เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ - ตอนที่ 358 เธอคู่ควรแค่ถือรองเท้าให้ฉันเท่านั้น

บทที่ 358 เธอคู่ควรแค่ถือรองเท้าให้ฉันเท่านั้น

“อืม เธอมากับฉัน” เสี่ยวเหยียนจับมือหานมู่จื่อและเดินเข้าไปข้างใน

มีผู้คนจำนวนมากอยู่ในกองถ่ายเพราะครั้งนี้เป็นละครแนวย้อนยุค ดังนั้นเมื่อหานมู่จื่อเข้าไปจึงได้เห็นนักแสดงหลายคนในชุดคอสตูมย้อนยุค แต่เนื่องจากตอนนี้เป็นฤดูร้อน ดังนั้นส่วนใหญ่จึงร้อนจนแทบทนไม่ไหว

แต่ละคนล้วนเตรียมพัดลมตัวเล็กมาเป่าไว้ บางคนถึงกับถอดเสื้อนอกออกและวางไว้ข้างๆ สวมแค่เพียงเสื้อกล้ามและกางเกงขาสั้น แต่บนศีรษะของพวกเขากลับมีมงกุฎอันหนาหนัก มองดูแล้วตลกไม่น้อย

หานมู่จื่อเหลือบไปมองด้านหนึ่ง และเดินตามเสี่ยวเหยียนไป

เมื่อผู้ช่วยผู้กำกับเห็น หานมู่จื่อและ เสี่ยวเหยียน ก็เข้ามาหยุดพวกเธอเอาไว้ "คุณสองคนกำลังทำอะไร? พวกเรากำลังถ่ายทำไม่อนุญาตให้แฟนๆ เข้ามา คนคุมกองล่ะ? ไปอยู่ไหนหมด ทำไมถึงปล่อยคนเข้ามา?”

ผู้ควบคุมกองถ่ายที่ถูกเรียกชื่อรีบวิ่งเข้ามา จากนั้นเมื่อเห็นว่าเป็นเสี่ยวเหยียนเขาก็ออกปากอธิบาย “ผู้ช่วยผู้กำกับ พวกเธอไม่ใช่แฟนคลับ แต่มาหาจ้าวยี่หรู”

“จ้าวยี่หรู? หาเธอทำไม?” ผู้ช่วยผู้กำกับถามอย่างงงงวย จากนั้นสายตาของเขาก็ตกลงไปที่เสี่ยวเหยียน และ หานมู่จื่อ

เมื่อเขาเห็น หานมู่จื่อดวงตาของเขาก็สว่างวาบขึ้นทันที

หานมู่จื่อยกมือขึ้นกดแว่นกันแดดบนใบหน้าลงเพื่อปกปิดใบหน้าเล็กของตน

เธอในตอนนี้ ดูโดดเด่นอย่างยิ่ง

หากไม่รู้ คงคิดไปว่าเธอเป็นดาราระดับนานาชาติ

“คุณ คุณคือ … " ผู้ช่วยผู้กำกับมองไปที่ หานมู่จื่อและถาม

เสี่ยวเหยียนเข้ามาบัง หานมู่จื่อเอาไว้โดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็อธิบายเสียงนุ่ม "สวัสดีค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับ พวกเรามาหาคุณหนูจ้าว มีงานเล็กน้อยที่ต้องจัดการ ใช้เวลาเพียงครู่เดียวเท่านั้นค่ะ”

“อ่อเหรอ…"

ผู้ช่วยผู้กำกับมองไปที่เสี่ยวเหยียนอย่างสงสัย แต่สุดท้ายสายตาก็ยังคงตกอยู่ที่ หานมู่จื่อไม่ไปไหน

พอดีกับที่ผู้จัดการของ จ้าวยี่หรูมาพอดี เมื่อเห็น หานมู่จื่อสายตาก็เป็นประกาย จากนั้นจึงรับมาแก้ไขสถานการณ์ “ผู้ช่วยผู้กำกับ ท่านนี้คือคุณหนูหานแขกของยี่หรู”

จากนั้นผู้จัดการก็ดึงรองผู้ช่วยผู้กำกับออกไปข้างๆ และกระซิบคำสองสามคำ สายตาของผู้ช่วยผู้กำกับมองไปยังหานมู่จื่อหลังจากนั้นไม่นานเขาก็พยักหน้าและจากไป

ผู้จัดการของ จ้าวยี่หรูเดินไปข้างหน้าและพยักหน้าให้ หานมู่จื่อ "คุณหนูหานมาแล้ว ไปกับผมเถอะ”

