เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 2099 ถูกเด็กหนุ่มทำบาดเจ็บ / ตอนที่ 2100 รามือไม่ยุ่ง
ตอนที่ 2099 ถูกเด็กหนุ่มทำบาดเจ็บ
“แย่แล้ว! คุณชายอาการกำเริบแล้ว! เร็ว! เอาโซ่ออกมา!”
เห็นเพียงคนพวกนั้นหน้าตาตื่นตระหนก มีคนรีบหยิบโซ่เหล็กออกมาจากถุงฟ้าดิน มีคนกอดเขาไว้แน่น จากนั้นก็จับเขามัด สุดท้ายยังเอากระสอบครอบเขาไว้ และหามเขาขึ้น
เหลิ่งหวายืนอึ้งอยู่ตรงนั้น ผ่านไปครู่หนึ่งจึงเพิ่งได้สติ เห็นตอนเองถูกลืมอยู่ตรงนี้ จึงส่ายหน้า ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังตระกูลหยางต่อ
ผู้ฝึกตนพวกนั้นหามชายชุดหรูกลับมายังลานบ้านของที่พักของพวกเขา หนึ่งในนั้นรีบพุ่งตัวไปทางเรือนเล็กของมู่หรงอี้เซวียน “คุณชายมู่หรงๆ แย่แล้วขอรับ คุณชายอาการกำเริบแล้ว!”
มู่หรงอี้เซวียนที่กำลังนั่งขัดสมาธิฝึกวรยุทธ์อยู่ในเรือนได้ยินอย่างนั้นก็ลืมตาขมวดคิ้ว อาการกำเริบ?
เขาลงจากเตียงเดินออกมาข้างนอก ก็เห็นผู้ฝึกตนที่ติดตามอินจื่อเหิงกำลังจะพุ่งเข้ามาห้องของเขา จึงถามว่า “คุณชายของเจ้าอยู่ที่ใด?”
“พวกข้าพาเขาไปส่งที่เรือนแล้วขอรับ เพียงแต่ ครั้งนี้ดูเหมือนว่าอาการของคุณชายจะหนักเอาการ” ผู้ฝึกตนคนนั้นเอ่ย
“พาข้าไปดูหน่อย” มู่หรงอี้เซวียนเอ่ย สาวเท้าเดินออกไปข้างนอก มาถึงลานสวนนอกเรือน ก็ได้ยินเสียงร้องดุจเสียงคำรามของสัตว์ร้าย รวมถึงเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจของผู้ฝึกตนพวกนั้น
เขาผลักประตูเดินเข้าไป ครั้นเห็นสภาพข้างในก็ตกตะลึง เห็นเพียงกล้ามเนื้อตามร่างกายของอินจื่อเหิงปูดโปน เสื้อผ้าหรูหราบนตัวระเบิดขาดไปหมดแล้ว เผยให้เห็นผิวหนังสีดำอมม่วงดูแปลกประหลาด ครั้นมองเลื่อนขึ้นไปข้างบน ลำคอและใบหน้าก็ปรากฏสีดำอมม่วงเช่นกัน ในปากยังมีเขี้ยวแหลมๆ สองซี่งอกขึ้นมาด้วย ดวงตาคู่นั้นกลับกลายเป็นสีเทาขาว มีเพียงจุดสีดำตรงกลางเล็กๆ แลดูแปลกประหลาดยิ่งนัก
เขาอ้าปาก เสียงที่เปล่งออกมาราวกับเสียงของสัตว์ร้าย เรี่ยวแรงของเขาก็ดูเหมือนจะมากขึ้น แม้ถูกโซ่ล่ามและถูกผู้ฝึกตนพวกนั้นกดตรึงร่างไว้ ก็ยังผลักผู้ฝึกตนพวกนั้นกระเด็นออกไปได้
ครั้นเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า เขาดึงสติกลับมา ถามว่า “ผู้นำตระกูลของพวกเจ้าให้พวกเจ้าพกยาคุมอาการติดตัวมาด้วยไม่ใช่หรือ?”
