เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - ตอนที่ 495 หายนะของตระกูลเซีย

หลังจากที่พูดจบ เหวินเหรินวี่ก็เดินไปที่หลินฉ่ายเวย

ในเวลาเดียวกันก็มองไปทางเมิ่งจื้อกางที่อยู่ข้างๆ: “เริ่มได้เลย”

“แฮะๆ ได้”

เมิ่งจื้อกางถูมือ แววตาที่มองไปทางหลินฉ่ายเวยเต็มไปด้วยความร้อนแรง

แม้แต่เซวเสว่อี๋ที่อยู่ด้านข้าง ก็ยังมองดูอย่างเยือกเย็น

แต่บนหัวของทั้งสองใส่โม่งคลุมหัวอยู่ ถังเฉามองไม่ออกว่าพวกเขาเป็นใคร

“ฮือๆๆๆ”

เมื่อเห็นเหวินเหรินวี่และเมิ่งจื้อกางเดินเข้าหาตัวเองจากทั้งซ้ายและขวา แววตาของหลินฉ่ายเวยก็หวาดกลัวอย่างสุดขีด และในปากก็ส่งเสียงสะอื้นอย่างไม่หยุด

เหวินเฉี่ยวหรูที่อยู่ด้านข้างก็พยายามดิ้นรนอย่างรุนแรง และส่ายหน้าอย่างแรง

เธออยากจะขัดขวางไม่ให้ลูกชายของตัวเองเรื่องต่ำทรามแบบนี้กับหลินฉ่ายเวย

เมื่อเห็นฉากนี้ สีหน้าท่าทางของถังเฉาเยือกเย็นอย่างยิ่ง และในดวงตาประกายด้วยความอาฆาตอย่างรุนแรง

“เหวินเหรินวี่ แกต้องการทำอะไร?”

เสียงของเขาต่ำมาก

เหวินเหรินวี่มองกล้องแล้วยิ้ม: “ชายสองคนหญิงหนึ่ง ยังจะทำเรื่องอะไรได้อีก ถังเฉา แกห้ามวางสายนะ ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่าเธอทันที!”

ถังเฉาสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับความโกรธในใจ แล้วพูดว่า: “เป้าหมายของนายคือฉัน มาลงที่ฉันก็พอ อย่าเอาคนบริสุทธิ์มากเกี่ยวข้อง”

การแสดงออกของเหวินเหรินวี่กลายเป็นการดูถูกทันที: “ลงกับแกเหรอ? แกคิดว่าฉันแมร่งโง่เหรอ?”

“ตอนนี้ทั้งเมืองหมิงจูเป็นของแก แม้แต่ครึ่งหนึ่งของสามตระกูลยักษ์ใหญ่ในเมืองเจียงเฉิง ก็เชื่อฟังคำสั่งของแก ถ้าฉันลงกับแก นี่ก็คือตายทางเดียวไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันมีเพียงลงมือกับคนข้างกายของแก เดิมทีคนที่นอนอยู่ที่นี่ น่าจะเป็นหลินชิงเสว่ภรรยาของแก และลูกสาวของแก น่าเสียดายถูกแกช่วยไปแล้ว ไม่มีทางเลือก ไม่ได้สิ่งที่ดีที่สุดก็ยอมลดระดับมาเอาสิ่งที่ดีรองลงมา และลงมือกับหลินฉ่ายเวย”

เหวินเหรินวี่มองไปที่ถังเฉา ในสายตามาพร้อมกับความเจ้าเล่ห์: “จะว่าไป เมื่อก่อนเธอก็รังเกียจแกมาโดยตลอดไม่ใช่เหรอ? ถึงขนาดเพื่อเงิน มอบครั้งแรกให้พี่ชายที่ดีของฉันอย่างไม่เสียดาย แกสามารถนิ่งดูดาย ชื่นชมสถานการณ์ที่น่าอับอายของเธอได้นะ? ทำไมถึงได้โกรธขนาดนี้?”

เมื่อได้ยินเหวินเหรินวี่พูดถึงเรื่องราวในอดีต การแสดงออกของหลินฉ่ายเวยนั้นเจ็บปวดอย่างมาก น้ำตาก็ไหลหลากเหมือนน้ำท่วม เต็มใบหน้า

เธอก็มองไปทางกล้อง ส่ายหน้าสุดชีวิต ในปากยังส่งเสียง‘ฮือๆ’ไม่หยุด

ความหมายคือ ให้ถังเฉาไม่ต้องสนเธอ

เมื่อมองไปที่เทปกาวที่ติดอยู่ที่ปากของหลินฉ่ายเวย เหวินเหรินวี่ก็ยิ้ม: “อ๋อ ใช่แล้ว เกือบลืมไปแล้ว ในเวลานี้จะปิดปากของเธอได้อย่างไร? ควรให้เธอร้องออกมา”

เมื่อพูดอย่างนั้น เหวินเหรินวี่ก็ฉีกเทปกาวบนใบหน้าของหลินฉ่ายเวย

หลินฉ่ายเวยมองไปที่กล้องทันที: “ถังเฉา ไม่ต้องสนใจฉัน รีบหาตัวพวกเขาให้เจอ สับพวกเขาเป็นหมื่นๆชิ้น!”

