เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2139 กลับหอยาสวรรค์ / ตอนที่ 2140 ไล่ออกไป
ตอนที่ 2139 กลับหอยาสวรรค์
ขณะที่สองคนทางนี้กำลังคุยกัน ด้านนอก เฟิ่งจิ่วกำลังเดินมาทางหอยาสวรรค์ ครั้นเห็นผู้คนยืนมุงอยู่ด้านนอกหอยาสวรรค์ก็ประหลาดใจ นึกว่าเกิดอะไรขึ้น ยามเดินเข้าไปก็เห็นหญิงสาวอายุน้อยคนนั้นอุ้มลูกคุกเข่าอยู่หน้าหอยาสวรรค์
เธอไม่แปลกใจที่เจอนางอีกครั้ง เพราะอย่างไรก็ได้ยินแต่แรกแล้วว่านางจะมาขอรับการรักษาที่หอยาสวรรค์ เพียงแต่สิ่งที่เธอไม่พอใจก็คือวิธีการของหญิงสาวนางนี้ ไม่นึกว่านางจะอุ้มลูกคุกเข่าร้องขอรับการรักษาอยู่ตรงนั้น
เธอเดินเข้าไปทีละก้าวๆ ยามเดินผ่านนางฝีเท้าชะงักเล็กน้อย มองหญิงสาวที่กำลังคร่ำครวญให้เหล่าชาวบ้านฟังว่าตนเองเศร้าสลดเพียงใด
หญิงสาวอายุน้อยเห็นรองเท้าคู่หนึ่งจู่ๆ ก็หยุดอยู่ข้างกายนาง อดเงยหน้ามองไม่ได้ ครั้นเห็นเฟิ่งจิ่ว นางก็กระเด้งตัวลุกยืน “เป็นเจ้า!”
เฟิ่งจิ่วเหลียวมองนางแวบหนึ่ง ก่อนสาวเดินเข้าไปในหอยาสวรรค์ต่อ ทว่าหญิงสาวนางนั้นกลับเดินมาขวางหน้าเธออย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ชี้นิ้วด่าเธอ “เจ้าคนใจจืดใจดำ เป็นเพราะเจ้าทำให้พวกข้าสองแม่ลูกต้องตากลมหนาวทั้งคืน ลูกข้าจึงป่วยหนักกว่าเดิม นึกไม่ถึงว่าเจ้าจะมาอยู่ที่นี่ เจ้ารู้ว่าข้าจะมาขอรับการรักษาที่หอยาสวรรค์ จึงมาขัดขวางข้าใช่หรือ?”
เมื่อได้ยินเสียงข้างนอก คนในหอยาสวรรค์ก็เดินออกมา หนึ่งในนั้นมีหยางเสี่ยวเอ้อร์อยู่ด้วย รวมถึงเหลิ่งหวากับตู้ฝาน
เหลิ่งหวากับตู้ฝานเห็นเฟิ่งจิ่วกลับมาก็ดีใจ ทว่าเห็นหญิงสาวนางนั้นกำลังต่อว่านายท่าน ซ้ำยังขวางทางเดินไม่ให้นายท่านเข้ามา ทั้งสองจึงหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ได้เดินเข้าไปหา
หยางเสี่ยวเอ้อร์ที่อยู่ข้างๆ กำลังจะวิ่งเข้าไปหาด้วยความดีใจ แต่กลับถูกเหลิ่งหวาดึงไว้ก่อน
หยางเสี่ยวเอ้อร์มองเขาอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเห็นเขายิ้มอย่างอ่อนโยน “ดูไปก่อน”
“ผู้ดูแลเหลิ่ง คุณชายของข้าให้ข้ามาเอายา” ชายหนุ่มคนหนึ่งท่าทางคล้ายพ่อบ้านคนหนึ่งเดินเข้ามา ก่อนยื่นป้ายห้อยเอวให้เหลิ่งหวา
ได้ยินอย่างนั้น เหลิ่งหวามองป้ายห้อยเอวแวบหนึ่ง ก่อนจะกวักมือเรียกหญิงขายยาในร้านมากำชับ “พอพ่อบ้านเฉินไปหาฟั่นหลินข้างใน”
“เจ้าค่ะ” หญิงขายยารับคำ ก่อนจะเชิญพ่อบ้านคนนั้นเข้าไป
หญิงสาวอายุน้อยที่ขวางเฟิ่งจิ่วเห็นอย่างนั้น กอปรกับเห็นชาวบ้านมามุงดูกันมากมาย อดหันไปถามเหลิ่งหวาไม่ได้ “ท่านเป็นผู้ดูแลของหอยาสวรรค์หรือ?”
