เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 723 ติดตาม
ตอนที่ 723 ติดตาม
เด็กน้อยที่มองท่านพ่อ ‘สีดำ’ แล้วมองขาของท่านแม่อีกครั้ง เขายังมองขาของตนเอง พบว่าขาของตนเองไม่มีกลิ่นอายของท่านพ่อ “เนะ?”
“สามี เจ้าตื่นแล้วหรือ” เยี่ยนอวี๋ที่โถมตัวไปข้างเตียง นางยื่นมือไปจับก้อน ‘สีดำสนิท’ กลุ่มนั้น สัมผัสถึงความเย็นราวกับสัมผัสโดนแผ่นน้ำแข็งที่กลายเป็นน้ำแข็งตลอดกาล
มันเย็นจน… เยี่ยนอวี๋ตั้งสติได้และรู้ว่าสามีของนางยังไม่ตื่น แต่เขาต้องได้ยินสิ่งที่นางพูดเมื่อครู่นี้แน่นอน อีกทั้งยังไม่ยอมให้นางไป
เรื่องนี้ไม่ใช่เพียงเยี่ยนอวี๋ที่รู้ เด็กน้อยเองก็ ‘ค้นพบ’ แล้ว เขายังไม่พอใจ “ข้าล่ะ พ่อ ของเป่าล่ะ?” ทำไมท่านแม่มี เป่าไม่มี
เด็กน้อยที่ไม่พอใจยังหนีลงพื้นและเปิดชายกระโปรงของท่านแม่เขา เขาเห็นว่าข้อเท้าของท่านแม่มีประกายระยิบระยับ ระยิบระยับของท่านพ่อรูปงามตามคาด
“อ้ะ” เด็กน้อยที่ไม่พอใจนั่งลงบนพื้นทันที ยังคิดจะแยกส่วนหนึ่งออกมาจากข้อเท้าท่านแม่เขา ถึงอย่างไรเท้าทั้งสองข้างก็มีอยู่ เขาไม่มีเลยสักข้าง น่าโมโหจริงๆ
น่าเสียดายที่เขาใช้นิ้วมือสั้นๆ ของตนเองแกะอยู่เป็นเวลานานแต่ก็ไม่มีอะไรหลุดลงมา ทำเอาเขาโมโหจนร้องโวยวาย “อ้ะ พ่อ เป่าล่ะ”
เยี่ยนอวี๋ยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ และยังนั่งยองๆ ลงมาอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาก่อนจะจูบอีกสองสามที “ท่านพ่อเจ้าคงโมโหที่เจ้าไม่อยู่ดูแลเขาจึงไม่มีให้เจ้า”
“อ้ะ?” เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ตะลึงคิดว่าเป็นเรื่องจริง
เยี่ยนอวี๋ถือโอกาสเกลี้ยกล่อมว่า “ดังนั้นเสี่ยวเป่าอยู่ที่นี่เถอะ”
“ไม่ เอา” เยี่ยนเสี่ยวเป่ากล่าวอย่างโมโห “ไม่สน พ่อ คนกะล่อน”
เยี่ยนอวี๋อดหัวเราะ ‘พรวด’ ออกมาไม่ได้ หลังจากจูบเด็กน้อยทีหนึ่งก็กล่าวลาสามีอีกครั้ง “สามี เจ้าวางใจเถอะ ข้าจะกลับมาโดยเร็ว”
นางจะระวังตัวตามที่ไท่เฮ่าบอกและจะไม่ทำให้อวิ๋นเหลียนรู้ตัว เช่นนั้นจึงจะสามารถกลับมาได้ทันที และดูแลเขา รอเขาตื่นขึ้นมาข้างกาย
เมื่อพูดจบ เยี่ยนอวี๋ก็จากไปอย่างเด็ดขาดทันที นางกลัวว่าตนเองจะอาลัย แต่นางก็ไม่กล้าชักช้า นางกลัวว่าลูกน้องของนางจะมีอาการเดียวกับเจ้าวิหคทมิฬ
