เซียนหมอหญิงแม่ลูกอ่อน - ตอนที่ 547 อาวุธวิเศษตามหาท่านพ่อฉบับเสี่ยวเป่า

ตอนที่ 547 อาวุธวิเศษตามหาท่านพ่อฉบับเสี่ยวเป่า

เจ้าตัวน้อยลงจากเตียงด้วยตนเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใส่รองเท้าอย่างตั้งอกตั้งใจ

ท่าทีนั่นดูเหมือนว่าจะไม่ได้สังเกตว่าท่านพ่อและท่านแม่กำลังทำอะไรกัน

เยี่ยนอวี๋ชะงักเล็กน้อย ต้าซือมิ่งก็ทาบอยู่บนลำตัวของภรรยาเช่นนั้น ไม่ได้สนใจเด็กน้อย

ทว่าเจ้าตัวน้อยใส่รองเท้าเสร็จก็มองไปที่ท่านพ่อและท่านแม่ของเขาอีกครั้ง “ไปสิ จับพ่อสีดำ”

เยี่ยนอวี๋ “…” นางผลักต้าซือมิ่งออกและลุกขึ้นกำลังจะไปอุ้มเด็กน้อย อยากรู้ว่าเด็กน้อยกำลังละเมอหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่

ทว่าเมื่อเยี่ยนเสี่ยวเป่าพูดจบ เขาก็เอามือไขว้หลังไว้ ท่าทางราวกับเจ้าใหญ่นายโตเดินออกไปข้างนอกด้วยฝีเท้าที่เร็วและมั่นคงแล้ว

“เสี่ยวเป่า?” เยี่ยนอวี๋รีบตามไป แต่ไม่ได้จับเด็กน้อยไว้ นางพอจะเข้าใจสถานการณ์ของเด็กน้อยแล้ว เขาคงจะ ‘ฝันถึง’ ท่านพ่อสีดำของเขา ถึงอย่างไรไม่ว่าเช่นไร เยี่ยนเสี่ยวเป่าก็ดูจริงจังมาก อีกทั้งเมื่อเขาเดินไปถึงหน้าประตู ประตูก็เปิดออกเอง ไม่รู้ว่าเขาทำได้อย่างไร

จิ่วอิงที่นั่งรออยู่นอกประตู เมื่อมันตั้งสติได้ก็เห็นเจ้าตัวน้อยที่เปล่งแสงไปทั่วเรือนร่างกำลังปีนธรณีประตู ช่วยไม่ได้ เขาตัวเล็กเกินไป ยังไม่สามารถก้าวข้ามธรณีไปได้ ต้องปีนอย่างเดียว

เยี่ยนอวี๋หัวเราะทันที ในขณะเดียวกันก็เดินไปอุ้มเด็กน้อยที่กำลัง ‘ลำบาก’ ขึ้นมา ถามด้วยเสียงอ่อนโยนว่า “เสี่ยวเป่าบอกทาง แม่พาเดินดีหรือไม่”

“ดีขอรับ” เยี่ยนเสี่ยวเป่าพยักหน้า ครั้นกำลังจะยื่นมือออกไป ต้าซือมิ่งสีทองที่ตามหลังมาก็รวบตัวภรรยาพร้อมเด็กน้อยไปแล้ว

“นี่ ยังมีปู่จิ่วของเจ้าด้วย” จิ่วอิงที่เกาะขาของต้าซือมิ่งสีทองทันทีก็ศึกษาการกอดแบบหมึกสายได้อย่างแตกฉานโดยไม่ต้องมีอาจารย์ มัน ‘เกาะแกะคน’ เก่งมาก

เซ่าเฮ่าและคนอื่นๆ ที่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวและรีบหายตัวมาที่นี่ไม่มีใคร ‘ลงเรือ’ ทันเลยสักคน มีเพียงจิ่วอิงที่ทำสำเร็จ ซีหวังหมู่เดือดดาล “ต้องเรียนรู้จากมัน”

