เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา - ตอนที่ 30

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 30

 

ชั้นเรียนทั่วไปส่วนใหญ่ก็เพียงพอแล้ว นี่ควรจะเป็นช่วงมัธยมปลายปีแรกของฉัน และฉันก็ไม่รู้สามัญสำนึกของโลกนี้ดีนัก แต่ก็เข้าใจได้

 

รอยัลคลาสเป็นสถานที่ที่รวบรวมผู้คนที่มีความสามารถโดดเด่น แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าพวกเขาทั้งหมดฉลาด มีบางคนกำลังนอนหลับอยู่ในชั้นเรียน ผู้ที่มีสมองดีมีสมาธิจดจ่ออย่างสมบูรณ์ แม้แต่คนที่มีความสามารถทางกายภาพบางคนก็ยังมีสมาธิ แต่มีคนจำนวนมากที่ธรรมดาๆ และบางคนที่ไม่ได้เข้าร่วมด้วยซ้ำ เพราะพวกเขายังเป็นเด็ก นักเรียนของชั้นเรียนนี้ได้รับเลือกจากพรสวรรค์ไม่ใช่ความฉลาด

 

อย่างไรก็ตาม สำหรับฉันที่จบการศึกษามาก่อนแล้ว ชั้นเรียนเหล่านี้มันง่ายน่าเบื่อหรือไม่ก็ต้องอาศัยการท่องจำเท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม

 

-วิ่ง! อย่าหยุด! กระโดด!

 

“แฮก…. แฮก…. แฮก….”

 

“ฉัน ฉันไปต่อไม่ได้แล้ว….”

 

“ทำไมฉันต้องทำแบบนี้ด้วย!”

 

– วันเรียนมัธยมของคุณสิ้นสุดลงแล้ว! จะไม่มีใครคอยปลอบใจคุณอีกต่อไป

 

สำหรับคลาสฝึกร่างกาย ฉันเหงื่อออกแทบเป็นเลือด เราต้องทำแบบฝึกหัดการฝึกร่างกายแบบวงจรนี้ซึ่งใกล้เคียงกับการลงโทษทางร่างกาย

 

– เวทมนตร์ พลังเหนือธรรมชาติ การเรียน และการฝึกฝนร่างกายจะต้องไม่ถูกละเลย คุณคืออนาคตของอาณาจักร ถ้าคุณไม่มีสมรรถภาพทางกายในระดับหนึ่งภายในสิ้นภาคการศึกษานี้ ฉันจะทำให้คุณไม่ผ่าน! จำใส่ใจไว้ซะ!

 

มันเป็นภาพลวงว่าจอมเวทย์จะอ่อนแอก็ไม่เป็นไร

 

ถ้าใครพึ่งพาพลังเหนือธรรมชาติมากเกินไป สักวันหนึ่งคนๆ นั้นจะต้องเจ็บปวด

 

ผู้ที่ขาดความแข็งแกร่งจะไม่สามารถเรียนได้อย่างถูกต้อง

 

เห็นได้ชัดว่าฉันเป็นคนเขียนประโยคเหล่านี้ ดังนั้น โดยไม่คำนึงถึงวิชาเอก เราจะต้องฝึกร่างกายในชั้นเรียนทั่วไป ไม่มีวิชาเอกที่จะยอมให้ร่างกายอ่อนแอได้

 

ว่ากันว่าเด็กที่มีพรสวรรค์ด้านการต่อสู้จะเกลียดวิชานี้ที่สุด

 

ฉันรู้สึกเหมือนโดนทำโทษเพราะคำพูดตัวเอง

 

– เฮ้นายตรงนั้นน่ะ! อย่าเดินสิ!

 

“เฮ้อ….”

 

ขณะที่ฉันได้รับการฝึกร่างกายที่มีความเข้มข้นสูงในตอนนี้ ฉันเกือบจะรู้สึกเหมือนจะทำให้อาหารที่เพิ่งกินไปเมื่อไม่นานนี้ออกมา

 

-วิ่ง! ฉันไม่เคยเห็นใครตายเพราะวิ่ง! เฮ้ ดูอย่างคนนั้นสิ! ดูสิ!

 

ครูพละชี้ไปที่ผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังวิ่งด้วยความเร็วคงที่ตั้งแต่ต้นจนจบ

 

-เสียงวิ่ง!

 

เขายังวิ่งด้วยคำพูดที่สดชื่นขณะที่เขาเดินผ่านฉันไป

 

“สู้สู้ ไรน์ฮาร์ด!”

 

“ฉันจะบ้าตายแล้ว….”