“ถูกต้องแล้ว” เหลิ่งหวาพยักหน้าด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน เพียงแต่รอยยิ้มนั้นกลับขึ้นไปไม่ถึงดวงตา เขายังไม่ลืม เมื่อครู่หญิงนางนี้กำลังด่านายท่านของเขา
“ผู้ดูแล เด็กหนุ่มคนนี้ เด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่คนดี เขายุยงให้เถ้าแก่โรงเตี๊ยมนอกเมืองไล่พวกข้าแม่ลูกออกไป ทำให้พวกข้าต้องตากลมหนาวทั้งคืน ไม่เพียงเท่านี้ เขายังลบหลู่ภูตหมอแห่งหอยาสวรรค์ บอกว่าภูตหมอมีวิชาแพทย์ไม่สู้เขา บอกว่าภูตหมอ…” นางยังพูดไม่ทันจบ ก็ถูกตัดบทเสียก่อน
เฟิ่งจิ่วที่ฟังอยู่ได้แต่ส่ายหน้า เดินเอามือไพล่หลังเข้าไปในหอยาสวรรค์ จากนั้นหันไปกำชับตู้ฝาน “ไล่นางไป”
“ขอรับ นายท่าน” ตู้ฝานรับคำ ก่อนเหลือบมองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มมุมปาก เห็นสายตาตกตะลึงและเหลือเชื่อของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะเผยยิ้มกว้างอย่างอารมณ์ดี
“เจ้ารู้หรือไม่ว่าคุณชายชุดเขียวเมื่อครู่เป็นใคร? ไม่รู้ล่ะสิ? ไม่เป็นไร ข้าบอกเจ้าเอง นั่นคือนายท่านแห่งหอยาสวรรค์ของเรา หรือก็คือภูตหมอที่เจ้าพูดถึง เจ้าว่าเขาลบหลู่ภูตหมอ? ยุยงเถ้าแก่โรงเตี๊ยมให้เจ้าออกไปตากลมหนาวข้างนอกทั้งคืน? หึๆ หากเป็นอย่างนั้นจริง ข้าก็บอกได้คำเดียวว่า เจ้าสมควรโดนแล้ว”
ตู้ฝานโบกพัดในมือ ใบหน้าประดับไว้ด้วยรอยยิ้ม แต่แววตากลับเย็นยะเยือก
………………………………….
ตอนที่ 2140 ไล่ออกไป
เขาจ้องหน้าอันซีดเผือดของหญิงสาว น้ำเสียงพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นเยียบ “กล้าดูหมิ่นนายท่านของข้า กุเรื่องหลอกลวง เจ้าช่างบังอาจนัก!”
ผู้คนที่กำลังมุงดูอยู่ตกตะลึง ที่แม้เด็กหนุ่มเมื่อครู่ก็คือนายท่านแห่งหอยาสวรรค์ที่แต่งกายเป็นชายออกไปข้างนอกนี่เอง! ไม่น่าเล่า พวกเขายังคิดอยู่เลยว่าเด็กหนุ่มคนนั้นช่างมีบุคลิกโดดเด่นนัก! ที่แท้ก็เป็นนายท่านแห่งหอยาสวรรค์ คือภูตหมอผู้นั้นนี่เอง!
นึกถึงว่าเมื่อครู่หญิงสาวอุ้มลูกชี้หน้าต่อว่า กอปรกับสถานการณ์ในตอนนี้ แต่ละคนจากเห็นใจก็กลายเป็นดูแคลนแทน
เสียแรงที่พวกเขาคิดว่าหญิงสาวนางนี้น่าสงสาร หากนางวิงวอน ไม่แน่ภูตหมออาจช่วยชีวิตลูกนางสักครั้ง ใครจะรู้หญิงสาวกลับวางแผนไว้เช่นนี้ รู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ
หญิงสาวอ่อนแรงไปทั้งตัว อุ้มลูกทิ้งตัวนั่งลงบนพื้น เนิ่นนานก็ยังตั้งสติไม่ได้ เป็นอย่างนี้ได้อย่างไร? เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้? นางมาขอรับการรักษาแท้ๆ เหตุใดจึงกลายเช่นนี้ไปได้?
