เซียนคีย์บอร์ด [陆地键仙] - บทที่ 148 ซื้อไม่ได้ด้วยเงิน

ฉู่ชูเหยียน ตกตะลึงกับอาการดีใจของ ซูอัน ไปครู่หนึ่งก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างออก “อ้อ ข้าเกือบลืมไป เจ้ารู้จัก จี้เสี่ยวซี อยู่แล้วนี่นา งั้นมันก็คงไม่น่าจะมีปัญหาอะไรสินะ”

นางได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นในสถาบันทั้งหมดแล้ว

“ที่รัก จี้เสี่ยวซีกับข้าเป็นแค่เพื่อนกัน ระหว่างเราไม่มีอะไรเกินเลย”

“แล้วยังไง? เจ้ามาบอกให้ข้ารู้ทำไม… ข้าไม่เข้าใจ?” ฉู่ชูเหยียน งงงัน

“เอาน่าเจ้าไม่ต้องอายอะไรหรอก” ซูอัน หัวเราะ “มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้วที่ผู้ชายน่าทึ่ง อย่างข้าจะดึงดูดความสนใจของผู้หญิงไม่ว่าข้าจะไปที่ไหน แต่ที่รัก เจ้าไม่จำเป็นต้องหึงเลย ข้าสาบานว่าเจ้าจะเป็นคนเดียวที่ข้ารัก ข้าจะไม่มีวันทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน!”

“…” ฉู่ชูเหยียน

“…” เฉิงโซวผิง

“ว่าแต่ที่รัก เจ้าเป็นคนเชิญจี้เติ้งถู มาให้ข้าใช่ไหม? อา เจ้าช่างเป็นภรรยาที่ดีจริง ๆ !” ซูอัน เอ่ยขึ้นพร้อมกับส่งสายตาหวานเยิ้มให้นาง

ฉู่ชูเหยียน ขมวดคิ้วและรีบเดินหนีไปในทันที พลางคิดในใจว่า ข้าไม่ควรเสียเวลาแวะมาดู ไอ้คนไร้ยางอายผู้นี้เลยจริง ๆ !

ในขณะเดียวกัน เฉิงโซวผิง ก็จ้องไปที่ ซูอัน ด้วยสายตาที่อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูก ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็พึมพำ “นายน้อย ในที่สุดข้าก็เข้าใจแล้วว่าท่านสามารถแต่งงานกับคุณหนูใหญ่ได้ยังไง!” “นี่เจ้าเพิ่งจะเข้าใจหรือไง? ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาของข้าขนาดนี้ไม่ว่าผู้หญิงคนไหนก็อยากแต่งงานกับข้าทั้งนั้นแหละ!” ซูอัน เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ

เฉิงโซวผิง ส่ายหัวและพึงพำเสียงเบา “ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ข้าคิดว่ามันเป็นเพราะ ท่านหน้าหนามากกว่าต่างหาก…”

ซูอัน หรี่ตาจ้องไปที่ เฉิงโซวผิง ด้วยอารมณ์หงุดหงิด “เฮ้! นี่เจ้าคัดลอกกฎของตระกูลเสร็จแล้วงั้นเหรอถึงได้มีเวลามาเอ้อระเหยแบบนี้?”

เฉิงโซวผิงสะดุ้งทันที เขาเผยรอยยิ้มประจบประแจงและตอบว่า “อา… ฮ่าฮ่าฮ่า ยะ..ยังไม่เสร็จเลยขอรับนายน้อย ข้าแค่…ออกมาพักมือสักหน่อยเท่านั้นเอง…”

“พักมือบ้าบออะไรของเจ้า! เร็วเลย รีบไปคัดให้เสร็จเดี๋ยวนี้!” ซูอัน ตะโกนขึ้น “ข้าให้เงินเจ้าไปแล้วรีบไปทำงานให้คุ้มค่าจ้างซะหรือไม่ถ้าเจ้าทำคนเดียวไม่ได้ก็เอาเงินที่ข้าให้ ไปจ้างคนอื่น มาช่วย!”

