เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2040 ราชามังกรโลหิต

“ข้ารู ้ได้ก็เพราะท่าน”

 

หลิงเฉินตอบ

 

“เจ้าจะรู ้เพราะข้าได้อย่างไร?”

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวกระอักเลือดออกมาอีกครั้ง “หากข้ารู ้ข้าก็ เปิดวิหารแห่งนี้ไปนานแล้วสิ”

 

เปลวไฟที่ห้อมล้อมรอบกายหลิงเฉินยิ่งลุกโชนมากขึ้นราวกับ กองไฟที่ได้เชื้อเพลิงชั้นดี “วันแรกที่ข้ามาถึงอาณาจักรเกิงจิน ท่าน ก็รีบพาตัวข้ามาที่วิหารแห่งนี้ เมื่อข้าพยายามเปิดประตู ประตูก็เกิด การสั่นไหว พื้นดินถึงกับสั่นสะเทือนไปทั้งเมือง ด้วยเหตุนี้ ท่านจึงได้ ตัดสินใจแต่งตั้งข้าขึ้นรับตาแหน่งองค์หญิงไข่มุกขาว…”

 

“แล้วอย่างไรเล่า?”

องค์จักรพรรดิหลิงจิวยังคงสับสนไม่เข้าใจ

 

หลิงเฉินตอบว่า “ท่านเคยคิดบ้างหรือไม่… เหตุใดประตูวิหารถึง สั่นสะเทือนเช่นนั้นเมื่อข้าพยายามเปิดมัน?”

 

“เพราะว่าสายเลือดของเจ้า…”

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวกล่าวออกมาได้เพียงเท่านี้ ตัวคนก็สะดุ้ง เฮือกราวกับถูกสายฟ้ าฟาดและหยุดชะงักอยู่ตรงนั้น

 

“เจ้า…”

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวกล่าวด้วยน้าเสียงแหบแห้ง “หรือว่า… เจ้า ได้รับความทรงจาเกี่ยวกับวิหารแห่งผู้แปรธาตุตั้งแต่บัดนั้น?”

 

หลิงเฉินผงกศีรษะ “นับว่าท่านยังไม่โง่เขลามากเกินไป”

สีหน้าขององค์จักรพรรดิหลิงจิวซีดเซียวยิ่งนัก

 

เขาไม่คิดไม่ฝันเลยว่าหมากที่อยู่บนกระดานของตนเองจะ เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างนับตั้งแต่วันแรกที่นางมาถึงแผ่นดิน อาณาจักรเกิงจินเช่นนี้ ทั้ง ๆ ที่แผนการทุกอย่าง องค์จักรพรรดิหลิง จิวก็เป็ นผู้กาหนดด้วยตนเองด้วยซ้า

 

วิหารแห่งผู้แปรธาตุไม่เคยยอมรับในตัวเขาเลย

 

แม้องค์จักรพรรดิหลิงจิวจะได้ครอบครองบัลลังก ์ของอาณาจักร เกิงจิน แต่วิหารแห่งผู้แปรธาตุก็ไม่เคยแสดงสัญญาณใด ๆ ออกมา แม้แต่น้อย

 

“ฮ่า ๆๆ…”

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวพลันเงยหน้าระเบิดเสียงหัวเราะอย่างบ้า คลั่ง เสียงหัวเราะของเขาเต็มไปด้วยความโกรธแค้นและความเกลียด ชัง “นี่หมายความว่าข้าไม่ได้พ่ายแพ้ให้กับเจ้า แต่ข้าพ่ายแพ้ให้แก่ บรรพบุรุษผู้แปรธาตุต่างหาก”

หลิงเฉินไม่พูดคาใดออกมาทั้งสิ้น

 

เปลวไฟอมตะบนร่างกายยังคงสว่างไสว

 

วิหารแห่งผู้แปรธาตุสว่างไสวด้วยเปลวไฟจากตัวของเด็กสาว

 

“หากเป็ นเช่นนี้…”

 

ใบหน้าที่ซีดเซียวขององค์จักรพรรดิหลิงจิวพลันกระตุกระริก “พวกเราก็คงต้องแตกหักกันแล้ว”

 

ทันใดนั้น ร่างของชายชราก็ห่อหุ้มด้วยลาแสงสีขาว ก่อนที่เขา จะก้มตัวลงประทับฝ่ามือลงบนพื้นหิน

 

ตู้ม!

