เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - ตอนที่ 822 จำได้ที่หน้ากาก

จะต้องเหยียบข้ามฉันได้ด้วยกำลังฝีมือ！

ในเมื่อสาวน้อยแสนสวยพราวเสน่ห์หน้าเย็นชาพูดกับคุณแบบนี้ แล้วคุณจะทำยังไง?

แน่นอนว่า มือฆ่าอันดับหนึ่งของโลกที่ผุดขึ้นมาจากกองซากศพอย่างเฟิ่งหวง โดยพื้นฐานจะว่าสวยสาวพราวเสน่ห์นั้นคงไม่น่าจะใช้นิยามได้

แต่ความสวยงามในความเยือกโหดนั้น เป็นอะไรที่ทำให้หวังเชาตื่นใจใคร่อยากได้—หวังเชาไม่เคยรักชอบอะไรเว้นแต่มีความใคร่อยากในการปราบพยศสยบสาวห้าว

ดังคำกล่าวที่ไม่รู้มาจากไหนว่า—ความน่ารักนั้นมีค่าเป็นศูนย์ในความเซ็กซี่

หวังเชาก็ว่าคำพูดนี้พูดได้ถูกต้องดีมาก

ร่างสูงโปร่งของเฟิ่งหวง หุ่นสวยอย่างลงตัว กอปรกับหน้าตาที่เย็นชาเหมือนเชิดไล่คนให้ไปห่างพ้น และมาพูดย้ำอย่างหนาวเหน็บว่า

จะต้องเหยียบข้ามฉันได้ด้วยกำลังฝีมือ สมบูรณ์แบบในการสนองความใคร่อยากสยบสาวห้าวของหวังเชา

พีสาวสวยโหดร้ายมันจะมีความคิดร้ายอะไรตรงไหน？

หวังเชาให้รู้สึกรื่นอารมณ์เบิกบาน ทำหน้าทะเล้นยื่นมือออกไป ตั้งใจลูบแก้มเนียนละมุนของเฟิ่งหวง

“น้องคนสวย กำลังฝีมือของข้านั้นเธอวางใจได้ รับรองจะ ‘เหยียบสยบ’เธอได้แน่ ๆ….”

เห็นภาพข้างหน้านี้แล้ว แม้ถังเฉาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็อดไม่ได้ที่จะเขม่นในตาอย่างรุนแรง

เฟิ่งหวงอุตส่าห์ตั้งใจพูดตรง ๆ กับเงื่อนไขในการที่จะเป็นคู่รักกันได้ แต่กลับถูกมองเป็นการพูดเรื่องลามกอยู่—ไอ้นี่มีการตอบสนองของสมองไปทางพิลึกแบบไหนกัน ถึงได้คิดไปในทางบัดสีได้？

แววตาของถังเฉาพลันเปลี่ยนให้เห็นถึงความรู้สึกสมเพช อีกชั่วครู่คงได้เห็นเลือดสาดกันเป็นแน่

แต่ว่าหวังเชายังไม่รู้สึกสะกิดใจ คงยังหัวเราะเดินเข้าไปลูบแก้มสวยของเฟิ่งหวง

“โอ้ย…….”

และแล้วในชั่วเพียงวินาทีต่อมา ในบริเวณงานพลันเกิดเสียงแผดร้องเหมือนหมูถูกเชือดดังลั่น

ช่วงเพียงมือของหวังเชากำลังจะสัมผัสถูกแก้มของเฟิ่งหวง เฟิ่งหวงคว้าจับแขนของเขา ใช้กำลังบิดอย่างแรง

เสียงดังเพียงแคร๊ก ปรากฏเห็นมือของเขาพลิกกลับในมุม 180 องศา

ปัง！

เ พ ล้ ง ！

ตามมาด้วย หวังเชาถูกเฟิ่งหวงเตะอย่างแรง ลอยกระเด็นออกไปชนเข้ากับแผงกระจกราคาแพง ม่านกระจกสลักลายสวยวิจิตรพลันแตกละเอียดด้วยแรงกระแทกของตัวหวังเชา

เหตุการณ์รุนแรงที่เกิดขึ้น พลันดึงดูดเอาความสนใจจากแขกเหรื่อทั้งหมดที่มาในงาน

แต่ละคนต่างหันไปมองอย่างประหลาดใจ เห็นหวังเชานอนกองลุกไม่ขึ้นอยู่กับพื้น พากันฮือฮาหายใจกันไม่ทั่วท้อง

นั่นมันใครกัน กล้าดียังไงมาตีกันในงานแต่งงานของสองตระกูลหลวง？

นี่มันจะไม่ให้เกียรติกันเลยหรือ？

“ลูก！”

ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องอย่างปวดใจดังมาจากด้านลึกเข้าไปของบริเวณงาน