“นายท่านไม่ได้เรียกพวกเรา ย่อมต้องมีแผนการอย่างอื่น พวกเรารออยู่ในกรมความมืดก็พอ” เซ่าเฮ่าคิดได้ อีกทั้งเขาพบว่าพวกอินหลิวเฟิงเองก็ไม่ได้มา หากจะบอกว่านอนหลับสนิทเกินไป เซ่าเฮ่าไม่เชื่อ ช่วงนี้เขาสังเกตเห็นว่าวิหคทมิฬที่กลับชาติมาเกิดแม้จะบกพร่องไปบ้าง แต่ยังคงฉลาดเกินคน ในเมื่อเขาหลับอย่างสบายใจได้ ย่อมไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไร หรือไม่ก็ไม่มีธุระที่พวกเขาช่วยได้

“เช่นนั้นก็แยกย้ายกันเถอะ” อิงหลงครุ่นคิด หากจะไล่ตามไปย่อมตามไม่ทันและยังทำให้พลัดหลงกันง่าย อยู่เฉยๆ ดีกว่า

เทพอัสนีและเม่ยเอ๋อร์ทำอะไรไม่ได้ ได้แต่เห็นด้วย ซีหวังหมู่สบถด่าจิ่วอิงไม่หยุด จนท้ายที่สุดก็กลับไปพักผ่อน

…

ในขณะเดียวกัน ต้าซือมิ่งสีทองก็พาภรรยาและเด็กน้อย ห้อยท้ายด้วยจิ่วอิงตัวหนึ่งปรากฏตัวขึ้นในกรมแสงสว่างแล้ว

“ที่นี่คือ…” เยี่ยนอวี๋ที่คาดเดาได้ก็เอ่ยขึ้นเบาๆ

“กรมแสงสว่าง” ต้าซือมิ่งสีทองตอบตามคาด

เยี่ยนอวี๋เคร่งขรึมลง “รับรู้ได้ว่า ‘ตัว’ เจ้าอยู่ตรงไหนหรือไม่”

“พอเดาได้” ต้าซือมิ่งผมสีทองพยักหน้า

เด็กน้อยที่ถูกเยี่ยนอวี๋อุ้ม เขาก็ส่งเสียงหน่อมแน้มออกมา “ข้างหน้า พ่อ สีดำอยู่ข้างหน้า กำลังนอน ไม่สนใจเป่า แม่ไป จัดการเขา”

“ได้ เราเข้าไปเดี๋ยวนี้” ขณะที่เยี่ยนอวี๋จูบเด็กน้อยแล้วก็รับรู้ได้ว่าขณะที่แสงแผ่ซ่านออกมาจากรอบกายเด็กน้อย ดูเหมือนจะมีคลื่นสายเลือดเล็กน้อยกำลังสั่นไหว

เรื่องนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋ประหลาดใจ “สามี เจ้ารู้ว่าเสี่ยวเป่าเป็นอะไรหรือไม่”

“ปฏิกิริยาสะท้อนกลับทางสายเลือด” ต้าซือมิ่งสีทองพูดพลางลูบเด็กน้อยน่าเอ็นดู ขาของเขาก็เหินผ่านกับดักมากมายและจุดตรวจสอบในแต่ละตำแหน่ง

เทียบกับกรมความมืดแล้ว กรมแสงสว่างนอกจากจะใหญ่กว่าสามเท่า เทพในกรมก็มีมากกว่ามาก ผู้มีฝีมือก็มีไม่น้อย อย่างน้อยก็มีเทพระดับเทียนอ๋องถึงสิบท่าน

“ความสามารถของแอตแลนแข็งแกร่งว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจริงๆ” เยี่ยนอวี๋จำเป็นต้องยอมรับ หากนางไม่ได้กลับมา หากนางไม่ได้อัญเชิญเหล่าขุนเขาและท้องทะเลกลับมา แค่ที่นางรับรู้ในยามนี้ สวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็อยู่ด้อยกว่าในทุกๆ ด้าน

