เจ้าชายปีศาจไปสถานศึกษา - ตอนที่ 11

The Demon Prince goes to the Academy

ตอนที่ 11

 

ไปที่ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์

 

เป็นข้อความที่เข้าใจง่ายและชัดเจน และฉันก็เข้าใจได้ทันทีว่าคำแนะนำนี้เกี่ยวกับอะไร

 

ปัญหาที่ใหญ่ที่สุดอย่างหนึ่งที่ฉันเผชิญคือ

 

เงิน

 

พอเห็นคำว่า ร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ ก็อดไม่ได้ที่จะคิดขึ้นมาทันที ฉันไม่มีอะไรนอกจากเสื้อผ้าบนร่างกายและแรงงานของฉันที่จะนำเสนอ

 

และม้วนกระดาษที่เหลืออยู่ในหนังสือ

 

ถ้าฉันขายม้วนคาถาให้กับร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ แน่นอนว่าฉันจะทำเงินได้มากมาย ม้วนคาถานั้นมีราคาแพงมาก

 

ความตั้งใจตอนนี้คือแก้ปัญหาอันใกล้ก่อนโดยการขายสิ่งเหล่านี้เพื่อรับเงิน

 

อย่างไรก็ตาม ฉันไม่มั่นใจขนาดนั้น คำแนะนำของนักเขียนมีผลลัพธ์ดีและผลลัพธ์ไม่ดีพร้อมกันในกรณีส่วนใหญ่

 

มันแนะนำให้ฉันขายคัมภีร์เพื่อหาเงิน

 

แน่นอนว่าผลลัพธ์ที่ไม่ดีที่ฉันคิดได้ก็คือความเป็นไปได้ที่จะโดนหลอก ฉันไม่รู้ราคาตลาด ดังนั้นเจ้าของร้านอาจจะพยายามโกงฉัน ฉันไม่รู้มูลค่าที่แน่นอนของม้วนเวทมนตร์

 

แต่ฉันจำได้ชัดเจนว่าไดรัสพูดบางอย่างเช่น

 

‘ปราสาทของราชาปีศาจนั้นยอดเยี่ยมมาก แม้แต่ม้วนคัมภีร์ระดับล่างก็ยังแพงกว่าเงินเดือนของฉันด้วยซ้ำ’

 

ม้วนหนังสือระดับล่างมีค่ามากกว่าหรือน้อยกว่าเงินเดือนของร้อยโททหารม้าของกองทัพจักรวรรดิ

 

ร้อยโททหารม้ามีรายได้เท่าไหร่กันนะ?

 

ในฐานะผู้เชี่ยวชาญด้านแฟนตาซียุคกลาง (แต่งตั้งตัวเอง) ฉันพอจะรู้เรื่องนี้อยู่บ้าง

 

มีคำอธิบายเสมอว่าต้องใช้เหรียญทองเท่าไรจึงจะเลี้ยงครอบครัวที่มีสมาชิกสี่คนได้ รวมถึงคนทำงานธรรมดาจะได้รับรายได้เท่าไรในหนึ่งเดือน

 

แน่นอน ฉันเขียนเกี่ยวกับสิ่งเหล่านั้นด้วย

 

ในกรณีของนิยายเรื่องนี้ ฉันได้เขียนว่าเหรียญทองมีค่าเท่ากับค่าอาหารหนึ่งเดือนสำหรับครอบครัวที่มีสมาชิกสี่คน และคนธรรมดาที่มีงานธรรมดาจะได้รับประมาณ 2 เหรียญทองต่อเดือน

 

ดังนั้น

 

ฉันคิดว่า 1 เหรียญทอง = 1 ล้านวอน (T/N: ประมาณ 26,000 บาท ; อิงค่าเงินขณะที่แปลอยู่โดยประมาณ)

 

มันจะง่ายขึ้รถ้าฉันแปลงมันแบบนั้น

 

ครอบครัวที่มีสี่คนจะมีชีวิตอยู่ได้ด้วยเงินเพียงหนึ่งล้านวอนต่อเดือนได้อย่างไร? พวกเขาไม่อยากออกไปกินข้าวนอกบ้านบ้างหรือ? บ้านเราแค่ค่าอาหารก็หมดไป 4 แสนวอนแล้วนะ?