หญิงสูงศักดิ์ร่างอวบในผ้าต่วนชุดจีนวิ่งเข้ามากับเสียงร่ำไห้ ถลาล้มลงกระเสือกกระสนเข้าไปข้าง ๆ ตัวหวังเชา

เมื่อเธอเห็นแขนที่บิดเบี้ยวอย่างมากของหวังเชานางก็ร้องไห้และตะโกนทันที

“ใคร？ใครทำลูกหัวแก้วหัวแหวนฉันถึงขนาดนี้？”

ตามมาด้วย คนกลุ่มใหญ่กรูกันเข้ามา คนหน้าเหลี่ยมวัยกลางคนคนหนึ่งมองดูสภาพแล้ว สีหน้าพลันเครียดลง

“ยังมีทางรอด รีบส่งโรงพยาบาล！”

พ่อของหวังเชานั้นเอง หวังเจี้ยนหลู้สั่งคำออกไปเสียงเข้ม

ด้วยความรวดเร็ว เจ้าพนักงานของโรงแรมเข้ามาถึง หามตัวหวังเชาขึ้นอย่างตื่นตระหนก จัดการต่อโทรศัพท์ตามรถพยาบาล

บริเวณจัดงานที่กว้างใหญ่ของโรงแรม เงียบกริบ

สายตาทุกคู่ รวมศูนย์เป็นจุดเดียวที่ถังเฉากับเฟิ่งหวงที่นั่งในห้องโถง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสะทกสะท้าน

ในบริเวณทั้งงาน ทั่วไปล้วนคุยสันทนาการกันด้วยเป็นคนมักคุ้น มีก็เพียงคนแปลก ๆ ที่ใส่หน้ากากนั่นกับเฟิ่งหวง นั่งกันอยู่นอกวง

คนร้ายก็คือทั้งสองคนนั่น！

ภายใต้การจ้องมองจากสายตามากมาย เฟิ่งหวงไม่เพียงไม่มีอาการหวั่นหวาด กลับวางตัวเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ประคองกาน้ำชาหลงจิ่ง บรรจงรินใส่แก้วให้ถังเฉา

“ท่านรองหัวหน้า ดื่มน้ำชาค่ะ”

บรึม！

ภาพที่ปรากฏนั้น กระแทกกระทั้นอย่างแรงต่อสายตาทุกคนที่อยู่ในบริเวณ

หัวใจของแต่ละคนเต้นแรงผิดปกติ ดั่งจะแตกระเบิดปานนั้น

ไอ้สองคนนี้ ท่ามกลางคนมากมาย ทำร้ายทายาทคนเดียวของตระกูลหวังไปต่อหน้าต่อตา

ยังไม่รู้สึกตกตื่นผวากลัวหดหางหนีไปให้ไกล กลับยังกล้าวางตัวท้าทายขนาดนี้

ในขณะที่ทุกคนล้วนได้สัมผัสถึงความโกรธเกรี้ยวของผู้นำตระกูลหวัง-หวังเจี้ยนหลู้ กับภรรยาของเขา-ถานหลี้

“ไอ้หนู ให้แม้ว่าลูกข้าจะมีการเสียมารยาทในตอนเริ่มต้น แต่มันก็ไม่น่าต้องลงมืออย่างหี้ยมโหดขนาดนี้มั้ง？”

หวังเจี้ยนหลู้ เก็บกดระงับไฟโกรธ มองหน้าถังเฉา พูดเสียงขรึม

“แก…นังแพศยา แกกล้าดียังไงมาทำร้ายลูกข้า？ข้าจะไม่ปล่อยแกแน่！”

ถานหลี้ที่ร้องไห้คร่ำครวญไปพักใหญ่ จู่ ๆ ก็ลุกขึ้นตะคอกใส่เฟิ่งหวงอย่างบ้าคลั่ง

“ไปตายซะ…….ข้าจะให้แกไปตาย！”

ถานหลี้ ตะคอกใส่ในอาการออกฮิสทีเรีย แต่ก็ไม่กล้ารุกเข้าหา

หล่อนแม้จะโกรธจัด แต่สมองยังไม่ได้ถูกไฟโกรธบดบัง

ถ้าพวกเขาเป็นคนธรรมดาทั่วไป หล่อนคงไม่ลังเลที่จะสั่งคนจัดการเอาสองคนนี้ให้ถึงตายไปแล้ว

แต่ดูท่าทางแล้วสองคนนี้คงไม่ใช่

และแต่ละคนก็ไม่ใช่คนโง่

วันนี้เป็นวันมงคลยิ่งใหญ่ของตระกูลเย่ กับตระกูลถัง สองตระกูลหลวง ต่อให้เป็นลูกหลานสายตรงตระกูลหลวงแท้ ก็คงไม่มีใครกล้ามาก่อเรื่อง ไอ้เจ้าหนุ่มคนใส่หน้ากากคนนี้ เรียบสงบเฉยนิ่งท่วงท่าสบาย ๆ ดูทีคงจะมีที่มาไม่ธรรมดา

