" แค่เพื่อนน่ะ เจอกันตอนซื้อกับข้าวพอดี เธอจ่ายค่ากับข้าวเเทนฉันเเละพาฉันมาส่ง " ฉันตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ฉันคิดว่า ฉันคงได้รับเชื้อจากจังเฉิงเเล้วแน่ๆ ตอนนี้ถึงได้พูดโกหกได้อย่างหน้าตายขนาดนี้

คำพูดของฉันทำให้จังเฉิงมีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก สายตาของเขาไม่ขยับไปไหน เอาเเต่จ้องเสื้อผ้าชุดใหม่บนตัวฉัน: " ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเอาเงินห้าหมื่นไปซื้อเสื้อผ้า ผมจะระงับบัตรคุณทำไม "

ฉันตอบกลับยิ้มๆ: " ถ้าไม่ใช่เพราะคุณเอาเสื้อผ้าของฉันไปให้หลินหลิง เเถมยังตบฉันอีก ฉันก็คงไม่ใช้เงินนั้นซื้อเสื้อผ้าชุดนี้หรอก "

" ผมอธิบายให้คุณฟังเเล้วไง ตอนนั้นคุณกำลังคลั่ง ผมเเค่อยากปกป้องเด็กในท้องของเธอ ถึงอย่างไรผมก็เป็นพ่อเด็ก จะให้ผมอยู่เฉยๆได้ไง! "

จังเฉิงพูดเหมือนตัวเองถูก คล้ายกับเรื่องลูกนอกสมรสไม่ได้ทำผิดต่อฉันอย่างนั้นเเหละ

เขาเห็นฉันมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก จึงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนาทันที: " เสื้อผ้าชุดนี้ดูคุ้นมาก "

พูดเสร็จ เขาก็มองฉันอย่างสงสัย: " วันนี้คุณไม่ได้ไปที่บริษัทของเราใช่ไหม? "

หัวใจของฉันรู้สึกตึงเครียดทันที ถึงเเม้ว่าวันนี้จังเฉิงจะยังไม่เห็นหน้าฉัน เเต่เขาคงจะจำเสื้อผ้าที่ฉันใส่ได้อย่างแน่นอน

" ก็ตั้งเเต่คุณทำงาน คุณก็หาข้ออ้างต่างๆเพื่อไม่ให้ฉันไปที่นั่นไม่ใช่หรอ? เเล้วฉันจะไปที่นั่นทำไมล่ะ? เมื่อก่อนฉันไม่ไปก็เพราะคุณไม่ให้ฉันไป ตอนนี้ที่ฉันไม่ไปก็เพราะไม่อยากเห็นคุณอยู่กับหลินหลิงยังไงล่ะ " ฉันพูดโกหกอย่างไม่ใส่ใจสักเท่าไหร่

ฉันคิดว่าบางทีถ้าเราอยู่กับคนแบบไหนก็จะได้รับอิทธิพลมาจากคนที่เราอยู่ด้วย อย่างน้อยตอนนี้ฉันก็หน้าหนาขึ้นเรื่อยๆเเล้วเหมือนกัน

พอได้ยินฉันพูดถึงหลินหลิง จังเฉิงก็รู้สึกหงุดหงิดมาก: " คุณอย่าเอาเเต่พูดถึงหลินหลิงได้ไหม! ถ้าคุณเป็นแบบนี้ ก็เท่ากับคุณผลักผมให้ไปอยู่ฝั่งหลินหลิงเองนะ พอเข้ามาในบ้าน เราก็คือสามีภรรยาตามปกติ "

ฉันมองเขาเหมือนมองคนบ้า ผู้ชายคนนี้ต้องโลภขนาดไหนถึงอยากมีทั้งภรรยาเเละคนรักในเวลาเดียวกัน?

บางทีนี่อาจเป็นความฝันของผู้ชายทุกคนที่อยากให้ภรรยากับคนรักเป็นเหมือนดาวเคราะห์กับโลก ที่เป็นสองวงโคจรที่ไม่เคยตัดกันและต่างก็เป็นไปด้วยดี

เช้าวันต่อมาฉันถือโอกาสตอนที่จังเฉิงยังไม่ไปทำงาน เเละแบมือขอค่าครองชีพจากเขา

" คุณระงับบัตรฉันเเล้ว ก็ควรจะให้ค่าครองชีพฉันหน่อยสิ! "

" ผมเอาค่าครองชีพให้เเม่ของเราเเล้ว ต่อไปเเม่ของเราจะเป็นคนซื้อกับข้าว แบบนี้คุณจะได้ผ่อนคลายตัวเองด้วย "

ไม่ให้ค่าครองชีพเเล้วยังมาทำเป็นหวังดี การแสดงของจังเฉิงเหมือนราชาภาพยนตร์ ถ้าฉันไม่นับถือเขาก็คงยาก

" คุณบอกเองว่าเราเป็นสามีภรรยาตามปกติ คุณดูสิ มีสามีที่ไหนเขาทำแบบนี้กันล่ะ เเม้เเต่ค่าครองชีพก็ยังไม่ให้ "