“พกมาแล้วขอรับ แต่ที่คุณชายพกติดตัวไว้กินหมดแล้ว ที่เหลืออยู่ที่คุณชายรอง เช้านี้คุณชายรองบอกว่าจะไปที่สมาคมนักเล่นแร่แปรธาตุ ตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา ยาที่เหลืออยู่ที่เขาหมดเลย” ผู้ฝึกตนคนหนึ่งรายงานอย่างลนลาน
“อย่างนั้นก็ขึงเขาไว้ก่อน อย่าปล่อยให้เขาหลุดไปได้ อีกอย่าง พวกเจ้าคนหนึ่งรีบไปตามคุณชายรองอินกลับมา!” เขาออกคำสั่ง ขมวดคิ้วมองเหตุการณ์ตรงหน้า เหลือบเห็นผู้ฝึกตนคนหนึ่งขึงร่างอินจื่อเหิงด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างกลับห้อยลงข้างตัว จึงถาม “เมื่อครู่พวกเจ้าไปไหนมา? เขาอาการกำเริบได้อย่างไร? มือข้างนั้นของเจ้าบาดเจ็บได้อย่างไร?”
คำถามที่โพล่งออกมาในคราวเดียวทำเอาผู้ฝึกตนสามคนนั้นตะลึงงัน ไม่รู้จะตอบอย่างไรดี หรือจะให้ตอบว่าพวกเขาฟังคำสั่งของคุณชาย ปิดบังเขาแล้วออกไปข้างนอก อีกทั้งยังใช้กำลังกับผู้ดูแลเหลิ่งจากหอยาสวรรค์ผู้นั้นด้วย แต่สุดท้ายกลับถูกผู้ดูแลเหลิ่งผู้นั้นหักแขน?
เมื่อเห็นทั้งสามลังเล มู่หรงอี้เซวียนตวาดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “บอกมา!”
“พวกข้าออกไปข้างนอกกับคุณชาย เจอผู้ดูแลเหลิ่งบนถนน คุณชายสั่งให้พวกข้าตามเขาไป คุณชายจะเชิญผู้ดูแลเหลิ่งไปดื่มสุรา แต่ผู้ดูแลเหลิ่งปฏิเสธ คุณชายจึงสั่งให้พวกข้าจับเขา นึกไม่ถึง นึกไม่ถึงว่าผู้ดูแลเหลิ่งผู้นั้นรอบกายไร้ซึ่งกลิ่นอายพลังวิญญาณ แต่ฝีมือคล่องแคล่ว ทันทีที่ลงมือก็หักแขนข้าแล้ว”
เรื่องนี้ช่างน่าอายนัก เด็กหนุ่มคนนั้นแม้จะมีวรยุทธ์ก็ไม่น่าจะมีวรยุทธ์ที่สูงกว่าเขา แต่เขากลับถูกเด็กหนุ่มทำบาดเจ็บ
………………………………….
ตอนที่ 2100 รามือไม่ยุ่ง
ได้ยินอย่างนั้น ใบหน้าของมู่หรงอี้เซวียนพลันเย็นชาดุจน้ำแข็ง เขาเม้มปากแน่นไม่พูดอะไร เพียงมองชายชุดหรูที่กำลังอาการกำเริบ เอ่ยว่า “ในเมื่อไม่ฟังคำเตือนของข้า หากคุณชายรองของพวกเจ้ากลับมาเมื่อใดก็ให้เขาพาคนกลับไปเสีย!” สิ้นเสียง เขาไม่สนใจคนที่กำลังถูกขึง เพียงหมุนตัวเดินจากไป
ทว่าหลังจากที่เขาเดินออกไปได้ไม่นาน ชายวัยกลางคนผู้หนึ่งกลับมาอย่างเร่งรีบภายใต้การนำทางของผู้ฝึกตนคนหนึ่ง สีหน้าเขาดูตึงเครียด เอ่ยว่า “ยาของเขาหมดแล้วทำไมไม่บอก? บอกแล้วไม่ใช่หรือว่าให้พวกเจ้าดูแลเขาให้ดี? เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้อย่างไรกัน!”
คุณชายรองอินสาวเท้าเร็วๆ เข้ามาในห้อง เห็นคนป่วยที่ถูกขึงร่างติดพื้น ก็รีบหยิบยาคุมอาการเม็ดหนึ่งออกมายัดใส่ปากเขา หลังจากที่กลืนยาลงท้องไปได้ไม่นาน เดิมคนที่ดิ้นขัดขืนและส่งเสียงคำรามก็ค่อยๆ สงบลง จากนั้นก็ฟุบหมดสติไป
เห็นอย่างนั้น เขาตวัดสายตามองผู้ฝึกตนพวกนั้นด้วยสายตาเย็นชา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่! เหิงเอ่อร์อาการกำเริบก่อนกำหนดได้อย่างไร?”