“ลากนางออกไป อย่าปล่อยให้ขวางหูขวางตาอยู่ตรงนี้” ตู้ฝานกำชับองครักษ์เฟิ่งสองคนให้ลากนางออกไป ตั้งใจจะหันตัวเดินกลับเข้าไป ทว่าในเวลานี้เอง หญิงสาวนางนั้นกลับพุ่งเข้ามากอดขาเขาไว้
“อย่าไล่ข้าไป ข้ามาขอรับการรักษา ขอร้องล่ะ ภูตหมอได้โปรดช่วยลูกข้าด้วย ลูกข้าป่วยใกล้ตายแล้ว…”
ตู้ฝานก้มหน้ามองหญิงสาวที่กอดขาเขา แสยะยิ้มเย็นชาแล้วเอ่ยว่า “ที่ลูกเจ้าป่วยพวกข้าไม่ได้เป็นคนทำ แต่ หากเขาป่วยตาย นั่นเป็นเพราะเจ้า คนอย่างเจ้า ไม่มีสิทธิ์มาขอร้องให้นายท่านช่วย ไสหัวไป!” เขากระชากขากลับ ก่อนจะสาวเดินเข้าไปข้างใน
“ไม่ ไม่ใช่แบบนี้…ต้องไม่ใช่แบบนี้…”
นางล้มลงไปบนพื้น ถูกองครักษ์เฟิ่งสองคนลากออกไป และเมื่อมองดูภาพนั้นอีกที ไม่มีใครสงสารนางอีกแล้ว ตรงกันข้าม กลับรู้สึกว่าสมควรแล้ว
ด้านในหอยาสวรรค์
“พี่สาวเฟิ่ง ผู้หญิงคนนั้นว่าท่านทำไม?” หยางเสี่ยวเอ้อร์ไม่พอใจ เสียแรงที่ตอนแรกนางยังอุตส่าห์สงสาร! นึกไม่ถึงกลับทำร้ายพี่สาวเฟิ่งของนางอย่างนั้น น่าชังนัก
เฟิ่งจิ่วยิ้มๆ “ไม่มีอะไรหรอก แค่บังเอิญเกิดเรื่องอะไรนิดหน่อยตอนอยู่นอกเมือง”
“ไม่จำเป็นต้องสนใจนางอีก ใช่สิ ทำไมข้ารู้สึกเหมือนว่าเจ้าผอมลงไม่น้อย? พักนี้เจ้าไม่ได้กินข้าวให้ดีหรือ?” เธอมองหยางเสี่ยวเอ้อร์ที่ผอมลงไม่น้อย เห็นดวงหน้าที่เคยอ้วนกลมกลายเป็นเรียวเล็ก ดูผอมเพรียวขึ้นมาก
ได้ยินอย่างนี้ หยางเสี่ยวเอ้อร์รู้สึกร้อนตัวเล็กน้อย เพราะพักนี้นางไม่ได้กินข้าวให้ดี สุดท้ายถึงขั้นล้มป่วยด้วยซ้ำ!
“ไม่นะเจ้าคะ ข้ากินข้าวครบทุกมื้อ พะ เพียงแต่ข้าฝึกวรยุทธ์ตอนเย็น ฉะนั้นจึงผอมลงไปหน่อย” นางเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา รู้สึกเหมือนข้ออ้างนี้ฟังขึ้น!
เหลิ่งหวาที่อยู่ด้านหนึ่งได้ยินก็เผยยิ้ม เอ่ยกับเฟิ่งจิ่ว “นายท่าน ท่านเดินทางมาไกลคงเหนื่อย กลับไปพักที่จวนก่อนดีหรือไม่?”
“คนของตลาดมืดยังมาไม่ถึงหรือ?” เธอถาม
“ยังไม่ถึงขอรับ แต่พวกเขาเคยมาถามแล้ว ข้าคิดว่าอีกสองสามวันน่าจะมาถึง”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วพยักหน้า เอ่ยว่า “อย่างนั้นก็กลับจวนก่อนเถิด!”
“อย่างนั้นข้าตามนายท่านกลับไปด้วย จะได้รายงานเรื่องที่เกิดขึ้นในระยะนี้ให้นายท่านฟังด้วย” เหลิ่งหวาเอ่ย
“อืม” เธอตบไหล่หยางเสี่ยวเอ้อร์ บอกว่า “ข้ากลับก่อน เจ้าอยู่ช่วยงานที่นี่นะ”
“ได้ พี่สาวเฟิ่งกลับไปพักผ่อนเถิด!” หยางเสี่ยวเอ้อร์ส่งพวกเขากลับ จากนั้นกลับเข้ามาช่วยงานข้างใน
………………………………….
YOU MAY ALSO LIKE
