เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2046 ต้องเพิ่มค่าสินบน

ยิ่งคิด หลินเป่ยเฉินก็ยิ่งรู ้สึกเศร ้า

 

ยิ่งคิดก็ยิ่งรู ้สึกหัวใจชอกช้า

 

จาเป็ นต้องหาใครสักคนเป็ นเพื่อนคุยเพื่อระบายความในใจซะ แล้วสิ

 

หลินเป่ยเฉินพยายามนึกว่ามีผู้ใดบ้างที่จะสามารถเป็ นเพื่อนคุย กับเขาได้

 

และโดยไม่ลังเล เขานามอเตอร ์ไซค์ออกมาขี่ตัดสนามหญ้ามุ่ง หน้าไปทางวังหลวง

 

…

 

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

 

เสียงเคาะประตูห้องพักในตาหนักใหญ่หลังหนึ่งดังขึ้น

 

“เข้ามาได้”

 

เสียงที่คุ้นเคยดังตอบกลับมา

 

หลินเป่ ยเฉินเดินถือขวดไวน์ที่ซื้อมาจากในอินเตอร ์เน็ตเข้าไป สองขวดพร ้อมกับยิ้มกว้าง “อาจารย์ใหญ่ขอรับ ศิษย์มาเยี่ยมท่าน แล้ว…”

 

 

 

หลิงไท่ซวีผู้เป็ นอดีตอาจารย์ใหญ่แห่งสานักศึกษากระบี่ที่สาม ประจาเมืองหยุนเมิ่ง กาลังอยู่ในสภาพกึ่งเปลือยกายเพื่อรองรับการ นวดคลึงจากสาวงามที่อยู่ห้องล้อมเกือบสิบคน สีหน้าของชายชรา เคลิบเคลิ้มเลื่อนลอย แต่เมื่อเห็นขวดสุราที่อยู่ในมือของหลินเป่ยเฉิน หลิงไท่ซวีก็เด้งตัวลุกขึ้นมานั่งทันที

 

“นิสัยอย่างเจ้ามาหาข้าถึงที่นี่ คงไม่ได้มาเยี่ยมเป็ นแน่แท้…บอก มาเถอะ เจ้าต้องการสิ่งใด?”

 

สมัยที่องค์จักรพรรดิหลิงจิวยังครองบัลลังก์อาณาจักรเกิงจิน ไม่ ว่าจะเป็ นหลิงเฉิน ชินหลันซู หลิงจุนเซวียนและหลิงไท่ซวีทุกคนต่าง ก็ถูกกักบริเวณให้อยู่ในบ้านพักทางตาหนักหลังในวังหลวง แต่บัดนี้ เมื่อไม่มีองค์จักรพรรดิหลิงจิวอีกต่อไป ทุกคนจึงได้รับอิสระและได้ ย้ายเข้ามาอยู่ในตาหนักที่ใหญ่โตโอ่อ่า

 

หลิงไท่ซวีครอบครองตาหนักลับในดงพฤกษา ดื่มด่าไปกับ ความสุขสบายของสุราและนารี

 

หลินเป่ ยเฉินรู ้สึกผิดเล็กน้อย รีบโบกมือไล่สาวงามเหล่านั้นให้ ออกไปจากห้อง ก่อนจะสร ้างม่านพลังปิ ดกั้นการสอดแนม เมื่อ เรียบร้อยดีแล้วจึงเปิ ดขวดและเทไวน์ให้แก่หลิงไท่ซวี พร้อมกับ อธิบายสิ่งที่รบกวนจิตใจตนเองออกมา…

 

“ว่าไงนะ?”

 

 

อาจารย์ใหญ่หลิงไท่ซวีแสดงความเดือดดาลออกมาอย่างเห็นได้ ชัด “เจ้าก าลังจะแต่งงานกับหลานสาวของข้าอยู่แล้ว ยังมีหน้าไปเป็ น ห่วงความรู ้สึกของสตรีผู้อื่นอีกหรือ?”

 

“นี่ เบา ๆ หน่อยสิขอรับ”

 

หลินเป่ ยเฉินสะดุ้งโหยงและกล่าวว่า “อาจารย์ใหญ่ ท่านนับเป็ น คนเสเพลที่ขึ้นชื่อลือชา ท่านเองก็ไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าศิษย์หรอก ขอรับ ศิษย์เดาว่าอาจารย์ใหญ่คงเคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาไม่น้อย ไม่ทราบว่าพอจะให้ค าแนะน าศิษย์ได้บ้างหรือไม่?”

