เซียนกระบี่มาแล้ว![剑仙在此] - บทที่ 2036 เปิดประตู

แต่สิ่งเดียวที่หลินเป่ยเฉินเห็นบนประตูบานนั้นก็คือเงาสะท้อนอัน หล่อเหลาของชายหนุ่มผู้มีผมขาวผู้หนึ่ง

“เฮ้อ คนอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้วะ”

หลินเป่ ยเฉินได้แต่ถอนหายใจและยกมือลูบคล าใบหน้าของ ตนเอง

เสียงหัวเราะหึ ๆ ดังขึ้นข้างกายเขา เป็ นหลิงเฉินนั่นเอง

องค์จักรพรรดิหลิงจิวพลันกล่าวด้วยน้าเสียงเคร่งขรึมว่า “เมื่ออยู่ ต่อหน้าวิหารแห่งผู้แปรธาตุ เจ้าห้ามท าตัวเหลวไหลเด็ดขาด กิริยา วาจาต้องสงบส ารวม จิตใจต้องตั้งมั่น สมาธิต้องแน่วแน่ เพื่อให้ วิญญาณของบรรพบุรุษรับรู ้ได้ถึงความตั้งใจของพวกเรา… เฉินเอ๋อร ์ เจ้าเคยพยายามเปิดประตูบานนี้มาแล้ว เจ้าลองพยายามดูอีกสักครั้ง เถอะ บางทีอาจเกิดปาฏิหาริย์ขึ้นก็เป็นได้”

หลินเป่ ยเฉินรีบปรับเปลี่ยนท่าทางกลับมามีสีหน้าจริงจังอย่าง รวดเร็ว

ที่องค์จักรพรรดิพูดมาก็มีเหตุผล

เพราะวิหารแห่งผู้แปรธาตุแห่งนี้แทบไม่ต่างไปจากโถงคานับ บรรพบุรุษ

เขาจะมาทาตัวรุ่มร่ามที่นี่ไม่ได้เด็ดขาด

หลิงเฉินก้าวออกมาข้างหน้า จากนั้นนางก็ยกมือที่บอบบางของ ตนเองขึ้นและผลักประตูโลหะบานนั้นเบา ๆ

ก่อนจะเกิดคลื่นพลังสะท้อนออกมาทาให้มวลอากาศปั่นป่วน

พื้นผิวบนบานประตูไม่ต่างกับผิวน้าที่มีผู้คนโยนก้อนหินลงไป ก่อกวนความสงบ

ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้ยินเสียงบานประตูเคลื่อนไหว

องค์จักรพรรดิหลิงจิวมีสีหน้าคาดหวังและตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

“พยายามต่อไป อย่าเพิ่งหยุด”

พระองค์ตัวสั่นเทา

องค์จักรพรรดิหลิงจิวรอคอยเวลานี้มาตลอดชีวิต แล้วจะไม่ ตื่นเต้นได้อย่างไร?

บานประตูแง้มเปิดออกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ

รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าของหลิงเฉิน ก่อนที่นางจะทุ่มเท พละกาลังทั้งหมดดันประตูให้เปิดออก

ครืน!

นี่แทบจะไม่ต่างจากการเคลื่อนย้ายภูเขาเลยสักนิด

พื้นดินถึงกับสั่นสะเทือนไปทั่วเมือง

และแล้ว ประตูโลหะบานยักษ์ก็ค่อย ๆ ถูกผลักไปด้านหลังมันเปิด อย่างเชื่องช ้า

ตลอดช่วงเวลาเหล่านี้เห็นได้ชัดว่าหลิงเฉินต้องทุ่มเทพละก าลัง มหาศาล มือของนางแตะอยู่บนบานประตู เส้นเลือดปูดโปนขึ้นมา ตามหลังมือและช่วงแขน แต่ที่สาคัญก็คือละอองเลือดซึมออกมาจาก รูขุมขนบนผิวหนังของนางและหยดลงสู่พื้นวิหาร…