ผู้ฝึกตนพวกนั้นเพิ่งถอนหายใจ ก็ได้ยินคุณชายรองตวาดถาม พวกเขามองหน้ากันแวบหนึ่ง ก่อนจะรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง
“เป็นผู้ดูแลหอยาสวรรค์งั้นหรือ?” คุณชายรองอินขมวดคิ้ว “สองวันก่อนตอนกลับมาก็เคยสั่งแล้วไม่ใช่หรือ? พวกเรามาขอรับการรักษา อย่าไปหาเรื่องคนของภูตหมอ คุณชายไม่รู้เรื่องรู้ราว พวกเจ้าที่เป็นผู้ติดตามกลับไม่รู้จักแยกแยะเช่นนี้ด้วย? หากสร้างความแค้นกับหอยาสวรรค์เพราะเหตุผลนี้ อาการป่วยของเขาจะรักษาได้อย่างไร? พวกเจ้าเคยคิดบ้างหรือไม่!”
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธขึ้ง ถลึงตาจ้องพวกเขา “เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นข้าดูสิว่าพวกเจ้าจะจัดการกันอย่างไร!”
“คุณชายรองโปรดลงโทษ!” ผู้ฝึกตนพวกนั้นคุกเข่ากับพื้น เวลานี้พวกเขารู้แล้วว่าเรื่องนี้ร้ายแรงขนาดไหน หากคุณชายขอรับการรักษาไม่สำเร็จ เกรงว่าพวกเขากลับไปก็คงยากจะหนีพ้นเพลิงโทสะของท่านผู้นำตระกูล
คุณชายรองอินสูดหายใจลึกๆ เพื่อสงบสติอารมณ์ ดับเพลิงโทสะในใจ ก่อนจะถามว่า “คุณชายมู่หรงเล่า?”
“เมื่อครู่ตอนที่คุณชายรองยังมาไม่ถึง ข้าไปเชิญคุณชายมู่หรงมาแล้ว เพียงแต่ พอคุณชายมู่หรงรู้เรื่องที่คุณชายลงมือกับผู้ดูแลเหลิ่ง ก็สะบัดแขนเสื้อจากไปด้วยสีหน้าเย็นชา บะ บอกว่า…” ผู้ฝึกตนคนนั้นก้มหน้า ไม่กล้าพูดต่อ
“บอกว่าอะไร!” คุณชายรองอินขมวดคิ้วถาม
“บะ บอกว่าหากคุณชายรองกลับมาแล้วก็ให้พาคนกลับไปเสีย” ผู้ฝึกตนคนนั้นตอบเสียงเบา
ตามคาด ครั้นได้ยินอย่างนั้นคุณชายรองอินหน้าเปลี่ยนสี เขาก้าวเข้าถีบผู้ฝึกตนคนนั้นอย่างแรง “พวกไร้ประโยชน์!” เขาหมุนตัวเดินออกไปด้วยไอโทสะที่ไม่อาจปิดมิด ผู้ฝึกตนที่ถูกถีบได้แต่ร้องครวญ ไม่กล้าพูดอะไรอีก
คุณชายรองอินมาถึงลานสวนของมู่หรงอี้เซวียน เห็นเขานั่งดื่มชาอยู่ในสวน สีหน้าเย็นชาเหินห่าง เห็นอย่างนั้น สายตาของเขาไหวระริก ก้าวเข้าไป “คุณชายมู่หรง”
“คุณชายรองอิน” มู่หรงอี้เซวียนมองเขา พยักหน้าเล็กน้อย
“เรื่องที่จื่อเหิ่งก่อไว้ข้าเองก็เพิ่งรู้ นึกไม่ถึงว่าเตือนเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขากลับยังเห็นคำพูดของข้าเหมือนลมข้างหู” คุณชายรองอินเดินมานั่งข้างๆ ถอนหายใจเบาๆ “ยามนี้เขาอาการกำเริบถึงขนาดนี้แล้ว อาการก็แย่ลงเรื่อยๆ แต่กลับยังไม่ได้พบภูตหมอเสียที ข้ากังวลจริงๆ”
มู่หรงอี้เซวียนถือถ้วยชาในมือหมุนไปหมุนมา พลางเอ่ยว่า “คุณชายรองอิน ครั้งนี้จื่อเหิงก่อเรื่องจนข้าโมโหไร้หนทางช่วยแล้ว ข้าตั้งใจว่าอีกไม่กี่วันจะกลับสำนัก เมื่อถึงตอนนั้นจะกลับไปขอโทษท่านเซียนมู่ซินด้วยตนเอง”
“เจ้าจะไปแล้วหรือ? หากเจ้าไป อย่างนั้นหากพวกข้าอยากเจอภูตหมอเพื่อขอความช่วยเหลือจากนาง จะไม่ยิ่งยากเข้าไปใหญ่หรือ?”
………………………………….