 

ฉันเคยได้รับความคิดเห็นประมาณนี้จากผู้อ่าน แต่ที่จริงพวกเขาจะได้รับจากทางใดทางหนึ่ง

 

นี่ไม่ใช่ค่าครองชีพ แต่เป็นเพียงค่าอาหาร ในโลกนี้ไม่มีสิ่งที่เรียกว่าประกันที่ครอบคลุม ประกันสุขภาพ หรือค่าโทรคมนาคมเลย!

 

ฉันในฐานะผู้เชี่ยวชาญแฟนตาซียุคกลางได้กล่าวไว้ว่า

 

ผู้ที่ค้นคว้าอย่างจริงจังเกี่ยวกับภูมิหลังทางประวัติศาสตร์เป็นเพียงมือใหม่!

 

มีบางสิ่งที่เราไม่สามารถเห็นได้หากไม่ได้ถอดสมอง

 

ฉันรู้สึกเสียใจสำหรับผู้ที่ไม่สามารถเพลิดเพลินกับโลกแฟนตาซียุคกลางที่สวยงามของเวทมนตร์ อัศวิน และโครงสร้างพื้นฐานทางสังคมที่แทบจะไม่มีวิทยาศาสตร์เลยได้

 

ฉันได้ทำการตั้งค่าตามคตินิยมดังนี้

 

หัวใจของ แฟนตาซียุคกลาง ไม่ได้อยู่ที่ส่วนยุคกลาง แต่อยู่ที่ส่วนแฟนตาซี!

 

มันไม่ใช่แฟนตาซี ‘ยุคกลาง’ แต่เป็น ‘แฟนตาซี’ ยุคกลาง!

 

ส่วนใหญ่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับยุคกลางด้วยซ้ำ! มันเป็นแค่คำศัพท์!

 

อย่างไรก็ตาม เราจะทำ OO ด้วยการตั้งค่า XX ได้อย่างไร?

 

นิยายแฟนตาซียุคกลาง ถูกสร้างขึ้นจากความคิดตื้นๆ อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าต่อตาของเราคือโลกแฟนตาซีที่ไม่เกี่ยวข้องกับยุคกลาง!

 

…นี่เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์ในอีกแง่หนึ่ง

 

ขายม้วนคาถาแล้วมีชีวิตอยู่เพื่อดูวันพรุ่งนี้

 

ฉันไม่ใช่ทั้งจอมเวทย์และอัศวิน แม้ว่าฉันจะมีความสามารถในการปกครองปีศาจ แต่เนื่องจากฉันเป็นเจ้าชายปีศาจที่ล่มสลายที่ไปยังเมืองหลวงของจักรวรรดิ การ์เดียม จึงไม่มีปีศาจแม้แต่ตัวเดียวอยู่แถวนี้

 

“….…ขอโทษนะครับ คุณช่วยบอกทางให้ฉันหน่อยได้มั้ยครับ”

 

“…หือ? บอกทาง?”

 

ฉันพยายามถามคนที่เดินผ่านไปมา ซึ่งทำให้รู้สึกเขินอายนิดหน่อย แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้ไม่ใช่เรื่องนั้น

 

“โอ้! คุณหลงทางงั้นหรือ”

 

ไม่เป็นไร แค่อายนิดๆหน่อยๆเอง

 

* * *

 

พวกที่ใช้บริการร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์เป็นหลักคือนักผจญภัยและพ่อมด แน่นอน นี่ไม่ใช่นิยายผจญภัย ดังนั้นแม้ว่าจะมีคนที่เป็นนักผจญภัย แต่นั่นก็ไม่ได้อธิบายถึงสิ่งที่พวกเขาทำ พวกเขามีงานทำ แต่ฉันไม่เคยคิดเรื่องนั้นเลย

 

…ลองคิดดูสิ นักผจญภัยทำมาหากินในโลกนี้ได้อย่างไร? พวกเขาผ่านเควสจากกิลด์นักผจญภัยและการปราบมอนสเตอร์ได้หรือไม่? มีบางอย่างเช่นกิลด์นักผจญภัยหรือไม่?

