เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 1096 พี่เขยผู้เป็นทุกอย่าง

บทที่ 1096 พี่เขยผู้เป็นทุกอย่าง

……….

บทที่ 1096 พี่เขยผู้เป็นทุกอย่าง

ขณะที่รออยู่ที่ห้องด้านข้าง ฉู่โหยวเจาเดินไปมาด้วยความปั่นป่วน ในเวลาเดียวกัน นางเอาหูแนบกับผนังพยายามฟังว่าได้ยินเสียงอะไรไหม

ฉู่ชูเหยียนมองดูนางด้วยความรำคาญและถามว่า “เจ้ากังวลเรื่องอะไรมากนักเหรอ?”

ฉู่โหยวเจาไม่พอใจ “ใครจะรู้ว่าพี่เขยนิสัยเสียจะทำอะไรกับชิงเหอน้อย!”

“พี่เขยของเจ้าไม่ใช่คนแบบนั้น” ฉู่ชูเหยียนหน้าแดงขณะที่พูด นางอธิบายอย่างรวดเร็วว่า “แม้ว่าเขาจะ… นิสัยเสียอยู่บ้าง แต่เขาก็สามารถแยกแยะระหว่างเรื่องง่าย ๆ กับเรื่องจริงจังได้ เขาจะไม่ทำอะไรกับชิงเหอน้อยหรอก ทำไมเจ้าถึงสนใจเรื่องนี้มากขนาดนี้ เจ้าคิดยังไงกับชิงเหอกันแน่?”

“หมายความว่าไง? คิดอะไร?”ฉู่โหยวเจาถามอย่างตกตะลึง

ฉู่ชูเหยียนถอนหายใจ “เจ้าลืมไปหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้หญิง? ไม่ว่าความสัมพันธ์ของเจ้ากับนางจะดีแค่ไหน พวกเจ้าก็ไม่มีวันแต่งงานกันได้ เหตุผลที่เจ้าเข้าใกล้นางก็เพียงเพื่อให้นางช่วยซ่อนตัวตนที่แท้จริงของเจ้า แต่ถ้าเจ้าลืมภารกิจที่แท้จริงล่ะ?”

ฉู่โหยวเจายิ้มบาง ๆ และพูดเสียงเบา “ข้าเข้าใจ” นางอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า

จากนั้นฉู่ชูเหยียนก็พูดว่า “เป็นเพราะเราต้องทำให้ชิงเหอน้อยผิดหวัง เราจึงต้องทำอย่างเต็มที่เพื่อตอบแทนนาง นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมข้าถึงไม่โต้เถียงมากนักเกี่ยวกับเรื่องที่นางทำตัวเป็นแม่สื่อแม่ชักให้ข้ากับมู่หรงหลัว และหลังจากนี้ข้าจะพยายามเกลี้ยกล่อมพี่เขยของเจ้าให้ช่วยนางด้วย”

ฉู่โหยวเจาพยักหน้าแสดงความเข้าใจ นางดูไม่มีความสุขเล็กน้อยที่ถูกเตือนว่าทั้งสองคนไม่มีอนาคต

ฉู่ชูเหยียนถอนหายใจ พวกเขาปฏิบัติต่อนางอย่างไม่ยุติธรรมจริง ๆ… ตระกูลฉู่ได้มอบความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับน้องสาวคนเล็ก จนความสุขในฐานะหญิงสาวของฉู่โหยวเจาอาจได้รับผลกระทบด้วยซ้ำ

ทันใดนั้น ดวงตาของฉู่โหยวเจาก็สว่างขึ้น นางพูดอย่างตื่นเต้นว่า “ข้าเพิ่งคิดวิธีแก้ปัญหาที่สมบูรณ์แบบที่จะทำให้ทุกคนพอใจได้!”

“มันคืออะไร?” ฉู่ชูเหยียนรู้สึกสับสน ไม่รู้ว่าอะไรทำให้น้องสาวตัวน้อยของนางมีความสุขได้ในทันที

ฉู่โหยวเจากล่าวว่า “ข้าสามารถแต่งงานกับชิงเหอน้อยได้!”