“ขะ..ข้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ขอรับ…นายน้อย!” เฉิงโซวผิง ตอบกลับอย่างเร่งรีบพลางก่นด่าในใจ นายน้อยไม่ใช่แค่คนหน้าหนาเท่านั้นแต่ยังใจแคบอีกต่างหาก นับจากนี้ข้าคงต้องระวังไม่ทำให้เขาขุ่นเคืองโดยไม่จำเป็น!

ไม่นานหลังจากที่ เฉิงโซวผิง ออกจากห้องไป พ่อบ้าน หงจง ก็พา จี้เติ้งถู เข้ามาในห้องของ ซูอัน

“จี้เติ้งถู เชิญทางนี้!”

“นายน้อย ท่านผู้นี้คือจี้เติ้งถู ท่านหมอมีทักษะทางการแพทย์ที่น่าเหลือเชื่อ ดังนั้นได้โปรดระวังคำพูดคำจาของท่านด้วย” หงจงเริ่มแนะนำทั้งคู่ให้รู้จัก “จี้เติ้งถู นี่คือนายน้อยซูอัน ของตระกูลเรา เขาได้รับบาดเจ็บสาหัสจากการถูกผู้บ่มเพาะระดับ 5 ลอบจู่โจมเมื่อคืนนี้ เบื้องต้นหมอประจำตระกูลของเรารักษานายน้อยไปแล้ว แต่เรายังไม่มั่นใจเท่าไหร่กับอาการบาดเจ็บของนายน้อยดังนั้นพวกเราจึงขอรบกวนให้ท่านหมอเทวะช่วยตรวจดูอาการของนายน้อย อีกสักรอบ”

“โอ้~” จี้เติ้งถู พยักหน้าตอบกลับพลางลูบเคราของตัวเอง แต่แล้วเมื่อเขาเพ่งไปที่ ซูอัน บนเตียงดวงตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ

หงจง รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับสายตาของจี้เติ้งถูที่มองดูซูอัน ดังนั้นเขาจึงถามอย่างรวดเร็ว “เกิดอะไรขึ้น จี้เติ้งถู? นายน้อยของเรามีปัญหาอะไรรึเปล่า?”

จี้เติ้งถูไอเบา ๆ เพื่อปกปิดความประหลาดใจของเขาก่อนที่จะพูดว่า “ข้าคงต้องขอตรวจอาการของเขาเพิ่มเติมสักหน่อย เจ้าช่วยออกไปก่อนข้าต้องการความเป็นส่วนตัว”

“เข้าใจแล้วท่านหมอเทวะ(จี้เติ้งถู) ข้าจะรออยู่ที่ด้านนอก หากท่านต้องการอะไรโปรดอย่าลังเลที่จะเรียกข้า” หงจง รู้ว่าจี้เติ้งถู เป็นคนประหลาดที่มีกฎค่อนข้างมากในการรักษาผู้ป่วย ดังนั้นเขาจึงไม่ถามอะไรซอกแซกและโบกมือให้คนรับใช้คนอื่น ๆ ในห้องออกไปรวมถึงตัวเขาเอง

เมื่อคนอื่น ๆ ออกไปจากห้องจนหมดแล้ว หมอเทวะจี้ ก็เดินไปที่ข้างเตียงและนั่งลง เขาตบมือลงบนต้นขาของ ซูอัน และพูดว่า “ไม่เลว! ข้าไม่คิดเลยว่าเจ้าจะสามารถรอดตายจาก ผู้บ่มเพาะระดับ 5 ได้แบบนี้ เจ้านี่ทำให้ข้าประหลาดใจได้อยู่เรื่อย ๆ เลยจริง ๆ !”

ซูอัน อ้าปากค้างทันทีด้วยความเจ็บปวดเพราะ จี้เติ้งถู ตบลงไปที่แผลของเขาพอดิบพอดี

ชายหนุ่ม มั่นใจว่าไอ้หมอลามกผู้นี้ตั้งใจทำให้เขาเจ็บเพื่อเป็นการสั่งสอนที่ก่อนหน้านี้เขาหลอกเงินไปจาก จี้เสี่ยวซี!

