เซียนอมตะ 2,500 ปี [我只有两千五百岁] - ตอนที่ 201 ใครคือฆาตกร?
บทที่ 201 ใครคือฆาตกร?
“เต็มใจ…” ซูเย่กล่าวอย่างราบเรียบ
เอ๊ะ?
ชายหน้าแผลเป็น “……”
ทันใดนั้นสีหน้าก็เคร่งขรึมลง
“น้องชาย ดูเหมือนว่านายยังไม่เข้าใจความชั่วร้ายของทีมสืบสวน นายเป็นผู้ฝึกยุทธ์แล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะมีชีวิตเฉกเช่นคนธรรมดาสามัญ แค่เพียงเข้าร่วมกับเรา ถึงจะมีชีวิตที่ดีขึ้น!”
“ร่วมกันกับเราเพื่อโค่นล้มโลกที่โง่เขลาใบนี้ และสร้างโลกที่ผู้ฝึกยุทธ์เป็นใหญ่ และปกครองโดยเหล่าผู้ฝึกยุทธ์เมื่อเวลานั้นมาถึง นายก็จะมีทุกอย่างที่อยากได้ เงินทอง ผู้หญิง ความแข็งแกร่ง ชื่อเสียง ทุกสิ่งจะอยู่ในกำมือของนาย!”
ชายหน้าแผลเป็นกล่าววาจาหลอกล่อ หลังจากพูดจบ ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง
“ที่แท้แล้วจุดประสงค์องค์กรของพวกแกคือการอยู่เหนือมวลมนุษยชาติ แล้วโค่นล้มรัฐบาล ก่อเหตุชั่วร้ายโดยไม่มีใครควบคุมพวกแกได้” ซูเย่พยักหน้ากล่าวอย่างหมดความสนใจในองค์กรนี้อย่างสมบูรณ์แบบ
เป็นแค่กลุ่มคนบ้าไร้มโนธรรม!
“งั้นแกก็ตายซะเถอะ!”
ซูเย่พูดอย่างเฉยเมย
เมื่อได้ยินเช่นนี้ ชายที่มีแผลเป็นก็หรี่ตาลง แววความเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าของมัน ก่อนจะเริ่มโจมตี
มันเตรียมตัวไว้แล้ว ไม่พูดพร่ำทำเพลงก็ลงมือฆ่าคนเตรียมหนีไป
ซูเย่ยิ้มอย่างเย็นชารับการโจมตีและพุ่งเข้าไป
“พลั่ก…!”
ทันใดนั้นทั้งสองก็ปะทะกันอย่างดุเดือด
“ระดับสองเปิดเส้นลมปราณหนึ่งจุด?”
ด้วยการปะทะเพียงครั้งเดียว ชายหน้าแผลเป็นก็ตรวจพบระดับขั้นของซูเย่ในทันที และแววเยาะเย้ยบนใบหน้าของมันก็เพิ่มขึ้น แม้ว่ามันจะได้รับบาดเจ็บจากชายชราคนหนึ่งที่สถานีตำรวจ แต่ในสถานการณ์ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัส ความสามารถต่ำสุดของมันยังอยู่ที่ระดับสามและเส้นลมปราณสามเส้น ซึ่งก็มากเกินพอที่จะจัดการกับเด็กที่อยู่เบื้องหน้าได้
ไม่เข้าร่วมองค์กรก็ตายซะ!
เปลี่ยนจากฝ่ายรับเป็นรุกในทันที และโจมตีซูเย่อย่างรุนแรง…
เมื่อหมัดของชายหน้าแผลเป็นโจมตีมา ซูเย่ก็หันกายไปด้านข้างอย่างเบาๆ
มือขวาของเขาแตะเบาๆ บนข้อมือของคู่ต่อสู้ แล้วเลื่อนลง
“พลั่ก!”