เจ้าวิหคทมิฬยังสามารถใช้พลังชีวิตที่ถูกปลุกตื่นจากการเวียนว่ายตายเกิดและได้มีชีวิตอีกครั้ง แต่คนที่เหลือคงไม่ได้โชคดีเช่นนี้แล้ว โดยเฉพาะพี่ใหญ่และท่านแม่ของนาง
แม้ทั้งสองจะซ่อนมือของตนเองไว้อย่างมิดชิดก็ตาม แต่เยี่ยนอวี๋ไม่ต้องดูก็เดาได้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาร้ายแรงกว่าซีซีพวกมันแน่ๆ
ถึงอย่างไรร่างกายของพวกเขาก็อ่อนแอกว่าซีซีพวกเขา อีกทั้งซีซีพวกมันสามารถต้านทานกฎมิติอันแปลกประหลาดนี้ได้ดีกว่าเนื่องจากอิทธิพลของนาง
ดังนั้น… นางจะรอไม่ได้ นอกจากนี้นางไม่ต้องการให้สามีนางรีบตื่นเพื่อไปพร้อมนาง
นางต้องรีบจัดการปัญหาให้เสร็จ เพื่อจะได้กลับมาดูแลเขา ให้เขาผสานร่างพลังสุดท้ายอย่างสบายใจ เพียงแต่ว่านางเพิ่งจะอุ้มเด็กน้อยจากไป แสงสีม่วงอร่ามก็ไหลออกมาจากกลุ่ม ‘สีดำสนิท’ ก้อนนั้นอีกครา
ในขณะเดียวกัน… เยี่ยนอวี๋กลับไปในตำหนักของอินหลิวเฟิงแล้ว
“นายท่าน”
เหล่าทวยเทพโค้งตัวคำนับ ทำท่าจะพูดอะไร แต่เยี่ยนอวี๋เดินไปหยุดอยู่ข้างหน้าค่ายกลที่อินหลิวเฟิงสร้างไว้แล้ว
มันเป็นค่ายกลที่มีรูปแบบการสร้างที่แตกต่างจากสวรรค์เก้าชั้นฟ้าโดยสิ้นเชิง ทันทีที่เยี่ยนอวี๋เห็นนางก็รู้ว่าเป็น ‘ฝีมือ’ ของสามีนางจริงๆ
“นายท่าน หลังจากค่ายกลเริ่มทำงาน สามารถคงอยู่ได้มากสุดเจ็ดวัน ซึ่งหมายความว่าไม่ว่าจะสำเร็จหรือไม่ ท่านต้องกลับมาภายในเจ็ดวัน มิเช่นนั้นท่านจะกลับมาไม่ได้อีก นี่คือคำกำชับของจวินโฮ่ว” อินหลิวเฟิงกำชับอย่างจริงจัง
เยี่ยนอวี๋พยักหน้า “ข้าจะไปหลุมศพเดี๋ยวนี้ นำทุกสิ่งของที่นั่นไปด้วย”
“มิต้อง” อินหลิวเฟิงกลับเอ่ย “จวินโฮ่วตระเตรียมไว้แต่แรกแล้ว เมื่อค่ายกลนี้เริ่มทำงานก็จะเกิดปฏิกิริยากับค่ายกลผนึกของทางนั้น เมื่อท่านเข้าไปในค่ายกลแล้ว ท่านเพียงแค่ต้องรอให้ค่ายกลผนึกเข้ามา
ถึงครานั้น ไอมรณะแดนมืดนิรันดร์ในค่ายกลผนึกจะพยายาม ‘ดิ้นหนี’ นั่นคือการต่อสู้ดิ้นรนของเจตจำนงที่หลงเหลือของอวิ๋นเหลียน ท่านเพียงต้องแน่ใจว่าไม่ว่า ‘นาง’ จะดิ้นรนอย่างไร ท่านก็จะควบคุม ‘นาง’ กลับไปที่เดิมได้”
เยี่ยนอวี๋ชะงัก… นางคิดไม่ถึงว่าแม้แต่เรื่องนี้ สามีนางก็เตรียมไว้หมดแล้ว เทพองค์อื่นๆ เองก็คิดไม่ถึงเช่นกัน พวกเขาล้วนชะงักงัน
“ดังนั้น ตั้งแต่เมื่อสามหมื่นปีที่แล้วจวินโฮ่วก็ทำนายถึงทุกอย่างที่เกิดขึ้นในวันนี้ได้แล้วหรือ ไหนบอกว่าความทรงจำของเขาไม่สมบูรณ์เพราะร่างพลังที่แยกกระจายอย่างไรเล่า” จู่ๆ กู้จื่อเฟิงก็รู้สึกเลื่อมใสอย่างสุดจิตสุดใจ สุดปอด สุดตับด้วย
