เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2045 นกอินทรีไล่จับลูกเจี๊ยบ

ทันใดนั้น ในที่ที่ห่างออกไปไม่ไกล สัตว์ประหลาดตัวใหญ่ตัว หนึ่งพุ่งขึ้นมาจากกลางอากาศ

 

มันมีหัวเป็ นมังกรยักษ์ ลาตัวยาวหลายลี้ ดวงตาเป็ นสีม่วงกลม โตมีอยู่เพียงดวงเดียว เมื่อปากของมันอ้ากว้างก็ไม่ต่างจากหลุมดาที่ พร ้อมกลืนกินทุกสรรพสิ่ง และพลังปราณปีศาจสีม่วงก็แผ่ออกมา จากร่างกายของมันสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

 

นี่คือสัตว์ประหลาดแห่งแดนปีศาจ!

 

มันเป็ นสิ่งมีชีวิตจากยุคโบราณที่มีอายุยืนยาว พลังปราณใน ร่างกายแข็งแกร่งมหาศาล

 

มันเงยหน้าขึ้นระเบิดเสียงคารามและจ้องมองไปที่เด็กหญิงด้วย ดวงตากลมโตเพียงดวงเดียวของมัน

 

“ฮ่า ๆๆ เจ้าหัวโต”

 

เด็กหญิงรีบวิ่งเข้าไปหาสัตว์ประหลาดตัวนั้นอย่างรวดเร็ว “มา เล่นกันเถอะ”

 

นางกระโดดขึ้นไปยืนอยู่บนจมูกของมัน ก่อนจะไต่ขึ้นไปอยู่ที่ หน้าผาก หลังจากนั้นเด็กหญิงก็ไถลตัวลงมาจากหน้าผาก ใช ้สัน จมูกของหัวมังกรแทนกระดานลื่นในการไถลตัวลงมา

 

 

สัตว์ประหลาดมังกรยักษ์ไม่ได้เคลื่อนไหวราวกับกลัวว่าจะทาให้ เด็กหญิงพลัดตกลงไป

 

เสียงค ารามดังกึกก้องในอากาศอีกครั้ง

 

ปรากฏว่าห่างออกไปไม่ไกล มวลอากาศเกิดการสั่นไหว แล้ว ประตูมิติก็เปิดออก ก่อนที่สัตว์ประหลาดมังกรยักษ์สายพันธุ์เดียวกัน นี้จะเลื้อยออกมาจากประตูมิติและปรากฏตัวรอบบริเวณ พวกมันแต่ ละตัวมีขนาดแตกต่างกันไป แต่พลังปราณปี ศาจที่อยู่ในตัวนั้นมี ความเข้มข้นจนน่ากลัวเป็ นอย่างยิ่ง!

 

“คิก ๆ พวกเจ้ามาเล่นกับข้าทั้งหมดเลย รีบต่อแถวกันได้แล้ว ใครอยู่หน้าสุดต้องเป็ นแม่ ส่วนผู้มาทีหลังต้องเป็ นลูกเจี๊ยบ เราจะมา เล่นนกอินทรีไล่จับลูกเจี๊ยบ*[1]กัน…”

 

บรรดาปีศาจมังกรยักษ์พร ้อมใจกันต่อแถวอย่างเชื่อฟังเด็กหญิง ราวกับเป็ นลูกแกะตัวน้อย ๆ

 

หลังจากนั้นเด็กหญิงก็หันหน้าไปทางหญิงสาวที่เพิ่งจะวิ่งตามมา ทันว่า “ท่านแม่ ท่านคอยเป็ นกรรมการก็แล้วกันนะ…ผู้ใดที่ลูก สามารถจับได้ ผู้นั้นต้องกลายเป็ นอาหารของลูก อิ ๆ”

 

ไม่นานหลังจากนั้น การละเล่นนกอินทรีไล่จับลูกเจี๊ยบก็เริ่มขึ้น

 

บรรดาสัตว์ประหลาดมังกรยักษ์ที่มีความน่ากลัวและทรงพลังมาก พอที่จะทาลายดาวเคราะห์ได้ทั้งใบ กลับต่อแถวกันตามคาสั่งของ เด็กหญิงด้วยความเชื่อฟังเป็ นอย่างยิ่ง

 

 

 

มารดาของเด็กหญิงยืนดูอยู่ด้านข้าง ทั้งรู ้สึกโกรธเคืองและ เหนื่อยหน่ายใจ

 

แม่ลูกคู่นี้ย่อมต้องเป็ นเฉียนเจินกับหลินรั่วซู

 

พวกนางถูกหญิงปริศนาพาตัวมาอยู่ที่นี่

 

ในดินแดนที่แปลกประหลาดแห่งนี้มีแต่สัตว์ประหลาดเต็มไปหมด

 

โดยปกติทั่วไปเมื่อมนุษย์มาอยู่ที่นี่ ใช ้เวลาเพียงไม่นาน มนุษย์ ทุกคนก็จะกลายร่างเป็ นสัตว์ประหลาด

 