 

มันคือลุดวิก

 

พละเป็นหนึ่งในชั้นเรียนที่คลาส A และ B เรียนรวมกัน

 

ผู้ชายคนนั้นมีพรสวรรค์เพียงอย่างเดียว

 

ความแข็งแกร่ง

 

ความสามารถทางกายภาพทั้งหมดได้รับการจัดอันดับตามระบบ ฉันยืนยันการตั้งค่าที่ทำไว้ในอดีตอีกครั้งโดยดูที่เกณฑ์การจำแนกอันดับซึ่งเขียนไว้ข้างตารางข้อมูลทางกายภาพของเพื่อนร่วมชั้น

 

0~4 (อันดับ F)

 

5~7 (อันดับ D)

 

8~13 (อันดับ C)

 

14~19 (อันดับ B)

 

20~30 (อันดับ A)

 

31~35 (อันดับ S)

 

36~40 (อันดับ S+)

 

นอกจากนั้นยังมีอันดับ SS แต่การมีข้อกำหนดนั้นค่อนข้างไร้ความหมาย นอกเหนือจากนั้น จะแสดงถึงระดับความแข็งแกร่งเหนือมนุษย์ แน่นอนว่ามีบางคนที่จะไปถึงระดับนั้น

 

อันดับ F~D สอดคล้องกับระดับต่ำ

 

อันดับ C สอดคล้องกับระดับกลาง

 

อันดับ B สอดคล้องกับระดับสูง และยิ่งไปกว่านั้น การเติบโตนั้นช้ามาก เว้นเสียแต่ว่าใครจะเกิดมาพร้อมกับร่างกายแบบใดแบบหนึ่ง คนๆ นั้นอาจเผชิญกับขีดจำกัดของการเติบโตที่นั่น ไม่ว่าใครจะพยายามมากแค่ไหน ก็อาจไม่สามารถไปถึงระดับ A ได้

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง ว่ากันว่าอันดับ A จะเกือบถึงขีดจำกัดที่มนุษย์จะไปถึงได้ ถ้าใครไปถึงบางอย่างเช่นอันดับ A+ ที่อาจถึงขีดจำกัดแล้ว

 

ตั้งแต่ระดับ S ขึ้นไป มันเห็นได้ชัดว่าอยู่ในระดับยอดมนุษย์ การฝึกธรรมดาเพียงอย่างเดียวคงไม่สามารถทำได้

 

ความแข็งแกร่งของลุดวิกคือ 30 ซึ่งสอดคล้องกับระดับ A+

 

ความแข็งแกร่งโดยเฉลี่ยของคนในวัยเดียวกับเราคือแรงค์ D ซึ่งหมายถึง 6~7 ในขณะที่ความแข็งแกร่งของผู้ชายคนนี้อยู่ที่ 30 แล้ว เขาเป็นคนธรรมดาที่มีความแข็งแกร่งทางกายภาพของนักกีฬาชั้นนำของมนุษยชาติ นั่นคือลุดวิก

 

นั่นเป็นความสามารถและความพิเศษเพียงอย่างเดียวของเขา

 

“อ๊ะ เขาเป็นมอนสเตอร์ประเภทไหนกันนะ….”

 

เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ของฉันอ้าปากค้างเมื่อเห็นความแข็งแกร่งอย่างบ้าคลั่งของลุดวิก ฉันไม่ได้รู้สึกอิจฉาหรือชื่นชมผู้ชายคนนั้นที่เร็วกว่าฉัน

 

ฉันคิดว่าฉันกำลังจะตายในตอนนั้น ฉันต้องทำเช่นนี้ต่อไปงั้นเหรอ? ตลอดภาคการศึกษา? ทุกครั้งที่เรามีชั้นเรียนร่วมกัน? สองครั้งต่อสัปดาห์?

 

ฉันกังวลว่าจะโอเคไหมที่จะเลือกพลังเหนือธรรมชาติเป็นความสามารถแรกของฉัน หรือว่าฉันควรเลือกความแข็งแกร่งก่อนดี ท้ายที่สุด ผู้ชายคนนั้นก็เร็วพอๆ กับเอลเลน

 

“…….”

 

เอลเลน อาร์โทเรียสซึ่งวิ่งด้วยความเร็วคงที่โดยไม่มีสิ่งรบกวนใดๆ ก็ผ่านฉันไปเช่นกัน

 

* * *

 

คลาสพละที่เปลี่ยนคนให้กลายเป็นยอดมนุษย์ไม่ได้มีแค่การวิ่งเท่านั้น แต่ยังรวมถึงการฝึกความแข็งแกร่งด้วย ไม่มีความแตกต่างระหว่างชายและหญิง มีเพียงห้าคนที่สามารถทนได้อย่างเหมาะสม: คลาส A เลที่ 2 เอลเลน, เลขที่ 1 เบอร์ทัส, เลขที่ 5 คลิฟฟ์แมน, คลาส B เลขที่ 3 สการ์เล็ต และ เลขที่ 11 ลุดวิก

 

คนอื่นทำเสียงเหมือนซอมบี้ มีเด็กบางคนถึงกับร้องไห้

 

“ถ้าคุณร้องไห้ได้ แสดงว่าคุณยังมีแรงเหลืออยู่!”