 

มีนักผจญภัย แต่ฉันไม่ได้ตั้งค่าสิ่งที่พวกเขาได้รับหรือวิธีการทำงาน

 

ถ้าใครคิดเรื่องนี้ก็แปลกมากแล้ว

 

เมื่อฉันพยายามนึกถึงวิธีที่นักผจญภัยหาเงิน ฉันนึกถึงแค่การสำรวจดันเจี้ยนและการปราบมอนสเตอร์เท่านั้น

 

อย่างไรก็ตาม หากนั่นคือวิธีที่นักผจญภัยได้รับเงิน นั่นก็เป็นปัญหาเช่นกัน

 

มีกองทหารประจำการ แล้วทำไมอาชีพอิสระอย่างนักผจญภัยถึงทำสิ่งต่าง ๆ เช่น ปราบปรามสัตว์ประหลาดอีก? หากประเทศจ้างบุคลากรภายนอกเพื่อกำจัดปัญหาด้านความปลอดภัย เช่น ถ้ำสัตว์ประหลาดและการจู่โจม จะมีอยู่เพื่ออะไร ประชาชนเสียภาษีไปเพื่ออะไร?

 

แม้ว่าผู้กล้าอาร์โทเรียสจะสังหารราชาปีศาจจริงๆ แต่จักรวรรดิซึ่งมีกำลังทหารมากพอที่จะต่อสู้กับกองทัพปีศาจได้ทำไมแก้ปัญหาสัตว์ประหลาดผ่านสมาคมนักผจญภัย? ทหารจะมีประโยชน์อะไรในตอนนั้น?

 

ดังนั้น หากกองทหารปกติดูแลการปราบปรามมอนสเตอร์ และไม่มีภารกิจดังกล่าวจากสมาคมนักผจญภัย แล้วนักผจญภัยจะได้รับรายได้อย่างไร?

 

ถ้าทั้งโลกเต็มไปด้วยดันเจี้ยนให้นักผจญภัยเข้าไปปล้นก็ไม่แปลกเหมือนกัน? เหตุใดวัตถุเวทมนตร์หายากจึงกลิ้งไปมาในคุกใต้ดินและไม่มีประเทศใดไปครอบครองพวกมันด้วยตนเอง? ปกติแล้วพวกเขาจะไม่ทำอะไรบางอย่างเช่นการทำให้ดันเจี้ยนเป็นของรัฐเพื่อที่นักผจญภัยจะไม่ผูกขาดพวกมันไว้เหรอ?

 

การมีอยู่ของนักผจญภัยในตัวมันเองเป็นข้อผิดพลาดในการตั้งค่าซึ่งตัดสินโดยสามัญสำนึกของโลกนี้ไม่ใช่หรือ

 

“……”

 

ถ้าใครเริ่มให้ความสนใจกับความถูกต้องทางประวัติศาสตร์ คนนั้นก็จะเสียอรรถรสในการอ่าน แต่ฉันเองก็เริ่มกังวลเล็กน้อย

 

มันกวนใจฉันจริงๆ

 

ตั้งแต่ฉันเริ่มคิดว่านี่คือโลกที่ฉันต้องอยู่ ฉันจึงพยายามอย่างจริงจัง

 

ไม่ต้องคิดเรื่องนี้อีกต่อไป ไม่ใช่ว่านักผจญภัยที่หิวโหยจะไปขอทานซักหน่อย หากนักผจญภัยไม่มีงานทำ พวกเขาก็คงเป็นแค่โจรหรือขโมย

 

มีสิ่งเดียวที่ฉันต้องสนใจจริงๆ

 

เพื่อไม่ให้โดนหลอกในร้านขายอุปกรณ์เวทมนตร์ฉันต้องได้รับอย่างน้อย 1 เหรียญทองคำต่อ 1 ม้วน ฉันวางแผนที่จะสบตาอย่างขึงขังเพื่อให้ดูแข็งแกร่ง ฉันไม่คิดว่ามันมากเกินไปที่จะขอราคาปกติ อย่างไรก็ตาม ถ้าพวกเขาจะบ่นว่าคุณภาพไม่เท่าหรืออะไรก็ตาม ฉันจะไม่ขายมันให้พวกเขา

