำไมล่ะ? "

คำถามของเขาไม่น่าแปลก เหมือนกับที่จังเฉิงเคยถามคำถามเดียวกันกับฉันมาก่อน ว่าทำไมพ่อเเม่ถึงเข้มงวดเรื่องการกินของหวานของลูกแบบนี้

" ในใจของพ่อกับเเม่ ฉันควรชอบกินมะระเเละเกลียดของหวานทุกชนิด เช่น ฉันต้องชอบกิ้งก่าเเละงู ห้ามชอบสัตว์มีขน เเละเช่น ฉันชอบเต้น เเต่พวกเขากลับบอกกับฉันอย่างอดทนว่าฉันชอบการเขียนพู่กันจีน…… " พอพูดถึงตรงนี้ ฉันก็ทำการครุ่นคิด

รายละเอียดนี้ค่อนข้างเยอะ ถึงเเม้ว่าเมื่อก่อนจะเคยรู้สึกสงสัย เเต่ก็ไม่เคยคิดเยอะ พอโตขึ้นฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อกับเเม่ของฉันถึงเป็นแบบนี้

" ขอถามอย่างบุ่มบ่ามอย่างนึง พวกเขาเป็นพ่อแม่คุณจริงๆหรอ? " เซิ่งซื่อหาวมองฉันอย่างสงสัย

" ก็ใช่น่ะสิ ที่บ้านของเรายังมีรูปแม่ตอนท้องอยู่เลย! ฉันเกิดที่โรงพยาบาลไหนก็มีบันทึกไว้ด้วย อีกอย่าง นอกจากของพวกนี้พวกเขาก็ยังดีกับฉันมาก ตอนฉันสอบเข้ามหาวิทยาลัย พ่อกับเเม่ของฉันยังอยู่ทบทวนบทเรียนเป็นเพื่อนฉันจนดึกดื่นอีกด้วย "

สำหรับเรื่องนี้ฉันแน่ใจมาก

ถึงเเม้ว่าการควบคุมของพวกเขาจะเคยทำให้ฉันรู้สึกหดหู่มาก ถึงขนาดทำให้ฉันไม่มีความสุข เเต่หลังจากที่พวกเขาทำดีเพื่อคุณปีแล้วปีเล่า ฉันก็ต้องยอมรับว่าบางทีพวกเขาอาจรักฉันจริงๆ

" บางทีอาจเป็นเพราะฉันเปลี่ยนไปอย่างกะทันหันจึงทำให้พวกเขาไม่ชิน " ฉันพูดเสียงเบา

" ว่าไงนะ? "

" ไม่มีอะไร? "

ฉันส่ายหน้าเเละพูดขัดคำพูดของเขา

ที่จริงเเล้วฉันยังมีความลับอีกอย่าง ก่อนที่ฉันจะอายุสิบขวบ ฉันไม่ได้มีความทรงจำอะไร พ่อกับเเม่ฉันบอกว่าวันหยุดฤดูร้อนปีนั้นพวกเขาพาฉันไปเที่ยว เเละฉันก็ตกน้ำไปอย่างไม่ระวัง หลังจากที่ช่วยขึ้นมาได้เเล้วฉันก็ไม่สบายไปสองวัน พอตื่นขึ้นมาฉันก็ลืมเรื่องก่อนๆไปหมดเเล้ว เเละที่รุนเเรงที่สุดคือเเม้เเต่ความชอบเมื่อก่อนก็มีการเปลี่ยนแปลง

" บ้านพ่อเเม่ของคุณอยู่ที่ไหน? "

" อยู่ที่ชิงเฉิง อันที่จริง ตอนที่ฉันเเต่งงานกับจังเฉิง พวกเขายังคัดค้านอยู่เลย! เเต่ใครให้ฉันถูกความรู้สึกครอบงำ ไม่ฟังที่พวกเขาบอกเเละเเต่งเข้ามาล่ะ! ถึงตอนนี้พ่อกับเเม่ของฉันก็ยังไม่ยอมยกโทษให้ฉันเลย " พอพูดถึงตรงนี้ ฉันก็ฝืนยิ้มออกมา

พอรู้ตัวว่าหัวข้อสนทนานี้ค่อนข้างหนักอึ้ง ฉันก็รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาเเละหันไปมองเขา: " อ้อใช่เเล้ว ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ? "

" ผมต้องไปทำงานนอกสถานที่ที่ต่างประเทศ ผมอยากเจอคุณก่อนไป " เซิ่งซื่อหาวหันมามองฉัน

พอได้ยินที่เขาพูด ในใจของฉันก็เหมือนมีกวางตัวน้อยกำลังวิ่งอยู่ในนั้น ในหัวมีเเต่คำว่าก่อนที่เขาจะไปทำงาน คนที่เขาอยากเจอที่สุดคือฉัน……

" เเล้วไปตอนไหนล่ะ? " พอสงบลง ในใจของฉันก็เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ไม่รู้ทำไมรู้จักกับเขาได้ไม่นาน เเต่ฉันกลับเกิดความรู้สึกพึ่งพาต่อเขาอย่างไม่รู้ตัว

ฉันคิดว่าบางทีอาจเป็นเพราะตอนนี้ฉันตกอยู่ในสภาพย่ำเเย่ จึงทำเหมือนเขาเป็นที่พึ่งพาชั่วคราว

ใช่ มันเป็นเพียงชั่วคราว ฉันเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่จะสร้างผลลัพธ์เชิงบวกจากความสัมพันธ์ระหว่างเรา สามารถมาถึงจุดนี้ได้ล้วนเป็นผลที่ฉันดึงดันเองทั้งนั้น

พอคิดถึงตรงนี้ ใจของฉันก็รู้สึกเจ็บ

" เครื่องคืนนี้ "

" รีบขนาดนั้นเลย? " ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดออกไป เขายังไม่ไป ฉันก็เริ่มรู้สึกเสียดายเขาเเล้ว เเละนี่เป็นสัญญาณของความอันตราย ฉันอยากยับยั้งมัน เเต่ฉันกลับยับยั้งมันไม่อยู่

" รายการนี้สำคัญมาก ยิ่งไปกว่านั้นกลางวันและกลางคืนกลับกัน ถึงตอนนั้นคงต้องพักผ่อนก่อน " เซิ่งซื่อหาวจับพวงมาลัยเเละพูดขึ้นนิ่งๆ

" เเล้วจะกลับเมื่อไหร่? " ฉันถามออกไปอย่างรีบร้อน น้ำเสียงนั้นเหมือนภรรยาถามสามีที่กำลังจะเดินทางไปทำงานที่อื่น

" อย่างน้อยก็ครึ่งเดือน ไม่ก็นานกว่านั้น "

ฉันไม่คิดว่าเซิ่งซื่อหาวจะไปนานแบบนั้น ทันใดนั้น คล้ายกับว่าความเศร้าในใจได้ครอบงำร่างกายของฉันไปหมดเเล้ว ฉันถึงได้รู้สึกทนไม่ได้แบบนี้

เซิ่งซื่อหาวจอดรถ ฉันมองไปด้านนอกก็เห็นว่าเป็นโรงแรมนั้น

เขาพาฉันลงจากรถเเละพูดด้วยน้ำเสียงออกคำสั่งนิ่งๆ: " ก่อนผมไป ผมอยากให้คุณอยู่เป็นเพื่อนผม "