หานมู่จื่อพยักหน้าจากนั้นจึงเดินไปพร้อมกับเขา เสี่ยวเหยียนส่งเสียงหึใส่ จากนั้นพึมพำเสียงเบา “ช่างเป็นพวกสายตาสุนัขชอบที่ดูถูกคนอื่นจริงๆ เมื่อกี้ไม่เห็นจะปฏิบัติต่อฉันอย่างดีขนาดนี้เลย”

เมื่อได้ยิน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ "เธอจะไปสนใจอะไรกับคนเหล่านี้? "

“เธอไม่ใช่ฉัน จะเข้าใจความรู้สึกเจ็บใจนี้ได้ยังไง เฮ้อ….ช่างเจ็บปวดจริงๆ ทำไมฉันถึงไม่มีพรสวรรค์แบบเธอกันนะ? ถ้าหากฉันออกแบบได้ดี ก็คงไม่ต้องมานั่งดูสีหน้าคนพวกนี้”

“เธอ?” หานมู่จื่อหัวเราะ "ฉันกลับคิดว่าช่างน่าเสียดายฝีมือการชิมของเธอจริงๆ”

“กล้าหัวเราะฉันอีกแล้ว ฉันไม่อยากเป็นนักชิมหรอกนะ แบบนั้นอ้วนกันพอดี! เธอก็รู้ ว่าฉันเห็นของกินแล้วอดไม่อยู่!”

ผู้จัดการรีบพาพวกเธอไปที่ห้องพักผ่อนในกองถ่าย หลังจากเปิดประตู ลมเย็นๆ ก็พัดมาที่ใบหน้าของเธอ หานมู่จื่อเธอพบว่าเครื่องปรับอากาศถูกเปิดอยู่ และมีเพียงคนไม่กี่คนที่อยู่ในนั้น

เธอหันกลับไปมองเหล่าผู้คนในกองถ่ายที่กำลังเหงื่อแตกท่วมตัวแต่กลับทำได้แค่หาร่มเงาหลบเท่านั้น

โลกใบนี้ก็เป็นแบบนี้ การปฏิบัติต่อผู้ที่มีอำนาจและผู้ที่ไม่มีอำนาจนั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

ไม่แปลกใจ ที่ใครๆ ก็อยากปีนป่ายขึ้นไป

เมื่อนึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็เดินเข้าไปพร้อมกับผู้จัดการ

“ยี่หรู คุณหนูหานมาแล้ว” ผู้จัดการเดินไปยังหญิงสาวที่แต่งตัวงดงามและกระซิบบอก

ใบหน้าของเธอถูกแต่งอย่างประณีต ของที่ใช้ล้วนเป็นผลิตภัณฑ์ชั้นยอด หลังจากได้ยินคำพูดของผู้จัดการ เธอก็หมุนเก้าอี้กลับมาจากนั้นจึงหันไปมองหานมู่จื่อ

จ้าวยี่หรูเป็นผู้หญิงที่สวยอย่างยิ่ง

ความสวยของเธอสูงมากจริงๆ ไม่อย่างนั้นในสังคมที่อาศัยหน้าตาแบบนี้เธอจะไต่เต้ามาสู่ตำแหน่งนี้ได้อย่างไร? ในเมื่อเธอไม่มีทักษะการแสดงใดๆ หากหน้าตายังไม่งดงามอีก เธอจะมีแฟนๆ มากมายขนาดนี้ได้ยังไงกัน

เพียงแต่… จ้าวยี่หรูไม่เพียงแต่สวย อีกทั้งยังเป็นศัตรูกับผู้หญิงสวยคนอื่นๆ อีกด้วย

โดยเฉพาะ ผู้หญิงที่เธอคิดว่าสวยกว่าตัวเอง

เดิมที จ้าวยี่หรูคิดว่านักออกแบบที่มีชื่อเสียงจะต้องเป็นหญิงสูงวัยคนหนึ่ง ต่อให้อายุจะยังไม่เยอะ แต่ก็ไม่น่าจะมีหน้าตาดูดีอะไร

เธอไม่คาดคิดว่า หานมู่จื่อจะยังเด็กและสวยขนาดนี้ อีกทั้ง….ยังโดดเด่นอย่างมาก

ทั้งตัวสวมชุดเรียบๆ และสวมแว่นกันแดดแค่นี้ก็ทำให้เธอรู้สึกกดดัน

“เธอคือ….ดีไซเนอร์ชื่อดังจากต่างประเทศShellyหรือ? ดูแล้ว…ออกจะไม่เหมือนอยู่สักหน่อย” พูดจบ เธอก็ยิ้มเหยียดขึ้นมาทันที

สีหน้าของผู้จัดการประดักประเดิดเล็กน้อย เขามองไปที่ หานมู่จื่อที่นิ่งเงียบ จากนั้นจึงเอ่ยอธิบาย "Shelly เป็นคนจีน และชื่อจีนของเธอคือ หานมู่จื่อ"

“โอ้ะ? หานมู่จื่อ? ไม่เคยได้ยิน เธอเป็นดีไซเนอร์ชื่อดังจริงๆ ใช่ไหม? คงไม่ได้ปลอมตัวมาหรอกนะ?”