 

อย่างไรก็ตาม ครูพละที่ดูเหมือนปีศาจจากนรกกลับไร้ความปรานี

 

มีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ข้างเขา

 

ชาร์ลอตต์ เดอ การ์เดียสเฝ้าดูพวกเราเหี่ยวเฉาแบบนั้น

 

ครูพละไม่ให้เธอเข้ารับการฝึกเพราะเธอยังอ่อนแอและต้องการการพักผ่อนอย่างเต็มที่ เธอต้องผ่านความยากลำบากมามากในปราสาทของราชาปีศาจ ดังนั้นจึงไม่มีใครคัดค้าน

 

นักเรียนและครูรู้สึกทึ่งที่เธอเรียนเก่ง

 

แม้จะใกล้ตาย สายตาของฉันก็จับจ้องไปที่ชาร์ลอตต์ เธอมีพรสวรรค์แบบไหน? ต้องเขียนไว้บนกระดานข่าวของคลาส B แต่ฉันไม่ต้องการดึงดูดความสนใจมากกว่านี้โดยการตรวจสอบ

 

ชาร์ลอตต์กำลังดูสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ เธอเคยเผชิญวิกฤตชีวิตหรือความตายมาแล้วครั้งหนึ่ง แม้ว่าเราจะเผชิญมันด้วยกันในครั้งนั้นก็ตาม

 

ฉันตระหนักอีกครั้งว่าฉันไม่รู้เลยว่าจริงๆ แล้วชาร์ลอตต์ เดอ การ์เดียสมีบุคลิกแบบไหน เป็นเพราะบุคลิกที่เธอมีในช่วงวิกฤตและบุคลิกของเธอตอนนี้ดูแตกต่างกันอย่างชัดเจน

 

“เขา เฮ้! มันเร็วเกินไป! ฉันนับไม่ได้!”

 

“ฮึบ! ฮู้! ฮู้!”

 

ถัดจากฉัน ลุดวิกกำลังซิทอัพด้วยความเร็วสูง และเด็กที่จับขาของเขาและนับตรงข้ามกับเขากำลังร้องไห้ อาจเป็นเพราะเขามาจากห้อง B แต่ฉันไม่คุ้นหน้าเขาเลยจำชื่อเขาไม่ได้

 

ตอนนี้ฉันรู้แล้ว

 

ซาร์เคการ์ก็เหมือนกัน

 

ฉันเกลียดผู้ชายที่มีทรงพลังพวกนี้

 

* * *

 

หลังจากเรียนพละสองชั่วโมงอันแสนเลวร้าย ทุกคนก็อาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

“ทำไมห้องอาบน้ำและห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าจึงรวมกัน”

 

อีริช เดอ ลาฟาเอรีบ่นเสียงดัง

 

ห้องอาบน้ำฝักบัวก็ไร้ที่ติ แม้ว่าชายและหญิงจะถูกแบ่งออก แต่ก็ถูกใช้โดยทั้งสองชั้นเรียน ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าและห้องอาบน้ำของชายและหญิงใช้ร่วมกันโดยคลาส A และ B

 

เขาบ่นเรื่องนั้น

 

ฉันไม่ได้สนใจเรื่องนั้นด้วยซ้ำเพราะฉันรู้สึกเหมือนวิญญาณออกจากร่าง ยกเว้นผู้ที่มีความแข็งแกร่งในระดับหนึ่ง มีบางคนที่ทรุดตัวลงกับพื้นโดยสิ้นเชิง

 

A-8 โคโน ลินต์ พึมพำอย่างว่างเปล่า

 

“นั่นไม่ใช่ปัญหา…. ปัญหาคือเราต้องทำแบบนี้อีกครั้งในวันพฤหัสบดี….”

 

– อ๊าาาาา….

 

ไม่ว่าจะอยู่คลาสไหน เสียงคร่ำครวญและก็พรั่งพรูออกมาจากปากของเกือบทุกคน ทุกคนต้องผ่านความยากลำบากแบบเดียวกันอีกครั้ง ดังนั้น ใครจะใส่ใจกับรายละเอียดแบบนั้น

 

ทำงานให้ตายในวันจันทร์ พักสองวัน แล้วทำงานให้ตายอีกครั้งในวันพฤหัสบดี ใช่ มีความตั้งใจอยู่เบื้องหลังอย่างแน่นอน

 

-ป้าบ!

 

“….…เกิดอะไรขึ้นกับเขา?”