 

หลิงไท่ซวียกมือลูบหนวดเคราของตนเองและมองหน้าชายหนุ่ม เขม็ง “งั้นเจ้าก็อาจจะเข้าใจผิดแล้ว เฉินเอ๋อร ์น้อยเป็ นหลานสาวสุดที่ รักของข้า เป็ นหลานสาวในสายเลือดของข้า…เพราะฉะนั้นเจ้าต้อง เพิ่มค่าสินบนของข้าอีกสักหน่อย”

 

หลินเป่ยเฉินจะไม่รู้ความหมายของชายชราได้อย่างไร?

 

เขารีบนาขวดไวน์ออกมาตั้งเรียงแถวเป็ นจานวนสิบขวดอย่าง สวยงามต่อหน้าหลิงไท่ซวี

 

ชายชรายิ้มอย่างพอใจ ก่อนให้คาตอบ “เมื่อเป็ นเช่นนี้ ปัญหา ของเจ้าก็จะไม่ถือว่าเป็ นปัญหาอีกต่อไป”

 

“หืม?”

 

 

หลินเป่ยเฉินมีดวงตาเป็ นประกายแวววาวด้วยความสงสัยขึ้นมา ทันที “อาจารย์ใหญ่หมายความว่าอย่างไรขอรับ?”

 

หลิงไท่ซวีกล่าวว่า “ในฐานะที่เป็ นคนเสเพล เจ้าคิดหรือว่าตนเอง จะมีชีวิตรักที่สมบูรณ์แบบ?”

 

หลินเป่ยเฉินก าลังจะถามอะไรบางอย่างออกไป

 

แต่ชายชราก็ยกไวน์ขึ้นดื่มจนหมดแก้วและกล่าวขัดจังหวะ เสียก่อนว่า “เจ้าจงตอบค าถามของข้ามาก่อน ไม่ทราบว่าเจ้าอยาก เชิญสตรีเหล่านั้นมาร่วมงานแต่งงานของเจ้าหรือไม่?”

 

“คือว่าเรื่องนี้…”

 

หลินเป่ยเฉินไม่รู้จะให้ค าตอบอย่างไร

 

หากผู้ใดทาเช่นนั้นก็คงเป็ นหมูโง่แล้ว

 

หลิงไท่ซวีถามต่อไป “งั้นเจ้าอยากยกเลิกงานแต่งหรือไม่?”

 

“ไม่มีทางขอรับ…”

 

หลินเป่ยเฉินส่ายศีรษะตอบรับอย่างหนักแน่น

 

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงว่า การยกเลิกงานวิวาห์ครั้งนี้จะส่งผลต่อความ มั่นคงโดยรวมของอาณาจักรเกิงจิน แต่สิ่งสาคัญที่สุดก็คือมันจะทา ร้ายความรู้สึกของหลิงเฉินอย่างรุนแรง

 

ในประวัติศาสตร ์ที่ผ่านมาก็เคยมีบทเรียนมากมายให้เรียนรู้

 

 

“แล้วเจ้ารู ้หรือไม่ว่าปัญหาใหญ่ที่สุดของตนเองคืออะไร?” หลิงไท่ซวีถามออกมาอีกครั้ง หลินเป่ยเฉินตอบรับด้วยการส่ายศีรษะ หลิงไท่ซวีจึงกล่าวว่า “เพราะว่าเจ้าเจ้าชู้มากเกินไปไงเล่า” หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกแล้ว “ข้าเองก็เคยเป็ นอย่างเจ้าเช่นกัน”

 

หลิงไท่ซวีกล่าวด้วยน้าเสียงสงบสุขุม “ในฐานะผู้เคยมี ประสบการณ์มาก่อน ข้าสามารถให้ค าแนะน าเจ้าได้ห้าค า”

 

หลินเป่ ยเฉินรีบประสานมือค านับด้วยความเคารพนบนอบ “อาจารย์ใหญ่ได้โปรดสั่งสอนศิษย์ด้วย”

 

หลิงไท่ซวียกมือลูบหนวดเคราสีขาวราวหิมะของตนเองและพูด ด้วยน้าเสียงของผู้ชนะว่า “จงไหลตามน้าเสีย”

 

หืม? หมายความว่าอย่างไร? จงไหลตามน้า?

 

อาจารย์ใหญ่หมายความว่าไม่ให้เขาสนใจความรู ้สึกของหญิง สาวเหล่านั้นใช่หรือไม่?

