เจ้ามังกรพรีเมี่ยม - ตอนที่ 469 โทรศัพท์ที่สำคัญ
เดิมทีห้องวีไอพีก็เงียบอยู่แล้ว เพียงครู่เดียวก็ยิ่งเงียบสงบเข้าไปอีก
ท่าทางของทุกคนราวกับว่าเห็นผี มองไปที่หลินจ้าวหยูนกับซูเซี่ยอย่างคาดไม่ถึง
พวกเขาล้วนฟังออก น้ำเสียงของฝ่ายบุคคลมีความเคารพนอบน้อมมาก
สุดท้ายผู้จัดการ ก็สามารถครอบครองตำแหน่งของบริษัทต่อจากนี้ได้
วางสายโทรศัพท์ หลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย
การฝึกงานของพวกเขาก็ยังไม่ผ่าน ทำไมถึงกลายเป็นผู้จัดการกับผู้ช่วยผู้จัดการ?
ในเวลานี้ ถังเฉายกแก้วขึ้นมองพวกเขา
“จ้าวหยูน เสี่ยวเซี่ย ขอแสดงความยินดีกับการเลื่อนตำแหน่งด้วย"
หลินจ้าวหยูนและซูเซี่ยรีบมองไปที่ถังเฉาทันที สายตาจ้องเขม็งไปทางเขา
ต้องเป็นถังเฉาแน่!
แม้ว่าจะไม่ใช่ถังเฉา แต่ก็คงเกี่ยวข้องแน่นอน
ปฏิกิริยาของหลินจ้าวหยูนกับซูเซี่ย ล้วนอยู่ในสายตาของโจวข่าย ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
ถังเฉายังคงจิบไวน์แดงเบาๆ สีหน้าเรียบเฉย
โจวข่ายแน่ใจทันที แฟนของหลินจ้าวหยูน ไม่ธรรมดาแน่ๆ!
“คุณถัง ขอเชิญดื่มหนึ่งแก้ว”
เขารีบลุกขึ้นยืนขึ้นมา และขอเชิญถังเฉาดื่ม
ถังเฉาหยิบแก้วไวน์ขึ้นมา และชนแก้วกับเขา
“สวัสดี”
หวังอิ่งสีหน้าดูถูก “โจวข่าย คุณชนแก้วกับเขาทำไม เสียความรู้สึก”
โจวข่ายไม่ได้พูด ได้แต่นั่งลงและใช้สายตามองหวังอิ่งกระตุ้นให้เกิดความสนใจ
นั่นคือสายตาที่เพื่อป้องกันไม่ให้หวังอิ่งทำให้ถังเฉากับจ้าวหยูนลำบากใจ แต่ว่า หวังอิ่งก็ยังไม่เข้าใจ
สีหน้าของเธอทั้งแดงทั้งขาวมองที่หลินจ้าวหยูนกับซูเซี่ย จนถึงตอนนี้ก็ไม่อยากเชื่อเลยว่าหลินจ้าวหยูนจะกลายเป็นผู้จัดการของจวี้เฟิงกรุ๊ป
หรือพูดว่า ในอนาคตธุรกิจของสามี ยังต้องพึ่งพาหลินจ้าวหยูนดูแล?
ตบหน้าสิ!
ก่อนหน้านี้เธอพูดเยอะขนาดนี้ ยังไม่เท่าโทรศัพท์มือถือของหลินจ้าวหยูนหนึ่งประโยค ‘คุณได้รับการเลื่อนตำแหน่งให้เป็นผู้จัดการแล้ว’ แรงอาฆาตรุนแรงมาก
แต่ว่า เกิดก็เกิดขึ้นแล้ว หวังอิ่งฝืนยิ้มรอยยิ้มที่น่าอึดอัดบนใบหน้าออกมา พูดกับหลินจ้าวหยูนว่า "มา จ้าวหยูน ฉันขอเชิญคุณดื่มหนึ่งแก้ว ยินดีด้วยที่คุณได้เป็นผู้จัดการของจวี้เฟิงกรุ๊ป!"
เดิมคิดว่าหลินจ้าวหยูนจะต้องยกแก้วขึ้นเพื่อเห็นแก่หน้าอย่างแน่นอน แต่คิดไม่ถึงว่าเธอไม่มีท่าทีที่จะจะยกแก้วเลย เพียงแค่มองดูเธอนิ่งๆ
ด้วยเหตุนี้ หลินจ้าวหยูนที่ถือแก้วไวน์อยู่กลางอากาศรู้สึกอึดอัดอย่างมาก สีหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ
“จ้าวหยูน เจอเพื่อนร่วมชั้นเก่า ฉันขอชนแก้ว เธอไม่ดื่ม นี่ไม่ไว้หน้ากันเกินไปแล้วมั้ง?”
แววตาของหลินจ้าวหยูนเรียบเฉย "คุณก็พูดเองแล้ว คุณขอชนแก้ว ชนไม่ชน เรื่องของฉัน ดื่มไม่ดื่ม ก็เป็นเรื่องของฉัน มีข้อขัดแย้งไหม?”