“คุณกำลังพูดบ้าอะไร? " หานมู่จื่อไม่มีปฏิกิริยาใดๆ แต่เสี่ยวเหยียนเดือดขึ้นมาแล้ว เธอกัดฟันและถลึงตาใส่จ้าวยี่หรูจากนั้นจึงเอ่ย "ดีไซเนอร์ชื่อดังในต่างแดนคิดจะปลอมก็ปลอมกันได้หรือไง? ฉันแค่มาสายไปนาทีเดียวเท่านั้น? เธอต้องหาเรื่องกันขนาดนี้เลยหรือไง? ซ้ำยังมาหาเรื่องมู่จื่อของพวกเราอีก!”

“อ๋อ? ดังนั้นในความคิดของเธอ สายไปนาทีไม่ถือว่าสาย? มาสายไม่ควรถูกลงโทษ? คุณหนู คุณรู้ไหมว่าสำหรับคนอย่างฉัน จ้าวยี่หรูเวลาของฉันมีค่ามากขนาดไหน? รอเธอมากขึ้นหนึ่งนาทีงานของฉันก็เปลี่ยนไปมากมาย? ค่าเสียหายของฉันมากแค่ไหนเธอรู้หรือเปล่า?”

"ฉัน … " เสี่ยวเหยียนถูกเธอพูดใส่จนพูดไม่ออก

หานมู่จื่อกดแขนของเสี่ยวเหยียนเอาไว้ เธอก้าวเท้าบนรองเท้าส้นสูงไปด้านหน้า จากนั้นจึงเอ่ยเสียงชัดเจน “คุณหนูจ้าว ตอนแรกในสัญญาได้บอกไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าคุณจะต้องร่วมมือในเรื่องเวลากับพนักงานของเรา โดยเฉพาะในช่วงออกแบบ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเวลาของคุณหนูจ้าวจะมีค่ามากอย่างยิ่ง มากจนกระทั่งแม้นาทีเดียวก็ไม่อาจให้ความร่วมมือได้ แน่นอนว่า ผู้ช่วยของฉันมาสายนี่ย่อมเป็นความผิดพลาดของเธอ แต่ถ้าเธอมีทัศนคติที่ไม่ดีและไม่ขอโทษคุณฉันย่อมลงโทษเธอแน่ แต่ผู้ช่วยของฉันไม่เพียงแต่ขอโทษคุณ แต่กลับรอคุณมาถึงสองชั่วโมง ใช่มั้ยคะ? เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณหนูจ้าวรอเพิ่มอีกหนึ่งนาทีเป็นมูลค่าเท่าไหร่? นำมาเทียบกับเงินเดือนของผู้ช่วยของฉันรวมเป็นค่าคอมมิชชั่น แบบนี้สองชั่วโมงที่เธอรอคุณก็ถือว่าได้ชดใช้ไปแล้วละกัน?”

“เธอ!” จ้าวยี่หรูไม่คาดคิดว่าเธอจะปากคอเราะรายขนาดนี้ อีกทั้งยังไม่คิดว่าเธอจะกล้าหาเรื่องตนด้วย ใบหน้าเรียวของเธอเต็มไปด้วยความโกรธ “เธอพูดอะไร? เธอกล้าเอาผู้ช่วยมาเทียบกันฉันได้ยังไง? ”

หานมู่จื่อยิ้มน้อยๆ "ยังไงๆ ก็เป็นคนเหมือนกัน ทำไมถึงเทียบไม่ได้? หรือว่าคุณหนูจ้าวเป็นมนุษย์ต่างดาว? "

“เพ้ย! ” จ้าวยี่หรูโกรธมากจนสบถออกมา “ฉันเป็นถึงนักแสดงหญิงยอดนิยมระดับนานาชาติ ผู้ช่วยนักออกแบบตัวเล็กๆ ของเธอกล้ามาเทียบกับฉัน? อย่าว่าแต่เทียบไม่ได้เลย แม้กระทั่งเธอ…ก็คู่ควรแค่ถือรองเท้าให้ฉันเท่านั้น”