พูดจบ เธอก็ไม่ฟังคำอธิบายของเขา ทำเพียงปิดประตูใส่เขาเสียงดัง

ตอนนี้ฉันเพิ่งรู้อย่างเป็นทางการว่าถ้าจังเฉิงไม่ให้ค่าครองชีพฉัน ฉันก็จะไร้อิสรภาพขั้นพื้นฐานไปโดยสิ้นเชิง ต่อไป ถ้าจะซือผ้าอนามัยสักแผ่นก็อาจขึ้นอยู่กับใบหน้าของคนคนนั้น

ฉันนั่งอยู่หน้าคอมมาตลอดทั้งช่วงเช้า ก็เพราะหาช่องทางการทำงาน สุดท้ายก็กรอกเรซูเม่เเละส่งออกไปเป็นจำนวนมาก เเละรอรับข่าวสารการรับสมัครงานจากบริษัทไหนสักที่

ตอนบ่าย ฉันก็ได้รับโทรศัพท์เกี่ยวกับข่าวสารการรับสมัครงาน

ในโทรศัพท์ของฉันยังมีเนื้อหาคร่าวๆที่ทางบริษัทส่งมาให้อยู่เลย

พอดู ก็ไม่คิดว่าจะเป็นบริษัทเซิ่งซื่อ ตำแหน่งที่รับสมัครคือที่ปรึกษาด้านเครือข่ายของฝ่ายการขาย

ฉันส่งเรซูเม่ไปเยอะ เเละจำไม่ได้ว่าได้ส่งให้บริษัทเซิ่งซื่อหรือเปล่า สุดท้ายฉันจึงโทรไปหาเซิ่งซื่อหาวสะเลย

" ฉันได้รับข้อมูลที่บริษัทเซิ่งซื่อให้ฉันไปสมัครงาน นี่มันเกิดอะไรขึ้น? นายแอบช่วยฉันลับหลังหรือเปล่า? "

โทษฉันที่คิดเยอะไม่ได้ ถึงอย่างไรเมื่อคืนเซิ่งซื่อหาวก็เป็นคนบอกเองว่าจะช่วยฉันจัดการปัญหาเรื่องงาน มาวันนี้กลับได้รับข้อมูลการสัมภาษณ์ของบริษัทเซิ่งซื่อ ไม่คิดเยอะก็คงไม่ได้

" เรื่องนี้ผมไม่รู้จริงๆ ช่วงนี้บริษัทขาดคนจริงๆ อีกอย่างยังต้องสัมภาษณ์ก่อน ไม่ใช่รับเข้ามาเลยสักหน่อย บางทีคุณอาจถูกเขี่ยทิ้งตอนหลังก็ได้ ใครจะไปรู้ "

พอเขาพูดแบบนี้ เดิมที ความตื่นเต้นของฉันก็เงียบหายไปทันที เป็นฉันที่ดีใจเร็วไปหน่อย

ต่อมา เซิ่งซื่อหาวก็ใช้วีเเชทส่งข้อควรระวังในการสัมภาษณ์ให้ฉัน ฉันฟังอย่างตั้งใจ เเม้เเต่ตอนที่จังเฉิงเข้ามาในห้องเเล้ว เธอก็ยังไม่รู้ตัว

เขาเกี่ยวเอวฉันจากด้านหลัง ทำให้ฉันตกใจเเละรีบกดล็อคหน้าจอโทรศัพท์ทันที

จังเฉิงรีบเเย่งโทรศัพท์ไปจากในมือฉันอย่างรวดเร็ว หลังจากนั้นสีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้น: " ผมไม่ได้จะดู คุณหวาดกลัวอะไร? "

ฉันจะเเย่งโทรศัพท์กลับมา เเต่จังเฉิงกลับยกโทรศัพท์ขึ้นสูง หลังจากนั้นเขาก็ถามฉัน: " เมื่อสักครู่คุณคุยกับใคร? "

" เพื่อน ฉันจะหางานทำ จึงขอให้เขาช่วยน่ะ "

ฉันคิดในใจ เมื่อสักครู่ฉันกับเซิ่งซื่อหาวไม่ได้คุยอะไรที่ผิดปกติ ต่อให้จังเฉิงได้ยินก็ไม่มีอะไรอยู่ดี

เเต่อาจเป็นเพราะฉันหวาดกลัวไปเอง ปฏิกิริยาของฉันจึงใหญ่ไปหน่อย เเละทำให้จังเฉิงเกิดความสงสัยในที่สุด

" หางาน? อยู่ที่บ้านก็ดีอยู่เเล้วไม่ใช่หรอ? " จังเฉิงเลิกคิ้วถามฉัน

" ใช้เงินที่หามาเองสบายใจกว่า " ฉันชำเลืองมองเขานิ่งๆ

สีหน้าของจังเฉิงเปลี่ยนไปนิดหน่อย สุดท้ายเขาก็พูดกับฉันด้วยสีหน้าราบเรียบ: " เเล้วเเต่คุณ "

พูดเสร็จ เขาก็ลดมือลง หลังจากนั้นก็เปิดโทรศัพท์ของฉัน เเต่เปิดอยู่หลายครั้งกลับเปิดไม่ได้ เพราะรหัสไม่ถูกต้อง สุดท้าย โทรศัพท์ก็ล็อคไปเอง