 

หากได้คาปรึกษาแค่นี้ เขาไม่จาเป็ นต้องมาที่นี่หรอก อาจารย์ใหญ่นี่พึ่งพาไม่ได้เลยจริง ๆ

 

 

“จริงด้วยสิ ข้าลืมไปเลยว่ามีบางอย่างต้องไปท า…”

 

หลินเป่ยเฉินลุกขึ้นขอตัวอาลาอย่างไร ้เยื่อใย

 

จังหวะที่ชายหนุ่มเดินออกมาจากตาหนักของอาจารย์ใหญ่นั้น เขาก็เกิดความคิดบางอย่างขึ้นมาพอดี

 

ดูเหมือนคงต้องแก้ปัญหาเองซะแล้วสิ

 

…

 

หลินเป่ยเฉินเปิดประตูมิติกลับไปยังแผ่นดินตงเต้า

 

เมื่อนั่งหลอมรวมพลังในจวนตระกูลหลินเสร็จเรียบร ้อย หลินเป่ย เฉินก็มานั่งจัดเตรียมของขวัญ

 

บริเวณทางขึ้นภูเขาศักดิ์สิทธิ์มีร ้านขายอาหารเช ้าอยู่ร ้านหนึ่ง ปาท่องโก๋และน้าเต้าหู้จากร ้านนี้เป็ นของโปรดของเยว่เว่ยหยาง

 

ส่วนอาหารโปรดของหลิงเฉินอยู่ที่ร ้านแผงลอยหน้าทางเข้า สานักศึกษากระบี่ที่สาม

 

ชายหนุ่มตะเวนสั่งอาหารเช ้าตามความชอบของเยว่เว่ยหยาง มี่หรู่หยานและคนอื่น ๆ โดยกาชับให้ทางร ้านบรรจุหีบห่อให้สวยงาม และเขาก็ไม่ลืมแนบจดหมายน้อยไปกับอาหารเหล่านั้นด้วย…

 

ต่อมาหลินเป่ยเฉินสั่งซื้อบุหรี่สาหรับสตรีและไวน์แดงอีกจานวน หนึ่ง เพื่อเป็ นของขวัญพิเศษให้แก่เยว่หงเซียง

 

 

ทางด้านนักพรตหญิงชิน หลินเป่ยเฉินต้องคิดอยู่นานทีเดียวว่า จะให้อะไรเป็ นของขวัญกับนางดี ในที่สุดเขาก็สั่งซื้อตุ๊กตาตัวหนึ่ง ให้กับนาง เพราะถึงแม้ภายนอกนักพรตหญิงชินจะดูนิ่งเงียบเย็นชา เพียงใด แต่ความรู ้สึกภายในนั้น นักพรตหญิงชินย่อมปรารถนา ความอบอุ่นจากครอบครัวอย่างแน่นอน

 

หลินเป่ยเฉินนึกขึ้นมาได้ว่ายังมีสตรีอีกหลายคนที่เคยช่วยเหลือ เขาเช่นกัน…

 

แต่สตรีเหล่านั้นยังไม่ได้มีความสนิทสนมจนถึงขั้นต้องมอบ ของขวัญให้

 

เมื่อจัดเตรียมของขวัญเหล่านี้เสร็จเรียบร ้อย หลินเป่ยเฉินก็เปิด ประตูมิติตรงไปที่ดินแดนทวยเทพ

 

บริเวณหน้าคฤหาสน์บนภูเขาเซียวฝู ชิงเล่ยยังคงนั่งขัดสมาธิ อย่างสง่างามอยู่กลางอากาศ ใบหน้าของนางยังคงเรียบเฉยและเย็น ชาน่าเลื่อมใส

 

เส้นผมของนางเริ่มมีสีขาวแทรกขึ้นมามากขึ้น

 

หากมองดูอย่างใกล้ชิดก็จะพบเห็นรอยตีนกาที่หางตาของนาง แล้ว

 

นับว่าการใช ้งานวงแหวนอันธการคือสิ่งที่เผาผลาญพลังชีวิต มากมายจริง ๆ

 

 

หลินเป่ยเฉินนั่งอยู่ตรงนั้นจ้องมองนางในความเงียบ

 

บัดนี้ แผ่นดินตงเต้าได้รับการฟื้นฟูกลับมาจนเกือบสมบูรณ์ ดังเดิมแล้ว

 

แต่สิ่งที่สาคัญก็คือดินแดนทวยเทพยังไม่ได้รับการฟื้นฟู