ต้าซือมิ่งสีทองที่ได้ยินดังนั้น เขากลับยังคงอธิบายว่า “สิ่งที่เจ้าเห็นคือความสามารถเพียงผิวเผิน เมื่อสามหมื่นปีก่อน แอตแลนกลืนกินจักรวาลใกล้เคียงไปหนึ่งจักรวาล ดังนั้นหากพูดจากระดับชั้นแล้ว แอตแลนอยู่เหนือกว่าสวรรค์เก้าชั้นฟ้าจริงๆ”

“เคยกลืนกินแล้ว?” เยี่ยนอวี๋ชะงัก แต่ก็คิดว่าสมเหตุสมผลดี มิเช่นนั้นแอตแลนจะกล้าอาละวาดได้อย่างไร

ต้าซือมิ่งก็พูดขึ้นว่า “ใช่ ใช้เวลาห้าหมื่นปีกลืนกินสำเร็จและยังใช้พลังที่หลงเหลือของจักรวาลนั่นทะลวงเปิดจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้า มิเช่นนั้นด้วยการสร้างจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าของเจ้า ในฐานะที่เป็นระบบจักรวาลที่ไม่มีช่องโหว่แม้แต่น้อย มันไม่ควรเกิดรอยแตกแยก แม้จะสั่นสะเทือนเป็นครั้งราวก็สามารถฟื้นฟูด้วยตนเองได้”

“โลกที่ถูกกลืนไปก่อนหน้านี้มีช่องโหว่หรือ เพราะเหตุใดเล่า” จู่ๆ เยี่ยนอวี๋ก็พบว่าสามีของนางคือขุมทรัพย์ เหมือนกับว่าจะรู้ทุกอย่าง แม้แต่ความลับระดับสูงเช่นนี้เขาก็รู้

“เพราะว่าเทพผู้สร้างไม่เอาไหนน่ะสิ ไม่มีกฎปิดผนึกและวัฏสงสารเช่นสวรรค์เก้าชั้นฟ้า หลังจากที่เจ้ากลืนขุนเขาและท้องทะเลและมหาทวีปเข้าไปในร่างกายแล้ว เจ้าใช้พวกมันสร้างกฎใหม่ที่มั่นคง และยังแก้ไขปรับปรุงระบบเก่า นอกจากนี้ ในภายหลังเจ้ายังค่อยๆ แยกตนเองออกจากโลกทั้งใบ ดังนั้นเมื่อจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าถูกทะลวงเปิด แม้เจ้าจะร่วงหล่นไปแล้ว สวรรค์เก้าชั้นฟ้ากลับยังคงเป็นระบบจักรวาลที่มั่นคง” ต้าซือมิ่งสีทองอธิบายอย่างละเอียด

เยี่ยนอวี๋มองเขาอย่างตะลึงงัน “เช่นนี้หมายความว่า การร่วงหล่นของข้าเป็นเพราะจักรวาลสวรรค์เก้าชั้นฟ้าถูกจักรวาลแอตแลนทะลวง ส่วนข้าในฐานะที่เป็นผู้สร้างสวรรค์เก้าชั้นฟ้าก็ถูกสังเวยเช่นนั้นหรือ”

“เหลวไหล” ต้าซือมิ่งสีทองที่ไม่พอใจกับคำพูดของภรรยาก็หยิกเอวของนางแรงๆ ทีหนึ่ง “แค่มีผลกระทบ แต่เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าจริงๆ กันแน่ ข้าเองก็ไม่แน่ใจ เจ้าต้องคิดเอาเอง”

“ข้าคิดว่าสามีจะรู้ทุกอย่าง” เยี่ยนอวี๋กอดสามีสีทองของนางไว้ เสียงพึมพำเจือความโอนอ่อน นี่คือความโอนอ่อนที่ไม่เคยปรากฏกับปฐมราชินีมาก่อน ทำให้ต้าซือมิ่งสีทองที่อุ้มนางเม้มปากอีกครั้ง รู้สึกเหมือนกับว่าอุ้มปีศาจดูดวิญญาณไว้ ทำให้เขา…

ผ่านไปนานกว่าจะตอบด้วยเสียงดุจพิณที่ค่อนข้างแหบแห้งว่า “บางทีหลังจากที่เราหลอมผสานแล้วอาจจะรู้ก็ได้”

