เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ - บทที่ 281 เงิน เงิน เงิน

เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ บทที่ 281 เงิน เงิน เงิน

วันเสาร์และวันอาทิตย์ผ่านไปเพียงชั่วพริบตาเดียว

ทิฟฟานี่ไม่ได้ไปออฟฟิศในวันจันทร์ เธอสันนิษฐานว่าแจ็คสันไปปาร์ตี้ในช่วงสุดสัปดาห์และไม่เห็นอีเมลของเธอ เขาคงจะตอบเธอกลับมาเมื่อเขามาทำงานในวันจันทร์ ถ้าไม่จำเป็นเธอจะไม่ไปที่ออฟฟิศและเผชิญหน้ากับเขา เมื่อไรก็ตามที่เธอพบกับการจ้องมองของเขา เธอรู้สึกเหมือนอยากจะหนีไป ช่างน่าสับสนจริง ๆ

ณ ไบรท์ อินคอร์ปอเรท แจ็คสันที่ทราบถึงสถานการณ์เมื่อเขาเดินผ่านบริเวณที่ทำงานและเห็นโต๊ะทำงานของทิฟฟานี่ว่างอยู่ หลังจากที่เขานั่งลงในห้องทำงานของเขา เขาเปิดคอมพิวเตอร์เพื่ออ่านอีเมลของเธอซ้ำอีกครั้งหนึ่ง หลังจากที่พิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็โทรหาเธอ “ตามกฎของบริษัทระบุว่าการยื่นหนังสือลาออกต้องให้พนักงานนำมาด้วยตัวเอง” เขาวางสายทันทีที่พูดจบไม่รอให้เธอตอบกลับมา เขามั่นใจว่าในที่สุดเธอต้องมา สุดท้ายเธอจะไม่ทิ้งเงินเดือนที่ยังไม่ได้จ่าย

ตามที่คาดไว้ ทิฟฟานี่มาถึงในครึ่งชั่วโมงต่อมา เธอก็เคาะประตูของแจ็คสัน

แจ็คสันหมุนเก้าอี้ของเขาเล็กน้อยขณะที่เขาพูดขึ้น “เข้ามา”

ทิฟฟานี่หอบเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเธอรีบมาที่นี่ “ฉันมาแล้ว มาจัดการเรื่องลาออกค่ะ”

แจ็คสันมองไปที่เธอด้วยความสงสัย “ทำไมคุณถึงลาออก? ใครบางคนให้ค่าหัวคุณเหรอ? ที่ไหนที่คุณวางแผนจะไป? พวกเขาตกลงจะจ่ายเงินให้คุณมากขึ้นเหรอ?”

“ไม่ ฉัน… ฉันกำลังวางแผนไปทำงานที่บริษัทของเอริก เขาเพิ่งก่อตั้งบริษัทขึ้นใช่ไหม? แอริก็ทำงานที่นั่นเหมือนกัน ฉันอยากไปอยู่กับเธอ เงินไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับฉัน ฉันสามารถรับประสบการณ์ใหม่ ๆ ที่บริษัทใหม่ได้เหมือนกัน ทำงานในบริษัทใหญ่ ๆ อย่างบริษัทของคุณสร้างความกดดันมากมายให้กับมือใหม่อย่างฉัน ฉันตามใคร ๆ ไม่ทันและเอาแต่สร้างปัญหา ในฐานะเจ้าของบริษัท คุณควรจะมีความสุขที่ฉันกำลังจะออกไป ใช่ไหม?” ทิฟฟานี่ตอบ

เธอคิดไม่ถึงว่าแจ็คสันจะถามถึงเหตุผลที่เธอลาออก เธอจะบอกเขาอย่างไรดีว่าเธอต้องการลาออกเพราะว่าเธอไม่ต้องการเจอกับเขาเพราะมันทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

“วิธีคิดของคุณผิด บริษัทใหญ่ที่จัดตั้งขึ้นคือทางเลือกที่ดีที่สุดของคุณถ้าคุณต้องการประสบการณ์ ไม่ใช่ลาออกเพราะอ่อนประสบการณ์แต่เพราะคุณต้องการไปทำงานกับแอริใช่ไหม? นี่มันไม่ใช่เรื่องของเด็ก ๆ ที่จะไปและกลับมาจากโรงเรียนด้วยกัน คุณควรจะวางแผนในชีวิต ความผิดพลาดของคุณมันไม่ใช่เรื่องร้ายแรง ผมสามารถมองข้ามมันไปได้ ผมคิดว่าด้วยความสามารถที่คุณมี คุณไม่จำเป็นต้องลาออก” แจ็คสันปิดหน้าอีเมลบนคอมพิวเตอร์ของเขา ดูเหมือนกับว่าเขาตั้งใจที่จะไม่อนุมัติการลาออกของเธอ

ทิฟฟานี่ตกใจและยอมแพ้ในการพูดกับเขาอย่างจริงจัง “ฉันอยากลาออกจริง ๆ ! แม้ว่าจะไม่ใช่เพราะเหตุผลที่พูดไป ฉันก็ยังอยากจะลาออก! ฉันก็แค่มือใหม่ที่เพิ่งผ่านการทดลองงาน ที่นี่คงไม่เป็นไรถ้าขาดคนอย่างฉัน! บริษัทไม่ต้องการฉัน”

แจ็คสันนิ่งไปสองวินาทีก่อนที่จู่ ๆ เขาจะพูดขึ้น “ผมทำได้”

ทิฟฟานี่นิ่งไป ไม่ค่อยเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เธอไม่แน่ใจว่าทำไมคนที่ดูขี้เล่นอยู่ตลอดเวลา และกลับเป็นเคร่งขรึมในทันที โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเขาพูดคำว่า ‘ผมทำได้’ การจ้องมองของเขาทำให้เธอลุกลี้ลุกลน เธอก้มศีรษะของเธอลงด้วยความรู้สึกผิด ไม่กล้าจะสบตากับเขา ขณะที่เธอพูดขึ้น “ฉัน… ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะลาออก เพียงแค่อนุมัติ ฉันบอกแอริว่าฉันจะไปสมัครงานวันนี้ คุณไม่ได้เห็นอีเมลของฉันในช่วงสุดสัปดาห์ดังนั้นเรื่องมันถึงยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้”

แจ็คสันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่เขาจะพูดขึ้น “ผมเห็นอีเมลของคุณในช่วงสุดสัปดาห์ ผมจงใจเลื่อนมันมาจนถึงตอนนี้ ผมรู้ว่าคุณต้องการเงิน ผมสามารถจ่ายให้คุณเพิ่มได้เป็นสองเท่า ตอนนี้คุณไม่ต้องลาออก ทำได้ไหม?”

จ่ายเป็นสองเท่า?

“อะไร?” ทิฟฟานี่คิดไม่ถึงว่าแจ็คสันจะจ่ายเงินให้เธอเพิ่มเป็นสองเท่ามากกว่าการอนุมัติให้เธอลาออก มันคงจะเป็นเรื่องหลอกลวงที่จะพูดว่าเธอไม่ได้ถูกชักจูงด้วยข้อเสนอ เธอเพิ่งจะเป็นมือใหม่ ถ้าค่าจ้างของเธอเพิ่มเป็นสองเท่า มันก็จะเท่ากับค่าจ้างของผู้มีประสบการณ์ เพิ่มขึ้นจากนั้นนิดหน่อยก็จะเทียบเท่ากับค่าจ้างของผู้จัดการ