ฉู่ชูเหยียนโต้กลับอย่างกระวนกระวาย “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่? ตอนนี้เจ้าอาจจะหลอกนางได้ แต่หลังจากที่เจ้าแต่งงานล่ะ? เจ้าไม่สามารถทำให้การแต่งงานสมบูรณ์ได้”

“พี่เขยทำแทนข้าได้” ฉู่โหยวเจาพูดตามความเป็นจริง ฉู่ชูเหยียนพูดไม่ออก

ฉู่โหยวเจากล่าวต่อว่า “ข้าเชื่อว่าชิงเหอรู้สึกอย่างไรกับข้า นางจะไม่สนใจว่าข้าเป็นผู้หญิง แต่เราทั้งคู่ยังต้องการลูก และมันคงน่าเสียดายเกินไปหากชิงเหอไม่สามารถสัมผัสกับความรู้สึกระหว่างหญิงชายได้ เราแค่ให้พี่เขยช่วย… อ๊ะ! พี่ใหญ่ ท่านตีข้าทำไม อุ๊ย…อุ๊ยอุ๊ย…”

…

ในขณะเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง ซูอันมองประเมินมู่หรงชิงเหอ ต้องยอมรับว่านางเป็นสาวงามคนหนึ่ง ผิวสีแทนทำให้นางดูมีสุขภาพที่แข็งแรงและมีชีวิตชีวา เต็มเปี่ยมไปด้วยพลัง

มู่หรงชิงเหอรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขากำลังจับสังเกต นางถามว่า “พี่ซู ท่านต้องการอะไร?”

ซูอันตอบว่า “ข้าไม่เคยเป็นคนใจบุญ ข้าไม่มีความสนใจในการช่วยเหลือคนที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตัวเอง ไม่เว้นเสียแต่… เจ้าจะกลายมาเป็นหนึ่งในคนของข้า”

มู่หรงชิงเหอสะดุ้งด้วยความตกใจ นางรีบเอามือกุมสาบเสื้อแล้วพูดว่า “พี่ฉู่และข้าเป็นคู่รักกันตั้งแต่เด็ก ๆ และท่านก็เป็นสามีของพี่สาวฉู่… จะ… ได้ยังไง…”

ซูอันตัดบทนางอย่างใจร้อน “เจ้ากำลังคิดเรื่องไร้สาระแบบไหน? ข้าถามว่าเจ้าชอบ โหยวเจาไหม?”

ใบหน้าของมู่หรงชิงเหอแดงก่ำทันที มีหลายสิ่งหลายอย่างที่นางไม่สามารถพูดได้เพราะความขี้อายของหญิงสาว แต่นางก็ค่อนข้างก๋ากั่นอยู่แล้ว ดังนั้นจึงกล้าแสดงออกมากกว่าหญิงสาวทั่วไป หลังจากลังเลเล็กน้อย นางจึงพยักหน้ารับ

“เจ้าชอบเขามากแค่ไหนล่ะ?” ซูอันถาม “จะเป็นยังไงถ้าวันหนึ่งเจ้าพบว่าทุกสิ่งไม่ได้เป็นอย่างที่เห็นอีกต่อไป… หรือถ้าเขาได้รับบาดเจ็บและกลายเป็นคนพิการล่ะ? เจ้าจะทำอะไร? ยังชอบเขาอยู่ไหม?” อืม… นางไม่มีไอ้นั่น ดังนั้นอาจถือว่าคล้ายกับการเป็นคนพิการใช่ไหม? เฮ้อ… โหยวเจา โหยวเจา… ดูสิว่าข้าพยายามแค่ไหนเพื่อเห็นแก่เจ้า

มู่หรงชิงเหอตัดบททันที การแสดงออกที่มั่นคงและแน่วแน่ปรากฏบนใบหน้าของนาง “ข้าชอบทุกสิ่งที่เขาเป็น ไม่ว่าเขาจะเป็นคนแบบไหนข้าก็จะยังชอบเขา นอกจากนี้ ข้าสาบานกับตัวเองแล้วว่าชีวิตนี้ข้าจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากพี่ฉู่คนเดียว”

เมื่อเห็นว่าหญิงสาวไม่ยอมแพ้ ซูอันกล่าวว่า “เจ้ายังเด็ก ดังนั้นเจ้าจึงไม่จำเป็นต้องตัดสินใจแต่เนิ่น ๆ โหยวเจาอาจไม่ดีเท่าที่เจ้าจินตนาการไว้…”

สาวน้อยขมวดคิ้วทันทีและกำหมัดแน่น ร้องอย่างโกรธเกรี้ยว “ท่านห้ามพูดจาไม่ดีเกี่ยวกับพี่ใหญ่ฉู่นะ!”