เพียะ!

ปรากฏว่าเพิ่งพูดจบ เซวเสว่อี๋ก็ตบเธออย่างรุนแรง

“นังสารเลว หุบปากซะ!”

ถังเฉาฟังเสียงของเซวเสว่อี๋ออกในทันที รู้ทันทีว่าทั้งสองคนที่สวมโม่งคลุมหัวเป็นใคร

สีหน้าของเขากลายเป็นไม่พอใจอย่างมาก: “เมิ่งจื้อกาง เซวเสว่อี๋ พวกแกก็ไม่กลัวที่จะติดพันกับตระกูลเซีย ไปด้วยใช่มั้ย?”

เมื่อเห็นถังเฉาจำตัวเองได้ สีหน้าของเซวเสว่อี๋และเมิ่งจื้อกางก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงถอดโม่งคลุมหัว

พวกเขาพูดอย่างโหดร้ายว่า: “ตอนนี้ตระกูลเซีย ของฉันได้รับการปกป้องจากอำนาจของตระกูลเหวินอย่างลับๆ แกยังอยากจะข่มขู่พวกเราเหรอ?”

สีหน้าของถังเฉาไม่พอเป็นอย่างมากที่สุด

แม้ว่าตระกูลเหวินจะล่มสลายแล้ว แต่ก็มีเพียงเหวินหนานเฉิงและเหวินเหวยเฉินทั้งสองคนเท่านั้นที่เสียชีวิต คนอื่นๆ ยังมีชีวิตอยู่สบายดี

รวมถึงอำนาจบอดี้การ์ดของตระกูลเหวิน ก็ยังคงอยู่

นี่แสดงให้เห็นว่า ตระกูลเซีย ได้สมคบกับคนของตระกูลเหวินที่รอดชีวิตอยู่มานานแล้ว รอโอกาสที่จะแก้แค้นมาโดยตลอด

ตอนนั้น ถังเฉาเห็นแก่หน้าของเหวินเฉี่ยวหรู ไม่ได้ฆ่าล้างตระกูลเหวินให้หมด แต่ปล่อยพวกเขาครั้งหนึ่ง

ตอนนี้ดูเหมือนว่า กลับเป็นหายนะ

“แจ้งตระกูลเซี่ย พาคนไปทำลายตระกูลเซีย และคนที่รอดชีวิตของตระกูลเหวิน ห้ามเหลือไว้แม้แต่คนเดียว!”

น้ำเสียงของถังเฉานั้นเย็นชาอย่างยิ่ง ราวกับโหดร้ายป่าเถื่อน

“รับทราบ!”

เฟิ่งหวงรับคำสั่ง และโทรหาเซี่ยสิงจู๋ในทันที

อีกด้านหนึ่ง เหวินเหรินวี่กับเมิ่งจื้อกางและเซวเสว่อี๋นิ่งอึ้ง และตื่นตระหนกครู่หนึ่ง

แต่ในไม่ช้า พวกเขาก็หัวเราะเสียงดังขึ้นมา

“ถังเฉา แกอย่าสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาอีกเลย!”

เหวินเหรินวี่มองไปที่ถังเฉาแล้วพูดรอยยิ้มว่า: “ในเมื่อฉันตัดสินใจที่จะทำเรื่องแบบนี้ ก็ต้องจัดการเรื่องที่ตามทีหลังอย่างแน่นอน”

“คนของตระกูลเหวินที่เหลืออยู่ ก็หนีไปหมดแล้ว ตระกูลเซีย ก็เหมือนกัน รอให้ผ่านเรื่องหน้าสิ่วหน้าขวานไป ค่อยกลับมา แกจะอาศัยอะไรมาทำลายพวกเราเหรอ?”

“คนที่ต้องตายอย่างแน่นอน คือแก!”

เหวินเหรินวี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง

ในเวลานี้เมิ่งจื้อกางและเซวเสว่อี๋ก็มาถึงข้างกายของหลินฉ่ายเวย และตบหน้าเธออย่างต่อเนื่อง

“นังสารเลว ตอนแรกเห็นเพียงว่าแกสวย อยากจะเล่นสนุกกับแก คาดไม่ถึงแกจะจองหองขนาดนี้”

“เดี๋ยวจะทำให้แกรู้ความสุดยอดของพวกเรา!”

