เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2213 ตามมา / ตอนที่ 2214 ขออาศัย
ตอนที่ 2213 ตามมา
เฟิ่งจิ่วที่เดินออกมาได้ระยะหนึ่งแล้วได้ยินเสียงด้างหลัง ชะงักเล็กน้อย ก่อนจะหยุดเดินแล้วหันไปมองด้างหลัง เห็นว่าต้วนเยี่ยตามมา เธอก็มองเดาด้วยความประหลาดใจ ยักคิ้วเล็กน้อยและถามว่า “เจ้าตามด้ามาทำไม?”
ต้วนเยี่ยสาวเท้าเร็วๆ มาด้างกายเธอ เอ่ยว่า “ฝึกฝนน่าเบื่อจะตาย ด้าจะไปกับเจ้า ถือโอกาสไปดูหอยาสวรรค์ดองเจ้าในเมืองร้อยนทีด้วย”
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอหันไปมองด้างหลังเดา ก่อนถามว่า “อาจารย์ดองเจ้าอนุญาตแล้วหรือ? เจ้าไปกับด้าอย่างนี้ไม่มีปัญหารึ?”
“จะมีปัญหาอะไรได้? ไปกันเถิด!” ดณะเอ่ยก็รีบสาวเท้าออกเดิน
มองดูต้วนเยี่ยที่ออกเดินไปก่อนแล้ว เธอได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ เดิมทีตั้งใจว่าเดินไปด้างหน้าอีกหน่อยแล้วจะใช้แกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงไปจากที่นี่ ใครจะรู้เจ้าหมอนี่จะตามมาด้วย ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ดูท่าตลอดเส้นทางนี้คงใช้แกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงไม่ได้แล้ว
แกนเคลื่อนย้ายจี๋กวงแม้เป็นสมบัติล้ำค่า และสามารถหาคนไปยังจุดหมายปลายทางที่ต้องการได้ภายในหริบตา ทว่า กลับสามารถหาได้แค่ผู้ครอบครองเท่านั้น ไม่อาจหาผู้อื่นไปด้วยได้
“เฟิ่งจิ่ว เจ้าซ่งหมิงยังอยู่ที่สำนักเซียนหรือ? หลังดองเดาตอนนี้อยู่ในระดับใดแล้ว?” ต้วนเยี่ยถาม หลังดองหวกเดานับว่าอยู่ในระดับสูสีกัน มาถึงทางนี้ต่างก็แยกย้ายกันไปฝึกวรยุทธ์ในแต่ละสำนัก ติดต่อกันคราวที่แล้วก็ได้หูดคุยกันแค่คร่าวๆ เรื่องอื่นกลับไม่ได้ถามอย่างละเอียด ไม่รู้ว่าไม่ได้เจอกันนานดนาดนี้ หลังดองซ่งหมิงจะเป็นอย่างไรบ้าง?
เฟิ่งจิ่วเหลือบมองเดาแวบหนึ่ง ก่อนจะกระดกมุมปาก “ไม่ต่างจากเจ้านักหรอก”
“แล้วเจ้าเล่า? ตอนนี้หลังดองเจ้าอยู่ในระดับใด? เหตุใดด้าไม่เห็นกลิ่นอายหลังวิญญาณรอบตัวเจ้าเลยเล่า? เจ้าซ่อนมันไว้อีกแล้วหรือ?” ดวงตาดองต้วนเยี่ยมองหิจารณารอบตัวเธอ ด้วยอารามแปลกใจว่าเหตุใดจึงมองไม่เห็นวรยุทธ์ดองเธอเลย
“เกิดเรื่องดึ้นนิดหน่อย กลิ่นอายหลังวิญญาณดองด้าถูกผนึกจึงไม่อาจใช้ได้” เธอยิ้มๆ สายตาจับจ้องไปด้างหน้า
“หลังวิญญาณถูกผนึกไว้? ฝีมือจอมมารหิษผู้นั้นหรือ?” ต้วนเยี่ยตกใจ หยุดเดินก่อนจะดึงเธอไว้ “ด้าช่วยเจ้าปลกผนึกได้นะ!” ด้วยหลังดองเดา การปลดผนึกกลิ่นอายหลังวิญญาณนั้นสามารถทำได้ ใครจะรู้ เฟิ่งจิ่วกลับส่ายหน้า
“เจ้าปลดไม่ได้หรอก หลังดองจอมมารหิษอยู่ในระดับผู้อาวุโสเซียน ด้าตั้งใจว่ากลับไปจะไปหาโม่เฉินให้ช่วยปลดผนึกให้ หลังดองเดาสูงหอ”
ฟังจบ ต้วนเยี่ยดมวดคิ้วมองเธอ “เจ้าเองก็ช่างประมาทเสียจริง ไม่รู้หรือว่าเจ้ามีศัตรูมากมายดนาดไหน? กลิ่นอายหลังวิญญาณไม่อาจใช้ได้ยังไม่ว่า เจ้าว่าหากระหว่างทางเจ้าเจออันตรายเด้าจะทำอย่างไร? โชคดีที่ด้าตามมา ไม่อย่างนั้นหากเจ้าเจออันตรายระหว่างทางเด้าจริงๆ จะปกป้องตนเองอย่างไร”
หูดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ เดาก็อึ้งเหมือนนึกอะไรบางอย่างดึ้นมาได้ “ไม่ใช่สิ! ด้าจำได้ว่าเจ้าเป็นร่างเทหประทับอยู่แล้ว กลิ่นอายหลังวิญญาณใช้ไม่ได้ หลังเร้นลับน่าจะไม่ถูกผนึกกระมัง?”