—

ท่านยั่วยุมู่หรงชิงเหอสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น +233… +233… +233…

—

ซูอันพูดไม่ออก ดูเหมือนว่าข้าจะกังวลอะไรไม่เข้าเรื่องนะ ด้วยเหตุนี้ เขาจึงกล่าวว่า “ในเมื่อเจ้ายืนยันความสัมพันธ์ของเจ้ากับโหยวเจา ข้าจะถือว่าเจ้าเป็นหนึ่งในพวกเรา ดังนั้นข้าจะมีเหตุผลที่ช่วยเจ้า”

มู่หรงชิงเหอที่มักจะกล้าหาญกลับเขินอายเมื่อได้ยินคำพูดของซูอัน นางบิดนิ้วในขณะที่เดินไปมา “นั่น… ไม่เร็วเกินไปสักหน่อยเหรอ? ข้าไม่รู้ว่าพี่ใหญ่ฉู่เต็มใจหรือเปล่า?… อา… ข้าอาย…”

ซูอันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อเห็นนางทำตัวเหมือนเด็กเล็ก ๆ ผู้หญิงที่มีความรักล้วนน่ารัก เขากล่าวว่า “เจ้าจะรู้ว่าเขาเต็มใจหรือไม่เมื่อเจ้าถาม” จากนั้นเขาก็เรียกอีกสองคนให้เข้ามาอย่างรวดเร็ว

“ฮะ? พี่ฉู่ ทำไมท่านถึงจับก้นของตัวเอง” มู่หรงชิงเหอมักจะกังวลเกี่ยวกับชายในฝันของตัวเอง นางสังเกตได้ทันทีว่ามีบางอย่างแปลกไป

“ไม่เป็นไร” ฉู่โหยวเจามองพี่สาวอย่าไม่พอใจ ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจจริง ๆ! ข้าแค่จะยืมพี่เขยมานิดหน่อย มันไม่ใช่ว่าข้าจะเอาเขามาเป็นนายบำเรอ… ทำไมท่านถึงต้องโกรธขนาดนี้ด้วย?

ซูอันให้ข้อมูลสรุปอย่างคร่าว ๆ เกี่ยวกับสิ่งที่เขาเพิ่งพูด ฉู่โหยวเจามีความสุขและพูดด้วยความตื่นเต้นว่า “แน่นอนว่าข้าก็ชอบชิงเหอน้อยเหมือนกัน! ชิงเหอน้อยน่ารักขนาดนี้ ใครจะไม่ชอบนาง”

“อา…” มู่หรงชิงเหอเอามือปิดปาก ยิ้มแย้มแจ่มใสอย่างแสนสุข

ซูอันยิ้มและพูดว่า “จัดการเรื่องนี้ให้จบ บ้านข้ามีห้องว่างมากมาย ดังนั้นเจ้าสองคนสามารถตัดสินใจเลือกสานสัมพันธ์กันในห้องใดห้องหนึ่งได้”

“ฮะ?” มู่หรงชิงเหอตกตะลึง แม้ว่านางจะชื่นชอบพี่ฉู่ แต่นางก็มาจากตระกูลที่ยิ่งใหญ่ การเลี้ยงดูสอนนางว่าพฤติกรรมดังกล่าวหยาบคายและขัดต่อศีลธรรมอันดีของเหล่าคุณหนูในห้องหอ

แต่ถ้าเป็นพี่ฉู่… นางมองด้านข้างที่หล่อเหลาของฉู่โหยวเจา หัวใจของนางเต้นแรง ถ้าพี่ฉู่ต้องการจริง ๆ แล้วข้าควรปฏิเสธเขางั้นเหรอ?

……….