 

ฉันวางแผนที่จะไปทานอาหารที่ไหนสักแห่งหลังจากที่ฉันได้รับเงินแล้ว

 

ฉันหิวมาก

 

หลังจากนั้น ฉันควรหาที่พักและใช้เวลาสักพักเพื่อจัดระเบียบความคิดของฉัน

 

มีข้อดีเกี่ยวกับคำแนะนำของนักเขียนตรงที่ระบุว่าฉันควรทำอย่างไร โดยไม่คำนึงว่าคำแนะนำนั้นถูกต้องหรือไม่

 

ถ้าคำแนะนำนั้นดีอย่างไม่มีเงื่อนไข ฉันคงถอดสมองแล้วทำตามที่มันบอก

 

โอ้ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงมีกับดักอยู่ในนั้น? พวกเขาต้องการให้ฉันสดุดเท้าตัวเอง?

 

พวกเขาต้องการเห็นฉันดิ้นรน?

 

* * *

 

ในฐานะที่เป็นเวทีหลักของเรื่อง ฉันจึงอธิบายเมืองหลวงการ์เดียม อย่างละเอียด

 

แม้ฉันไม่ได้อธิบายถึงอิฐทุกก้อน มันเป็นเพียงพื้นที่คร่าวๆ

 

อย่างไรก็ตาม การจัดสถานที่ในจินตนาการนั้นค่อนข้างยุ่งยาก มันยากเพราะมีความเป็นไปได้สูงที่ฉันอาจทำผิดพลาดและหากไม่ได้ตั้งค่าอย่างถูกต้อง อาจทำให้สับสนได้ในภายหลัง

 

กล่าวว่าเมืองหลวงการ์เดียมค่อนข้างคล้ายกับโซล

 

มันคล้ายกันไหม?

 

ฉันต้องสารภาพ มันคือโซลที่มีชื่ออื่น

 

นี่คือคำอธิบายของฉันเกี่ยวกับเมืองหลวงของจักรวรรดิ

 

‘แม่น้ำไอรีนที่ยิ่งใหญ่ไหลผ่านเมืองหลวงการ์เดียมแยกทางตอนเหนือซึ่งเป็นที่ตั้งของพระราชวังอิมพีเรียลและทางตอนใต้ซึ่งเป็นที่ตั้งของสถาบันเทมเปิล แควใหญ่ของแม่น้ำทำหน้าที่เป็นพรมแดน’

 

คุณเห็นมันไหม

 

กังนัมและคังบุก

 

‘พระราชวังจักรพรรดิ เอมเพอราทอส ตั้งอยู่ใจกลางทางตอนเหนือของการ์เดียม’

 

แน่นอนว่ามันไม่ใหญ่เท่าพระราชวังคยองบกกุง ที่เขตจงโนทั้งหมดเป็นพระราชวังของจักรพรรดิ

 

‘ในเขตเอเรเดียนทางตอนใต้ หนึ่งในสถานที่สำคัญที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเมืองหลวงแห่งที่สอง คือสถาบันเทมเปิลตั้งอยู่ นอกจากนี้ยังเป็นสถานศึกษาขนาดมหึมาและเป็นแหล่งกำเนิดของคนหนุ่มสาวที่มีพรสวรรค์มากมาย’

 

กล่าวอีกนัยหนึ่ง สถาบันเทมเปิลอยู่ในเขตกวานัก

 

เขตเอเรเดียน = เขตกวานัก

 

ดังนั้นฉันจึงลงเอยด้วยการสร้างเมืองหลวงการ์เดียมให้เป็นพื้นที่ที่คล้ายกับโซล สิ่งเดียวที่แตกต่างคือชื่อที่เป็นของยุคกลาง

 

นี่เป็นประโยคจริงจากนิยาย

 

[ปาร์ตี้ของตัวละครหลักวิ่งตลอดทางจากเขตเกเฮนนาไปยังเขตเอเรเดียน ผลของการฝึกร่างกายได้แสดงผลออกมา]

 

