ซูซี่เงยหน้าขึ้นอย่างแผ่วเบาและเหยาเหม่ยกระซิบทันทีว่า “พระเจ้า ดูดวงตาของเธอสิ ทำไมถึงบวมขนาดนี้”

“หมอบอกว่าซือเหิงสามารถมีชีวิตอยู่ได้มากที่สุดเพียงสามวันเท่านั้น” ซูซี่กล่าว

“มันเกิดขึ้นได้ยังไง” ไป๋มู่ชิงนั่งลงข้างๆ เธอพลางจับมือของเธอแล้วพูดว่า “คุณชายเฉียวบาดเจ็บร้ายแรงมากเลยเหรอ? ”

“หมอบอกว่าสมองของเขาเริ่มตายแล้ว” ซูซี่เฝ้าดูพวกเขาทั้งสองด้วยน้ำตาพลางกระซิบ “จะทำยังไงดี หมดหนทางช่วยซือเหิงแล้ว จะทำยังไงดี …? ”

“ไม่ จะต้องไม่เป็นแบบนั้นแน่นอน” เหยาเหม่ยปลอบโยนทั้งๆ ที่ดวงตาของเธอก็เอ่อล้นไปด้วยน้ำตา

“อันที่จริงฉันไม่ได้เกลียดเขามากขนาดนั้น …” ซูซี่มองไปที่ไป๋มู่ชิงและยังคงส่งเสียงครวญครางและพูดว่า “มู่ชิงมู่ชิง เธอก็น่าจะรู้ นิสัยของฉันถ้าไม่ชอบเขาบ้างตอนนั้นฉันก็คงไม่ยอมแต่งงานกับเขา วิธีตอบแทนบุญคุณมีมากมาย ทำไมฉันต้องเลือกใช้ชีวิตที่เหลือของฉันตอบแทนเขาด้วยล่ะ? ตั้งแต่ที่ฉันถูกรับเลี้ยงโดยตระกูลเฉียว ซือเหิงก็เป็นคนดูแลและช่วยเหลือฉันมาตลอด ถึงแม้ว่าฉันคิดมาตลอดว่าเป็นคำสั่งของคุณผู้หญิงเฉียว แต่ฉันก็ยังรู้สึกซาบซึ้งใจ ฉันไม่ใช่คนไม่มีหัวใจ เพียงแต่กลายเป็นคนไม่มีหัวใจตั้งแต่พ่อแม่หย่าร้างกัน…

“ดังนั้นเธอจึงคิดว่าซือเหิงไม่ได้รักเธอใช่ไหม? “ไป๋มู่ชิงกล่าวอย่างทุกข์ใจ “ในความเป็นจริงเธอไม่ใช่แค่เป็นคนรักศักดิ์ศรี ไม่รู้จักจัดการความรู้สึก  ระหว่างพวกเธอสองคนก็คงไม่เกิดปัญหาแบบนี้”

“เขาเคยพูด แต่ฉันเองที่ไม่เชื่อเขา” ซูซี่พูดอย่างเศร้า ๆ “แต่จะมีประโยชน์อะไรที่จะพูดตอนนี้มันสายไปแล้ว”

ทันใดนั้นเหยาเหม่ยก็กระแทกเอวของไป๋มู่ชิงด้วยศอก จากนั้นเอนตัวไปกระซิบข้างหู

ไป๋มู่ชิงตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งและมีความประหลาดใจปรากฏอยู่ในดวงตาของเธอ

ไป๋มู่ชิงอุทานออกมาว่า “เฮ้อ บอกแล้วว่าพวกเธอสองคนน่ะรักกัน แต่ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมรับ ถ้าหากสามารถย้อนเวลาได้ หวังว่าพวกเธอจะพูดกันตรงๆ ไม่ทำร้ายกันและกันอีกต่อไปนะ”

“ไม่มีโอกาสนั้นแล้วล่ะ

“ใครจะไปรู้? เฉียวซือเหิงเป็นคนเจ้าเล่ห์ขนาดนี้เธอรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่ได้วางแผนอะไรอยู่? ” ไป๋มู่ชิงยิ้ม ตอนแรกหนานกงเฉินใช้วิธีแกล้งตายเพื่อหลอกฉัน เฉียวซือเหิงเป็นเพื่อนสนิทของเขา ไม่รู้ว่าเขาจะลอกเลียนแบบกันมาหรือเปล่า”

“เธอพูดว่าอะไรนะ?” ซูซี่จ้องมองเธออย่างว่างเปล่า

“เอ่อ … ฉันก็พูดไปแบบนั้นเอง” ไป๋มู่ชิงจ้องที่เธอและพูดว่า “เธอแน่ใจจริงๆ หรือว่าเขาสมองตาย? ”