บูม!
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง
ต่งลี่ สวีเจียและคนอื่นๆต่างประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าหลินจ้าวหยูนจะพูดแบบนั้นโดยไม่ไว้หน้า
แก้มของหวังอิ่งกระตุกอย่างรุนแรง สีหน้าของเธอแทบอยากจะขูดหน้าของหลินจ้าวหยูนให้ลาย
“โอเค ไวน์แก้วนี้ถือว่าฉันขอโทษสำหรับคำหยาบคายก่อนหน้านี้!”
หวังอิ่งดื่มหมดแก้วจริงๆ แล้วรินอีกแก้วหนึ่ง "แก้วนี้ ถือว่าฉันเชิญคุณ ควรดื่มได้แล้วมั้ง?"
หลินจ้าวหยูนยังคงไม่มีท่าทีที่จะยกแก้ว
ครั้งนี้แม้แต่สนก็ไม่อยากสนใจ จึงทำเป็นเมินเฉย
นอกจากนี้ ยังคีบหมูแดงตุ๋นลงในชามถังเฉา "มา ที่รัก กินเนื้อเถอะ"
ถังเฉาถูกคำว่า 'ที่รัก' ทำให้รู้สึกขนลุกทั้งตัว ในใจรู้สึกผิดมาก
“หลินจ้าวหยูน คุณหมายความว่าไง?”
หวังอิ่งโกรธสุดขีด
ความรู้สึกนี้ดูเหมือนจะย้อนกลับไปตอนสมัยมัธยมปลาย ถูกแสงสว่างรอบด้านของหลินจ้าวหยูนเผาจนบาดเจ็บไปทั้งตัว
“ไม่ได้มีความหมายอะไร”
หลินจ้าวหยูนมองไปที่เธอ "เก็บความคิดของคุณไว้เถอะ สามีของคุณอยากจะร่วมมือกับจวี้เฟิงกรุ๊ป เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน”
บูม!
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็เข้าใจ
หลินจ้าวหยูนนี่กำลังแก้แค้น
แก้แค้นคำพูดที่หวังอิ่งหยาบคายต่อถังเฉา
เปาฉวนก็เข้าใจว่าเรื่องนี้เป็นมายังไง ทันใดนั้นสีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันที “ยังไม่รีบขอโทษคุณหลินอีก!”
เมื่อเห็นสามีดุด่าตัวเอง ใบหน้าของหวังอิ่งก็ยิ่งดูไม่ได้
แต่ก็ไม่ยอมขอโทษ
"ขอโทษ!"
เปาฉวนโมโหโกรธ สายตาที่มองหวังอิ่งราวกับสิงโตกำลังจะกินคน
หลินจ้าวหยูนพริบตาเดียวกลายเป็นผู้จัดการของจวี้เฟิงกรุ๊ป ไม่ว่าจวี้เฟิงกรุ๊ปจะร่วมมือหรือไม่ อยู่ที่คำพูดของเธอเพียงคำเดียว
ผู้หญิงโง่คนนี้กล้าดูถูกแฟนของคุณหลิน ทำลายธุรกิจของเขา
ทำให้หวังอิ่งตกใจ อดไม่ได้ที่จะมองไปที่โจวข่าย
โจวข่ายขมวดคิ้ว และพูดกับหลินจ้าวหยูนว่า "จ้าวหยูนทุกคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นกันจำเป็นต้องไร้เยื่อใยขนาดนี้เหรอ?”
“ต่อให้ก่อนหน้านี้หวังอิ่งทำผิด ก็ใจกว้างหน่อยไม่ได้เหรอ?”
หลินจ้าวหยูนดื่มไวน์ในแก้วอย่างช้าๆ จนกระทั่งเธอดื่มจนหมด ถึงจะวางลง
ปัง!
ก้นถ้วยกระแทกโต๊ะ ส่งเสียงดังมาก เหมือนค้อนหนักเคาะที่กลางใจของทุกคน
เธอจ้องไปที่หวังอิ่ง “หวังอิ่ง ฉันรู้ว่าคุณเกลียดฉัน ที่ไม่ใยดีต่อคนที่คุณชอบ และคุณคอยหาโอกาสที่จะแก้แค้นฉันเสมอ แต่ฉันไม่สนใจ ลูกเป็ดขี้เหร่จะเปลี่ยนยังไงก็ไม่สามารถเปลี่ยนเป็นหงส์ขาวได้"
“แต่คุณไม่ควรหลอกใช้คนอื่น โดยเฉพาะ—เขา !”
