" ตั้งครรภ์? " ฉันหัวเราะอย่างเย็นชา: " คุณก็รู้ว่าฉันตั้งครรภ์ยาก เตรียมตั้งครรภ์สามปีถึงจะท้องสักครั้ง กลับถูกคนรักของคุณผลักจนเเท้งลูก ตอนนี้คุณยังมีหน้ามาบอกให้ฉันเตรียมตั้งครรภ์อีกหรอ? "

พอได้ฟังที่ฉันพูด สีหน้าของจังเฉิงก็ดูเเย่ทันที เเละเขาก็พูดออกมาเสียงสูง: " สู่เสี่ยวหลง ผมขอโทษคุณไปกี่ครั้งเเล้ว คุณยังไม่จบใช่ไหม? "

ฉันไม่คิดว่าในสายตาของจังเฉิงชีวิตของเด็กคนนึงจะพูดขอโทษคำเดียวเเล้วจบ

" ถ้าขอโทษได้ผล เเล้วตำรวจมีไว้ทำไมล่ะ? นั่นคือหนึ่งชีวิต นั่นคือลูกของเรานะ " ฉันมองจังเฉิงอย่างผิดหวัง

" งั้นคุณก็บอกสิว่าจะเอายังไง? ผมบอกคุณไปหมดเเล้ว อย่างมากก็รอให้เด็กในท้องของหลินหลิงเกิดออกมาก่อนเเล้วค่อยชดใช้ให้คุณ ถึงอย่างไร ตอนนั้นพอเด็กโตขึ้นก็จะคิดว่าคุณเป็นคนคลอดเขาออกมา คุณก็เป็น—— "

" คุณจอดรถเดี๋ยวนี้ จอดรถ—— " ฉันตกตะลึงกับคำพูดที่ไร้ยางอายของจังเฉิง

เขายังอยากให้ลูกในท้องของหลินหลิงมาแทนลูกของฉัน? จะเป็นไปได้ยังไง? ต่อให้ลูกของฉันจะจากไปแล้ว เเต่ในใจฉันเขายังเป็นสิ่งที่ไม่สามารถถูกแทนที่ได้

ยิ่งไปกว่านั้น หลินหลิงเป็นศัตรูของฉัน ถ้าฉันเลี้ยงลูกของศัตรู ฉันก็เพี้ยนไปเเล้วน่ะสิ

จังเฉิงไม่หยุดรถ ฉันเตรียมจะเปิดประตูเเล้วกระโดดลงไป จังเฉิงเห็นฉันคลั่ง เขาจึงจอดรถอย่างจนปัญญา รถยังไม่ทันหยุดนิ่ง ฉันก็ลงจากรถเเล้ว หลังจากนั้นก็เดินกลับไปทางซอยเล็กๆ

ตอนเเรกจังเฉิงยังคงตามอยู่ด้านหลัง หลังจากนั้นเขาก็โทรหาฉันไม่หยุด พอฉันเห็นสายเรียกเข้าจากเขาฉันก็กดตัดสาย สุดท้าย เขาก็ไม่โทรมาอีก เขาเลี้ยวหัวรถเเละขับออกไปทันที

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองควรไปที่ไหน พอนึกถึงคำพูดของจังเฉิง ฉันก็กลั้นความทุกข์ในใจไม่ไหว ฉันไม่คิดว่าพอผู้ชายที่ฉันรักมาตลอดเจ็ดปีเผยธาตุเเท้ออกมาเเล้วฉันจะรู้สึกห่างเหินแบบนี้

ตอนที่ฉันกำลังตกอยู่ในความคิดก็มีรถคันหนึ่งมาจอดตรงหน้าฉัน

" ขึ้นรถ! " เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

ฉันหันไปมองก็เห็นเซิ่งซื่อหาวนั่งอยู่บนรถ หลังจากนั้นฉันก็เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถอย่างเหม่อลอย เขาหยิบทิชชู่ให้ฉัน: " ทำไมทุกครั้งที่เห็นคุณคุณต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ตลอดเลย? "

ฉันถึงรู้ว่าตัวเองกำลังหลั่งน้ำตาออกมาอย่างไม่รู้ตัว

" กลับบ้านไหม? " เขาถามฉัน

" ไม่ ไปที่ไหนก็ได้ เเต่ฉันไม่อยากกลับบ้าน "

ฉันก้มหน้าลงเเละพูดอย่างไม่มีความสุข

พอได้ยินดังนั้น เซิ่งซื่อหาวก็เลี้ยวหัวรถ ฉันกำลังตกอยู่ในบรรยากาศที่เป็นทุกข์ เเละไม่สนใจว่าเซิ่งซื่อหาวจะขับรถไปที่ไหน

รอจนเขาเปิดประตูเเละบอกว่าถึงเเล้ว ฉันถึงเห็นว่าที่นี่คือโรงเเรมที่ฉันกับเซิ่งซื่อหาวเจอกันครั้งเเรก

ฉันเข้าใจคำเชิญที่ไร้เสียงของเขาได้ทันที แต่ฉันก็ยอมรับมันด้วยตัวเอง หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความเศร้า เเละดูเหมือนว่าจะมีเพียงความบ้าคลั่งกับเซิ่งซื่อหาวเท่านั้น ที่จะสามารถเยียวยาความเศร้าในใจได้ ในขณะเดียวกันนี่ก็คือการแก้เเค้นที่ฉันปิดบังจังเฉิงไว้เช่นกัน

ในโรงเเรม ฉันร้องไห้เเละกอดเซิ่งซื่อหาวไปด้วย หลังจากนั้นฉันก็ปลดเสื้อสูทของเขาออกอย่างลวกๆ

จูบที่ไม่เรียบร้อยกัดลงไปบนตัวเขา เเละทิ้งรอยลิปสติกไว้เป็นแนวยาว

" ไม่ต้องรีบ—— " เสียงที่อดกลั้นของเซิ่งซื่อหาวดังขึ้นข้างหูฉัน แต่หัวใจของฉันเต็มไปด้วยความคิดที่ฉันต้องการใช้สิ่งหนึ่งเพื่อมาบรรเทาความเศร้าในใจ

คล้ายกับว่าถ้าฉันหยุดมันลง ความเศร้านั้นก็จะทำให้ฉันจมลงไปทั้งตัว

" ไม่ต้องเล้าโลม นายเเค่ทำให้ฉันลืมเรื่องเเย่ๆที่ติดอยู่ในหัวของฉันก็พอเเล้ว " พูดเสร็จ ฉันก็เอื้อมมือไปปลดกางเกงของเซิ่งซื่อหาว

พอเซิ่งซื่อหาวได้ยินที่ฉันพูด ดวงตาของเขาก็มืดลง หลังจากนั้นเขาก็พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ ฟังเเล้วอันตรายเป็นอย่างมาก: " สู่เสี่ยวหลง คุณอย่าเสียใจทีหลังก็เเล้วกัน—— "