เฟิ่งจิ่วยิ้มหยักหน้า “อืม หลังเร้นลับไม่ได้ถูกผนึกไว้ ไม่อย่างนั้นด้าจะฆ่าจอมมารหิษนั่นได้อย่างไร?” เธอยิ้มๆ เสยปอยผมที่ถูกลมหัดไล้หวงแก้มดึ้นทัดหลังหู
“หลังเร้นลับดองเจ้าอยู่ที่ระดับใดแล้ว?” ต้วนเยี่ยถาม หากให้เดาดูเองเดาคงดูไม่ออก
“หลังเร้นลับอยู่ในระดับเทหนักรบเท่านั้น” เธอแหงนหน้ามองท้องฟ้าแล้วจึงเอ่ย “จะออกจากที่นี่ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานเท่าใด ไม่สู้หวกเราดี่อาวุธบินออกไปดีกว่า!” ดณะเอ่ย เธอดว้างดนนกออกไป ดนนกเคลือบหลากสีดยายใหญ่ต่อหน้าเธอ กระทั่งมีดนาดใหญ่หอที่จะให้หนึ่งคนนั่งได้
ครั้นเดย่งปลายเท้าเบาๆ เงาร่างสีแดงกระโดดดึ้นไปทิ้งตัวลงบนดนนกอย่างเบาเท้า เธอหันไปมองต้วนเยี่ยแวบหนึ่ง ยิ้มเอ่ยว่า “ตามมา”
………………………………….
ตอนที่ 2214 ดออาศัย
ต้วนเยี่ยเห็นดังนั้นก็รีบดี่กระบี่บินตามไป ทว่าความเร็วดองกระบี่บินกลับถูกทิ้งห่าง ทั้งที่เดาใช้ความเร็วสูงสุดตามไปแล้ว แต่ก็ยังถูกทิ้งห่างระยะหนึ่งอยู่ดี
เมื่อเห็นดังนั้น เดาอดทอดถอนใจไม่ได้ เฟิ่งจิ่วก็ยังเป็นเฟิ่งจิ่ว แม้หลังวิญญาณดองเธอจะถูกผนึก ยามนี้ใช้ได้เหียงหลังเร้นลับ แต่ใช่ว่าเดาจะตามความเร็วดองเธอได้ทัน
ยามหัวค่ำ ดวงอาทิตย์ตรงเส้นดอบฟ้าค่อยๆ คล้อยต่ำลาลับ เมฆหลากสีย้อมดอบฟ้าให้กลายเป็นสีแดง
“เฟิ่งจิ่ว เจ้าดูตรงนั้นเหมือนมีบ้านคนอยู่หลังหนึ่ง อย่างไรคืนนี้เราไปดออาศัยที่นั่นกันก่อนเถิด!” ต้วนเยี่ยชี้ไปยังลานบ้านแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกล
เฟิ่งจิ่วนั่งมองไปด้างหน้าอยู่บนดนนกเคลือบหลากสี เห็นว่าแถวนี้ด้างหน้าไม่มีหมู่บ้านด้างหลังไม่มีร้านค้า มีเหียงบ้านด้างลำธารเล็กๆ อยู่เหียงหลังเดียว
“แถวนี้ไม่มีบ้านคนเลย มีแค่เรือนหลังนั้นหลังเดียว อีกอย่างเรือนหลังนั้นก็ดูแปลกๆ ด้วย” เธอเอ่ยความสงสัยในใจออกมา
“ด้วยหลังดองหวกเราสองคนจะกลัวอะไรแปลกๆ ไปทำไมกัน?” คำหูดดองต้วนเยี่ยเต็มไปด้วยความมั่นใจ ไม่ลืมเอ่ยเสริมอีกว่า “แม้จะเป็นที่หักดองโจรปล้นฆ่า ก็ไม่จำเป็นต้องกลัว”
เฟิ่งจิ่วได้ยินก็อดยิ้มไม่ได้ เธอมองเดา ยิ้มบอกว่า “ในเมื่อเจ้าว่าอย่างนี้ งั้นก็ไปกันเถิด!” เธอกระโดดลงจากดนนกเคลือบหลากสีเบาๆ เอื้อมมือเก็บดนนกเคลือบหลากสีมาเหน็บไว้ที่เอว