จี้เติ้งถูพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ไม่เสียแรงที่ไอ้ทึ่มฉู่เป็นถึงผู้บ่มเพาะระดับ 8 ไม่น่าแปลกใจเลยที่มือสังหารจะกลัวเขาจนรีบหนีไปก่อนที่จะฆ่าเจ้าสำเร็จ”

เมื่อได้ยินว่าจี้เติ้งถู เรียก ฉู่จงเทียน ว่า ‘ไอ้ทึ่มฉู่’ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าทั้งสองคนเคยมีความขัดแย้งกันมาก่อนรึเปล่า แต่แล้วเมื่อพิจารณาถึงคำขอที่ดูโรคจิตของจี้เติ้งถู มันก็เป็นไปได้ว่า… เมื่อในอดีตไอ้หมอลามกผู้นี้น่าจะเคยตามจีบ ฉินว่านหรู มาก่อนแต่ท้ายที่สุด ฉู่จงเทียน กลับเป็นผู้ที่ได้รับชัยชนะไปในที่สุดอย่างแน่นอน

แต่เดี๋ยวนะ หากทั้งสองคนไม่ถูกกันจริง ๆ ทำไมตระกูลฉู่ ถึงสามารถเชิญหมอลามกผู้นี้ มารักษาเขาได้สำเร็จ?

ช่างเถอะ ๆ ข้าไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความแค้นที่พวกเขามีต่อกันสักหน่อย สิ่งที่สำคัญในตอนนี้คือข้าต้องถามถึงเรื่องสำคัญก่อน!

“จี้เติ้งถู ท่านพบวิธีรักษาข้ารึยัง?”

“เฮ้ ๆ ไอ้เด็กเหลือขอ เจ้าดูด้วยว่าตอนนี้เจ้ากำลังพูดกับใครอยู่! ข้าจี้เติ้งถูไม่มีโรคไหน ที่ไม่สามารถรักษาได้เจ้าจำเอาไว้!” จี้เติ้งถู เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าภาคภูมิใจ “เจ้าไม่ต้องเป็นห่วง ข้าเอาของที่จะสามารถรักษาเจ้าได้มาด้วย!”

ซูอัน เหลือบมองออกไปนอกประตูทันทีและเขาเห็นว่าพ่อบ้านหงและทหารยามคนอื่น ๆ ยืนอยู่ไม่ไกลนัก เขาลังเลเล็กน้อยที่จะพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าคนนอกจำนวนมาก

จี้เติ้งถู หัวเราะและเอ่ยขึ้นว่า “ไม่ต้องกังวล พวกคนข้างนอกไม่มีทางได้ยินสิ่งที่พวกเรากำลังพูดอยู่แน่นอน!”

ซูอัน ตกตะลึง ไอ้หมอลามกผู้นี้อยู่ในระดับไหนกันแน่ถึงสามารถทำให้คนที่อยู่ข้างไม่ได้ยินบทสนทนาได้? แต่ดูจากวิธีพูดที่ดูมั่นใจแล้ว เขาน่าจะแข็งแกร่งพอตัวแหละจริงไหม?

อย่างไรก็ตาม เรื่องที่เกี่ยวข้องกับ ‘ซูอันน้อย’ มีความสำคัญมากกว่าเรื่องอื่น ดังนั้นเขาจึงค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเตียงและไปคุ้ยตู้เสื้อผ้าของเขา ซึ่งหลังจากผ่านไปแค่เพียงครู่เดียวเขาก็หยิบ ชุดชั้นในที่ทำจากผ้าไหมราคาแพงที่เขา ‘ยืม’ มาจากห้องของเสวี่ยเอ๋อร์เมื่อวันก่อน