หลินเป่ยเฉินทนเห็นภาพนั้นไม่ไหว กาลังจะเดินเข้าไปช่วยเหลือ

“หยุดอยู่ตรงนั้น”

หลิงเฉินกระซิบออกมาแผ่วเบา

ขาดค า

นางก็ระเบิดเสียงคารามออกมาจากลาคอและทุ่มเทเรี่ยวแรง ทั้งหมดที่มีอยู่ออกมา

สุดท้าย บานประตูก็ถูกเปิดออกโดยสมบูรณ์

องค์จักรพรรดิหลิงจิวตัวสั่นระริกด้วยความตื่นเต้น

นี่ไม่ต่างจากภาพความฝันที่กลายเป็ นจริง

พระองค์แทบรอไม่ไหวแล้วที่จะเดินเข้าไปดูสิ่งที่อยู่ด้านหลังบาน ประตู

แต่เมื่อพระองค์เดินเข้าไปดูแล้วก็ถึงกับต้องอุทานออกมาด้วย ความประหลาดใจและผิดหวัง

หลินเป่ยเฉินรีบชะโงกศีรษะเข้าไปดูด้วยความอยากรู ้อยากเห็น

เพราะว่าด้านหลังประตูบานนี้ยังคงมีประตูอีกบานหนึ่งตั้งอยู่

และเป็ นประตูรูปทรงเดียวกันทุกกระเบียดนิ้ว

ไม่ใช่สิ!

ต้องบอกว่าประตูบานใหม่มีความสูงและมีขนาดใหญ่กว่าประตู บานแรกพอสมควร

นี่หมายความว่าเมื่อเปิดประตูบานแรกได้แล้ว หลิงเฉินก็ยังต้อง เปิดประตูบานที่สองต่อไป

“…”

หลินเป่ยเฉินพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป

นี่มันประตูวิหารหรือตุ๊กตาแม่ลูกดกกันแน่?

ในขณะนี้ ใบหน้าขององค์จักรพรรดิหลิงจิวเต็มไปด้วยความ ผิดหวัง ความเสียใจและความสับสน

หลินเป่ ยเฉินกลัวว่าท่านพ่อตาจะหัวใจวายตาย จึงรีบวิ่งเข้าไป ช่วยประคองพร ้อมกับปลอบประโลมว่า “อดทนไว้ก่อนนะพ่ะย่ะค่ะ ท่านพ่อตา อย่าเพิ่งทรงม่องเท่งนะพ่ะย่ะค่ะ…”

องค์จักรพรรดิหลิงจิวตัวสั่นเทาอย่างไม่อาจควบคุมได้

ไม่ต้องเอ่ยถึงเลยว่าบัดนี้หลิงเฉินมีเลือดเต็มฝ่ามือ แต่นางก็ยังคง เดินไปยังประตูบานที่สอง แตะมือลงไปบนบานประตู โน้มตัวไป ข้างหน้าเล็กน้อยและเริ่มออกแรงผลักดันอีกครั้ง

ครืน!

ประตูบานที่สองเริ่มสั่นไหว

ทาให้วิหารแห่งผู้แปรธาตุสั่นสะเทือนไปทั้งหลัง

ดวงตาขององค์จักรพรรดิกลับมาเป็ นประกายระยิบระยับอีกครั้ง

หลินเป่ ยเฉินเห็นกล้ามเนื้อบนเรียวแขนของหลิงเฉินเต้นระริก อย่างชัดเจน และบัดนี้ ละอองโลหิตก็พุ่งออกมาจากรูขุมขนบนแขน ของนางเป็ นม่านหมอกเลือด ย้อมชายเสื้อของนางจนกลายเป็ นสีแดง ฉาน…

เห็นได้ชัดว่าการเปิดประตูบานนี้หนักหนาสาหัสสาหรับนางมาก

หลินเป่ ยเฉินรีบวิ่งเข้าไปร ้องบอกนางว่า “หยุดเพียงเท่านี้เถอะ สุดที่รักของข้า”

