เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 577 สายเกินไป

บทที่ 577 สายเกินไป

บทที่ 577 สายเกินไป

ซูอันพยายามทำหน้าทำตาใสซื่อสุดฤทธิ์

เขามี ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ อยู่กับตัวเองจริง ๆ อย่างไรก็ตามเพื่อประโยชน์สุขของมนุษย์ชาติและความบริสุทธิ์ของผู้หญิงทุกคนในเมืองจันทร์กระจ่าง เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้มันตกไปอยู่ในมือของตาแก่ตัณหากลับคนนี้ได้อย่างแน่นอน!

ชายหนุ่มค่อนข้างแปลกใจที่จี้เสี่ยวซีไม่ได้พูดถึงเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้องกับ ‘สิบแปดสายลมใบไม้ผลิ’ กับจี้เติ้งถู ข้าเดาว่านางคงอายเกินกว่าจะพูดเรื่องนี้กับพ่อของนาง…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซูอันรู้สึกว่าร่างกายตัวเองแข็งค้างทันที เขายังคงจำสัมผัสที่อ่อนนุ่มและสีหน้าที่น่ารักของจี้เสี่ยวซีในวันนั้นได้อยู่เลย

ชายหนุ่มส่ายหัว ทำไมวันนี้เขาถึงคิดฟุ้งซ่านมากมายหลายเรื่องเช่นนี้!? เขารีบรวบรวมสมาธิและสนทนากับจี้เติ้งถูต่อ เวลาผ่านไปโดยที่พวกเขาไม่ทันสังเกต

มีเสียงดังเอี๊ยดของประตู และจี้เสี่ยวซีก็เดินออกมา

ซูอันลุกขึ้นทันทีและจับมือจี้เสี่ยวซีไว้ “เสี่ยวซี แม่ยายของข้าเป็นยังไงบ้าง?”

“ไอ้เด็กเปรต! เจ้ากล้าดียังไงมาแตะต้องลูกสาวของข้าต่อหน้าข้า!” จี้เติ้งถูอย่างเกรี้ยวกราด ก่อนจะคว้าแขนของซูอันแล้วบิดทันที

ขณะที่เขากำลังจะออกแรงเพิ่ม เขาก็ได้ยินจี้เสี่ยวซีร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนก “อย่านะท่านพ่อ!”

ใบหน้าของจี้เติ้งถูแข็งขึง ลูกสาวของเขาปกป้องมัน!

ไอ้เด็กเหลือขอนี่ แอบเข้ามาจีบเสี่ยวซีลับหลังข้าหรือเปล่า?!

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 1024!

—

ซูอันคิดว่ามันแปลกที่จี้เติ้งถูโกรธมากขนาดนี้ อย่างไรก็ตามมือเล็ก ๆ ของจี้เสี่ยวซีดูเรียบเนียนมากจริง ๆ เขาอยากดึงนางเข้ามาในอ้อมแขนของเขาและ…

เดี๋ยวนะ ทำไมข้าคิดฟุ้งซ่านแบบนี้อีกแล้ว?!

ความคิดของข้าเริ่มฟุ้งซ่านไปทั่วตั้งแต่ตอนที่ข้าอุ้มฉินหว่านหรู ปกติข้าไม่เป็นแบบนี้นี่นา…

จี้เสี่ยวซีพูด “ท่านก็ถูกพิษเช่นกัน”

“พิษอะไร?” ซูอันตกตะลึง เขาไม่รู้ตัวว่าเกิดอะไรขึ้น

จี้เสี่ยวซีหน้าแดงเล็กน้อย “แน่นอน มันคือ…มันคือยาพิษชนิดเดียวกับที่ฮูหยินฉู่ได้รับ”

ซูอันรู้สึกสับสนอย่างสมบูรณ์

จี้เติ้งถูมองซูอันแปลก ๆ เช่นกัน “เกิดอะไรขึ้นระหว่างเจ้าสองคน ทำไมเจ้าถึงถูกพิษตัวเดียวกัน?”

ซูอันปฏิเสธ “ไม่มีทาง จะเป็นไปได้ยังไง?”