 

ตอนที่ฉันโกรธตัวเองที่เขียนนิยายหมาๆ แบบนี้แล้วตบตัวเอง ทุกคนมองฉันด้วยสีหน้าแปลกๆ

 

ยังไงก็ขอโทษด้วยละกัน

 

อย่างไรก็ตาม ฉันพบปัญหาขณะเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า

 

“เฮ้ เลขที่ 11”

 

“.…อะไร?”

 

เคเยอร์ วอยเดนพูดกับฉัน ฉันยังเจ็บปวดและรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย แล้วไอ้งี่เง่านั่นมีปัญหาอะไรกับฉันตอนนี้?

 

“นายไม่ได้แข็งแรงเป็นพิเศษใช่ไหม”

 

“…ว่าไงนะ”

 

ฉันไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรบ้าๆ แต่ดูเหมือนว่าเขากำลังจะตายเพราะรู้สึกเหนื่อยมาก เขาไม่ได้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งทางร่างกายเช่นกัน

 

“เฮ้ นายเก่งเรื่องการต่อสู้มั้ย? ฮะ?”

 

อะไรกับการทะเลาะเบาะแว้งแบบเด็กๆ ฉันเดาว่าเขาทำแบบนั้นเพราะเขากลัวหลังจากที่ฉันทำไปตอนนั้น

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้ความหยิ่งผยองของเขาบอบช้ำ ดังนั้นเมื่อเห็นฉันลำบากระหว่างพละ เขาจึงคิดว่าฉันก็ไม่ต่างจากเขามากนัก นั่นเป็นเหตุผลที่เขาเริ่มมีความมั่นใจขึ้นและเริ่มหาเรื่องกับฉันในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าในขณะที่ฉันเหนื่อย

 

ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเฉพาะผู้ชาย

 

ช่างเป็นสถานที่ที่ดีในการต่อสู้เพื่อความภาคภูมิใจ

 

“ฉันไม่ค่อยเก่งเรื่องนั้น”

 

ฉันไม่สามารถโกรธผู้ชายคนนี้ได้อีก ดังนั้นฉันจะทนกับการแสดงตลกของเขาในตอนนี้ พูดตามตรง ฉันเสียใจกับการกระทำของฉันก่อนหน้านี้

 

“แล้วอะไรทำให้นายมั่นใจขนาดนั้น? ฮะ?”

 

อา เขาเหมือนเด็กมาก ฉันรู้สึกขนลุกที่คอและหลังของฉัน ฉันแก่เกินไปรึเปล่านะ? อะไรทำให้คุณมั่นใจ? เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย?

 

ฉันแค่พูดไม่ออกและไม่รู้สึกอยากตอบ

 

“นายมาวุ่นวายกับฉันอีกแล้วนะ… นายกำลังพูดถึงเรื่องไร้สาระแปลก ๆ อะไรอีก”

 

“ฉันวุ่นวายกับนาย? แล้วไง นายก็แค่ไอกระจอกไม่ใช่เหรอเหรอ?”

 

-แตะ!

 

เคเยอร์ตบไปที่ไหล่ฉัน

 

“อย่าทำอย่างนั้น”

 

“ทำไม อยากจะลองอีกครั้งมั้ยล่ะ? ฮะ? มันไร้สาระมากที่ไอ้สารเลวอย่างนายจะมาเรียนคลาส A ได้? คุณใช้กลอุบายแบบไหน? คนที่ไม่มีพรสวรรค์อย่างนาย? นายติดสินบนพวกเขาด้วยเงินงั้นเหรอ”

 

-แตะ

 

ดูเหมือนว่าเขาคนนั้นจะไม่ยอมถอยเพื่อรักษาอัตตาที่เสียหายของเขา ฉันทำร้ายความภาคภูมิใจของเขามากกว่าที่คิด

 

ฉันต้องยอมรับว่าตอนนั้นฉันค่อนข้างใจร้อน

 

“โอ้ย!”

 

-ตุ้บ!

 

ฉันจับที่คอของเขาแล้วโยนเขาลงไป เขาอยู่ในสภาพค่อนข้างอ่อนแอดังนั้นฉันจึงทำได้อย่างง่ายดาย

 

ผู้ชายที่ล้มลงในทันทีเงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความงงงวย

 

มันค่อนข้างน่าตลกจริงๆ

 

นักเรียนของรอยัลคลาสถูกเลือกโดยพรสวรรค์

 

มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับออร์บิสคลาส ซึ่งใช้วิธีการที่ตรงกันข้ามในการเลือกสมาชิก

 

กล่าวอีกนัยหนึ่งคนพวกนี้ยังไม่ได้เก่งขนาดนั้น

 

“มันมีเด็กที่เข้าใจสิ่งที่พวกเขาบอกในทันที แต่มันก็มีพวกเด็กเหลือขอที่ต้องเฆี่ยนตีก่อนถึงจะยอมเข้าใจ”

 

ฉันทะเลาะกับผู้ชายคนเดียวกันถึงสองครั้งในวันแรกที่วิหาร

 

“ฉันคิดว่านายเป็นเด็กเหลือขอนะ”

 

– ป้าบ!