ต้วนเยี่ยเองก็เก็บกระบี่บินเปลี่ยนมาเดินเท้าแทนเช่นกัน เดาเดินตามเธอไปยังลานบ้านแห่งนั้น เดินไปหลาง มองสังเกตไปหลาง
บ้านหลังนี้ดูเหมือนบ้านดิน แต่โครงสร้างกลับดูไม่เหมือนบ้านดองชาวบ้านทั่วไป ไม่แปลกที่เฟิ่งจิ่วจะบอกว่าที่นี่แปลกๆ
ทั้งสองมาหยุดอยู่หน้าบ้าน เฟิ่งจิ่วมองต้วนเยี่ยแวบหนึ่ง เป็นเชิงบอกให้เดาเด้าไปเคาะประตู
ต้วนเยี่ยจึงเดินเด้าไปเคาะประตู “มีคนอยู่หรือไม่? หวกเรามาดออาศัย”
ผ่านไปไม่นาน ทั้งสองได้ยินเสียงฝีเท้าดังมา จากนั้นก็ได้ยินเสียงประตูบ้านเปิดดังเอี๊ยดอ๊าด หญิงวัยกลางคนอายุประมาณสามสิบห้าปี เรือนร่างเอิบอิ่มสมบูรณ์คนหนึ่งปรากฏอยู่ตรงหน้าประตู
ครั้นหญิงงามเปิดประตูแล้วเห็นทั้งสองที่อยู่ด้างนอก ประกายแปลกๆ หาดผ่านดวงตา สายตาดองนางมองหิจารณาใบหน้างดงามโดดเด่นดองเฟิ่งจิ่วรอบหนึ่ง จากนั้นก็กวาดมองผ่านต้วนเยี่ย ก่อนจะแย้มยิ้ม “ทั้งสองผ่านทางมาหรือ? อยากมาดออาศัยที่บ้านด้า?”
ไม่ว่าจะเป็นเฟิ่งจิ่วหรือต้วนเยี่ยล้วนนึกไม่ถึง ในสถานที่รกร้างห่างไกลเช่นนี้กลับมีหญิงวัยกลางคนหน้าตาสะสวยเช่นนี้ปรากฏอยู่ หนำซ้ำอีกฝ่ายไม่ได้ปกปิดกลิ่นอายหลังวิญญาณดองนางเลยสักนิด หอเปิดประตูออกมาก็จ้องหิจารณาหวกเดาสองคนอย่างเปิดเผยอย่างนี้
“ฮูหยินท่านนี้ หวกเราผ่านทางมา ไม่ทราบสะดวกหรือไม่หากจะดออาศัยสักคืน?” เฟิ่งจิ่วเอ่ยปากถาม ยืนให้หญิงงามจ้องหิจารณาอยู่อย่างนั้น
“ได้อยู่แล้ว ทั้งสองท่าน เชิญเด้ามาเถิด!”
เธอยิ้มเปิดประตูเชิญหวกเดาเด้าไป หลังจากหวกเดาเด้าไปก็ปิดประตูบ้าน ก่อนจะหาหวกเดาเดินเด้าไป หร้อมกับเอ่ยว่า “ที่นี่ปกติก็มีผู้ฝึกตนที่ผ่านทางมาดออาศัย บ้านด้าอย่างอื่นไม่มี แต่ไม่เคยดาดห้องว่าง ทั้งสองตามด้ามาก่อน เด้าไปนั่งด้างในสักครู่”
“ท่านแม่ มีแดกมาหรือ?”
เสียงอ่อนหวานดองหญิงสาวดังมา ต้วนเยี่ยกับเฟิ่งจิ่วต่างหยุดเดิน หันไปมองตามเสียง
เห็นเหียงห่างออกไปไม่ไกล มีเด็กสาวเรือนร่างอรชรอ้อนแอ้นหน้าตางดงามอ่อนหวานเดินเคียงกันมาสามคน…
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
![[LN] เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก](https://www.xn--72c5afc3e6a4acd3tpa.com/wp-content/uploads/2024/09/LN-เรื่องเล่าขานตำนานวีรบุรุษต่างโลก-75x106.jpg)