จี้เสี่ยวซีส่ายหัว “ไม่ผิดหรอก ข้าช่วยล้างพิษให้ฮูหยินฉู่ ดังนั้นข้าจึงคุ้นเคยกับลักษณะของยานี้”

จี้เติ้งถูดึงข้อมือของซูอันขึ้นมาก่อนจะสัมผัสชีพจรแล้วทำสีหน้าประหลาดใจ “มันเป็นความจริง เจ้าได้รับพิษ ‘ยาน้ำนมกระทิง’ ด้วยเช่นกัน มีเลือดแห้งอยู่บนใบหน้าของเจ้า อาจเป็นเพราะเลือดของฉินหว่านหรูกระเซ็นออกมาและซึมเข้าไปทางผิวหนังและมุมปาก เจ้าจึงถูกพิษเช่นกัน”

จี้เติ้งถูสมควรได้รับการสรรเสริญในฐานะหมอเทวะ เพราะเขาระบุสาเหตุของปัญหาได้อย่างรวดเร็ว

ซูอันตกตะลึง “ผู้ชายถูกพิษจะต้องแก้ยังไง?”

“โชคไม่ดีจริง ๆ หึหึหึ” จี้เติ้งถูหัวเราะ ค่อนข้างขบขันกับสถานการณ์ของซูอัน

ซูอันจ้องมองเขาอย่างพูดไม่ออก

เนื่องจากหมอเทวะแสดงทีท่าว่าจะไม่ช่วย เขาจึงจับมือจี้เสี่ยวซีแทน “เสี่ยวซี เจ้าช่วยล้างพิษให้ข้าได้ไหม?”

ในเมื่อเจ้าไม่ช่วย งั้นข้าจะให้ลูกสาวของเจ้าช่วยข้าล้างพิษให้!

“หา?!” จี้เสี่ยวซีตกตะลึง สมองของนางว่างเปล่าและไม่สามารถตอบโต้ได้ชั่วขณะ

ซูอันไม่อาจละสายตาจากรูปลักษณ์ที่น่ารักน่าเอ็นดูของนางได้ เขาเริ่มพบว่านางน่าหลงใหลขึ้นเรื่อย ๆ

“ไอ้เด็กเหลือขอ!” จี้เติ้งถูคำราม เขาแยกทั้งสองคนออกจากกันทันทีและยัดเม็ดยาเข้าไปในปากของซูอัน

—

ท่านยั่วยุจี้เติ้งถูสำเร็จ

ได้รับคะแนนความโกรธแค้น + 666!

—

ซูอันไออย่างรุนแรง เขากำคอเอาไว้ “ท่านเอาอะไรให้ข้ากิน!?”

จี้เติ้งถูพ่นลมหายใจ “ข้าให้ยาสงบใจแก่เจ้า เจ้าถูกพิษทางอ้อมเท่านั้น ดังนั้นเจ้าจึงไม่มีพิษมากเท่าไหร่ในร่างกาย แค่กินยาสงบใจก็เพียงพอ!”

ความรู้สึกเย็นและสดชื่นเริ่มแผ่ซ่านในตัวเขา ความไม่สงบที่เขากำลังเป็นอยู่นั้นค่อย ๆ บรรเทาลง

“ยานี้ยอดเยี่ยมจริง ๆ ข้าอยากได้มันติดตัวไว้สักหน่อย” ซูอันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่ไอ้เรื่องผู้หญิงโดนยาปลุกกำหนัดแบบนี้มักจะเกิดขึ้นรอบตัวเขาเสมอ หากมียาสงบใจนี้อยู่บ้าง เขาก็จะได้ไม่ต้องวิ่งเร่มาหาเรือนตระกูลจี้ทุกครั้ง

จี้เติ้งถูปฏิเสธเขาทันที “ข้าไม่ให้เจ้า!”

“ข้ายินดีจ่าย!” ใบหน้าของซูอันมืดหม่น หมอเพี้ยนนี่ไม่เพียงแต่หยาบคาย แต่ยังขี้เหนียวอีกด้วย หืม…ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านิสัยของข้ากับเขาคล้ายกัน?