ฉากนั้นปรากฏขึ้นในใจของฉัน

 

‘ปาร์ตี้ของตัวละครหลักวิ่งจากเขตทงจัก ไปยังเขตกวานัก’

 

มันเป็นแบบนั้น ฉันไม่จำเป็นต้องสร้างแผนที่อื่นด้วยซ้ำ ฉันนึกภาพแผนที่ของกรุงโซลและเปลี่ยนชื่อเขตได้ มันสะดวกและฉันก็รู้สึกดีกับตัวเอง หากมีใครวาดแผนที่ในจินตนาการขึ้นมา ผู้อ่านจะไม่สนใจด้วยซ้ำ ฉันทำอย่างนั้นตอนที่ฉันอยู่มัธยมต้น แต่ไม่มีใครสนใจมันเลยแม้แต่นิดเดียว

 

แผนที่โลกในจินตนาการเหล่านี้มีไว้สำหรับผู้เขียนและไม่ใช่สำหรับผู้อ่าน เหตุผลที่การ์เดียมดูเหมือนกรุงโซลนั้นเป็นเพราะความต้องการของฉันล้วนๆ

 

สถาบันเทมเปิลอยู่ในกวานักและพระราชวังอิมพีเรียลในจงโน

 

สถานที่ที่ฉันถูกเทเลพอร์ตไปคือเขตอัลลิการ์ ต่อมาจะเปลี่ยนชื่อเป็นเขตอาร์โทเรียสเพื่อเป็นเกียรติแก่วีรบุรุษ พวกเขาจะสร้างรูปปั้นขนาดใหญ่ของเขาเช่นกัน

 

คุณถามว่าเขตอัลลิการ์และเขตอาร์โทเรียสในภายหลังอยู่ที่ไหน

 

เทียบกับโซลคือเขตยงซาน

 

แน่นอน มันเป็นเพียงภูมิประเทศและการแบ่งส่วนที่คล้ายกัน อาคารแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ดังนั้นนี่จึงเหมือนกับย่านที่ฉันไม่เคยไปมาก่อน

 

ฉันมาถึงยงซาน ดังนั้นฉันจึงมุ่งหน้าไปยังย่านค้าขาย ซึ่งคล้ายกับตลาดเครื่องใช้ไฟฟ้าในยงซาน

 

แม้ว่านี่จะเป็นสถานที่ในจินตนาการ แต่อาจเป็นเพราะมันเป็นภูมิภาคแบบนั้นเลยเป็นแบบนี้

 

“คัมภีร์เส็งเคร็งพวกนี้คืออะไร? น้องชาย คุณไปได้สิ่งนี้มาจากไหน”

 

ราวกับจะพิสูจน์ว่านี่คือยงซาน ฉันเจออันธพาลในการลองขายครั้งแรก

 

* * *

 

เมื่อเจ้าของร้านพูดคำแรก ฉันก็เดินกลับออกไปตามท้องถนนโดยคิดว่าฉันคงไม่สามารถทำธุรกิจกับเจ้าของคนนั้นได้ ซึ่งฉันฝังใจไปแล้วว่าเป็นนักเลงในความคิดของฉัน เขาพึมพำบางอย่าง แต่ฉันไม่ได้ฟังที่เขาพูดด้วยซ้ำ

 

อาคารทุกหลังในบริเวณนี้เป็นร้านค้า ผู้คนนับพันเดินผ่านไปมามองดูสิ่งต่างๆ คนเหล่านี้เป็นนักผจญภัยรึเปล่านะ?

 

การเป็นนักผจญภัยมีกำไรยังไง? มีวิธีหาเงินที่ฉันไม่รู้มั้ย? จริงๆมันคงต้องเป็นแบบนั้นแหละ ไม่งั้นคงไม่มีคนเยอะขนาดนี้

 

มันรู้สึกแปลก ราวกับว่ามีคนมาเติมเต็มช่องว่างในนิยายของฉัน

 

เสียงดังมาจากทุกมุมของที่นี่

 

“โอ้ นักผจญภัยหนุ่ม! ฉันเพิ่งเปิดร้าน! ฉลองเพิ่งเปิดร้าน ฉันจะขายให้คุณครึ่งราคา สนใจมั้ยล่ะ?”