 

“อัก!”

 

“ให้ฉันสั่งสอนนายนะ”

 

ฉันเตะคนที่ล้มลงไปที่พื้นในท้อง

 

รอยัลคลาสไม่มีใครที่มีฝีมือเท่าที่พวกเขาภาคภูมิใจ

 

มีนักเรียนจำนวนมากที่เชื่อมั่นในพรสวรรค์ของพวกเขาและไม่ได้ใส่ใจกับความพยายามใดๆ

 

นั่นคือจุดอ่อนของรอยัลคลาสนักเรียนได้รับการคัดเลือกจากพรสวรรค์และพวกเขาจะไม่ล้มเหลวหากพวกเขาไม่ตัดสินใจลาออก

 

เช่นเดียวกับนายคนนี้ที่อยู่ข้างหน้าฉัน มีคนที่คิดว่าตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของชนชั้นที่มีสิทธิพิเศษมาก แต่ในความเป็นจริงพวกเขาไม่มีอะไรเลย

 

แค่ขยะที่ไม่มีอะไรจะนำเสนอนอกจากเรื่องที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของรอยัลคลาส

 

ฉันกระทืบไปที่ใบหน้าของเคเยอร์

 

-หยุด!

 

“เอิ๊กกก!”

 

-ปัง!

 

“แค่กๆ!”

 

ฉันเตะไปที่หัวของเขา

 

คนพาลที่แข็งแกร่งไม่จำเป็นต้องแข็งแกร่งจริงๆ

 

-บูม!

 

“อ๊าก!”

 

คนพาลมีหลายประเภท แต่เมื่อพูดถึงการต่อสู้ มีสองประเภทที่คุณไม่ควรแตะต้องอย่างยิ่ง

 

คนที่ต่อสู้เก่ง

 

หรือคนที่เป็นไอ้บ้าเต็มตัว

 

ถ้าคุณแตะคนที่ต่อสู้เก่ง คุณจะโดนจัดการแน่นอนถ้าคุณไปยุ่งกับเขา

 

แต่มันแตกต่างออกไปเล็กน้อยในกรณีของไอ้บ้า

 

คนไม่ควรแตะต้องคนแบบนั้นเพราะพวกเขาไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไร มีพวกที่เอาเก้าอี้ฟาดหัวคนด้วยนะรู้มั้ย?

 

ฉันสู้ได้ไม่ดีนัก ฉันเลยเลือกทางหลังเพื่อไม่ให้โดนเหยียบย่ำ

 

คนที่ทำตัวแข็งแกร่งได้นั้นไม่จำเป็นแข็งแกร่งจริงๆ เพียงแค่ต้องแสดงให้บางคนเห็นว่าคุณแข็งแกร่ง

 

ฉันจะทำแบบนั้นในขณะที่ทุกคนกำลังดูอยู่

 

ทั้งหมดที่ฉันต้องแสดงให้พวกเขาเห็นก็คือ หากคุณแตะต้องฉันโดยไม่มีเหตุผลอันสมควร ชีวิตของคุณอาจได้รับอันตรายร้ายแรง

 

ฉันไม่แข็งแรง ฉันยังไม่ได้แข็งแกร่งเลย

 

แต่ฉันโหดร้าย

 

ข้อมูลร่างกายและอันดับไม่ได้แสดงทุกอย่าง

 

นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องแสดงให้พวกเขาเห็น

 

– ป๊าบ!

 

เมื่อฉันเหยียบหน้าเขาอีกครั้ง มีคนจับฉันเหมือนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจากฉันเช่นกัน

 

“หยุด!”

 

“ทำไมนายทำแบบนี้ล่ะ!”

 

ลุดวิกและเบอร์ทัสแยกฉันออกจากเขา

 

“เอ่อ เอ่อ….”

 

“เฮ้ ถ้านายมั่นใจในตัวเองขนาดนั้น ลองตีฉันอีกรอบสิ ทำไมนายไม่ลองทำอีกล่ะ”

 

ฉันพูดกับเคเยอร์ขณะที่ฉันถูกเบอร์ทัสและลุดวิกลากออกไป

 

“จากนั้นฉันจะฆ่านายเอง”

 

เคเยอร์ซึ่งนอนทรุดอยู่บนพื้นไม่แม้แต่จะมองมาที่ฉัน

 

* * *

 

“พวกคุณสู้กัน?”