หลังจากที่เสวี่ยเอ๋อร์พยายามจะเอาชีวิตเขาเมื่อคืน วันนี้เขาจึงไม่ลังเลเลยที่จะมอบของสิ่งนี้ซึ่งเป็นของส่วนตัว เสวี่ยเอ๋อร์ ให้กับหมอลามกผู้นี้

ในทางกลับกัน เมื่อเห็นว่า ซูอัน สามารถลุกออกจากเตียงไปได้ด้วยตัวเอง จี้เติ้งถู แสดงสีหน้าประหลาดใจและพูดขึ้นว่า “โอ้ เจ้านี่ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ แม้จะเพิ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสมาหมาด ๆแต่เจ้าก็ยังสามารถลุกขึ้นจากเตียงได้ด้วยตัวเอง ดูเหมือนว่าที่ผ่านมาเจ้าจะต้มตระกูลฉู่ทั้งหมดซะเปื่อยเลยว่าเจ้าเป็นแค่ขยะที่ไร้ค่า”

ซูอัน กลอกตา แน่นอนว่าต่อให้ข้าจะลุกไม่ได้ข้าก็ต้องคลานไปหยิบของสิ่งนี้มาให้เจ้า อยู่แล้ว ของสิ่งนี้มันเกี่ยวพันกับความสุขในอนาคตของข้าทั้งชีวิต ไม่ว่าจะยังไงข้าก็ต้องทุ่มสุดตัวอยู่แล้ว!

“นี่คือสิ่งที่ท่านต้องการ เอาล่ะตอนนี้ท่านก็ควรทำตามสัญญารักษาข้าให้หายสักที”

จี้เติ้งถู รับชุดชั้นในมาอย่างเร่วรีบ แต่หลังจากที่มองเข้าไปใกล้ ๆ เขาก็ขมวดคิ้วทันที “นี่ของใคร?”

“เป็นของ ฉินว่านหรู” ซูอัน รู้ว่า จี้เติ้งถู ไม่ใช่คนโง่ ถ้าขืนเขาบอกไปว่าเป็นของ ซางหลิวอวี้ หรือ ชิวฮัวเล่ย หมอลามกผู้นี้ย่อมไม่เชื่อแน่นอน เพราะไม่ว่าจะยังไงมันก็เป็นสิ่งที่ไม่น่าเชื่อเกินไปกับการที่เขาจะสามารถไปขโมยชุดชั้นในของผู้หญิงทั้งสองคนนั้นมาได้ คนเดียวที่เขามีโอกาสด้วยจริง ๆคือ ฉินว่านหรู

ข้าขอโทษด้วยจริง ๆ นะท่านแม่ยาย แต่เพื่อความสุขของชีวิตสมรสระหว่างลูกสาวของ ท่านกับข้า ข้าจำเป็นต้องทำผิดกับท่านสักครั้ง!

จี้เติ้งถู หรี่ตาลงอย่างสงสัย “เจ้าแน่ใจนะว่าเจ้าไม่ได้ไปซื้อมันมาจากข้างทางแล้วเอามาหลอกข้า?”

หัวใจของ ซูอัน เต้นผิดจังหวะ แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้ความกังวลใจปรากฏบนใบหน้า ของเขา ชายหนุ่มรีบปรับอารมณ์ของตัวเองให้ปกติที่สุดและโกหกต่อไป “โธ่ท่านจี้เติ้งถู ท่านลองดูที่วัสดุของมันดี ๆ ก่อนสิ ท่านคิดว่าชุดชั้นในแบบนี้มันหาซื้อได้ตามข้างทางรึไงจริงไหม?”

จี้เติ้งถู ตรวจสอบชุดชั้นในอย่างละเอียดอีกรอบก่อนที่จะพยักหน้าเห็นด้วย “อืม มันก็จริงอย่างที่เจ้าว่าวัสดุที่เย็บมันขึ้นมาเป็นของดีเกินกว่าที่จะมีขายตามตลาดทั่วไป มันน่าจะมีแค่ ตระกูลใหญ่ ๆ อย่างตระกูลฉู่ที่มีมัน”

ซูอัน รู้สึกสับสน ไอ้หมอลามกมันต้องโม้แน่ ๆ มันไม่มีทางแยกแยะได้ถึงขนาดนี้แน่นอนว่าชุดชั้นในอันไหนที่เป็นของตระกูลฉู่! เอ๊ะ หรือว่าไอ้หมอลามกผู้นี้มันขโมยชุดชั้นในบ่อยจนแยกแยะได้ออกจริง ๆ ว่าอันไหนเป็นของตระกูลไหน!?