หลิงเฉินส่ายหน้าตอบกลับมาว่า “เพื่อเสด็จพ่อบุญธรรม ข้าต้อง เปิดประตูบานนี้ให้ได้เจ้าค่ะ

หลินเป่ยเฉินรีบหันไปมององค์จักรพรรดิด้วยความร ้อนใจยิ่งนัก “ท่านพ่อตาพ่ะย่ะค่ะ ท่านจะปล่อยให้นางเปิดประตูต่อไปจริง ๆ หรือ? ท่านไม่เห็นหรือว่าเฉินเอ๋อร ์มีเลือดออกเต็มไปหมดแล้ว เหตุใดถึงยัง ไม่หยุดนางอีก?”

องค์จักรพรรดิหลิงจิวหอบหายใจอย่างรุนแรงมากขึ้น สีหน้า ปรากฏความสับสน แต่ก็ไม่พูดค าใดออกมา

ละอองโลหิตพุ่งออกมาจากแขนของหลิงเฉินอีกระลอกใหญ่ท า ให้แขนเสื้อของนางเปียกชุ่ม

หลินเป่ ยเฉินมองคนรักของตนเองด้วยความวิตกกังวล ก่อนจะ เขย่าแขนองค์จักรพรรดิหลิงจิวพลางกล่าวว่า “ท่านพ่อตา บอกให้ นางหยุดเถอะพ่ะย่ะค่ะ ในเมื่อท่านชื่นชอบวิหารแห่งผู้แปรธาตุมาก ขนาดนี้ เอาไว้ท่านตายเมื่อไหร่ เดี๋ยวกระหม่อมกับเฉินเอ๋อร ์จะเผา ตามไปให้ก็แล้วกัน…”

องค์จักรพรรดิเบิกตาโตขึ้นมาทันที

เพราะว่าในที่สุด ประตูบานที่สองก็เปิดออกแล้ว

บัดนี้ ไม่ทราบเลยว่าองค์จักรพรรดิหลิงจิวไปเอาเรี่ยวแรงมาจาก ที่ใด เขาวิ่งแซงหน้าทุกคนเข้าไปด้านหลังประตูบานที่สองอย่าง รวดเร็ว…

“หืม? ใจเย็นก่อนพ่ะย่ะค่ะ เกิดหกล้มหัวฟาดพื้นตายขึ้นมาจะทา อย่างไร?”

หลินเป่ยเฉินสะดุ้งเฮือก ก่อนจะรีบวิ่งตามเข้าไปช่วยประคองชาย ชรา

ทันใดนั้น หนึ่งชราหนึ่งเยาว์วัยก็ต้องอุทานออกมาพร ้อมกันว่า

“นี่มันอะไรกัน?”

“เชี่ยไรเนี่ย!”

เป็ นคาอุทานที่แตกต่างแต่มีอารมณ์เดียวกัน

เพราะว่าด้านหลังประตูบานที่สองยังคงมีประตูบานที่สามที่มี ขนาดสูงใหญ่มากกว่าเดิม…

ให้ตายสิ นี่มันตุ๊กตาแม่ลูกดกจริง ๆ ด้วย!

บรรพบุรุษผู้แปรธาตุน่าจะมีสติไม่สมประกอบแล้วกระมัง?

อย่าว่าแต่องค์จักรพรรดิจะตกตะลึงเลย แม้แต่หลินเป่ ยเฉินก็ยัง ต้องอุทานออกมาโดยไม่รู ้ตัว

แต่ในเวลาเดียวกันนี้ หลิงเฉินยังคงไม่พูดคาใด นางพับแขนเสื้อ ชุ่มโลหิตของตนเองขึ้น เดินไปหยุดยืนอยู่หน้าบานประตูบานที่สาม และแตะมือลงไปบนบานประตู ก่อนจะเริ่มออกแรงผลักดันสุดแรงเกิด อีกครั้ง!!!