 

“ใช่”

 

“เขาตีฉันก่อน!”

 

ในท้ายที่สุด เราถูกลากมาหาคุณเอพินเฮาเซอร์เนื่องจากการชกต่อยของเรา พูดตามตรง ลุดวิกกับเบอร์ทุสพูดประมาณว่า “เก็บเรื่องนี้ไว้ระหว่างเรา ชดเชยกัน แล้วเดินหน้าต่อไป” แต่มีคนเดินนำหน้าไปบอกครู

 

ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นคนบอกเขา แต่ฉันรู้คุณลักษณะของคนพวกนี้ ฉันเขียนลักษณะและบุคลิกภาพบางอย่างสำหรับพวกเขา และฉันจำชื่อของพวกเขาทั้งหมดที่ฉันลืมไปแล้วหลังจากพิธีแนะนำเมื่อวานนี้

 

คนที่มีคุณลักษณะแบบนั้น

 

ต้อง B-2 หลุยส์ แอนก์ตัน

 

อย่างไรก็ตาม เขาต้องรีบไปบอกใครบางคนเกี่ยวกับการต่อสู้ และคุณมัสแตงก็บังเอิญอยู่คลาส A ดังนั้นมันจึงส่งต่อไปยังคุณเอพินเฮาเซอร์ เราจึงถูกลากไปที่ห้องส่วนตัวของเขา

 

“ทะเลาะกันตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ?”

 

“เขาตีฉันก่อน! โอ้ และเขาสบถใส่ฉันเมื่อเช้านี้!”

 

เคเยอร์ซึ่งมีสีหน้าแข็งทื่อและไม่มีความสุขเริ่มโต้เถียงว่าทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน

 

ดูเหมือนเขาจะลืมไปแล้วว่าฉันทุบตีเขาในห้องแต่งตัวยังไง

 

เขารู้สึกผิดที่ฉันตีเขา แต่ดูเหมือนจะพบว่านี่เป็นโอกาสที่ดีที่จะไล่ฉันออก เขาต้องการให้ครูปกป้องเขา

 

“มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด….”

 

“เงียบ”

 

เอพินฮาวเซอร์มองไปที่เคเยอร์ด้วยท่าทางเย็นชา

 

“คุณหนวกหูมากเลขที่ 10”

 

“……”

 

“อย่าพูดเมื่อฉันยังไม่ได้ขอให้คุณพูด”

 

“….ครับ”

 

เคเยอร์ซึ่งกลัวมากตอบด้วยเสียงที่แห้งและเงียบ ดวงตาของเอพินฮาวเซอร์นั้นนิ่งสนิทจนรู้สึกขนลุกเมื่อเขามองมา

 

ฉันรู้ว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดี แต่บรรยากาศนี้ทำให้ฉันรู้สึกประหม่า

 

“เลขที่ 11”

 

“ครับ”

 

และการที่เขาเรียกนักเรียนด้วยหมายเลขแทนที่จะเรียกนักเรียน รู้สึกเหมือนกำลังพยายามเว้นระยะห่างจากพวกเขา

 

“คุณตีเขาหรือเปล่า”

 

“ใช่”

 

“คุณตีเขาทำไม”

 

เขาถามฉันในขณะที่ทำสีหน้าสงสัยอย่างมาก

 

“เคเยอร์ได้กล่าวคำพูดที่บ่อนทำลายชื่อเสียงของวิหาร”

 

“…อะไร?”

 

“คุณกำลังพูดถึงอะไร!”

 

เอพินฮาวเซอร์และแม้แต่เคเยอร์รู้สึกงุนงงกับคำพูดกะทันหันของฉัน พวกเขาประหลาดใจเพราะมันฟังดูไร้สาระ เอพินเฮาเซอร์เริ่มจ้องมาที่ฉัน

 

“อธิบายความหมายของคุณ เลขที่ 11”

 

“ครับ อาจารย์”

 

ดูที่ฉันทำนะ ไอเวร

 

“เมื่อเช้านี้ เคเยอร์ชี้ให้ฉันเห็นหลายครั้งว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับฉันที่จะเข้าเรียนในรอยัลคลาสด้วยความถนัดเพียงอย่างเดียว เขาบอกว่ามันไม่สมเหตุสมผลสำหรับฉันที่จะเข้าเรียนในรอยัลคลาสและคลาส A ในตอนนั้น โดยอาศัยความถนัดของฉันโดยที่ไม่มีพรสวรรค์”

 

“……?”