 

“โอ้ คุณดูและสัมผัสสิ่งเหล่านี้ทั้งหมด แต่คุณจะไม่ซื้ออะไรเลยเหรอ? คุณจะไม่ซื้อของแม้แต่ชิ้นเดียวเหรอ? ฮ่า คุณกำลังทำให้ฉันหัวเราะ เฮ้ ตามฉันมาสักครู่ อ้าว ไม่มาเหรอ เรามาคุยกันสักครู่ ใครรังแกคุณ? ฮะ? ว่าฉันคืออันธพาล ให้ฉันแสดงให้เห็นว่าอันธพาลที่แท้จริงเป็นยังไง? ฮะ? อยากให้ฉันขย้ำนายเหรอ!”

 

“คืนเงิน? ดูไอ้นั่นสิ ใช้สินค้าไปแล้วและคลานมาที่นี่เพื่อขอเงินคืน? คุณเป็นผู้หญิงเลวแบบไหนเหรอ? ย้ายตูดของคุณออกจากที่นี่ซะ!”

 

“เฮ้ พี่ชาย นี่มันขูดรีดกันชัดๆ! ผมจะขายมันเท่านี้ได้อย่างไร ฮะ? ผ่าครึ่งแล้วขาย! นี่ฉันขาดทุนนะรู้มั้น ยังไม่ซื้อเหรอ? ผมควรจะเรียกยามใช่มั้ย? มาดูกันว่าใครถูกกันแน่? แน่ใจจริงเหรอ? คุณมาจากไหน อาร์แกนด์? คุณรู้จักพี่ใหญ่แรนด์มั้ยล่ะ? ไม่เคยได้ยินชื่อ ‘ไอ้เด็กเวรนี่! เฮ้ รีบไปในขณะที่ฉันยังใจเย็นอยู่ อย่าทำให้ฉันโกรธ”

 

.

 

.

 

.

 

อะไรกันเนี่ย

 

เกิดอะไรขึ้นกับที่นี่?

 

ทำไมมันถึงกลายเป็นยงซานล่ะ?

 

สิ่งที่ปรากฏต่อหน้าฉันคือยงซานในยุคกลาง

 

“เป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่า”

 

ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเหยื่อ

 

“อืม อืม.. ฉันจะ… ฉันจะมองหาที่อื่น….”

 

ฉันพยายามอย่างสุดๆเพื่อที่จะไม่ถูกกิน

 

– เฮ้ อย่าสบตา อย่าสบตาพวกเขา มีไอ้บ้าบางคนที่ไม่แม้แต่จะซื้อของด้วยซ้ำ แค่แกะมันออกแล้วจากไป

 

– พวกเขาทั้งหมดเป็นนักผจญภัยที่เกษียณแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงเก่งในการต่อสู้ หากคุณเลือกการต่อสู้ คุณจะถูกหักแขนหรือขาข้างใดข้างหนึ่งเป็นแน่

 

แม้แต่คนที่รู้ว่าสถานที่นี้คืออะไรก็ยังมาเป็นกลุ่ม

 

ตอนที่ฉันจินตนาการถึงยงซาน สิ่งที่กระจายอยู่ตรงหน้าฉันคือยงซานที่ฉันคิดไว้ในใจจริงๆ

 

และฉันก็อยู่นี่ เด็กวัย 17 ปีที่พยายามขายคัมภีร์เวทมนตร์จากแดนปีศาจให้กับคนที่แย่กว่านั้น

 

ยงซาน

 

เพียงคำเดียวก็ทำให้ฉันรู้สึกว่ามันเป็นความพยายามที่เป็นไปไม่ได้

T/N: ตอนแปลตอนนี้มันก็จะเบลอๆ หน่อยล่ะ ผมไม่รู้เรื่องเมืองหรือเขตของโซลเลยอาจจะแปลผิดพลาด ขออภัยล่วงหน้าครับ แนะนำคำแปลหรือรูปประโยคที่เห็นว่าแปลกๆได้นะ จะได้นำไปแก้ไขเพื่อความสมบูรณ์ของเนื้อหา