“เอาล่ะข้าได้ทำตามที่ท่านขอแล้ว ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่ท่านจะต้องทำตามคำสัญญาของท่านบ้าง” ซูอัน มองไปที่ จี้เติ้งถู อย่างคาดหวังในขณะที่เขาพูด

เรื่องที่เขากังวลมากที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่อย่างอื่นนอกจากเรื่องนี้

จี้เติ้งถู เก็บชุดชั้นในเข้าไปในเสื้อของเขาอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดว่า “ข้าพบวิธีคลายผนึกของเจ้าแล้ว แต่ข้ายังขาดสมุนไพรหลักอยู่”

เมื่อได้ยินเช่นนี้สีหน้าของ ซูอัน เปลี่ยนเป็นมืดหม่นทันที “นี่ท่านล้อข้าเล่นรึเปล่า? ข้าอุตส่าห์เอาสิ่งที่ท่านต้องการมาให้ท่านแล้ว แต่ตอนนี้ท่านกลับบอกว่ายังไม่พร้อมเนี่ยนะ?”

“เจ้าคิดว่าการคลายผนึก ฝ่ามือมหาหยินหยางทำลายชีพจร เป็นเรื่องง่ายมากเลยรึไง? แม้แต่ข้ายังต้องกลับไปอ่านตำราโบราณมากกว่าร้อยเล่มเพื่อที่จะหาวิธีที่เชื่อถือได้ในการแก้ไขปัญหาของเจ้า สูตรในการหลอมโอสถคลายผนึกรากวิญญาณต้องใช้สมุนไพรหายาก 81 ชนิด และข้าพบแล้ว 80 ชนิด ซึ่งชิดสุดท้ายนี้ข้ามีปัญหาจริง ๆ ในการหามันมา” จี้เติ้งถู ตอบกลับ

อันที่จริง เขาได้พูดเกินจริงไปบ้างนิดหน่อย สมุนไพรส่วนใหญ่เป็นเพียงแค่สมุนไพรธรรมดาที่หาซื้อได้ทั่วไปตามร้านขายยา แต่กุญแจสำคัญของมันก็คือสูตรการหลอม ซึ่งมันต้องใช้กรรมวิธีพิเศษมากมายในการหลอมมันขึ้นมา แต่เรื่องที่เขาบอกว่าเขายังขาดสมุนไพรหลักนั้นคือความจริง

โอสถคลายผนึกรากวิญญาณ?

ดวงตาของ ซูอัน เปล่งประกายทันทีเนื่องจากชื่อของมันช่างอลังการและน่าจะได้ผล ตามที่เขาหวัง “ท่านหมอเทวะจี้ สมุนไพรอะไรกันที่ท่านยังขาดอยู่ ท่านช่วยบอกข้าทีได้ไหม? ไม่ว่าแพงเท่าไหร่ข้าก็จะซื้อมันมาให้ได้!”

เขามีเงินอยู่ 150,000 ตำลึงเงินในขณะนั้น และยังไม่รวมไปถึงตั๋วหนี้มูลค่า 7,500,000 ตำลึงเงิน ด้วยความมั่งคั่งขนาดนี้ เขาจึงมั่นใจว่าตัวเองน่าจะมีปัญญาซื้อสมุนไพรไม่ว่าชนิดใด ในโลกได้อย่างแน่นอน

ทว่า จี้เติ้งถูส่ายหัวและพูดว่า “เจ้าไม่สามารถซื้อสมุนไพรชนิดนี้ได้ต่อให้เจ้าจะมีเงินมากขนาดไหนก็ตาม!”