เมื่อเขาเพิ่งพูดจบ…

“อ้ะเนะ”

เยี่ยนเสี่ยวเป่าชี้ไปข้างหน้า ใบหน้าน้อยๆ ยังคงแข็งเกร็ง ราวกับกำลังมุ่งมั่นและใช้สมาธิอย่างมาก แต่เขาก็สามารถตอบคำถามของท่านแม่เขาได้อย่างแม่นยำ

ดังนั้นจนถึงบัดนี้ เยี่ยนอวี๋ไม่รู้ว่าเด็กน้อยกำลังตื่น หรือกำลัง ‘ฝัน’ อยู่กันแน่ สภาพของเขาดูแปลกๆ ทว่าไม่มีผลกระทบกับร่างกาย

ต้าซือมิ่งสีทองเองก็เหินไปทางที่เด็กน้อยชี้ตามความรู้สึกของตนเองแล้ว

แต่แล้ว… เมื่อพวกเขาทั้งสามปรากฏตัว เยี่ยนอวี๋ก็เห็นมิคาเอลยืนอยู่ข้างหน้าพวกเขา ยืนอยู่ข้างหน้าประตู ที่สำคัญคือเมื่อมิคาเอลเห็นพวกเขา นางก็ไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อย เห็นได้ชัดว่ารอมานานแล้ว

เรื่องนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋ระวังตัวขึ้นมาทันที ส่วนเจ้าตัวน้อยเขาก็ชี้ไปข้างหน้าเหมือนกับไม่เห็นมิคาเอลที่เปล่งแสง พูดกับท่านแม่ว่า “พ่อ พ่ออยู่”

เยี่ยนอวี๋อุ้มเด็กน้อยลงพื้น ในขณะเดียวกันก็พูดตรงไปตรงมาว่า “มิคาเอล ในเมื่อเจ้ายืนอยู่ตรงนี้ ดูท่าคงจะรู้ว่าข้ามาทำอะไร”

“ข้ารู้ แต่ข้าไม่ให้พวกเจ้าเข้าไป และเชิญพวกเจ้ากลับไปด้วย มิเช่นนั้นข้าจะไม่เกรงใจ” มิคาเอลตอบอย่างราบเรียบ แสงสีขาวรอบกายนางสว่างขึ้นเล็กน้อย

เยี่ยนอวี๋รับรู้ได้ว่าเมื่อมิคาเอลสว่างขึ้น กรมแสงสว่างทั้งกรมก็สว่างขึ้นเล็กน้อย ผู้แข็งแกร่งระดับเทียนอ๋องทั้งสิบท่านนั้นก็แข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อยเช่นกัน?

ไม่เพียงเท่านี้ กรมแสงสว่างยังสั่นไหว การสั่นไหวเช่นนี้แปลกพิลึกมาก เหมือนกับว่า… เหมือนกับว่ามีพลังลี้ลับบางอย่างกำลังตื่นขึ้นในกรมแสงสว่างแห่งนี้ ราวกับอสูรโบราณที่ถูกปลุกตื่น ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เรื่องนี้ทำให้เยี่ยนอวี๋สงบจิตใจลง รู้ว่าเหตุใดแม้แต่ราชสำนักยังหวาดหวั่นต่อความสามารถของมิคาเอล นางมีบางอย่างที่พิเศษจริงๆ

ทว่าแม้จะเป็นเช่นนี้… ต้าซือมิ่งสีทองก็ปล่อยแสงสีทองอร่ามออกไปทางมิคาเอลในทันที มันสะเทือนจนแสงรอบกายนางดับวูบไปชั่วขณะ กรมแสงสว่างสั่นไหวอย่างชัดเจน

ในขณะเดียวกัน

วิ้ง

เยี่ยนอวี๋ที่อุ้มเด็กไว้ก็ปรากฏกายข้างหลังมิคาเอลและผลักประตูบานนั้นก่อนจะหายตัวเข้าไปแล้ว

มิคาเอลร้อนรน รีบหันไปคว้ามือของเยี่ยนอวี๋ไว้ “ไม่ได้ เจ้าจะทำให้เขาตาย”