หลินจ้างหยูน ชี้ไปที่ถังเฉา และเสียงของเธอเปลี่ยนเป็นเยือกเย็น "นี่จะทำให้ฉันยิ่งดูถูกคุณมากขึ้น"
"และพวกคุณก็เหมือนกัน"
หลินจ้าวหยูนกวาดสายตาเหลือบมองต่งลี่ สวีเจีย หวังยั่วอี "ฉันไม่ถือสาพวกคุณ เพราะฉันไม่เอามาใส่ใจ อย่ารอให้ฉันโกรธแล้วกัน"
ต่งลี่และคนอื่นๆ ได้สติรีบพยักหน้าซ้ำๆ “ได้ ได้ !”
บรรยากาศที่โต๊ะอาหารค่ำกลับมามีความสุขอีกครั้ง ถังเฉามองหลินจ้าวหยูนอีกครั้ง
ดูเหมือนว่าการฝึกงานในช่วงระยะนี้ ทำให้เธอเปลี่ยนไปมาก เชื่อว่าเธอมีคุณสมบัติสามารถรับตำแหน่งผู้จัดการนี้ได้แน่นอน
ท่ามกลางผู้คนมากมาย มีเพียงคนเดียว ที่มีสีหน้าบิดเบี้ยวและกัดฟันแน่น
เธอก็คือหวังอิ่ง
กริ๊ง กริ๊ง!
ช่วงขณะนี้ โทรศัพท์ของถังเฉาก็ดังขึ้น
เขาลุกขึ้นทันที "ขอโทษ ผมจะออกไปรับโทรศัพท์หน่อย"
"หยุดนะ!"
หวังอิ่งยืนขึ้นอีกครั้ง จ้องมองไปที่ถังเฉา
"เกิดอะไรขึ้น?"
ถังเฉาหันกลับมา
ใบหน้าสวยที่เย็นชาของเธอ “ถ้าหากคุณกล้าเดินออกไปหนึ่งก้าว ออกจากห้องวีไอพีนี้ คุณอย่าคิดที่จะเข้ามาอีก!”
ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา หลินจ้าวหยูนก็วางตะเกียบลง และจ้องไปที่เธอ "ดูเหมือนคำพูดของฉันคุณจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไม่มีความหมายสินะ"
หวังอิ่งมองหลินจ้าวหยูนอย่างเย็นชา "บางทีคุณอาจเป็นผู้จัดการของจวี้เฟิงกรุ๊ป แต่อย่าลืมว่า การประชุมเพื่อนร่วมชั้นวันนี้ ฉันเป็นคนจัดขึ้น ฉันให้ใครไสหัวไป คนนั้นก็ต้องไสหัวไปทันที!"
เธอระบายความโกรธที่มีต่อหลินจ้าวหยูน ไปลงที่ถังเฉาทั้งหมด
ถังเฉาขมวดคิ้ว "ผมแค่โทรศัพท์"
"แค่โทรก็ไม่ได้ ส่งมือถือมา ใครก็รับสายไม่ได้ !"
หวังอิ่งมองไปรอบๆฝูงชน และพูดอย่างเย็นชา
ต่งลี่ สวีเจียและคนอื่นๆต่างมองหน้ากัน โจวข่ายก็ขมวดคิ้วเช่นกัน
พวกเขาทั้งหมดก็ดูออกว่า เป็นเพราะก่อนหน้านี้อำนาจของหลินจ้าวหยูนแข็งแกร่งเกินไป ซึ่งทำให้จิตใจของเธอได้รับความกระทบกระเทือน
"โรคประสาท"
ถังเฉาสนใจแต่รับโทรศัพท์ของตัวเอง
"คุณกล้ารับโทรศัพท์–"
เสียงของหวังอิ่งดังขึ้น กรีดร้องดังสุดขีด
"หุบปาก"
ถังเฉากลับหันศีรษะทันที เจตนาฆ่าที่เฉียบคมแว้บผ่านดวงตาของเขา และจ้องไปที่เธอ
ทันใดนั้น อุณหภูมิในห้องวีไอพีก็ลดลงถึงจุดที่เยือกเย็นสุดขีด และทุกคนก็สั่นสะท้าน
หวังอิ่งที่อยู่ข้างหน้าสุด ยิ่งเหงื่อไหลเป็นทาง สั่นไปทั้งตัว
“คุณ คุณ……”
เธอเป็นเหมือนเทียนไขที่อยู่ท่ามกลางสายลม และถังเฉาก็เหมือนลมพายุ พร้อมที่จะพัดให้ดับได้ทุกเมื่อ
“คุณรบกวนการโทรของผม”
เสียงของถังเฉาเย็นชาจนไร้ที่ติ
วินาทีถัดมา เสียงก็อ่อนโยนลงสุดขีด
ราวกับเป็นคนละคน
“ฮัลโหล? ชิงเสว่?”
ถ้าจะพูดถึงมีใครที่โทรมาแล้วสามารถทำให้ถังเฉาเปลี่ยนหน้ามือเป็นหลังมือได้มากขนาดนี้ ในโลกนี้มีเพียงคนเดียว ก็คือโทรศัพท์จากหลินชิงเสว่
YOU MAY ALSO LIKE