 

ใช่ การบิดเบียนมันต้องแบบนี้

 

คุณเอพินฮาวเซอร์ดูเหมือนจะไม่แปลกใจกับเนื้อหาของสิ่งที่ฉันพูด แต่เป็นวิธีที่ฉันใช้คำพูด ใช่มันเป็นวิธีที่จริงจังมากที่จะพูด

 

“ดังนั้นฉันจึงพูดกับเคเยอร์บางอย่างเพื่อให้นักเรียนไม่ควรตั้งคำถามกับการตัดสินใจของสำนักงานรับสมัครแน่นอน ในตอนนั้น ฉันยังถามเคเยอร์แบบแรงไปนิดนึงว่าเขาเป็นหัวหน้าสำนักงานรับสมัครงั้นเหรอ ซึ่งแน่นอนว่าเคเยอร์ตอบว่าไม่ ฉันเชื่อว่าปัญหาจะจบลงที่นั่น แต่ฉันเดาว่าเคเยอร์ต้องรู้สึกขุ่นเคืองใจที่ฉันเพิกเฉยต่อคำพูดของเขาในตอนนั้น”

 

นายเป็นหัวหน้าแผนกรับสมัครเหรอ? ที่ฉันพูดคร่าวๆ

 

“และหลังจบคลาสพละ เขาถามฉันว่าฉันเก่งเรื่องการต่อสู้มั้ยในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ฉันเลยตอบเขาไปตรงๆว่าฉันไม่ค่อยถนัด บางทีเขาอาจวางแผนที่จะข่มฉันทางร่างกายเพื่อตอบแทนฉันสำหรับความอัปยศอดสูที่เขารู้สึกในเช้าวันนั้นหลังจากที่เขาเห็นฉันดิ้นรนกับการฝึกร่างกาย เขาผลักฉันหลายครั้งและถามว่าฉันกล้าพูดกับเขาแบบนั้นได้อย่างไรในเมื่อฉันยังต่อสู้ไม่เก่ง เคเยอร์นายยอมรับไหมว่านายพูดคำเหล่านี้”

 

จากคำถามของฉัน เคเยอร์อุทานด้วยใบหน้าที่แดงก่ำ

 

“……ก็จริง แต่ฉันแค่ผลักเขา! ผู้ชายคนนั้นตีฉัน!”

 

“ฉันไม่ได้ตีนายเพราะนายผลักฉัน”

 

เมื่อสังเกตเห็นว่าการพูดคุยกำลังจะยุ่งเหยิงมากขึ้น คุณเอพินเฮาเซอร์จึงยกมือขึ้น

 

“หยุด แล้วคุณหมายความว่าอย่างไรที่เขาบ่อนทำลายชื่อเสียงของวิหาร”

 

เขามองมาที่ฉันราวกับจะเตือนไม่ให้ฉันพูดเรื่องไร้สาระต่อไป

 

“ขณะที่เคเยอร์ผลักฉัน เขาบอกว่ามันคงไร้สาระที่คนอย่างฉันจะสอบเข้าคลาส A ได้ จากนั้นถามฉันว่าฉันใช้กลอุบายอะไรในการเข้าเรียน เขาบอกว่าเห็นได้ชัดว่าฉันติดสินบนสำนักงานรับสมัคร การรับเข้าเรียนเป็นการฉ้อโกง”

 

ใบหน้าของเคเยอร์ซีดลงทุกช่วงเวลาที่ผ่านไป เขาคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงพูดแบบนั้น ทุกอย่างเกิดขึ้นด้วยเหตุผล

 

จริงอยู่ว่าฉันรู้สึกประหม่าเพราะยืนอยู่หน้าคุณเอพินเฮาเซอร์ แต่สุดท้ายก็เป็นฉันเองที่สร้างตัวละครนี้ขึ้นมา

 

“ฉันทนได้กับการดูถูกเหยียดหยาม แต่คำพูดของ เคเยอร์ทำให้เกิดความสงสัยในความน่าเชื่อถือของวิหาร ความภาคภูมิใจของจักรวรรดิ และสถาบันการศึกษาที่ดีที่สุดในโลก”

 

ฉันมองไปที่คุณเอพินเฮาเซอร์

 

“กล่าวอีกนัยหนึ่ง เขาตั้งคำถามถึงความน่าเชื่อถือของวิหารและอาณาจักรการ์เดียสอันยิ่งใหญ่ ฉันไม่สามารถทนต่อความขุ่นเคืองได้อีกต่อไป ดังนั้นฉันอาจเสียอารมณ์ไปโดยไม่รู้ตัว ฉันขอโทษสำหรับความสะเพร่าของฉัน อาจารย์”

 

ลักษณะเฉพาะของคุณเอพินฮาวเซอร์คือ…

 

“……จริงหรือเปล่าที่คุณพูดแบบนั้น เลขที่ 10?”