ฝ่ามือตกลงไปที่หัวเข่าของข้างซ้ายของคู่ต่อสู้ที่เตะขึ้นมาทันที เสียงแตกหักที่คมชัดดังขึ้น
ใบหน้าของชายหน้าแผลเป็นเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทันใดนั้น มันก็รู้สึกว่าแขนขวาและขาซ้ายราวกับว่าถูกตัดขาดจากบางสิ่งมันก็ขยับไม่ได้
ขณะมองอย่างหวาดกลัว เท้าซ้ายของมันกระโดดลงพื้น พยายามหลบหนีผ่านทางหน้าต่าง
แต่จะทำยังไงได้? ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถใช้มือและเท้าหนึ่งข้างได้ ความเร็วของมันจึงช้าลงมาก ก่อนที่มันจะกระโดดออกไปนอกหน้าต่าง
ก็ถูกซูเย่จับไหล่…
“กึก!”
ไหล่ก็หมดแรงขยับแล้ว
“กลับมาเถอะครับ”
ซูเย่ดึงชายคนนั้นกลับมา แล้วโจมตีด้วยมือทั้งสองอย่างรวดเร็ว
“พลั่ก! พลั่ก…!”
ปลายนิ้วยังคงกดไปที่ร่างของคู่ต่อสู้
เมื่อมันถูกกดจุดในครั้งแรก ใบหน้าของชายหน้าแผลเป็นก็เปลี่ยนไปทันที มันพบว่าร่างกายของมันดูเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไป ยังกับว่าร่างกายเริ่มแข็งทื่อ ต่อให้อยากจะต้านทานก็ขยับเขยื้อนไม่ได้เลย
แต่ซูเย่ยังคงกดจุดร่างกายของมันต่อไป
กดติดต่อกันอีกไม่กี่ที จุดตาย ข้อต่อ ตัดพลังปราณทั้งหมดบนร่างกายของอีกฝ่ายเมื่อหยุดมือ
“อยากจะพูดอะไรก่อนตายไหม”
ซูเย่มองไปที่อีกฝ่ายพลางถาม
“สารเล…-”
อีกฝ่ายเปิดปากได้ก็ด่าทันที
นิ้วของซูเย่ที่หยุดอยู่ด้านหน้าของอีกฝ่าย กดตรงไปยังจุดตายสุดท้ายบนร่างทันที
“ฟึ่บ…!”
เสียงเบาๆ ดังขึ้น
แรงกดค่อนข้างเบา แต่เมื่อกดลงไปทันใดนั้น ชายหน้าแผลเป็นก็เบิกตาโพลง จากนั้นร่างกายของมันก็สั่นสะท้านและล้มลงโดยไม่มีการตอบสนอง
“ให้โอกาสแต่กลับไม่เห็นค่า” ซูเย่ปัดมือเบาๆ แล้วกระโดดออกไปนอกหน้าต่างจากไป
ประมาณสิบห้านาทีต่อมา
ทีมสืบสวนรวมตัวกันจากทุกทิศทุกทาง
“ตายแล้วงั้นเหรอ?”
“ใครเป็นคนฆ่า”
หวังห่าวที่รีบเดินเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นศพก็ชะงักค้าง…
“ตามรายงานข่าวกรอง ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ฝึกยุทธ์ระดับสามที่เปิดเส้นลมปราณหกเส้น แม้ว่ามันจะได้รับบาดเจ็บจากผู้พิทักษ์ แต่คนธรรมดาก็คงไม่สามารถฆ่ามันได้ แล้วมันจะตายในบ้านนั่นได้ยังไง”
“ดูจากอาการบาดเจ็บแล้ว การโจมตีที่มันได้รับนั้นรุนแรงมาก และเป็นการโจมตีฝ่ายเดียวโดยสิ้นเชิง!”