หลินฉ่ายเวยถูกตบจนกรีดร้องครั้งแล้วครั้งเล่า

“เอาล่ะ พูดมากขนาดนี้แล้ว การแสดงหลักควรเริ่มขึ้นได้แล้ว จำคำพูดของฉันไว้ ห้ามวางสายปิดกล้องเด็ดขาด ไม่อย่างนั้น เธอก็จะตาย”

เหวินเหรินวี่ยิ้มเล็กน้อย เริ่มตั้งกล้องให้คงที่ และถ่ายไปทางหลินฉ่ายเวย

ทันใดนั้น มองไปทางด้านเหวินเฉี่ยวหรูที่เจ็บปวดเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไป

เหวินเหรินวี่ก็เดินเข้าไป พูดอย่างจริงจังว่า: “ตราบใดที่แม่บอกว่ามรดกของตระกูลเหวินอยู่ที่ไหน ผมก็จะปล่อยผู้หญิงคนนี้ไป”

เหวินเฉี่ยวหรูพูดไม่ออก ทำได้เพียงร้องไห้อย่างไม่มีเสียง

เหวินเหรินวี่รอสักครู่ เมื่อเห็นเหวินเฉี่ยวหรูยังนึกไม่ออก ก็มองไปทางเมิ่งจื้อกางในทันที

“เริ่มกันเลย”

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

รูม่านตาของถังเฉาหดตัว และห้ามไว้อย่างรวดเร็ว

อย่างไรก็ตาม ก็สายเกินไปแล้ว

ในไม่ช้า เสียงกรีดร้องอันเจ็บปวดของหลินฉ่ายเวยก็ดังขึ้นมาจากโทรศัพท์

แววตาของถังเฉาสั่นระริกด้วยความรู้สึกโกรธ ดวงตาทั้งสองกลายเป็นสีแดง

ไม่รู้ว่าผ่านไปเวลานานเท่าไหร่ เหวินเหรินวี่และเมิ่งจื้อกางก็มาถึงที่หน้ากล้องอีกครั้ง

หลินฉ่ายเวยผมเผ้ายุ่งเหยิงนอนอยู่ข้างๆ และหมดสติไปแล้ว

มีรอยแผลเป็นทั่วร่างกาย คนทั้งคนเหมือนอาการกระตุก และกระตุกอย่างต่อเนื่อง

เหวินเหรินวี่ยิ้มเล็กน้อย: “นี่เป็นเพียงรอบแรก ถ้าหากแม่ของฉันนึกไม่ออกว่า มรดกของตระกูลเหวินอยู่ที่ไหน เธออาจจะตายอยู่ที่นี่”

ถังเฉาพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น: “เหวินเหรินวี่ ถือว่าฉันขอร้องนาย ปล่อยเธอไปเถอะ เธอเป็นผู้บริสุทธิ์”

เหวินเหรินวี่ดูประหลาดใจ: “เมื่อกี้นี้แกพูดอะไรนะ? พูดใหม่อีกทีสิ”

ถังเฉาพูดซ้ำโดยไม่ลังเล: “ฉันขอร้องนาย”

“ฮ่าๆๆๆ…..”

เหวินเหรินวี่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง: “ถังเฉานะถังเฉา แกก็มีวันที่ขอร้องฉันอย่างนอบน้อมถ่อมตน”

“ในเมื่อแกขอร้องฉันขนาดนี้แล้ว ฉันจะพอใจอย่างง่ายดายได้อย่างไร ฉันจะให้แกเห็นกับตาตัวเอง น้องสาวของแกตายอยู่ตรงหน้าของแก”

“เอาเข็มขัดมา!”

ความโหดเหี้ยมประกายในดวงตาของเหวินเหรินวี่

เมิ่งจื้อกางเอาเข็มขัดมาหนึ่งเส้น เซวเสว่อี๋ก็เอาน้ำเย็นมาหนึ่งถัง และสาดไปบนตัวของหลินฉ่ายเวย

ซ่า!

หลังจากสาดถังน้ำเย็นลงไป หลินฉ่ายเวยก็ตื่นขึ้นมาทันที ขดตัวอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ถังเฉาก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง

ตูม!

ในเวลานี้ เฟิ่งหวงพุ่งเข้ามาอย่างรีบร้อน: “หาตำแหน่งของตระกูลเซียและคนที่รอดชีวิตของตระกูลเหวินพบแล้ว!”

“ฆ่าให้หมด!”

ถังเฉาพูดด้วยเสียงแหบแห้ง