 

ชิ้นส่วนของโลหะนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในอากาศ

ชิ้นส่วนโลหะเหล่านั้นเริ่มรวมร่างกันอย่างรวดเร็ว

 

ในที่สุด พวกมันก็รวมตัวกันเป็ นรูปทรงของกรอบประตูบานหนึ่ง

 

ม่านพลังสีเงินสว่างไสวอยู่บนกรอบประตูบานนั้น

 

นี่คือประตูมิติ

 

ร่างของคนผู้หนึ่งเดินออกมาจากประตูมิติบานนั้น

 

เป็ นเงาร่างที่คุ้นเคย

 

เป็ นองค์ชายหลง

 

หืม?

เป็ นหมอนี่เองหรือ?

 

หลินเป่ยเฉินถึงกับชะงักเล็กน้อย

 

ตามข่าวลือที่เขาเคยได้ยินมา องค์ชายหลงเป็ นคู่แข่งในการแย่ง ชิงบัลลังก ์ขององค์จักรพรรดิหลิงจิวไม่ใช่หรือ? ข่าวลือบอกว่าองค์ ชายหลงตั้งใจจะกระชากองค์จักรพรรดิหลิงจิวลงมาจากบัลลังก ์ ทองคาเพื่อที่ตนเองจะได้ขึ้นไปนั่งแทนที่

 

หรือว่าข่าวลือไม่เป็ นความจริง?

 

“ฮ่า ๆๆ…”

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวหัวเราะด้วยความชอบใจก่อนอ้าแขนกว้าง และเดินเข้าไปสวมกอดองค์ชายหลงด้วยความสนิทสนม

 

หลินเป่ยเฉินเห็นภาพนี้ก็ถึงกับต้องหนังตากระตุกเลยทีเดียว

อ้าวเฮ้ย

 

เปิดตัวกันอย่างนี้เลยหรือ?

 

อย่าบอกนะว่าสองคนนี้เป็ นคู่รักกัน?

 

น่าขนลุกจริง ๆ

 

แต่ทันใดนั้น สิ่งที่ไม่น่าเชื่อก็เกิดขึ้น

 

ปรากฏว่าองค์ชายหลงและองค์จักรพรรดิหลิงจิวได้ ‘รวมร่าง’ กัน จริง ๆ…

 

รวมร่างที่หมายถึงการรวมร่างทางกายภาพที่แท้จริง

 

ทั้งสองคนรวมร่างกายเป็ น ‘คนใหม่’

ร่างใหม่นั้นสูงใหญ่กายา ผิวหนังแวววาวเพราะเป็ นโลหะ พลัง กดดันคุกคามแผ่ออกมาจากร่างกายอย่างรุนแรง มีความน่าเกรง ขามมากกว่าองค์จักรพรรดิหลิงจิวไม่ต่ากว่าห้าเท่า… แต่ใบหน้านั้น ยังคงเป็ นใบหน้าขององค์จักรพรรดิหลิงจิวดังเดิม

 

องค์จักรพรรดิหลิงจิวสะบัดล าคอ ยืดแขนยืดขา ยืดเส้นยืดสาย เพื่อทาความคุ้นเคยกับร่างใหม่ ก่อนกล่าวว่า “ในที่สุด ข้าก็ได้ กลับมาเป็ นคนเดิมสักที… นี่คือความรู ้สึกที่ข้าโหยหายิ่งนัก น่า เสียดายที่พวกเจ้าต้องมาพบเจอความจริงในข้อนี้… แต่ก็เป็ นพวกเจ้า ที่บังคับข้าเอง”

 

นี่คือร่างของราชามังกรโลหิต

 

หนึ่งในยอดฝีมือของชนเผ่ามนุษย์ทะเลทราย

 

เผ่ามนุษย์ทะเลทรายมียอดฝีมือระดับราชาอยู่ด้วยกันทั้งสิ้นยี่สิบ เอ็ดคน

มือกระบี่เมินฟ้ า ราชาหินดา และราชาหยกขาวต่างก็เป็ นหนึ่งใน ยี่สิบเอ็ดยอดฝีมือทั้งสิ้น

 

รวมไปถึงราชันปริศนาไร ้นามที่ถูกหวังจงจัดการไปก็เป็ นหนึ่งใน ยี่สิบเอ็ดยอดฝีมือของชาวเผ่ามนุษย์ทะเลทรายเช่นกัน

 

นานมาแล้ว องค์จักรพรรดิหลิงจิวได้ยอมละทิ้งชาติกาเนิดของ ตนเองและแปรพักตร ์ไปเข้าร่วมกับเผ่ามนุษย์ทะเลทราย จนได้ กลายเป็ น ‘ราชามังกรโลหิต’ ในที่สุด

 