“หมอเป็นคนบอกเอง”

“แต่นี่คือโรงพยาบาลของตระกูลเฉียวนะ”

ซูซี่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาจากดวงตาของเธอ ในใจคิดว่าจริงสิถนนเส้นนั้นเป็นถนนเลนเดียว รถวิ่งไม่ไวมาก ไม่มีเหตุผลที่เฉียวซือเหิงจะโดนรถชนร้ายแรงขนาดนั้น และเมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขาไม่ได้รับการตรวจอื่นใดเลยนอกจากการ CT สแกนสมอง

เฉียวซือเหิงมองไปที่สีหน้าเย็นชาใบหน้าของเธอ ก่อนที่จะตระหนักว่าเขาถูกหลอกและเขาก็นั่งเงียบ ๆ บนเตียง

ซูซี่ไม่รู้ว่าเขากำลังจะทำอะไรและก้าวถอยหลังเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว เมื่อเธอเดาได้ว่าเขาต้องการจะทำอะไร เฉียวซือเหิงก็หันกลับมาและกดเธอนอนบนเตียงในโรงพยาบาลพลางบีบคางและเลิกคิ้วใส่เธอ “เธอหลอกฉันงั้นเหรอ? ”

“หลอกอะไร? ” ซูซี่มองไปที่เขาและเลิกคิ้ว “มีแค่คุณที่หลอกฉันได้แค่นั้นเหรอ? ”

“เธอไม่กลัวว่าฉันจะจัดการเธอใช่ไหม? ”

“ฉันไม่เคยกลัว” ซูซี่ผลักเขาออกจากร่างเมื่อเขาพูดจบ จากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงของโรงพยาบาลและรีบวิ่งไปที่ประตูห้องผู้ป่วยอย่างรวดเร็ว

“ถ้าแน่จริงก็อย่าหนีสิ…! “เฉียวซือเหิงไล่ตามเธอออกไป

ไป๋มู่ชิงและเหยาเหม่ยที่ซ่อนตัวอยู่ตรงทางเข้าประตูต่างตกใจกับคนทั้งสองที่รีบวิ่งออกไป พวกเธอเหวี่ยงตัวหลบตามสัญชาตญาณและวิ่งตามพวกเขาไปตามทางเดิน

“คุณผู้หญิงเฉียว … ร้องไห้อีกสักสองสามครั้ง เพูดสิ่งดีๆ อีกสักสองสามอย่างสิ … ” เฉียวซือเหิงตะโกนไล่หลังซูซี่

“เฉียวซือเหิงไปตายซะ ! ” ซูซี่ตะโกนด่า

“ถึงเวลานี้แล้วยังจะทำเป็นปากเก่งอยู่อีก เมื่อครู่ใครนะที่ร้องไห้จะเป็นจะตาย แน่จริงเธอก็โกหกอีกสิว่าเธอไม่รักฉัน!”

ซูซี่ก้าวเข้าไปในลิฟต์ เธอหันไปหาเขาที่ไล่ตามอย่างกระตือรือร้นและมุมริมฝีปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มจาง ๆ ปรากฏอยู่บนใบหน้าของเธอ และเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อ

“สองคนนี้ … พวกเขากลายเป็นคนไร้เดียงสาขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ” เหยาเหม่ยถามพลางมองไปยังทิศทางที่พวกเขาหายตัวไป

ไป๋มู่ชิงครุ่นคิดสักพักแล้วก็กลั้นยิ้ม “อาจเป็นเพราะคนหนึ่งโดนรถชนจนสลบไป และอีกคนตกใจจนสลบไปล่ะมั้ง?”

“บ้าเอ๊ย ทำพวกเราร้องไห้แทบตาย”

“พวกเรากลับบ้านไปพักผ่อนกันเถอะ” ไป๋มู่ชิงเบ้ปาก

และเหยาเหม่ยก็บอกเธอว่าเห็นหมอที่รักเขาแอบยิ้มลับหลังพวกเธอ เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาของตัวเอง และไม่คิดว่าเฉียวซือเหิงจะแกล้งตายจริงๆ ผู้ชายคนนี้แกล้งตายได้เหมือนจริงเกินไปล่ะมั้ง

แต่อย่างไรก็ตาม…ฟ้าหลังฝนย่อมสวยงามเสมอ !

เฉียวซือเหิง และซูซี่คู่หนุ่มสาวที่น่าอึดอัดในที่สุดก็ได้ก้าวเข้าสู่วังวนแห่งความสุขเสียที…

—

(ตอนอวสาน)