 

รักชาติอย่างมาก

 

“ฉันถามว่าเป็นความจริงหรือไม่ที่นักเรียนของรอยัลคลาสแพร่กระจายข่าวลือที่ไม่มีมูลความจริงเกี่ยวกับระบบของวิหารที่มีข้อบกพร่อง”

 

“…. นั่น… นั่น… นั่น…”

 

“ใช่หรือไม่ ตอบด้วยสองคำนี้เท่านั้น”

 

ความโกรธความเย็นชาของคุณเอพินเฮาเซอร์ไม่ได้พุ่งตรงมาที่ฉัน แต่ฉันยังรู้สึกซ่าในลำคอ

 

* * *

 

คุณเอพินฮาวเซอร์เป็นผู้รักชาติที่มีจิตใจเยือกเย็นและมีความภาคภูมิใจในจักรวรรดิและวิหาร ดังนั้นเขาจึงใจเย็นมากในเรื่องอื่น ๆ แต่เรื่องที่อาจทำลายเกียรติของคนสองสิ่งนั้น เขาจะอ่อนไหวมาก

 

ดังนั้นจึงไม่น่าแปลกใจที่เขาโกรธนักเรียนที่สงสัยการตัดสินใจของวิหารอย่างเปิดเผย ไม่ใช่ครั้งเดียวแต่สองครั้งในวันเดียว

 

แน่นอนว่ามีบางอย่างที่ฉันละทิ้งจากการเล่าเพราะนี่เป็นเรื่องร้ายแรงมาก

 

เป็นเรื่องง่ายที่จะสร้างชายคนหนึ่งให้เป็นฆาตกรที่เลวร้ายที่สุดในโลกโดยขึ้นอยู่กับว่าใครจะตีความคำพูดของเขาอย่างไร

 

ปัญหาจะไม่กลายเป็นปัญหาจนกว่าจะได้รับการตีความ

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง คำส่วนใหญ่สามารถบิดในลักษณะที่ฟังดูเป็นปัญหาได้

 

ดูเหมือนว่าเขาจะปล่อยวางเรื่องการต่อสู้กัน เขาบอกฉันว่าเขาจะปล่อยฉันไป ดูเหมือนเป็นเรื่องปกติที่เพื่อนร่วมชั้นจะทะเลาะกันในรอยัลคลาส

 

หลังจากนั้นเอพินฮาวเซอร์บอกฉันว่าฉันไปได้ แต่ เคเยอร์ต้องอยู่ต่อ เขายังกล่าวว่าฉันดูเหมือนจะมีพรสวรรค์ที่ไม่เคยได้รับการฝึกมาก่อน

 

สิ่งที่เขาหมายถึงคือฉันไม่ได้พูดเหมือนเด็กที่อายุเท่าฉันควรจะเป็น แต่แล้วไงล่ะ ไม่ใช่ว่าเขาคิดว่าฉันเป็นคนแก่ที่อยู่ข้างใน

 

ไม่ใช่เรื่องแปลกเหรอที่คนไร้ความสามารถจะเข้าสู่รอยัลคลาสของวิหารซึ่งรวมเอาพรสวรรค์ไว้ด้วยกัน?

 

ใครจะสงสัยว่ามีชายกลางคนบางคนอยู่ในนี้นั่นคือฉัน? ถ้าฉันบังคับตัวเองให้ทำตัวเหมือนเด็ก ฉันมีแต่รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น ฉันแค่ไหลไปกับตัวละครนี้ที่ฉันสร้าง

 

ในท้ายที่สุดคุณเอพินฮาวเซอร์มุ่งความสนใจไปที่ เคเยอร์มากกว่า แต่เขาจะไม่ถูกลงโทษอย่างรุนแรง ท้ายที่สุด ครูก็รู้ว่าฉันพูดเกินจริงไปเล็กน้อย และเคเยอร์ก็เป็นแค่เด็กคนหนึ่ง

 

ก็คงเป็นแค่การตักเตือนเท่านั้น

 

เมื่อฉันกลับมาที่ห้องเรียนตามลำพัง มีบรรยากาศแปลกๆ เกิดขึ้นกับทุกคนเคเยอร์ไม่ได้กลับมา มีแค่ฉันคนเดียว ฉันดูเหมือนไม่โดนดุเลย พวกเขาเลยอยากรู้อยากเห็น

 

จะมีข่าวลือลอยไปทั่วคลาส A และ B เกี่ยวกับการต่อสู้กัน

 

แม้ว่าเขาจะไม่มีพรสวรรค์ แต่เขาก็มีอารมณ์ร้าย

 

อา เกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาเพียงเพราะแอปเปิ้ลที่ไม่ดีเพียงลูกเดียว? แม้ว่าแอปเปิ้ลที่ไม่ดีนั้นคือฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่มีอะไรจะพูด

 

[การท้าทายสำเร็จ]

 

[ได้รับคะแนนความสำเร็จ 100 คะแนน]

 

……อะไรวะนั่น?