“ใครคือฆาตกร?” ทุกคนในทีมสืบสวนที่มาที่นี่ต่างตกตะลึง
……
สามทุ่มวันถัดมา
ผู้ฝึกยุทธ์เขตมหาวิทยาลัยได้รับข้อความจากหวังห่าว ว่าคนที่ไม่ถอดใจให้ไปที่สถานีตำรวจเพื่อรับหมวก VR ของพวกเขา
ครั้งนี้ทุกคนมาครบทั้งหมดและไม่มีใครถอดใจไป
“ดีมาก…” หวังห่าวกล่าวด้วยความพึงพอใจ แจกหมวก VR ทีละใบ
ทุกคนรับหมวก VR และรีบกลับไปที่หอพักของพวกเขา
บนเว็บบอร์ดผู้ฝึกยุทธ์ พวกเขารู้มาว่าคนอื่นได้เข้าสู่ Fantasy Dream ที่แท้จริงไปก่อนหนึ่งวันแล้ว ดังนั้นมันก็หมายความว่าพวกเขามาช้าไปหนึ่งวันเต็มๆ และพวกเขาก็ล้าหลังไปไม่น้อย
แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ทุกคนต่างก็กระตือรือร้นที่จะเข้าสู่ระบบเกมเพื่อดูว่า Fantasy Dream ที่แท้จริงเป็นอย่างไร!
ในการรอคอยอย่างกระวนกระวายใจนั้น ซุนชือและจินฟานเข้าสู่บนเว็บบอร์ดผู้ฝึกยุทธ์เพื่อดูข้อมูลที่เกี่ยวข้อง รู้เขารู้เรา รบร้อยครั้งชนะร้อยครั้ง…
แต่ในยามนี้
บอร์ดของผู้ฝึกยุทธ์ ทุกคนล้วนพากันวิพากษ์วิจารณ์
“Fantasy Dream ที่แท้จริงนี้ดูเหมือนจะทำว่าเราเป็นคนโง่เขลา!”
“อย่าพูดเลย แต่เทียบกับผู้เล่นธรรมดาแล้ว… มันก็เป็นแบบนี้จริงๆ”
“ผู้เล่นธรรมดาไม่มีความเจ็บปวดเลย แต่ความเจ็บปวดของเราจะเพิ่มขึ้น 90% ในเมื่อมันเป็นการฝึกฝนฉันยอมได้ แต่ทำไมผู้เล่นธรรมดาสามารถเปลี่ยนค่าศิลปะการต่อสู้ได้ แต่เราไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้! สิ่งที่แย่ที่สุดคือเราฆ่าสัตว์ประหลาด ค่าประสบการณ์ก็ได้แค่ครึ่งหนึ่งของผู้เล่นทั่วไปเท่านั้น”
“ฉันเข้าใจแล้ว ผู้เล่นธรรมดาพวกนั้นคือลูกรักของทางการต่างหากละ พวกเราผู้ฝึกยุทธ์ไม่ใช่แม้แต่ลูกที่เก็บมาเลี้ยง”
“ใครกันแน่ที่เป็นความภาคภูมิใจของเบื้องบน!”
แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่ามีการใช้วิธีการต่างๆ ในเกมเพื่อเติมเต็มช่องว่างระหว่างผู้เล่นธรรมดาและผู้ฝึกยุทธ์
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่การเติมเต็ม แต่เป็นการทิ้งห่างต่างหาก มันกำลังดึงผู้ฝึกยุทธ์ออกจากผู้เล่นธรรมดา ทำให้ผู้ฝึกยุทธ์เป็นกลุ่มที่อ่อนแอ!
นี่รัฐบาลทำแบบนี้ได้ยังไงวะ!
เห็นข้อความบ่นเยอะขนาดนี้… ซุนชือและจินฟานพลันรู้สึกราวกับว่าพวกเขาตกเป็นเป้าหมายของรัฐบาล…
แต่พอมาคิดดีๆ หากทำภารกิจในเกมให้สำเร็จแล้วตัวเองได้รับรางวัลในความเป็นจริงด้วย มองจากมุมนี้ ดูเหมือนว่าจะดีกว่าผู้เล่นทั่วไปมาก
“ช่างมันเถอะ ยังไงซะพวกเราผู้ฝึกยุทธ์ก็แข็งแกร่งที่สุด!”
ถึงเวลาห้าทุ่ม ซุนชือและจินฟานแทบจะรอไม่ไหวที่จะลงเล่นในเกมเป็นครั้งแรก…
ซูเย่เองก็สวมหมวก VR และเข้าสู่เกม
YOU MAY ALSO LIKE