ก่อนจะรู้ข้อเท็จจริงในสถานะของเขา หวังเจี้ยนหลู้คงยังจะไม่คิดทำอะไรบุ่มบ่ามลงไป

ทว่า เฟิ่งหวงเพียงชายตามองพวกเขาอย่างชาเย็น ไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย

ส่วนถังเฉา ยิ่งกว่านั้นไปอีก แม้แต่ตายังไม่ได้เหลือบขึ้นมองเลย ตั้งแต่ต้นคงนั่งจิบชาอย่างสบายอารมณ์

“แก！”

เห็นพวกเขาถึงขนาดมองไม่เห็นการมีตัวตนของตัวเอง หวังเจี้ยนหลู้ กับถานหลี้ ยิ่งโกรธจัดหนักขึ้น

“ดีละ การมาก่อกวนหาเรื่องในงานมงคลใหญ่ของตระกูลเย่กับตระกูลถัง แกจะต้องได้รับผลอย่างคุ้มค่า！”

หวังเจี้ยนหลู้โกรธจนหน้าคล้ำเขียว รุดออกจากพื้นที่ไปอย่างรวดเร็ว

แต่ไม่ใช่เขาจะจากไป แต่กลับเป็นการไปนำเอาคนเข้ามากลุ่มหนึ่ง

ถังเฉาปรายตามองไป พลันส่งเสียงหัวเราะออกมา

กลับกลายเป็นไปชักนำเอาคนตระกูลหลวงตระกูลเย่เข้ามา

ตระกูลหวังเป็นตระกูลในอานัติของตระกูลเย่ หวังเชาถูกทำร้ายหมดสภาพ หวังเจี้ยนหลู้ย่อมต้องไปหาคนตระกูลเย่มาช่วยออกหน้า

คนที่นำหน้ามานั้น เป็นหนุ่มหน้าเข้มขรึม หุ่นสูงสมาร์ท

เย่จงซือ

เฟิ่งหวงก็ปรายตามองไปเหมือนกัน แจงอธิบายว่า “ตระกูลหวัง ได้รับการสนับสนุนขึ้นมาโดยเย่จงซือ จึงฟังแต่คำสั่งของเย่จงซือ”

“เป็นอย่างนี้เองนะ”

ถังเฉาก็เพิ่งรู้แจ้งชัด แต่ก็ไม่มีทีท่าจะต้องหวาดวิตก ยังคงรอยยิ้มเรียบ ๆ อยู่ภายใต้หน้ากาก

“พวกแกนี่นะ ที่มากวนก่อเรื่องในงานมงคลของตระกูลเย่ของข้า？”

เย่จงซือมาอยู่ตรงหน้าถังเฉา สีหน้าเย็นเยือกจนแทบจะมีไอระเหยออกมา

แต่ทว่า ถังเฉาก็เพียงเงยหน้าขึ้นเนือย ๆ ยังคงไม่พูดไม่จา

“แม่มึงนี่ ยังมาแกล้งทำเซ่อ？”

ชายหนุ่มเลือดร้อนหลายคนที่ตามเย่จงซือมากลั้นอารมณ์ไม่อยู่ เตรียมจะสั่งลงมือลุย

เย่จงซือกลับเลิกคิ้วขึ้น ห้ามพวกเขาเอาไว้

ตัวเขาเองเดินเข้าไปหาถังเฉา มองอย่างละเอียดที่หน้ากากของเขา แล้วหัวเราะขึ้นมา “คุณคนนี้ ดูเหมือนคุ้นกันมากนะ เราน่าจะเคยพบกันที่ไหนมาสักแห่ง？”

ถังเฉาก็หัวเราะ “ใช่หรือ ข้าทำไมไม่เห็นรู้สึกคุ้นเลย？”

“…….”

เย่จงซือสีหน้าเครียดลง ถามว่า “คุณเป็นใครกันแน่？กล้าจริงถอดหน้ากากออก เอาหน้าตาแท้จริงออกมาให้เห็น ๆ กัน”

ถังเฉาหัวเราะคิ๊ก ไม่ตอบอะไร

เย่จงซือกลับเพ่งมองไปที่หน้ากากของถังเฉา สีหน้าดู ๆ ไป ยิ่งดูยิ่งดูแปลก

ฉับพลันนั้น เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้ากลับเปลี่ยนดูไม่จืด

“หน้ากากอันนี้………คุณ คุณคือเจ้ามังกรที่งานประชุมแดนเหนือ？”