“ยานี้ไม่ได้มีไว้ขาย! มีไว้ให้เสี่ยวซีของข้าใช้เพื่อปกป้องตัวเองเท่านั้น” จี้เติ้งถูพูดด้วยความโกรธเกรี้ยว

ตาแก่คนนี้เป็นทาสของลูกสาวอย่างแท้จริง แต่ก็เอาเถอะ นี่เป็นหนึ่งในข้อดีของเขา

จี้เสี่ยวซีเริ่มวิตกกังวล “หยุดเถียงกันได้แล้วทั้งสองคน! สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือช่วยฮูหยินฉู่ แม้ว่าเราจะชำระพิษแล้ว แต่พลังชีวิตของนางก็อ่อนแออย่างมาก นางอาจตายเมื่อไหร่ก็ได้!”

ซูอันตื่นตระหนก แต่จี้เติ้งถูเร็วกว่า เขารีบเข้าไปในห้องและจับชีพจรของฉินหว่านหรู จากนั้นเขาก็แบมือมาที่ซูอัน “ยาเม็ดคืนวิญญาณ! ข้าไม่มีทางปรุงมันทันในตอนนี้!”

ซูอันจำได้ว่าตัวเองเคยซื้อยาจำนวนมากจากที่นี่มาก่อน ยาที่มีค่าที่สุดคือยาเม็ดคืนวิญญาณ ว่ากันว่ายาเม็ดนี้สามารถฉุดใครก็ตามที่กำลังอยู่หน้าประตูยมโลกให้ออกพ้นมาได้ ตราบเท่าที่ลมหายใจเฮือกสุดท้ายยังคงอยู่ในร่างกาย

เขาหยิบออกมาอย่างไม่ลังเลแล้วป้อนให้ฉินหว่านหรู “เม็ดเดียวจะพอไหม ข้าควรให้แม่ยายของข้ากินอีกเม็ดหรือเปล่า?”

จี้เติ้งถูหยุดเขา “หนึ่งเม็ดก็พอแล้ว ฤทธิ์ของยานี้รุนแรงมาก การให้นางกินมากเกินไป ผลของยาจะย้อนกลับและให้ผลตรงกันข้าม” หลังจากพูดจบ จี้เติ้งถูก็รวบรวมสมาธิและเริ่มรักษานางด้วยการฝังเข็ม

ซูอันไม่กล้ารบกวนกระบวนการรักษา เขาเฝ้ามองจากด้านข้างอย่างประหม่า

จี้เสี่ยวซีก้าวเข้ามาช่วยพ่อของนาง

หยดเหงื่อปรากฏบนหน้าผากของจี้เติ้งถู การรักษานี้เห็นได้ชัดว่ายากลำบากเป็นอย่างมาก

การรักษาดำเนินไปเป็นเวลาหนึ่งก้านธูป ทันใดนั้น สีหน้าของจี้เติ้งถูก็เปลี่ยนไปอย่างมาก “มันแย่จริง ๆ ถ้านางได้รับบาดเจ็บจากหมัดบดหัวใจเพียงอย่างเดียว ข้าก็สามารถรักษานางให้รอดพ้นจากความตายได้แน่นอน ทว่ายาน้ำนมกระทิงได้เร่งการไหลเวียนโลหิตของนาง ทำให้อาการบาดเจ็บของนางยิ่งแย่ลง บางทีมันอาจจะสายเกินไปแล้ว”

ซูอันรู้สึกเลือดขึ้นหัว “ท่านไม่ใช่หมอเทวะหรือไง? ทำไมถึงช่วยนางไม่ได้! และอีกอย่าง ท่านเคยคุยโม้เอาไว้ไม่ใช่เหรอว่ายาเม็ดคืนวิญญาณสามารถทำให้คนกลับมาจากประตูยมโลกได้ตราบใดที่ยังมีลมหายใจเหลืออยู่ แม่ยายของข้ายังมีลมหายใจเหลืออยู่ในตัวนางอีกมาก ท่านกำลังล้อข้าเล่นอยู่ใช่ไหม!?”