แต่หลินรั่วซูดูเหมือนจะมีความสามารถพิเศษบางประการ นอกจากนางจะสามารถดูดซับพลังปราณปีศาจได้แล้ว รูปโฉมของ นางยังไม่เปลี่ยนไป มิหนาซ้า เด็กหญิงยังเติบโตขึ้นรวดเร็วผิดปกติ นี่เพิ่งจะผ่านไปเพียงสิบวันเท่านั้น นางก็เติบโตจนไม่ต่างจากเด็กสาม ขวบผู้หนึ่งแล้ว

 

และอาจเป็ นเพราะว่านางอยู่กับบุตรสาวตลอดเวลา รูปโฉมของ เฉียนเจินจึงไม่ได้รับผลกระทบจากปราณปีศาจแต่อย่างใด เพียงแต่ พลังในร่างกายของนางเปลี่ยนจากพลังปราณมนุษย์เป็ นพลังปราณ ปีศาจเรียบร ้อยแล้ว

 

แต่ที่น่าประหลาดใจมากที่สุดก็คือหลินรั่วซูสามารถปรับตัวเข้า กับดินแดนปริศนาแห่งนี้ได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ

 

นางสามารถควบคุมสัตว์ประหลาดเหล่านี้ได้เป็ นอย่างดี

 

 

เด็กหญิงเล่นสนุกกับพวกมันทุกวันอย่างไม่รู ้จักเหน็ดเหนื่อยและ เบื่อหน่าย

 

เฉียนเจินก็ไม่แน่ใจเช่นกันว่าเรื่องราวนี้เป็ นเรื่องดีหรือเรื่องร ้าย กันแน่

 

ทว่าในเวลาเดียวกันนี้ นางก็คิดถึงหลินเป่ยเฉินเหลือเกิน

 

นางอยากจะให้หลินรั่วซูได้เล่นและเติบโตภายใต้การดูแลของ บิดา

 

แต่น่าเสียดายที่นั่นคงเป็ นได้เพียงความฝัน

 

หลินรั่วซูไม่เคยรู ้ด้วยซ้าว่าบิดาของนางอยู่ที่ใด…หรือกล่าวให้ ถูกต้องก็คือเด็กหญิงไม่รู ้ด้วยซ้าว่าบิดาคืออะไร นางไม่เข้าใจว่า คนเราจ าเป็ นต้องมีบิดาด้วยหรือ?

 

นี่คือสิ่งที่เฉียนเจินเป็ นกังวลยิ่งนัก

 

นางไม่ทราบว่าตนเองจะพูดคุยกับบุตรสาวอย่างไรดี

 

“คิก ๆ ข้าจับตัวเจ้าได้แล้ว”

 

หลินรั่วซูร ้องตะโกนด้วยความดีใจ

 

เด็กหญิงกระโดดขึ้นไปขี่อยู่บนแผ่นหลังของสัตว์ประหลาดมังกร ยักษ์ตัวหนึ่ง และร่าร ้องอย่างมีความสุขว่า “ข้าบอกเจ้าแล้วนะ ผู้ใดที่ ถูกข้าจับได้ มันผู้นั้นต้องกลายเป็ นอาหารของข้า…ง่า ง่า ง่า ง่า!”

 

นางอ้าปากก่อนจะกัดลงไปบนแผ่นหลังของสัตว์ประหลาด

 

 

ฟันของนางไม่ได้ต่างไปจากฟันของเด็กน้อยธรรมดาทั่วไป แต่ มันกลับมีความคมกริบจนสามารถฉีกกระชากเนื้อหนังของสัตว์ ประหลาดมังกรยักษ์ได้ไม่ต่างจากเป็ นเต้าหู้ก้อนหนึ่ง

 

เด็กหญิงเคี้ยวเนื้อสัตว์ประหลาดอย่างเอร็ดอร่อย

 

หลังจากนั้นนางก็เคลื่อนไหวเป็ นลาแสงสีม่วงไปทั่วตัวสัตว์ ประหลาดมังกรยักษ์

 

เพียงพริบตาเดียว เจ้าสัตว์ประหลาดผู้โชคร ้ายก็เหลือเพียงโครง กระดูกเท่านั้น

 

นับตั้งแต่ต้นจนจบ มันก็ไม่ได้แสดงท่าทีขัดขืนอะไรเลย

 

และมันก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวด้วย

 

ราวกับว่าการอุทิศชีวิตเป็ นอาหารให้แก่เด็กหญิงผู้นี้คือ เกียรติยศสูงสุดของมัน

 

“เอื๊อก!”