มารดามันเถอะ ใครจะไปทำได้ โดยเฉพาะเมื่ออยู่ภายใต้เงื่อนไขที่ความทรงจำกระจัดกระจายเช่นนี้
นี่มันช่าง… เข็ดฟันจริงๆ
ถึงอย่างไรตี้จวิ้นก็ยอมแพ้อย่างสุดจิตสุดใจไปแล้ว แต่เขาก็อดพูดไม่ได้ว่า “ข้าเดาว่าอาจารย์พ่อจำได้ทุกอย่าง”
“ไม่ใช่จำได้ เขาแค่รู้จักตัวเขาดี” อินหลิวเฟิงถือว่าเป็นผู้ ‘ติดตาม’ เขามาตลอดทาง เขารู้ว่าต้าซือมิ่งรู้จักตนเองเป็นอย่างดีจึงวางแผนทุกอย่างได้ประจวบเหมาะเช่นนี้
จวินโฮ่วท่านนี้ของพวกเขารู้ดีว่า ไม่ว่าจะสามหมื่นปีให้หลังหรือจะกี่ปีให้หลัง เขาก็จะช่วยภรรยาของตนเองผนึกหลุมศพไว้จึงมีแผนการเช่นนี้
อินหลิวเฟิงเลื่อนใสอย่างสุดจิตสุดใจมานานแล้ว “นายท่าน เชิญเถิด ข้าน้อยเชื่อว่าจวินโฮ่วต้องปกป้องท่านกลับมาอย่างปลอดภัย”
เรื่องนี้… ทวยเทพทุกคนในเหตุการณ์รวมถึงตี้จวิ้นล้วนเชื่อเช่นนี้
เยี่ยนอวี๋มองพวกเขาทีละคน และมองไปที่ท่านพ่อเจ้าน้ำตา พบว่าท่านพ่อของนางร้องไห้ตามคาดอีกแล้ว
“เสี่ยวอวี๋เอ๋อร์…” เดิมทีเยี่ยนชิงกลั้นไว้ได้ แต่ทันทีที่เขาสบตากับบุตรสาว เขาก็กลั้นไม่อยู่อีกต่อไป พูดจริงๆ เขาไม่อยากให้บุตรสาวเป็นปฐมราชินีอะไรนั่นแล้ว
จางอวิ๋นเมิ่งก็ร้องไห้เช่นกัน…
เยี่ยนอวี๋บีบเด็กน้อยเบาๆ รู้สึกทนไม่ไหวแล้ว
“อ้ะ?”
เยี่ยนเสี่ยวเป่าที่ถูกหยิก เขาก็เสกดอกไม้สองดอกให้บานที่ท่านตาและท่านยายของเขา “ไม่ ร้องนะ เป่า ปกป้องแม่”
จางอวิ๋นเมิ่งอยากจะพูดว่า เสี่ยวเป่าเจ้าอย่าไปเลย
แต่แล้ว…
มีลำแสงสีม่วงอร่ามพันเกี่ยวไปทางเยี่ยนอวี๋ในครานี้แล้ว ทำให้ทุกคนที่เห็นงุนงง “จวินโฮ่ว?”
เยี่ยนอวี๋ชะงักอีกครา ถึงอย่างไรวิธีการนี้ก็ทำไปเมื่อครู่นี้แล้ว ทำไมยังมีอีก
ทว่าเยี่ยนเสี่ยวเป่ากลับไม่สนใจอะไรมากมาย เขายื่นขาของตนออกไปโวยวายว่า “เป่า พ่อ รัดเป่า”
สุดท้าย… แสงสีม่วงพันแขนของเยี่ยนอวี๋ไว้
“อ้ะ อ้ะๆๆ”
เด็กน้อยระเบิดอารมณ์ทันที มืออวบอ้วนของเขาจับแขนของท่านแม่เขาไว้
จากนั้น…
วิ้ง
ลำแสงสีม่วงที่พันบนแขนของเยี่ยนอวี๋ก็ ‘ปลุกเสก’ เด็กน้อยอย่าง ‘ฝืนใจ’ มันพันข้อมือของเด็กน้อยไว้รอบหนึ่ง
ทว่าในขณะเดียวกัน…
ซู่
ค่ายกลที่อินหลิวเฟิงยังไม่ได้สั่งให้เริ่มทำงาน มันก็เปิดใช้งานด้วยตนเองแล้ว
YOU MAY ALSO LIKE