“ข้าเองก็เคยคิดเช่นกันว่าอาจเป็ นเพราะจิตใจของข้ามันชั่วช ้า มากเกินไปและข้าก็รับพลังมาจากเผ่ามนุษย์ทะเลทราย วิหารแห่งผู้ แปรธาตุหลังนี้จึงปฏิเสธข้ามาโดยตลอด ดังนั้น ข้าจึงแบ่งพลังมืด ของตนเองไปไว้ในร่างขององค์ชายหลง ซึ่งเป็ นร่างแยกที่ข้าสร ้าง ขึ้นมา การกระทาเช่นนี้นอกจากช่วยหลีกเลี่ยงการตรวจจับของ วิหารแห่งผู้แปรธาตุแล้ว ยังช่วยกาจัดขวากหนามของข้าที่อยู่ใน อาณาจักรเกิงจินได้อีกด้วย…”

องค์จักรพรรดิหลิงจิวถอนหายใจออกมายาวแรง ก่อนกล่าวต่อ “แต่คิดไม่ถึงเลยว่าทุกอย่างกลับผิดพลาดมาตั้งแต่ต้น”

 

หลิงเฉินยังคงไม่พูดค าใด

 

แต่ไฟอมตะที่ปกคลุมค้อนคว่านภาในมือของนางยิ่งลุกโชน ซึ่ง แสดงให้เห็นว่าจิตใจของเด็กสาวมีความอาฆาตแค้นยิ่งนัก

 

หลินเป่ยเฉินจ้องมององค์จักรพรรดิหลิงจิวด้วยความสงสัย

 

เขาคิดไม่ออกเลยว่าองค์จักรพรรดิผู้สูงศักดิ์แห่งสายเลือดผู้แปร ธาตุนั้นจะกลายเป็ นผู้รับใช ้ของพวกมนุษย์ทะเลทรายได้อย่างไร

 

พวกมันตั้งใจจะทาอะไรกันแน่?

 

ทันใดนั้น องค์จักรพรรดิหลิงจิวก็เริ่มเปิดฉากโจมตีใส่หลิงเฉิน

เขาอยากจะปิดฉากการต่อสู้ให้รวดเร็วมากที่สุด เมื่อกาจัดหลิง เฉินได้แล้ว องค์จักรพรรดิหลิงจิวก็จะกลายเป็ นเพียงผู้เดียวที่ สามารถครอบครองวิหารแห่งผู้แปรธาตุได้ส าเร็จ

 

เมื่อเป็ นเช่นนั้น อาณาจักรเกิงจินก็จะอยู่ภายใต้การควบคุมของ เขาอย่างเบ็ดเสร็จ

 

จังหวะนั้น ชิ้นส่วนโลหะอีกกลุ่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในอากาศและ รวมตัวกันเป็ นประตูมิติบานใหม่ ก่อนที่อาวุธนานาชนิดไม่ว่าจะเป็ น ดาบใหญ่ กระบี่ยาว หอกง้าว ขวานทองคา ไปจนถึงลูกธนูพลันถูก ยิงออกมาจากประตูมิติพุ่งตรงเข้าไปหาหลิงเฉินเป็ นหนึ่งเดียว

 

นอกจากนี้ก็ยังมีหุ่นเชิดพิฆาตบุกออกมาโจมตีด้วยเช่นกัน

 

นี่คือการต่อสู้ในรูปแบบของผู้แปรธาตุ ฝ่ ายใดมีเครื่องมือที่มี ความแข็งแกร่งมากกว่ากัน ฝ่ายนั้นก็จะเป็ นผู้ชนะ

 

และความแข็งแกร่งที่องค์จักรพรรดิหลิงจิวได้มานี้ล้วนมาจาก คัมภีร ์ลับของเผ่ามนุษย์ทะเลทรายที่ช่วยดัดแปลงมนุษย์ให้กลายเป็ น

ครึ่งคนครึ่งหุ่นสังหารอันสมบูรณ์แบบและมีความสามารถในการ โจมตีรอบด้าน

 

หลิงเฉินเหวี่ยงค้อนคว่านภาในมือต้านรับการโจมตีนั้น

 

ไฟอมตะคือไฟที่สามารถเผาผลาญได้ทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้

 

บรรดาดาบใหญ่ กระบี่ยาว หอกง้าว ขวานทองคาต่างก็ถูกเปลว ไฟเผาไหม้จนกลายเป็ นโลหะเหลวจนหมด

 

ส่วนกลุ่มลูกธนูก็ถูกค้อนในมือของหลิงเฉินทุบท าลายไม่มีเหลือ

 

“สุดที่รักของข้า เจ้าถอยมาพักผ่อนก่อนเถอะ… ปล่อยให้ข้า จัดการส่วนที่เหลือเอง”

 

หลินเป่ยเฉินพลันร ้องตะโกนออกมา