 

หลินรั่วซูตีพุงตนเองพร ้อมกับกล่าวว่า “อร่อยจังเลย ข้าอยากกิน อีก”

 

ไม่มีผู้ใดทราบเลยว่าท้องเล็ก ๆ ของเด็กหญิงสามารถเก็บเนื้อ ปีศาจขนาดใหญ่ยักษ์ได้อย่างไร

 

“เฮ้อ พวกเรามาเล่นกันต่อดีกว่า”

 

แล้วเด็กหญิงก็กลับมาเล่นนกอินทรีไล่จับลูกเจี๊ยบต่ออีกครั้ง

 

 

 

เฉียนเจินเฝ้ าดูเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ด้วยความเคยชิน

 

ราวกับว่านี่คือสิ่งที่เป็ นเรื่องปกติธรรมดายิ่งนัก

 

เพราะนับตั้งแต่ที่มาอยู่ในดินแดนปริศนาแห่งนี้ หลินรั่วซูก็ทาน สัตว์ประหลาดมังกรยักษ์เหล่านี้เป็ นอาหารไปหลายร ้อยตัวแล้ว

 

บางครั้งนางถึงกับอดถามตนเองไม่ได้ว่า ‘นี่ข้าให้กาเนิดทารก แบบใดออกมากันนะ?’

 

ที่บุตรสาวมีความผิดปกติเช่นนี้เป็ นเพราะตัวนางเองหรือเป็ น เพราะนายท่าน?

 

เฉียนเจินคิดว่าน่าจะเป็ นเพราะนายท่านมากกว่า

 

แต่ปัญหาก็คือถึงบุตรสาวจะเกิดมามีปัญหาทางสมอง แต่ก็ไม่ ควรผิดปกติเช่นนี้

 

ถึงกระนั้นก็ตาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น เฉียนเจินก็จะคอยเตือน ตนเองอยู่สองข้อเสมอ…

 

ข้อแรก หลินรั่วซูเป็ นบุตรสาวของนาง ไม่ว่าเด็กหญิงจะเป็ นอะไร แต่เด็กหญิงก็เป็ นลูกน้อยของนาง และนางจะไม่มีวันเกลียดชัง เด็กหญิงเด็ดขาด

 

ข้อที่สอง นางต้องรีบพาบุตรสาวหลบหนีออกไปจากที่นี่เพื่อไป ตามหาหลินเป่ยเฉินให้ได้

 

 

เฉียนเจินอยากจะให้บุตรสาวได้รู ้ว่าบิดาของนางมีความยอด เยี่ยมเพียงใด

 

“ฮิ ๆ ข้าจับเจ้าได้อีกแล้ว เจ้าพวกโง่ ข้าจะกินพวกเจ้าให้หมด”

 

หลินรั่วซูส่งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ข้างกายผู้เป็ นมารดา แล้วนางก็กระโดดขึ้นไปขี่หลังสัตว์ประหลาดมังกรยักษ์ตัวใหม่ ก่อน จะอ้าปากอวดฟันขาววับและขย้าลงไปบนแผ่นหลังของมังกรยักษ์ตัว นั้นเต็มปากเต็มคา

 

… เ มื่อกาลังจะได้แต่งงาน

 

หลินเป่ยเฉินก็อดรู ้สึกตื่นเต้นไม่ได้

 

นี่คือการแต่งงานครั้งแรกของเขา

 

การแต่งงานครั้งแรกในทั้งสองชีวิตนี้

 

การแต่งงานเป็ นพิธีที่ศักดิ์สิทธิ์และสวยงาม

 

และการได้แต่งงานกับหลิงเฉินนั้นก็เป็ นสิ่งที่เขาแทบไม่เคย คาดคิดมาก่อน

 

แต่ทันใดนั้น หลินเป่ยเฉินก็นึกถึงเฉียนเจินกับบุตรสาวที่หายตัว ไป นึกถึงเทพธิดาเจี๋ยนเซวี่ยอู่หมิงที่กาลังต่อสู้เพื่อเผ่าพันธุ์ของนาง นึกถึงชิงเล่ยผู้ยอมเสียสละพลังชีวิตควบคุมวงแหวนอันธการใน ดินแดนทวยเทพเพื่อคุ้มครองแผ่นดินตงเต้า นึกถึงนักพรตหญิงชินผู้

 

 

 

กำลังศึกษาตำราอย่างหนักเช่นเดียวกับเยว่หงเซียง รวมไปถึงไป๋ ชินอวิ๋นผู้ยังไม่อาจชุบวิญญาณกลับคืนมาได้ และเยว่เว่ยหยางที่เขา ไม่รู ้จะไปสู้หน้านางได้อย่างไร…

 

เฮ้อ…

 

นับว่าหลินเป่ยเฉินเป็ นหนี้บุญคุณสตรีเหล่านี้มากมายจริง ๆ

 

และคงนับด้วยสองมือไม่หมด

 

สตรีเหล่านี้ต่างก็เสียสละเพื่อเขาสุดชีวิต แต่สุดท้ายหลินเป่ ยเฉินกลับได้มาแต่งงานกับหลิงเฉิน…

 

ให้ตายเถอะ หลินเป่ ยเฉินไม่เคยรู ้สึกว่าตนเองเป็ นบุคคลที่เลว ทรามต่าช ้าขนาดนี้มาก่อน

 

[1] การละเล่นของเด็กน้อยชาวจีน มีลักษณะคล้ายกับ การละเล่นงูกินหางของเมืองไทย